ถังซินเหยาหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะเปิดไฟฉาย

เธอนั่งลงพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างของเธอกอดเข่าเอาไว้แล้วซุกหน้าลงไปกับหน้าตักของเธอ

ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจจะทำร้ายตัวเองหรือว่าไม่อยากให้ใครมาช่วยเธอหรอกนะ แต่ว่าตอนนี้ในลิฟต์มันไม่มีสัญญาณ นี่มันไม่ได้เรื่องเลยสักนิด

จะติดต่อใครก็ไม่ได้ นอกจากเยี่ยจิงซิงคนที่จงใจทำแบบนี้ คนอื่นก็ไม่ได้รู้เห็นด้วยแล้วว่าเธอติดอยู่ในลิฟต์นี้

ตอนนี้เริ่มเข้าสู่ต้นฤดูใบไม้ร่วงแล้วตอนกลางวันก็จะมีแดดอ่อนๆ แต่พอตกกลางคืนแล้วอากาศก็จะเริ่มหนาวเย็นเรื่อยๆ

ตอนเธอออกมาเธอรีบมากๆจึงลืมหยิบเสื้อคลุมมาด้วย มีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตที่สวมใส่อยู่ตอนนี้ตัวเดียวพร้อมกับกระโปรงเท่านั้น นอกนั้นก็มีเพียงผิวหนังเปลือยเปล่าของเธอที่ถูกครอบคลุมไปด้วยอากาศที่หนาวเย็นจนขนลุกไปทั้งตัวแล้วในตอนนี้

หนาวจังเลย……ทำยังไงดี?

ถ้าหากว่ารอให้ถึงเช้าของวันพรุ่งนี้ ถ้าเธอไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โตแล้วล่ะ

เมืองบีอยู่ทางตอนเหนือ อากาศจึงหนาวมากเป็นพิเศษ

พระเจ้า เยี่ยจิงซิงคนเจ้าเล่ห์

ฉันจะแข็งตายอยู่แล้วนะ

ให้ตายเถอะ ถ้าเธอตายจริงๆล่ะก็ได้ตายฟรีๆน่ะสิ

ตระกูลเยี่ยเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพล แต่เธอเป็นเพียงคนธรรมดาๆ แต่สำหรับสายตาตระกูลเยี่ยแล้วเธออาจจะมีค่าเทียบเท่ากับรถคันนึงเพียงเท่านั้นแหละ

แม้ว่าลูกชายและลูกสาวของเธอนั้นฉลาดมาก แต่ก็เป็นแค่เด็กอายุห้าขวบเท่านั้น

ถึงแม่ว่าป่าปี้ของเธอลู่หงเทียนจะเป็นถึงนายพล แต่เธอก็เป็นแค่ลูกสาวนอกสมรส เขาก็คงไม่ยอมรับคนอย่างเธอหรอก ตระกูลเยี่ยเองก็คงไม่รู้ด้วยซ้ำ

แม่เลี้ยงชีชีก็เป็นที่รู้จักในสังคมไปแล้ว ถึงแม่เธอจะรู้จักคนดังอยู่หลายคนแต่ในเรื่องนี้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้

ส่วนฟางซวี่เจ๋อเองก็ถูกเธอปฏิเสธไปแล้ว แล้วลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ยังเป็นว่าที่ภรรยาของตระกูลเยี่ยอีกด้วย

ก็เหลือแค่ป่าปี้แล้วล่ะ แต่เธอกับป่าปี้ทำสงครามประสาทกันอยู่นี่นา

คิดไปคิดมาแล้ว ถ้าเกิดเธอตายขึ้นมาจริงๆใครกันล่ะที่จะแก้แค้นแทนเธอ

เห่อ……แย่จริงๆ

พอนึกถึงป่าปี้แล้วก็ราวกับว่าเธอได้ควบม้าไปเรื่อยๆในขณะที่ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยเมฆหมอก และดอกไม้นานาพรรณและจู่ๆก็ต้องตายอยู่ข้างทางยังไงอย่างงั้น

ตอนนี้ป่าปี้คงกำลังออกเดทสุดแสนโรแมนติกใต้แสงจันทร์อยู่กับลู่อันหรานผู้เป็นที่รักของเขาอยู่สินะ

และร้านอาหารนั้นเธอก็เป็นคนจองเองซะด้วย สร้อยข้อมือขอองขวัญวันเกิดของลู่อันหรานเธอก็เป็นคนเลือกเองเช่นกัน

เพียงนึกถึงเรื่องราวพวกนั้นทั้งหัวใจท้ังร่างกายของเธอก็ชาไปทั้งหมด

ทำไมธอต้องทำสงครามประสาทกับป่าปี้กันนะ เธนึกเสียใจนิดแล้วสิ

ถังซินเหยาหนาวจนตัวสั่น แก้มและปากสีแดงระเรื่อของเธอนั้นในตอนนี้กลับซีดเซียวลงเรื่อยๆ ราวกับว่าไม่มีเลือดแล้วยังไงอย่างงั้น

ในเวลานี้เยี่ยจิงเฉินที่ถังซินเหยากำลังคิดถึงอยู่คงจะออกเดทอยู่กับลู่อันหรานจริงๆสินะ

วันนี้เป็นวันเกิดของลู่อันหราน ไม่ว่าจะมีเรื่องสำคัญแค่ไหนเยี่ยจิงเฉินก็ต้องออกไปทานข้าวกับกับเธออยู่แล้ว ส่วนวันเกิดจามปฎิทินตามจันทรคติก็คงฉลองกันเองกับครอบครัว

ถังซินเหยาจองร้านอาหารนั้นที่โรแมนติกมากๆ ฟางซวี่เจ๋อเคยพาเธอไปมาแล้ว

เหมาะกับคนที่เป็นคู่รักกันมากๆที่จะมาทาน พอมาคิดๆดูแล้วเธอช่างเป็นเลขาที่ทุ่มเทให้กับงานจริงๆเลย

วันนี้เยี่ยจิงเฉินเหม่อลอยเล็กน้อย ลู่อันหรานเรียกเขาอยู่หายครั้งเขาถึงหลุดจากภวังค์

"จิงเฉินคะ….จิงเฉิน" ลู่อันหรานเรียกเยี่ยจิงเฉินที่กำลังเหม่ออยู่ในตอนนี้ เธอถามด้วยน้ำเสียงดีๆไปว่า : "คิดอะไรอยู่หรอคะ?"

เยี่ยจิงเฉินยังคงใบหน้าที่เย็นชาของเขาระงับอารมณ์ภายใจของเขาไว้ได้อยู่ทั้งหมด

"ไม่มีอะไร" เยี่ยจิงเฉินตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จริงไแล้วเขากำลังคิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่เขาใส่อารมณ์กับเธอ โกรธเธอ เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าหายโกรธเขารึยังนะ

"ขอบคุณนะคะที่คุณมาฉลองวันเกิดด้วยกันกับฉันได้ ฉันมีความสุขมากๆค่ะ" ลู่อันหรานพูดกับเขาด้วยความอ่อนโยน เธอชินกับความเย็นชาของเยี่ยจิงเฉินไปแล้วล่ะ

เขาเป็นคนที่มีบุคลิกเป็นคนเย็นชาแบบนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยอ่อนโยนกับเธอเลยก็ตาม

แต่เขาก็ไม่เคยไปทำตัวอ่อนโยนกับผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน ลู่อันหรานจึงไม่ได้คิดมากอะไร

เยี่ยจิงเฉนหยิบกล่องเล็กๆที่ห่ออย่างประณีตออกมา เป็นของขวัญที่ผู้หญิงคนที่เขาเขาตัวไม่ดีใส่ไปนั่นแหละ

เขาส่งสายตาที่อบอุ่นพร้อมกับมอบของขวัญให้แก่ลู่อันหราน : "สุขสันต์วันเกิดนะ"

เมื่ออันหรานเปิดของขวัญออกเธอก็เห็นว่ามันคือสร้อยข้อมือแบบใหม่แล้วยังเป็นคอลเลคชั่นสำหรับคนรักด้วย

นี่มันหมายความว่า……..

เธอตื่นเต้นเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าของเธอที่เริ่มขค้นสีแดงระเรื่อ

"ฉันชอบมากค่ะ ขอบคุณ…..นะคะ" ลู่อันหรานหยิบสร้อยข้อมือนั้นออกมาพร้อมกับใส่มัน สร้อยข้อมือเส้นนี้ช่างเหมาะกับผิวขาวดุจพระจันทร์ที่เปล่งประกายของเธอสวยงามจริงๆ : "ฉันใส่แ้วสวยมั้ยคะ?"

เยี่ยจิงเฉินดูข้อมือของอันหรานที่สวมสร้อมข้อมือนั้น ก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าสวยมากๆจริงๆ

แต่ถ้าหากเป็นถังซินเหยาใส่ จะสวยยิ่งกว่ามั้ยนะ?

"ก็สวยดี"

ลู่อันหรานดีใจเป็นอย่างมาก ที่ได้รับคำชมจากปากของเยี่ยจิงเฉินก็ทำให้เธอมีความสุขมากๆแล้วล่ะ

"เดี๋ยวเราไปฟังงานดนตรีด้วยกันมั้ยคะ งานดนตรีงานนี้ฉันตั้งตารอมานานแล้วค่ะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย" ลู่อันหรานหยิบตั๋วงานดนตรีออมาจากกระเป๋าของเธอพร้อมกับใบหน้าที่คาดหวังคำตอบของเธอ

เยี่ยจิงเฉินมองใบหน้าที่สวยสง่าของลู่อันหรานพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายของเธอที่ดูหม่นไปในชั่วขณะ

พอตั้งใจมองดีๆแล้ว ก็มีหลายๆจุดเหมือนกันที่ลู่อันหรานและถังซินเหยาคล้ายกัน

เพียงแต่ลู่อันหรานจะเยนชากว่า ริมฝีปากคมและมีใบหน้าที่คมมากกว่า ดูแข็งแกร่งและเย็นชาเล็กน้อยก็เท่านั้น แต่ริมฝีปากของถังซินเหยาจะอวบอิ่ม มีใบหน้าที่เป็นมาตราฐานรูปไข่โค้งสวย ถึงทั้งสองจะคล้ายกันแต่ให้ความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

"ไม่ได้หรอคะ?" ลู่อันหรานที่เห็นว่าเยี่ยจิงเฉินไม่ตอบอะไรจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

"ได้สิ ทานข้วเสร็จค่อยไป" ถึงแม้ว่าการแสดงออกของเยี่ยจิงเฉินจะเย็นชาแต่เขาก็ไม่ได้ทำให้ลู่อันหรานผิดหวังแต่อย่างใด

ลู่อันหรานยิ้มตลอดทั้งคืนและรอยยิ้มหวานของเธอไม่ได้หายไปจากใบหน้าสวยของเธอเลย

เมื่อทั้งสองทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ลู่อันหรานขอตัวไปเติมแต่งหน้าของเธอก่อนที่ห้องน้ำ

เยี่ยจิงเฉินยืนพิงอยู่ที่รถพร้อมกับจุดบุหรี่แล้วก็สูบมัน

ดวงตาของเขาลึกซึ้งจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

อากาศในตอนนี้เต็มไปด้วยความเยือกเย็น ราวกับว่าเพียงแค่สูบเอาอากาศเย็นๆนี้เข้าไปเพียงเฮือกเดียวก็สามารถทำให้ปวดของเขาปลอดโปร่งได้

โทรศัพท์ของเขาสั่น เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าของเขา : ผู้หญิงของคุณติดอยู่ในลิฟต์ที่บริษัท ถ้าไม่อยากให้เธอตาย ก็รีบไปช่วยเธอออกมาซะ

เมื่อเขาเห็นเนื้อหาแจ้งเตือนของโทรศัพท์ของเขาแล้ว ใบหน้าของเยี่ยจิงเฉินยิ่งนิ่งมากขึ้นไปอีก

เกิดเรื่องขึ้นกับถังซินเหยา……….

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมั่นใจในความรู้สึกของเขาว่าคนที่ติดอยู่ในลิฟต์ไม่ใช่ลู่อันหรานแต่ไม่ใช่ถังซินเหยา

เยี่ยจิงเฉินโทรหาถังซินเหยา และเสียงที่ตอบกลับมาคือ : "ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่ได้อยู่ในพื้นที่ให้บริการ กรุณา……."

เขารีบตอบกลับข้อความนั้นทันที แต่ข้อความนั้นกลับเป็นกล่องข้อความที่ว่างเปล่าไปแล้ว

ข้อความนี้มันไม่ชอบมาพากล มันยิ่งเหมือนกับการวางกักดักเขามากขึ้นไปอีก

แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ? ถ้าถังซินเหยาติดอยู่ในลิฟต์จริงๆ ถึงจะไม่หนาวสั่นอยู่ในนั้นแต่เธอก็คงรู้สึกไม่ดีมากๆแน่ๆ

เมื่อคิดถึงเรืองที่อาจจะเป็นไปได้ขึ้น เยี่ยจิงเฉินจึงรู้สึกังกลขึ้นมา