“เพราะว่าพวกเราสามารถสร้างผลประโยชน์ที่มากกว่าเดิมให้กับเยี่ยหวางกรุ๊ปได้”

“เธอรู้สึกว่าเยี่ยหวางจะสนใจเรื่องเล็กน้อยนี้เหรอ?”เยี่ยจิงเฉินหยิ่งมาก

“นักธุรกิจมีผลกำไรมาก ฉันเชื่อว่าประธานเยี่ยเป็นคนฉลาดที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง คงจะไม่ดูถูกนักธุระกิจที่ไม่มีกำไรหรอก”

แย่แล้ว จ้าวหลินพึ่งจะถูกมนุษย์ต่างดาวเข้ามาใกล้เหรอ?ถ้าไม่อย่างนั้นไม่ทันไรเธอจะสามารถเข้ามาในวงการนี้แล้วเหรอ

เมื่อครู่ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าสมองยังกลวงอยู่เลย นี่มันไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์เหรอ?

“พูดได้ไม่เลวนี่ ถึงแม้ว่านักธุรกิจจะมีผลกำไรมาก แต่ว่าฉันอยากให้เธอเข้าใจปฏิบัติตัวต่อคนอื่น ถึงแม้ว่าจะมีประโยชน์ก็มาเปลี่ยนความคิดฉันไม่ได้”เยี่ยจิงเฉินแทบจะไม่มองจ้าวหลินและฟางอี้เฉิงแม้แต่น้อย“เมื่อครู่นี่พวกคุณรังแกเลขาของผม จะตีหมาก็ต้องดูเจ้าของ ดูแล้วพวกคุณไม่ได้สนใจผมเลย”

จะตีหมาต้องดูเจ้าของก่อน?

ก็ถือว่าป่าปี้อยากจะปกป้องเธอ แต่ว่าโดนเปรียบเทีบเป็น……หมา……เธอไม่ได้ดีใจเลย

ไม่พูดอะไรแล้วได้ไหม?

ไม่เห็นร้อยยิ้มเยาะเย้ยของจ้าวหลินเหรอ?นั่นมันทำให้เธอขายหน้า

เมื่อครู่นี้ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้สามารถคงตำแหน่งตัวเองไว้ได้ นำหน้าจ้าวหลินและฟางอี้เฉิง

แต่ว่าป่าปี้พูดออกมาแบบนี้ ก็ทำให้เธอได้รับการปลอดปล่อย ถูกโดนโจมตีไปหมดแล้ว

นี่มันไม่กลัวคู่ต่อสู้ที่เซียนเลย แต่กลับกลัวเพื่อนร่วมทีมที่เหมือนหมู

ถึงแม้ป่าปี้จะหล่อมากจริงๆ แต่ว่าก็ไปเปลี่ยนเรื่องจริงของเพื่อนที่มรยศ

เป็นอย่างนั้นจริงๆจ้าวหลินเอามือปิดปาก หัวเราะออกมาเล็กน้อย“ฉันคิดว่าประธานเยี่ยเข้าใจผิดแล้ว ซินเหยาเป็นเพื่อนสมัยเรียนของฉัน เมื่อครู่นี้ก็แค่กำลังคุยกันเรื่องอดีต”

“กอดกันเพื่อย้อนอดีต?”เยี่ยจิงฉินทำหน้าเคร่ง

ย้อนอดีตอะไรกันเล่า เธอจำไม่ได้ตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?ยิ่งกว่านั้นก็รู้อยู่ว่าพวกคุณย้อนอดีตอยู่ฝ่ายเดียว

ถ้าหากอยากจะพูดแบบนี้ เธอเพียงแค่ถูกย้อนอดีตเท่านั้นเอง

“ย้อนอดีตต้องกอดกันด้วยเหรอ?”เยี่ยจิงเฉินถามด้วยหน้าที่มืดมน

ซวยแล้วสิ พอได้ยินคำถามนี้

ก็ไปมองจ้าวหลินอีกครั้ง เห็นได้ชัดถึงกลิ่นอายของความไร้ยางอาย เธอรู้ว่ามันจะแย่ลง

ตามคาด จ้าวหลินทำหน้าเข้าใจ และยิ้มพูด“นั่นมันก็เพราะซินเหยากับประธานฟางของพวกเราเคยเป็นคู่รักกันมา เพราะว่าได้เจอกันมานานแล้ว ดังนั้นประธานฟางของพวกเราเลยตื่นเต้นเล็กน้อย”

แย่แล้วสิ อะไรคือการเป็นคู่รัก?

ยิ่งกว่านั้นเธอไม่เติมคำว่า‘เคย’เหรอ?

พวกเขาเลิกกันตั้งแต่หกปีที่แล้วแล้วโอเคไหม?สลับไปสลับมาโจ่งแจ้งขนาดนี้ ไม่กลัวปากเป็นแผลเหรอ?

เมื่อกี้นี้คนไร้ยางอายคนไหนพูดว่าพวกเรารักกันด้วยใจจริง ทำหน้าเป็นทุกข์ขอร้องอ้อนวอนให้อภัยให้พวกเขา

“เป็นแบบนี้เองเหรอ?”เยี่ยจิงเฉินถามฟางอี้เฉิงด้วยสายตาที่มืดมน

จ้าวหลินส่งสัญญาณทางตาให้ฟางอี้เฉิง ฟางอี้เฉิงพยักหน้า พูดว่า“ใช่”

คนเลวสองคนนี้ เมื่อครู่พวกเธอส่งสายตาให้กัน คิดว่าคนอื่นตาบอดหรือไงกันนะ?

แต่สุดท้ายก็มีคนที่มองไม่เห็น

“อ๋อ?จริงๆแล้วแฟนเธอเป็นทายาทของเตียนเฟิงกรุ๊ปนี่เอง ไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเลยนะ”เยี่ยจิงเฉินมองถังซินเหยาด้วยสีหน้าเงียบสงบ พูดน้ำเสียงทำให้รู้สึกได้ว่ามีลับลมคมในว่า“ทำไมเธอไม่บอกให้เร็วกว่านี้ ถือว่าช่วงเวลานี้คือช่วงตั้งใจปรนนิบัติ ฉันก็จะให้โอกาสกับพวกเธอด้วย”

ถังซินเหยา……

ทำท่าแอ๊บแบ๊ว เธอมีทายาทของเตียนเฟิงกรุ๊ป เธอเองยังไม่รู้เลย?

ตั้งใจปรนนิบัติอะไรป่าปี้ ประโยคนี้ฟังแล้วดูมีเลิศนัย ทำให้คนอื่นที่ได้มองแล้วรู้สึกไม่สบายใจ

“ไม่……ไม่ใช่นะ ฉัน……”

“ซินเหยา เธออย่าปฏิเสธเลย หลายปีที่ผ่านมานี้ประธานฟางดีกับคุณยังไง คุณก็รู้ดี”

“ก็เห็นอยู่ว่าฉันกับเขา……”

“ซินเหยา เธออย่าอายเลยนะ เหมือนกับเยี่ยหวางบริษัทระหว่างประเทศแบบนี้ ไม่น่าจะมารบกวนเรื่องส่วนตัวหรอก เธอก็อย่าปฏิเสธเลย”

“จริงๆฉันกับเขา……”

“สบายใจเถอะ พวกเราเตรียมตัวมาตั้งนานเพื่อที่จะมาร่วมมือกันกับเยี่ยหวาง พวกเราจะใช้ศักยภาพของตัวเองพิสูจน์สักยภาพของบริษัท จะทำให้คุณลำบากใจ”

“หุบปากไปเลยนะ เธอนัง……”

ปีที่แล้วฉันซื้อนาฬิกาข้อมือมาเรือนหนึ่ง พูดด้วยกันดีๆหน่อยได้ไหม

ไม่สนว่าถังซินเหยาพูดจบหรือยัง จ้างหลินก็หันไปพูดกับเยี่ยจิงเฉินว่า“ประธานเยี่ย ซินเหนากับประธานฟางคบกันมาแปดปีแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาโดยตลอด ดังนั้นพเจอกันก็ทนไม่ได้ ถึงได้……ยังไงก็ขอให้ประธานเยี่ยให้อภัยด้วยนะคะ”

นังคนไรยางอายคนนี้ เมื่อครู่ยังวางมาดเป็นแฟนสาวของฟางอี้เฉิง ให้เธอให้อภัยด้วย

“นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าฉันจะเป็นเกียรติเลี้ยงข้าวประธานเยี่ยได้ไหมนะ”จ้าวหลินใช้สายตาคู่นั้นมองไปที่เยี่ยจิงเฉินอย่างชื่นชม

ซวยแล้ว คนไร้ยางอายคนนี้ เอวหนาไป ก้นใหญ่ หน้าอกก่ไม่ใหญ่ ผิวก็ไม่ขาว ไอคิวก็ไม่ดี ยังไงก็มาเทียบกับไม่ได้กับป่าปี้ของเธอตกลงไหม?

ป่าปี้ไม่รู้เรื่อง ป่าปี้มองไม่ออกถึงไปทานอาหารกลางวันด้วย

“เป็นเกียรติสิที่ถูกสาวสวยชวนไปทานข้าว”เยี่ยจิงเฉินยกแขนขึ้นมา มองนาฬิกาข้อมือที่ราคาเหยียบสิบล้าน พูดว่า“ใกล้เวลาแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

ถังซินเหยา……

ป่าปี้ก็ใช้ความจริงมาพิสูจน์อีกครั้ง เขาก็ยังคงมองไม่ออก

บนโลกใบนี้ ยังไงก็ไม่ได้มีคนที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างหรอก

ถึงแม้ว่าป่าปี้จะหล่อโครตๆ มีเงินล้นฟ้า เท่ห์จนไม่มีเพื่อน ป่าปี้ที่อยู่เหนือกว่าใครไปอีกยี่สิบชาติ แต่ว่าก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามองคนไม่ออก

“ในเมื่อคนรับผิดชอบของเตียนเฟิงกรุ๊ปจะเป็นแฟนของเลขาถัง งั้นโครงการนี้ยังไงก็ต้องให้คุณตรวจสอบความเป็นไปได้อยู่ดีนะ”เยี่ยจิงเฉินเดินไปข้างจ้าวหลิน พูดว่า“ดังนั้น……โครงการนี้จะสำเร็จหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของเลขาถัง เธอต้องเข้าใจไว้นะ”

มองป่าปี้ที่หล่อจนไม่มีเพื่อนและจ้าวหลินที่ทำหน้าพอใจจับมือถือแขนกันออกไป ถังซินเหยารู้สึกมืดมนไปหมด

จ้องเงาข้างหลังของเยี่ยจิงเฉินและจ้าวหลินด้วยสายตาที่แค้น อยากจะดูว่าพวกเขาจะเป็นยังไง

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“ซินเหยา พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง”

“ทานกับผีสิ เมื่อกี้ทำไมต้องโกหกด้วย พวกเรา……หก……ปี…..ก่อนก็เลิกกันไปแล้วนะ

“นั้นก็เป็นเพียงเพราะว่าตัดสินใจฝ่ายเดียว ฉันไม่เคยเห็นด้วยเลย”

ฮ่าฮ่า……

“คุณไม่เจ็บตรงนั้นแล้วเหรอ?”ถังซินเหยากวาดตาไปที่ใต้หน้าท้องของฟางอี้เฉิงลงไปสามนิ้ว

ฟางอี้เฉิงรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว ตรงที่ใต้หน้าท้องสามนิ้วก็รู้สึกเจ็บแปลบๆ

ในตอนนั้นถังซินเหยากำลังฉีกเงินห้าล้านบาทนั้น ให้บทเรียนกับเขาหน่อย ทำให้เขายังจำได้

ก็ถือว่าคิดออกแล้ว เขาก็ยังคงเจ็บตรงนั้นอยู่

ฟางอี้เฉิงเกือบจะหนีไปแล้ว ดูแล้วน่าสงสารมาก

ก่อนที่จะไปก็เตรียมเอาหนังสือวางแผนให้ถังซินเหยา ถังซินเหยามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสี่สิบห้าองศา วิวนี่มันสวยจริงๆเลยและยังให้ความรู้สึกโศกเศร้าอีกด้วย

ตาของป่าปี้บอดหรือไง?ทำไมยังคงมองนังจ้าวหลินที่ไร้ยางอายนั้นไม่ออก

หึ……ป่าปี้นี่เป็นเฉินชือเหม่ยที่อำมหิตจริงๆเลย ไหนจะความโศกเศร้า