ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 87 คุณต้องรับผิดชอบฉัน

บนโลกใบนี้ไม่มีใครเพอร์เฟคไปหมดจริงๆ

ที่แท้ป๊ะป๋าที่เก่งขนาดนี้ใช่ว่าจะทำได้ทุกเรื่อง อย่างน้อยเขาก็ทายาไม่เป็นแล้วหนึ่ง

"เจ็บเจ็บเจ็บ……โอ้ย……เบาหน่อยๆ……เจ็บๆ……" ซินเหยาอ้าปากอยากจะกัดจิงเฉินเหมือนหมา แต่เสียดายว่ากล้ามเนื้อบนตัวของเขามันแข็งมาก ถ้ากัดไปฟันคงร่วงหมดปาก ทำได้แค่กัดไปที่เสื้อของเขา

เธอมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าจิงเฉินไม่ได้กำลังทายาให้เธอ แต่กำลังฆ่าเธอต่างหาก

จริงนะ……จริงนะ…..มันเจ็บมากจริงๆนะ เธอไม่ได้โกหก

"เยี่ย…..เยี่ยจิงเฉิน……ฉันไม่ทงไม่ทามันล่ะ…..ปล่อยฉัน…..ฉันจะไม่มีวันทายานี้อีก" ซินเหยานอนแหกปากร้องอยู่บนโซฟา

เธอบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด

จิงเฉินที่โดนซินเหยางอแงจนทนไม่ไหวก็ได้ใช้ฝ่ามือพิฆาตจบลงไปที่ตูดของซินเหยาและพูดว่า "อย่าดื้อสิ"

จะไม่ให้ดื้อแบบนี้ได้ไง

ซินเหยารู้สึกโกรธขึ้นมา เธอโดนป๊ะป๋าตีตูดอย่างนั้นหรอ?

"ท่านประธานคะ ฉันไม่เจ็บแล้วค่ะ คุณอย่านวดมันอีกเลย" ซินเหยาพูดข้อร้อง

"ในเมื่อไม่เจ็บแล้ว ก็นวดไปอีกสักหน่อย" จิงเฉินพูดขึ้นพร้อมกับทานวดวนไปที่แผลที่เอวเธออยู่หลายรอบ

ซินเหยา : ฮือๆ

เธอทนความเจ็บนี้ไม่ไหว จึงได้แสดงอาการต่อต้านออกมาโดยการข่วนกระชากไปที่ตัวของจิงเฉิน

ผ่านไปห้านาที ในที่สุดเวลานรกนี้ก็ผ่านไปสักที

"เสร็จแล้ว" จิงเฉินพูด

เสียงที่จิงเฉินพูดออกมาเมื่อกี้มันเป็นเสียงที่ประทานมาจากฟ้า มันไพเราะหาที่เปรียบไม่ได้ เธอคิดว่าชาตินี้เธอคงไม่ได้ยินเสียงที่ไพเราะแบบนี้อีกแล้ว

ไอ่บ้าจิงเฉิน เมื่อกี้ตั้งใจใช่ไหม?

สายตาของซินเหยาที่มีสีแดงจากน้ำตาผสมอยู่ บนแก้มอันเนียนขาวก็เหมือนจะมีคราบน้ำตา บวกกับบนหน้าผากที่เหมือนจะมีเงื่อด้วย เสื้อผ้าตอนนี้ขอเธอยับยู้ยี้ไปหมด สภาพตอนนี้ของเธอมันดูน่าเวทนามากจริงๆ

จิงเฉินรู้สึกผิดที่ทำลงไปนิดหน่อย เมื่อกี้มันเจ็บจริงหรอ?

ถ้าเกิดว่าซินเหยารู้ว่าจิงเฉินคิดอะไรอยู่คงอยากจะเอาน้ำกรดสาดหน้าเขาเข้าให้

จิงเฉินมองกวาดไปที่แผลบนเอวที่พกช้ำของซินเหยา รู้สึกว่ามันทุเลาลงจากตอนแรกมาก

อาจจะเป็นเพราะว่าเขาใช้แรงกดลงขับเลือดที่ค้างออกจนมันดีขึ้น แต่มันก็ทำให้ซินเหยาเจ็บเจียนตาย

นี่เป็นเหตุผลที่สามารถเข้าใจได้

"ดีขึ้นหน่อยรึยัง?" จิงเฉินรู้สึกผิกอยู่หน่อยๆ แต่หน้าของเขากลับไม่แสดงอาการอะไรออกมา ไม่รู้จริงๆว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ถ้าเป็นคราวก่อนซินเหยาคงจะปล่อยผ่านไป

แต่คราวนี้มันเจ็บเกินไปแล้วนะ มันเจ็บจริงๆ

"ไม่……"ซินเหยาจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เป็นระเบียบขึ้น และมองไปที่จิงเฉินด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจและพูดขึ้น "ไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกดีขึ้น แต่มันกลับรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม"

จิงเฉินกำมัดขึ้นและเอาไปป้องปากและไอ เพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง

"งั้นผมส่งคุณไปโรงพยาบาลเอาไหม?"

ไปหาพระเเสงเองหรอ ไปโรงพยาบาลไม่ต้องเสียเงินหรือไงกัน

ไปแค่รอบเดียวจะเสียเงินเยอะขนาดนั้นเพื่ออะไรกัน ฉันไม่ได้เกิดเหตุร้ายรุนแรงอะไรขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องเสียเงินให้เปล่าประโยชน์

อีกอย่างเธอโดนจิงเฉินทำขนาดนี้ในใจมันมีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่ เธอยอมเจ็บอยู่แบบนี้ดีกว่าไปโรงบาล

"ไม่ไป" ซินเหยาตอบกลับอย่างเด็ดขาด

เป็นเพราะนายจริงๆจิงเฉิน

ซินเหยานิ่งคิดไปสักพัก ทำไมรู้สึกว่าโดนไอ้จิงเฉินทำไปเมื่อกี้ความเจ็บมันยิ่งหนักขึ้น?

"ท่านประธานคะ ทำไมฉันรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าตอนแรกอีก"

"เอิ่มมม……" สายตาของจิงเฉินมีความเหลิกหลัก "อาจจะเป็นเพราะว่าวิธีที่ผมใช้เมื่อกี้มันไม่ถูก"

ในเมื่อคุณทำไม่เป็น ก็อย่ามาทำเป็นเหมือนมืออาชีพหน่อยเลย ทำเหมือนกับตัวเองทำเป็นอยู่ได้

เอวของเธอตอนนี้มันยังเจ็บอยู่ อยากจะเฆี่ยนหลังไอ้หมอนั่นให้หลังลายจริงๆ

เธอรู้สึกว่าเธอต้องเรียกค่าเสียหายจากเขาสักหน่อย ไม่เช่นนั้นนี่ก็เจ็บตัวแบบฟรีๆ ดูออกว่าถ้าเธอพูดเขาต้องฟังเธอแน่

"ในฐานะที่คุณทำเอวฉันเจ็บขนาดนี้ คุณต้องรับผิดชอบ" ซินเหยาใช้สายตาที่กล้าหาญมองไปที่จิงเฉินแล้วพูด

จิงเฉินตอนนี้รู้สึกกระตุกข้ึนมา แต่ก็ยังทำสีหน้าเป็นปกติอยู่แล้วพูดข้ึนว่า"เธออยากได้อะไร?"

หึหึ รอคำนี้อยู่เลย

ซินเหยานิ่งคิดไปสักพัก ก็ป๊ะป๋าเป็นคนรวยอ่าาา

ถ้าแค่เอาค่ารักษาพยาบาลมันก็ธรรมดาสำหรับป๊ะป๋าไปนะสิ เพราะงั้นเธอคิดว่าต้องขอสิ่งที่มันสมฐานะกับป๊ะป๋าหน่อย ไม่ใช่ว่าเธอขี้โลภนะ แค่ให้เกียรติป๊ะป๋าเฉยๆ

"จ่ายค่ารักษาพยาบาลฉันมา3ล้าน และค่าทำขวัญฉันอีก7ล้าน" ซินเหยาอ้าปากใหญ่พูดข้ึนเหมือนลิงตระกละ

เฮ้อ…..เธอก็ไม่ใช่คนที่ขี้โลภอะไร เรียกสัก100ล้านค่อยว่าเป็นอย่าง

เงินร้อนล้านสำหรับประธานเยี่ยแล้วเป็นเรื่องนิดเดียว แต่เขาก็ไม่ได้ให้ตามที่ซินเหยาขอ เพียงแต่พูดข้ึนว่า "ฝันไปเถอะ"

ความกล้าของซินเหยานี้ก็ไม่รู้ออกมาจากไหน เธอได้ยื่นมือออกมาสองข้างและหยิกไปที่แก้มของจิงเฉินไปมา สีหน้าของจิงเฉินตอนนี้เหมือนจะรู้สึกโกรธขึ้นมา เธอถึงจะหยุดและถามเขาว่า "เจ็บไหม? ถ้าเจ็บแสดงว่าไม่ได้ฝันอยู่"

เมื่อกี้เธอแค่อยากให้จิงเฉินรู้ว่านี่มันเรื่องจริง ไม่ได้ฝันไป

อีกอย่างเธอก็ไม่มีวันที่จะยอมรับด้วยว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อจะแก้แค้นเขาที่ช่วงนี้ชอบทรมานเธอนัก ฮ่าๆๆ

จิงเฉินเงียบไป ได้เพียงแต่ใช้สายตาอันลึกลับดำทมิฬมองไปที่ซินเหยา

"อืมม งั้นคุณให้ฉันแค่8ล้านก็พอ" ซินเหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก

ถึงแม้ป๊ะป๋าจะเป็นคนรวย แต่เขาก็ชอบติดนิสัยที่ว่าออกจากบ้านไม่พกเงิน

ไม่เหมือนกับท่านประธานในละครเลยที่สามารถจะเอาเงินออกมาสักร้อยล้านเพื่อมาฟาดหัวคนอื่นได้ตลอดเวลา

ตอนนี้เธอเพียงอยากจะบอกกับน้องๆที่ดูละครพวกนั้นอยู่ว่า ตื่นค่ะ! เรื่องแบบนั้นไม่มีอยู่จริง

ฉันร้องไห้บอกทุกคนเลย : ในละครมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

"ฮือๆ……"

ไหงเป็นงี้ไปได้?

จะร้องไปทำไม?

ป๊ะป๋าเป็นท่านประธานที่โหดร้ายจริงๆ แค่เงิน8ล้านก็ให้ไม่ได้ เขารวยขนาดนั้น ทำไมไม่เปย์เธอหน่อยล่ะ งือออ

"น้อยสุด5ล้าน ให้น้อยสุดได้แค่นี้!"

จิงเฉินก็ยังคงใช้สายตาที่ดำทมิฬน่ากลัวมองไปที่เธออยู่เหมือนเดิม