หลี่เวยเดินเข้ามาพร้อมกับถือแก้วกาแฟมาด้วยสองแก้วแล้วก็เดินออกไป

ถังซินเหยาดื่มกาแฟด้วยความใจเย็น และไม่ได้พูดอะไร

ศัตรูไม่เริ่ม เราก็ไม่เช่นกัน

กาแฟที่หลี่เวยนำมาเสิร์ฟให้พวกเธอคือกาแฟขี้ชะมดของเธอเอง ที่ปกติเธอจะไม่เอามาให้ใครง่ายๆ

ถึงแม้ว่าชื่อกาแฟชนิดนี้ฟังแล้วจะรู้สึกคลื่นไส้ แต่ราคานั้นแพงหูฉี่มาก คนธรรมดาทั่วไปไม่ใช่จะได้ดื่มกัน

ดูเยี่ยไท่ไท่ดื่มกาแฟนี้อย่างไม่ขาดแต่ถังซินเหยากลับไม่รู้สึกถูกใจกับกาแฟนี้เลย

เธอคงจะยังไม่ทันสมัยมากพอสินะ

"เธอรู้มั้ย ว่าวันนี้ฉันมาหาเธอทำไม?" ตอนนี้เยี่ยไท่ไท่กลับเข้าสู่โหมดคสามสง่าของเธอพร้อมกับถามอย่างใจเย็นไป

อย่าเสแสร้งเลย คนปากร้ายอยากคุณก็ได้ถอดภาพลักษณ์ออกมาแล้วนี่ ถึงจะใส่มันเข้าไปใหม่ คนอื่นก็จำภาพลักษณ์ที่ใจร้ายของคุณไปแล้วมั้ย? อย่ามาทำเป็นเก๊กอยู่เลย?

"ไม่ทราบค่ะ" ถังซินเหยาทำหน้าไร้เดียงสาพร้อมกับรอยยิ้มที่ไร้พิษภัยของเธอ

อืม……..คงเป็นเรื่องที่ลูกชายของคุณมาหายุ่งเกี่ยวกับฉันใช่มั้ยล่ะ? หรือว่าคิดจะมาขอโทษกันั้นหรอ?

"ฉันทำให้ลูกของฉันต้องเจ็บตัว เธอต้องไปขอโทษลูกชายฉันที่โรงพยาบาล และเธอต้องต้องจ่ายค่ารักษาพยาลให้ลูกกชายฉัน แล้วก็ต้องทำตามความต้งการของลูกฉันด้วย" เยี่ยไท่ไท่พูดอย่างตรงไปตรงมา

ขอโทษนะป่าปี้ ที่เธอคิดว่าป่าปี้ไม่มียางอาย แต่เมื่อเทียบกับเยี่ยจิงซิงผู้หญิงคนนี้แล้ว ป่าปี้คือเทพแห่งความยุติธรรมและให้ความรักความอบอุ่นเลยล่ะ

"ขอโทษนะคะ ฉันคงทำตามที่คุณต้องการไม่ได้หรอกค่ะ" ถังซินเหยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่กลับทำให้คนฟังนั้นรับรู้ถึงน้ำเสียงของเธอที่หนักแน่นและไม่ยอมจำนน

เอ่อ……..ขอโทษทำไมล่ะเนี่ย?

ท่ารักษาพยาบาลอะไรกันล่ะ?

แล้วก็ยังจะให้ไปทำตามที่ลูกชายคุณต้องการอีกงั้นหรอ ลูกชายของคุณทั้งโลภ ทั้งหื่นบ้ากามขนาดนั้น ถ้าเกิดลูกชายของคุณทำอะไรฉันขึ้นมาล่ะ ยังจะให้ฉันตกลงอยู่มั้ย?

ลูกชายของคุณขี้เหร่ขนาดนั้น ขนาดผียังไม่อยากตกลงด้วยเลยโอเคมั้ย?

"งั้นเธอก็เตรียมตัวรับหมายเรียกได้เลย ฉันจะบอกฟ้องว่าเธอทำร้ายร่างกายคนอื่นโดยเจตนา และมันก็เป็นคดีอาญาซะด้วยสิ" เยี่ยไท่ไท่กล่าวด้วยน้ำเสียงแข็ง : "และบริษัทเยี่ยหวงก็ไม่อยากได้พนักงานที่ไร้ยางอายอย่างเธอ เธอเก็บเข้าของของเธอแล้วไสหัวไปได้เลย"

หยุดเลยนะ คุณคิดว่าจะหาคนอย่างเธอที่เยี่ยหวงได้ง่ายๆหรอ

แต่เธอน่ะเติบโตมาอย่างงดื้อรั้นอยู่แล้ว ยิ่งอยากให้เธอออกไปจากที่นี่มากแค่ไหน เธอยิ่งจะต้องอยู่นี่ที่ต่อไป

"งั้นฉันก็คงจะสามารถฟ้องลูกชายคุณข้อหาทำอนาจารได้สิคะ และฉันก็ไม่ใช่พนักงานของเยี่ยหวงด้วย ฉันไม่ฟังคุณหรอกค่ะ และถึงแม้ฉันจะเป็นพนักงานของเยี่ยหวง ฉันคิดว่าคุณก็คงไม่สิทธิ์ไล่ฉันออกค่ะ" ถังซินเหยาพูดพร้อมกับยกยิ้ม

"ฉันไท่ไท่เป็นประธานอำนวยการของเยี่ยหวง ฉันไล่เธอออก เธอก็ต้องไสหัวออกไป" เยี่ยไท่ไท่กล่าว : "เธอมันแมลงวันที่จ้องจะกินไข่ที่ไร้รอยร้าว เธอจ้องจะจับลูกชายฉัน คิดจะฮุบเอาทรัพย์สมบัติเขา แต่ถูกชายฉันปฏิเสธสินะ เธอเลยใส่ร้ายลูกฉันน่ะ เธอเป็นแค่นักออกแบบตัวเล็กๆ คิดจะมาเป็นศัตรูกับฉันงั้นหรอ?"

เธอเคยเจอคนไร้ยางอายนะ แต่ไม่เคยเจอใครที่ไร้ยางอายมากขนาดนี้มาก่อนเลย

เธอไม่ใช่คนตาบอดเสียหน่อย ที่คิดจะจับผู้ชายที่หื่นกาม ไม่มีเงิน แล้วก็ไม่มีสิทธิ์อย่างผู้ชายคนนั้น

ถ้าเกิดเธอจะจับใครสักคนล่ะก็ เธอจะเลือกคนที่ทั้งรูปหล่อทั้งมีเงินแบบนั้นเลยโอเค๊?

"อ่า คุณบอกว่าฉันเป็นเหมือนไข่ที่มีรอยร้าวเพราะคุณมีอคติกับฉัน แต่แมลงวันตัวนั้นคือใครล่ะคะ คงจะเป็นรองประธานเยี่ย? เขาไม่ใช่ว่าเป็นลูกของคุณงั้นหรอคะ? คงไม่ต้องเก็บเขามาจากไหนใช่มั้ยคะ?"

"เธอพร่ามอะไร?" เยี่ยไท่ไท่พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวโกรธ

"ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยน่ะค่ะ แต่ดูคุณเยี่ยไท่ไท่จะดูตื่นตระหนกจังเลยนะคะ หรือว่าที่ฉันพูดมันเป็นความจริงคะ?" ถังซินเหยาแสดงท่าทางให้เธอรู้สึกหวาดกลัว

เยี่ยไท่ไท่ลุกขึ้นยืน กาแฟแก้วนั้นที่ยังร้อนอยู่นั้นถูกนำขคนมาสาดใส่ใบหน้าที่สวยและบอบบางของถังซินเหยา

ให้ตายเถอะ นี่มันร้ายแรงเกินไป

นี่มันกาแฟที่เพิ่งชงไปเองนะ แล้วถากาแฟมันสาดโดนหน้าเธอล่ะก็ เธอสามารถตามซีซีไปแสดงเป็นผีในละครได้และคงจะเป็นที่ต้องการมาเลย

เธอรู้อยู่แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นเธอจึงเตรียมรับมือเอาไว้แล้ว

เธอรีบหยิบเอาแฟ้มเอกสารที่อยู่ตรงหน้าเธอมาบังทันที ในขณะเดียวกันก็รีบถอยหลังออกมาด้วย

กาแฟถูดสาดมาโดนแฟ้มเอกสารอย่างจัง และกาแฟบางส่วนนก็กระเด็นกลับไปหาผู้กระทำ

"โอ้ย ร้อน" เยี่ยไท่ไท่ร้องเสียงดังเพราะมือของเขาโดนลวก

นางมารร้ายอย่างคุณรู้สึกเจ็บเป็นด้วยหรอ?

ตอนที่สาดใส่หน้าคนอื่นทำไมถึงไม่รู้ว่ามันจะทำให้คนอื่นเจ็บล่ะ?

ที่อย่างนี้มาร้องอย่างกับหมูจะโดนฆ่า คุณร้ายกาจขนาดนี้ ประธานจะรู้บ้างมั้ยเนี่ย?

"โอ้ ทำไมคุณเยี่ยไท่ไทไม่ระวังเลยล่ะคะ ทำไมถึงไม่วางแก้วกาแฟดีๆล่ะคะ ดูสิคะลวกมือของคุณเองเลยเห็นมั้ยคะ แต่ที่มันลวกตัวคุณเองมันก็คงไม่อะไรมาก ถ้ามันลวกคนอื่นด้วยนนี่สิคะแย่แน่เลย ใช่มั้ยคะคุณเยี่ยไท่ไท่?" ถังซินเหยาโยนแฟ้มเอกสารทิ้งพร้อมกับกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานของเธอ

ลวกตายไปเลย ยัยแก่ชอบรังแกคนอื่น

อย่าเข้าใจผิดว่าเป็นยัยแก่ที่อ่อนแอขาวสะอาดล่ะ จริงๆแล้วเธอน่ะเป็นดอกไม้กินคนต่างหากล่ะ

แย่จริงๆ ทำไมถึงปล่อยให้ลูกชายไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศคนเดียวถึงหกปีนะ

"นี่ยัยคนชั้นต่ำ ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอเป็นคนทำให้ฉันโดนลวก เธอตั้งใจทำฉัน" เยี่ยไท่ไท่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"คุณเยี่ยไท่ไท่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ฉันยังไม่ได้ไปจับแก้วกาแฟของคุณเลยด้วยซ้ำ เป็นคุณเองต่างหากค่ะที่สาดมันเอง พอโดนลวกอย่างนี้แล้ว ทำไมถึงมาโทษฉันได้ล่ะคะ"

"ถ้าเธอไม่หลบ ไม่ใช้แฟ้มเอกสารมาบังแล้วมันจะสาดโดนฉันมั้ยล่ะ?"

ไอคิวผู้หญิงคนนี้ต้องมีปัญหาแน่ๆ? คนอื่นเอากาแฟมาสาดใส่จะให้ยืนโง่ๆให้โดนสาดหรือยังไงกัน จะรอให้เสียโฉมก่อนหรือไง?

"ลองมาเป็นฉันสิคะคุณจะยืนรอให้โดนสาดงั้นหรอ? คุณเยี่ยไท่ไท่แค่โดนลวกไปนิดเดียวก็เอาแต่พูดว่าเจ็บ แล้วถ้ามันสาดโดนหน้าของฉันล่ะคะ แบบนั้นฉันจะไม่เจ็บหรอ?"

"ยัยคนหน้าน่าสงสาร หนังหน้าหนาๆของเธอโดนสาดหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?"

เหอะ ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ

คนไร้ยางอายก็ตั้งมากมาย แต่เธอคงเป็นคนที่ไร้ยางอายที่สุดในโลกแล้วล่ะ

ไม่ว่าจะมีลูกชายเป็นคนแบบไหน แม่ก็คงเป็นคนแบบนั้น กรรมพันธุ์ต้องตกมาที่ป่าปี้แน่เลย

ถ้าเกิดนายพลลู่มาได้ยินคำว่าต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบนี้ คิดไม่ออกเลยว่าเขาจะคิดยังไง

"แล้วแต่คุณเถอะค่ะ ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว คุณอย่างฟ้องก็ฟ้องเลยค่ะ อยากให้ไปขอโทษลูกชายหื่นกามของคุณล่ะก็ อย่าคิดอย่าฝันเลยค่ะ" ถึงแม้ใบหน้าของถังซินเหยายังมีรอยยิ้มอยู่แต่ในตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

เธอตัดสินใจไม่มีปากเสียงกับเยี่ยไท่ไท่ต่อ

จากประสบการณ์เลย ถ้าไปเถียงกับคนงี้เง่าเต่าตุ่นเลย เพราะมันจะทำให้ไอคิวของคุณตกต่ำไปเหมือนกันเขาคนนั้นด้วย แล้วก็จะเอาประสบการณ์อันล้นหลามของเขาเอาชนะคุณ!

"นี่ ยัยผู้หญิงขายตัว แกกล้าว่าฉันขนาดนี้เลยหรอ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้สั่งสอนแกล่ะก็แกคงไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงสินะ" เธอยกฝ่ามือของเธอขึ้นและฟาดมันลงไปทักทายบนหน้าของถังซินเหยา

ได้ ก็เอาสิ ใครกลัวกันล่ะ

ไม่ทำกลับหรอก จะคิดว่ายัยแก่นี่ป่วยละกัน?

วันนี้ที่เยี่ยไท่ไท่แสดงกิริอาการต่อสู้ที่รุนแรงแบบนี้ ทำให้ผู้หญิงที่ร้ายกาจคนนี้เหมือนกับหญิงเทียมซะอย่างนั้น นี่มันชายชัดๆ

ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกพร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาจับมือของเยี่ยไท่ไท่อย่างแน่น ส่วนมืออีกข้างก็ดึงตัวถังซินเหยาเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนราวกับเป็นการคุ้มกัน

"คุณเยี่ยไท่ไท่ มีอะไรจะแก้ตัวมั้ยครับ" เสียงอบอุ่นของผู้ชายคนนึงดังขึ้น