ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 53 รักหวานโรแมนติกที่ถูกจับจ้องไปด้วยสายตานับหมื่นดวง
สาเหตุเป็นเพราะ ดอกพวกนี้มันแพงกว่าเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกนั้นเสียอีก
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็น แต่มันเป็นเพราะเจอจิงเฉินเข้าโดยบังเอิญพอดี
จิงเฉินที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้มองดูซินเหยาอย่างไม่ละสายตา สุดท้ายได้พูดขึ้นว่า”ในเมื่อเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของคนอื่น คุณดีไซเนอร์ชื่อดังก็คงจะไม่ทำให้เขาผิดหวังหรอกมั้ง”
แม่เจ้า
ตอนนี้ซินเหยาตกอับถึงขั้นไหนเชียวนะ ถึงต้องมามองหน้าของป๊ะป๋าแบบนี้
มันแย่กว่านี้ไปไหนไม่ได้อีกแล้ว
เธอสาบานว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว
หลังจากที่ซินเหยาได้ปฏิเสธว่าเธอไม่ชอบดอก ซวี่เจ๋อก็ปรับเปลี่ยนวิธีการรุกของเขาในการจีบเธอ
เปลี่ยนแล้วหรอ? ไม่เห็นถามความคิดเห็นของเธอเลย
ตอนนี้บริษัทเยี่ยหวงกำชังเจอเข้ากับปัญหา ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายออกแบบหรือว่าฝ่ายการตลาด รวมถึงซินเหยา หลี่เวยและบอสใหญ่ต่างก็ทำงานจนดึกดื่น จนถึงเวลานี้สี่ทุ่มถึงจะได้กลับบ้าน บอสใหญ่วันนี้ก็ได้เลี้ยงอาหารมื้อดึกให้กับทุกคน
พนักงานกลุ่มหนึ่งที่ได้เดินออกมาจากบริษัทแล้วก็โดนเหตุการณ์เหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกทำให้ตกตะลึง
บนท้องฟ้าที่มืดมิดเต็มไปด้วยบอลลูนขนาดเล็กสีสันสดใสเต็มไปหมด แต่เพราะว่าขนาดมันเล็กไปหน่อย จึงลอยได้ไม่ค่อยสูงนัก
บอลลูนเล็กตกแต่งด้วยความปราณีตในคืนที่มืดมิดเช่นนี้มันช่างสวยงามจริงๆ มันเปรียบดังท้องฟ้าในฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยหิ่งห้อยเรืองแสง มันทำให้ไม่สามารถละสายตาไปได้จริงๆ
แม้แต่หญิงแกร่งที่ไร้ซึ่งความโรแมนติกอย่างซินเหยาก็อดใจไม่ได้ที่จะโดนภาพอันสวยงามที่อยู่ตรงหน้ากระทบมาที่หัวใจเข้าให้อย่างจัง
มันโรแมนติกจริงๆ
คนที่มีรูปร่างสูงก็สามาถที่จะยื่นมือขึ้นไปแล้วหยิบมันลงมาได้
สีหน้าแปลกแปลกที่มองไปที่จิงเฉิน แต่จุดโฟกัสมันไม่ใช่อยู่ที่บอสใหญ่ แต่มันอยู่ถัดจากบอสใหญ่ไปไม่ไกลต่างหาก……ซินเหยา
ซินเหยาถูกสายตาเหล่านั้นจดจ้องอย่างไม่ละสายตา ในใจของเธอตอนนี้รู้สึกถึงรางไม่ดีที่จะเกิดขึ้นเข้าให้แล้ว
“เป็นอะไรไปล่ะ” จิงเฉินถาม
บังเอิญว่าลูกบอลลูนเล็กไม่ได้อยู่สูงมาก เธอจึงกระโดดคว้าหยิบมันลงมาเอาไว้ในมือของตัวเอง
บนลูกบอลลูนมีกระดาษบางอย่างติดไว้
เมื่อดูข้อความที่เขียนไว้บนกระดาษเสร็จ เธอรู้สึกอยากตายขึ้นมาทันที
“ซินเหยา ผมชอบคุณ อยากจะใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับคุณ คุณจะตอบตกลงผมหรือป่าว?”
แม่เจ้า มันทำไมพุ่งเป้ามาที่เธออีกแล้วล่ะเนี่ย
“ซินเหยา ผมชอบคุณ ผมรักคุณ ผมอยากเป็นแฟนคุณ อยากจะปกป้องคุณไปตลอดชีวิต คุณให้โอกาสผมสักครั้งจะได้หรือป่าว?” รอบข้างเต็มไปด้วยความตกใจมึนงง ที่ที่ไม่ไกลมากนักได้ส่งผ่านเสียงคำสารภาพรักมายังหัวใจของเธอโดยเสียงที่กึกก้อง
พนักงานกลุ่มหนึ่งหันหน้าไปทิศทางเสียงนั้น
เห็นเพียงแต่ประธานฟางที่สุดแสนจะหล่อเหลากำลังขี่จักรยานมาทางซินเหยา บนจักรยานเต็มไปด้วยลูกบอลลูนเล็กๆสีสันสลับไปมา
เป็นเขาอีกตามเคย
ไม่ถึงสามสิบวิ ฟางซวี่เจ๋อก็อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว
เขาเอาบอลลูนหลายลูกยื่นใส่ไปที่มือของเธอ สายตาที่เต็มไปดวยดวงดาวระยิบระยับ มันสวยกว่าดวงดาวนับล้านดวงบนท้องฟ้ารวมกันเสียอีก มันฆ่าคนโสดแถวนี้ตายเพียบแบบไร้ซึ่งความปราณี
“ซินเหยา สิ่งที่ผมพูดไปผมไม่ได้ล้อเล่นเลยนะ ผมชอบคุณ ผมรักคุณ มันออกมาจากความรู้สึกข้างในของผมจริงๆ ตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกผมก็รู้สึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ผมจะอยู่กับเขาไปตลอดจนกว่าชีวิตจะหาไหม้ คุณคือบ่วงของผม แต่ผมก็พร้อมที่จะตกลงไปในบ้วงกรรมนี้ จากนี้ไปไม่ว่าจะเจอกับอุปสรรคที่ถาโถมเข้ามาสักเพียงไหน ไม่ว่าจะแดดออกหรือฝนตก ไม่ว่าจะทุกข์ใจหรือสุขใจ ผมก็ขอเป็นโล่กำบังให้กับคุณและยืนอยู่ข้างคุณเสมอไม่หนีไปไหนแน่นอน ถึงแม้ว่าเราจะแก่ชราลง ในสายตาผมคุณก็ยังคงเป็นหยกมณีที่สวยงามเลอค่าอยู่วันยันค่ำ ผมขอใช้หัวใจอันแรงกล้าดวงนี้ของผมในการสาบานว่าผมจะปกป้องคุณตลอดไป” ฟางซวี่เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเปรียบเหมือนแสงอาทิตย์ที่ทอแสงขึ้นในฤดูหนาวอันยะเยือกเช่นนี้ สายตาของผู้ชายคนนี้เหมือนกับดวงดาวที่ส่องแสงแพรวพราวนับล้านดวงบนท้องฟ้า
ฟางซวี่เจ๋ออบอุ่นเกินคำจะสามารถบรรยายได้ มันทำให้คนอื่นแพ้ตายในความอบอุ่นเช่นนี้จริงๆ
เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจริงๆ
เพื่อนร่วมงานผู้หญิงรอบๆต่างก็มองดูซินเหยาด้วยสายตาที่เปรี่ยมล้นไปด้วยความอิจฉา
ในมือของซินเหยาถือลูกบอลลูนอยู่ มองไปที่สายตาอันใสวิ้งกว้างไพศาลเปรียบดั่งมหาสมุทรของซวี่เจ๋อ ตอนนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
เธอเออร์เรอร์แล้ว ต้องการที่จะรีบูตใหม่อีกครั้ง
เพื่อนร่วมงานผู้หญิงคนอื่นที่อยู่ในสถานะการณ์ที่สุดแสนจะโรแมนติกนี้ บางคนถึงกับหลั่งน้ำตาแห่งความซาบซึ้งอบอุ่นออกมา
แต่ที่มันมากไปกว่านั้น ฝ่ายชายคือบุคคลที่จัดได้ว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มติดอันดับหนึ่งในสิบครองใจสาวทั้งประเทศ……ฟางซวี่เจ๋อ
“ตอบตกลง”
“ตอบตกลง”
“เทพบุตรหล่อมากเลยอ่ะ ฉันยอมคบกับคุณ”
“คุณเทพบุตร ฉันยอมเป็นแม่ของลูกคุณ”
“คุณเทพบุตร”
ทุกคนต่างร้องโฮเสียงดังลั่น ความจริงทุกคนก็กำลังดูปฏิกิริยาของทั้งสองอยู่ว่าจะเป็นอย่างไร
หลี่เวยมองดูอยู่ข้างๆ มนุษย์โลกที่โง่เง้ายิ่งนัก
นี่มันเป็นผู้หญิงของบอสใหญ่ ไปเชียร์แบบนั้นอยากตายหรืออย่างไรกัน
ผู้หญิงพวกนั้นที่บอกว่าอยากเป็นแม่ของลูกเขาก็ลงมือเร็วเข้าสิ เทพบุตรคนนั้นก็ยืนอยู่นั้นแล้ว
แค่ตระโกนออกมามันจะช่วยรึไง
ถ้าหากว่าเขาไม่ใช่หลานชายของลู่หงเทียน ถ้าหากว่าเธอไม่ได้มีลั่วหลิงและเข่อหลานแล้วล่ะก็ เธอก็เต็มใจที่จะเป็นแม่ของลูกให้กับเขา
เจ็บปวดใจจริงนะเออ
ในที่สุดชีวิตนี้ของเธอก็เจอกับชายที่หล่อขนาดนี้ มีเงินขนาดนี้มาจีบ แต่เธอกลับไม่ตอบตกลง มันช่างน่าเสียดายจริงๆ
“ซินเหยา ผมหวังว่าคุณจะให้โอกาสผมสักครั้งในการดูแลคุณ ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด ผมจะทำให้คุณเห็นว่าคุณเลือกผมคุณไม่ได้เลือกผิด” สายตาของซวี่เจ๋อที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนก็อบอุ่นยิ่งขึ้น เนื้อหาที่เขาพูดมันก็ยิ่งน่าลำคาญมากไปกันใหญ่ “วันข้างหน้าผมอาจจะไม่ได้มีเวลาอยู่ข้างคุณทุกวัน แต่ว่าในหนึ่งปีผมจะเจียดเวลาหนึ่งเดือนมาอยู่กับคุณ พวกเราสามารถที่จะไปท่องเที่ยวได้ พวกเรามีเวลาทั้งชีวิตที่จะเที่ยวรอบโลก ทุกที่ที่เราไปเราจะถ่ายรูปเก็บไว้หลายร้อยใบ รอวันที่เราแก่ชรามา เราจะนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะและหยิบรูปเหล่านี้ขึ้นมาดูเพื่อเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเรามีความสุขมากเพียงไหน”
ไอ่ห่า คำพูดพวกนี้มันน่าลำไยจริงๆ เธอหาข้ออ้างที่จะมาปฏิเสธไม่ได้เลยสินะ
สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ต้องการ ฟางซวี่เจ๋อได้พูดไปหมดแล้ว
อีกอย่างที่บอกว่าจะพาเที่ยวรอบโลก มันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ
ซินเหยาอ้าปากขึ้น แต่กลับไม่มีคำพูดใดๆออกมา
“จูบเธอ จูบเธอ ประธานฟางจูบเธอสิ!”
“ใช่ จูบเลย”
“ท่านประธานฟาง ถ้ายังเป็นผู้ชายอยู่แล้วล่ะก็ ต้องจูบเลย”
คนเหล่านั้นส่งเสียงดัง เชียร์ขึ้นอีกครั้ง
“คือ…… ซวี่เจ๋อนายอย่าบุ่มบ่าม อย่าฟังที่พวกเขาพูดนะ” ซินเหยาตั้งสติและเดินถอยหลังไปสองก้าว
ทำไมถึงบอกว่าไม่จูบไม่ใช่ผู้ชายหล่ะ? ถึงแม้ไม่จูบก็ยังเป็นผู้ชายอยู่โอเครป๊ะ? วิชาชีวะครูศิลปะสอนหรืออย่างไรกัน
อีกอย่างไม่เห็นมีใครถามเธอเลยว่าเธอรู้สึกอย่างไง นี่มันไม่ใช่การไปละเมิดสิทธิของคนอื่นหรอกหรอ
ดวงตาทั้งสองข้างของซวี่เจ๋อเปร่งประกายขึ้น มือทั้งสองข้างโง้มกอดไปที่เอวอันบางเฉียบของซินเหยา และดึงมากอดไว้ที่อกของตัวเอง
มันชัดเจนมากที่ซวี่เจ๋อโดนมนุษย์โง่เขลาพวกนี้เชียร์จนเป็นแบบนี้ เขาจูบลงไปจริงๆแล้ว!?