ถังซินเหยาคุ้นเคยกับจูบของเยี่ยจิงเฉินแล้ว และมันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีแต่อย่างใด

เธอเพียงแค่คิดว่า ป่าปี้เป็นคนโลเลและเปลี่ยนแปลงได้ง่ายแบบนี้ ป่าปี้กับปม่ามี้ของคุณจะรู้บ้างมั้ยนะ?

แต่การแสดงออกว่ากรุณาปราณีนั่นมันหมายความว่ายังไงกัน? หรือว่าต้องการให้หม่อมฉันขอบพระทัยพระองค์หรือเพคะ? คุณนี่มันดื้อไปแล้วนะ

"ขอบคุณประธานเยี่ยนะคะที่ให้โอกาสนี้กับฉัน" ถังซินเหยาร้องไห้โดยปราศจากน้ำตา : "แล้วคุณจะลุกขึ้นได้รึยังคะ?"

เยี่ยจิงเฉินใบหน้าของเขาลงไปที่ซอกคอของถังซินเหยาพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆว่า : "อยู่อย่างนี้ก็สบายเหมือนกัน ไม่อยากลุกเลย"

ในขณะนั้น การแสดงออกของเธอจะต้องเหยเกมากๆแน่ๆ

แม่เจ้า คุณน่ะสบายสิ แต่คุณเคยนึกถึงความรู้สึกของฉันกับพื้นนี่มั้ยเนี่ย?

ถ้าไม่ใช่เพราะพรมที่ปูอยู่นี่เธอคงจะKOไปแล้วแน่ๆ ได้ไปทำศึกกับปีศาจที่ดาวอังคารแน่

"ฉันทับเธออย่างนี้เธอสบายตัวมั้ย?" เยี่ยจิงเฉินล่นลมหายใจใส่เธอพร้อมกับถามด้วยความมีน้ำใจ

"ไม่ค่อยสบายตัวเลยค่ะ ปวดหลังด้วย" ถังซินเหยาพูดตามความจริง

ป่าปี้ที่ทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ จะกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลไปได้ยังไงกันล่ะ เขาเองก็มีด้านที่อ่อนโยนเหมือนกันนี่

"งั้นก็ดีแล้ว" เยี่ยจิงเฉินถอนถอนหายใจอย่างพึงพอใจ

ถังซินเหยา : ………

ไม่รู้ทำไมจู่ๆเธอถึงรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์นะ

"เธอทำตัวเป็นเด็กดื้อตอนไหน ฉันให้เวลาเธอคิด" เยี่ยจิงเฉินยกหัวขึ้นพร้อมกับพูดด้วยความเย็นชา

ถังซินเหยา : ……….

ช่วยด้วย วันนี้ก่อนออกจากบ้านป่าปี้ต้องกินยาผิดขวดมาแน่เลย สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอีกแล้ว

"รู้รึยังว่าทำอะไรผิดมา?" ป่าปี้ถามอย่างหน้านิ่ง

"รู้แล้วค่ะ"

ป่าปี้องค์ลงแล้ว ห้ามยั่วโมโหเขา

"งั้นลองพูดมาสิ ว่าเธอทำอะไรผิด?" ป่าปี้ถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง ราวกับกำลังรายงานวิจัยยังไงอย่างงั้น

ผิดตรงไหนอ่ะ?

เธอจะรู้ได้ไงว่าเธอทำอะไรผิด?

ไม่ใช่ว่าป่าปี้รู้หรอว่าเธอทำอะไรผิด? แล้วจะมาถามจากเธอทำไมกัน?

หรือว่าจริงๆแล้วเธอไม่ได้ทำอะไรผิด?

รอยยิ้มที่สวยหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของถังซินเหยา แล้วตีเยี่ยจิงเฉินทีนึงพร้อมกับพูดว่า : "ไอ้หยา เมื่อกี้คนเค้าแค่ล้อคุณเล่นน่ะค่ะ จริงๆแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยต่างหาก"

เยี่ยจิงเฉินโน้มหัวลงมากดจูบปากของถังซินเหยา

"อ๊ะ เจ็บนะคะ"

ตอนแรกคิดว่ามันเป็นแค่การจูบเบาๆที่ปากอย่างนุ่มนวล ถังซินเหยาคงจะประมาทไป

แต่ริมฝีปากของเธอกลับมีอาการเจ็บ กลิ่นคาวคละคลุ้งหอมหวานเกิดขึ้นภายในปากของเธอ จากน้ันป่าปี้ก็ใช้ลิ้นของเขาหยอกเย้าเล่นทั่วโพรงปากของเธอพร้อมกับใช้ลิ้นของตัวเองเกี่ยวลิ้นของเธอให้พัวพันกันอย่างแน่นเหนียว

จูบนี้มันไม่ใช่จูบที่อ่อนโยนเลยสักนิด แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนการลงโทษ

เมื่อการจูบที่ดูดดื่มนั้นผ่านไป การจูบนี้กลับเปลี่ยนรสชาติไปเป็นการจูบที่มีอารมณ์กามอยู่

ลิ้นที่ยืดหยุ่นของเยี่ยจิงเฉินกวาดไปทั่วเหงือกของถังซินเหยาและตวัดลิ้นของเขาไปทั่วโพรงปากของเธอราวกับว่าเป็นการตรวจล่าตระเวนในพื้นที่ของตัวเอง มันทั้งอ่อนโยนและดุร้ายในเวลาเดียวกัน

ทักษะการจูบของป่าปี้มันพัฒนาขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็วและเห็นได้ชัด

แต่เธอโชคร้ายที่ทักษะจูบที่เธอมอบให้ป่าปี้นั้นราวกับหินฝึกลับผม……อ่า……ไม่สิ……หินฝึกจูบต่างหากล่ะ

เมื่อการจูบของทั้งคู่สิ้นสุดลง ถังซินเหยารู้สึกได้เลยว่าใจของเธอนั้นกระสับกระส่ายร้อนแรงขนาดไหน ปากเธอเองก็ร้อนแรงเช่นกัน เมือนว่าปากเธอจะบวมด้วยนะ

"ทำอะไรผิดล่ะ?" เยี่ยจิงเฉินถามอย่างหน้าตาเฉย

ไม่ยุติธรรมเลย…….เธอเกือบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

"ฉันทำผิด" ถังซินเหยาตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ

"ทำผิดตรงไหนล่ะ?" เยี่ยจิงเฉินถาม

"จริงๆแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่หรอคะ?" ถังซินเหยาถมด้วยความไม่มั่นใจเอามากๆ

เยี่ยจิงเฉินโน้มหัวลงมากัดริมฝีปากของถังซินเหยาอีกครั้ง จนริมฝีปากของเธอห้อเลือด

เยี่ยจิงเฉินแลบลิ้นของเขาออกมาพร้อมกับเลียซับเลือดที่ซึมอยู่บนปากของเธอจนสะอาด แล้วจัดการกลืนเลือดทั้งหมดเขาไปในปากของเขา

มุมปากของเขายังคงมีคลาบเลือดปรากฏอยู่ เขาเลียริมฝีปากของตัวเองไปมา จากนั้นก็เลียเลือดทั้งหมดที่ติดอยู่บนริมฝีปากเข้าปากไปทั้งหมด

ทำแบบนี้มันจะเซ็กซี่เกิไปแล้วนะ ป่าปี้เซ็กซี่จนอยากจะร้องไห้เลยอ่ะ

ถังซินเหยาถึงกับเหม่อ

มองดูถังซินเหยาที่ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงไหล เยี่ยจิงเฉินที่ในตอนแรกนั้นกระวนกระวายใจเพราะฟางซวี่เจ๋อ แต่ตอนนี้เขากัลบรู้สึกสสบายใจขึ้นมาแล้วเสียอย่างนั้น

"ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง" เจี่ยจิงเฉินถามเธอด้วยน้ำเสียงเฉยเมยทำให้ถังซินเหยาหยุดจากความคิดของเธอ

ถังซินเหยามองเยี่ยจิงเฉินอย่างเขินอายพร้อมกับถาม : "ถ้าอย่างงั้นฉันทำอะไรผิดล่ะคะ?"

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าไม่ว่าจะตอบว่ายังไงคำตอบมันก็ผิดอยู่ดีล่ะ?

สีหน้าของเยี่ยจิงเฉินยังคงไม่เปลี่ยนไป แต่ถังซินเหยากับรู้สึกได้ว่าในใจของเยี่ยจิงเฉินนั้นไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก

ถังซินเหยาเหยียดแขนของเธอมาคล้องคอของเยี่ยจิงเฉินน ปล่อยให้ร่างกายส่วนบนของเธอลอยอยู่กลางอากาศ ตัวเธอห้อยอยู่บนร่างกายของเยี่ยจิงเฉิน จากนั้นเธอก็เป็นฝ่ายกดจูบลงไปที่ริมฝีปากของเยี่ยจิงเฉินพร้อมกับใช้ฟันของเธอกัดไปที่ริฝีปากร่างของเยี่ยจิงเฉิน และพูดอย่างนิ่งเฉยว่า : "คุณจิงเฉินคะ ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆค่ะ อย่าโกรธกันเลยนะคะ ได้มั้ย?"

แม่เจ้า เพื่อเป็นการไม่ให้เลือดจากปากเธอนั้นต้องเสียเปล่าเธอจึงต้องใช่เล่ห์เหลี่ยมจิ้กจอกหน่อยแล้ว

เยี่ยจิงเฉินกดจูบอันเร่าร้อนมาให้ถังซินเหยาอีกครั้ง นับได้ว่าเป็นจูบที่ทำให้อารมณ์ของเยี่ยจิงเฉินดีและพอใจ

"เธอกับฟางซวี่เจ๋อคบกันอยู่หรอ?" เยี่ยจิงเฉินถาม

"อื้อ ……." ถังซินเหยาครุ่นคิดไปสักพักจึงเข้าใจว่าทำไมวันนี้เยี่ยจิงเฉินถึงเป็นแบบนี้ ถ้าเธอกล้าพูดล่ะก็ เธอต้องตายแน่ๆ เพราะป่าปี้เป็นคนไม่ฟังเหตุผลของคนอื่นไง

"ตกลงว่าคบหรือไม่คบ?"

"ไม่ได้คบค่ะ" ถังซินเหยาตอบไปอย่างเด็ดขาด

"เธอไม่ได้รับอนุญาตให้คบกับซวี่เจ๋อ ได้ยินมั้ย?"

ไม่มีเหตุผลอีกแล้ว

"ได้ยินค่ะ"

ริมฝีปากของเยี่ยจิงเฉินงุ้มลงและโค้งขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่หาดูได้ยากของเขา

เขาเอื้อมมือไปกดท้ายทอยของถังซินเหยาพร้อมกับกดจูบไปที่ริมฝีปากของถังซินเหยาหนักๆไปหนึ่งที

จูบเมื่อกี้มันร้อนแรง งั้นจูบนี้ก็ขอเป็นจูบที่นุ่มนวลและอ่อนโยนก็แล้วกัน เขาตวัดลิ้นสำรวจไปทั่วช่องปากของถังซินเหยา ราวกับว่ากำลังสำรวจหาสมบัติอันมีค่าและหายากจนทำเอาใจของอีกฝ่ายรับรู้ได้ว่ามันกลายเป็นจูบที่อ่อนโยนไปได้

ถังซินเหยาค่อยๆหลงเข้าไปกับรสจูบที่แสนอ่อนโยนนี้

เมื่อการจูบสิ้นสุดลง ริมฝีปากที่ผละออจากกันของพวกเขาปรากฏให้เห็นคราบน้ำลายที่มุมปากของทั้งสองคน

ถังซินเหยามองเยี่ยจิงเฉิน ดวงตาที่ชัดเจนและสดใสของเขานั้นราวกับว่ามันถูกปกคลุมไปด้วยหมอก แก้มทั้งสองข้างของเธอแดงระเรื่อ

"ฉันให้คำตอบคุณแล้วนะคะ" ถังซินเหยามองมองเข้าไปในดวงตาของเยี่ยจิงเฉินด้วยตาใสแป๋วของเธอ

เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่จริงๆแล้วเธอกลับเป็นคนที่เรียบๆตามะรรมชาติของเธอ ดวงตาคู่นั้นของเธอมีเสน่ห์ดึงดูดราวกับตะขอ ล่อลวงเอาความเร่าร้อนทั้งร่างของเยี่ยจิงเฉินตกลงไปอยู่ส่วนน้ันทั้งหมดแล้ว

"เมื่อกี้เป็นการให้รางวัลที่เธอเชื่อฟังฉัน"

ป่าปี้ อย่าหน้าไม่อายได้มั้ยอ่ะ?

"งั้นคุณรับปากกับฉันเรื่องนึงได้มั้ยคะ?" ถังซินเหยาถาม

"ไม่ได้" เยี่ยจิงเฉินปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

"ทำไมล่ะคะ?" ถังซินเหยาเบิกตามองเยี่ยจิงเฉินแล้วกล่าวด้วยความเสียใจว่า : "คุณให้ฉันรับปากคุณ ฉันยังยอมเลยนะ"

"เธอจะไม่รับปากก็ได้นี่"

"แต่คุณทำกับฉันแบบนี้ฉันไม่ตกลงได้ด้วยหรอคะ? คุณนั่นแหละที่บังคับให้ฉันรับปาก" เธอโดนจูบจนปากบวมเจอ่ขนาดนี้ มุมปากแตกอีก ตอนอ้าปากพูดยังเจ็บเลย

"งั้นเธอก็บังคับฉันแบบนั้นเพื่อให้ฉันยินยอมตกลงกับความต้องการของเธอได้นี่" เยี่ยจิงเฉินพูดกับเธอพร้อมยื่นมือของเขาออกมาลูบคางของถังซินเหยา

เธอได้คำตอบจากคำถามก่อนหน้านี้ของเธอแล้วล่ะ

นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าป่าปี้จะไร้ยางอายขนาดนี้

น่าโกรธจริงๆ น้ำเสียงและการกระทำของป่าปี้ยั่วโมโหเธอมากๆ

อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ ตุ๊กตาดินเผาก็มีความรู้สึกนะ

"คุณอย่าคิดนะคะว่าฉันไม่กล้า" ถังซินเหยาผลักร่างของเยี่ยจิงเฉินออกจากเธอแล้วขึ้นไปคร่อมบนร่างของเยี่ยจิงเฉินทันที