“ทำไมคุณถึงอยากรู้ ว่าบ้านของฉันอยู่ไหน ?! “ถังซินเหยาทนได้สักพักแล้ว แต่ก็ไม่ทนไม่ไหว

ท้ายที่สุดแล้ว เป็นเธอเองที่ทำแบบนั้นแล้วรู้สึกผิดเอง

ตกลงว่า เยื่ยจิงเฉิน เป็นพ่อของ หลิงหลิง กับ หลานหลาน หรือเปล่า

เยื่ยจิงเฉินถึงกลับพูดไม่ออกกับความโง่ของถังซินเหยา ทั้งๆที่เธอทั้งสวยและฉลาด แต่จริงๆแล้วกลับเป็นผู้หญิงที่โง่เง่าคนนึ่ง

“ ส่งคุณกลับบ้าน”

ส่งเธอกลับบ้าน? อยู่ๆป๊ะป๋าก็มีความกระตือรือร้นขึ้นมา แบบนี้มันปกติซะที่ไหน

“ ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้”

ไฟแดงพอดี สายตาของเยื่ยจิงเฉิน มองลงไปที่ขาอันยาวของถังซินเหยา เลยถามเธอไปว่า : แต่งตัวแบบนี้คุณแน่ใจหรอว่าจะลงออกจากรถท ? ”

ถังซินเหยาเพิ่งนึกได้ว่า เสื้อของเธอถูกป๊ะป๋าโยนทิ้งไปแล้ว

“ แล้วทำไมเมื่อวานคุณไม่ส่งฉันกลับบ้านเลนล่ะ ” ถังซินเหยาถาม

“ก็ผมไม่รู้ที่อยู่บ้านคุณนิ”

“ คุณก็ไม่ถามคุณหลี่เวยสิ ให้เขาไปดูที่แฟ้มประวัติของฉันิก็ได้ “

“ ตอนนั้นมันก็ดึกมากแล้ว หลี่เวยเขาก็เลิกงานแล้วสิ ”

หึ……ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าเผยเนื้อแท้ของการเป็นนายทุนตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้ยังจะมาทำเป็นนายใหญ่แสนใจดีอีกหรอ?

คุณจำไม่ได้แล้วเหรอ ว่าคุณให้เขาไปทำงานโอทีตอนกลางดึก แล้วยังให้เขาซื้อทาร์ตไข่กับกาแฟมาให้คุณอีก ?

"และมันเป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัวของพนักงานอีก"

ป๊ะป๋ายังกล้าพูดอีกเหอก ? !

ทำเหมือนเธอเป็นวิญญาณรึไง? ใครกันที่เมื่อกี้บอกให้หลี่เวยไปเช็คประวัติของฉันกัน? !

ตอนนี้เปิดตาพูดเรื่องไร้สาระ ไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ? !

รถเพิ่งจอดอยู่ในชุมชน ถังซินเหยาหันหน้าไปคุย

แต่เมื่อมุมตาของเธอหยี่ตรงก็ทำให้ร่างกายเธอแข็งทื่อเลย

ให้ตายเถอะ กลัวอะไรก็มาอย่างงั้น

หลานหลานและหลิงหลิงจับมือกัน และเดินมาทางนี้จากระยะไกล

อย่าให้เยื่ยจิงเฉินเห็นเค่อหลานกับลั่วหลิงเด็ดขาด

สีหน้าของถังซินเหยาแข็งทื่อ จนเยื่ยจิงเฉินต้องหันไปมองเธอ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างระแวด

แต่เยี่ยจิงเฉินยังไม่ทันได้หันออกไป กลับถูกมือนุ่มนิ่มของถังซินเหยาประคองใบหน้าไว้ จากนั้นริมฝีปากอันหวานๆของเธอก็มาประกบริมฝีปากของเขา

ถังซินเหยาได้จูบริมฝีปากบางๆของเยื่ยจิงเฉิน

ความสนใจของเยื่ยจิงเฉินถูกดึงดูดโดยจูบของถังซินเหยาอย่างรวดเร็ว มันหายากมากที่ผู้หญิงคนนี้จะเข้ามาใกล้เธอ

เขาเอื้อมมือไปโอบเอวที่อ่อนนุ่มและเรียวบางของถังซินเหยา เพื่อให้ร่างกายของพวกเขาพอดีกันอย่างแน่นหนา

ตรงข้าม ได้ต่อต้านและดูดริมฝีปากสีแดงของถังซินเหยาลงบนปากอย่างแรง และสลับไปมาบนริมฝีปากของเธอ. . .

ให้ตายเถอะ ป๊ะป๋า คุณไม่ต้องรัดมาก

แล้ว………แล้วมือเนี่ยะจะมุดไหน

ประธานเศรษฐีกับชื่อขาหมูที่บ้านนอกมากขนาดนี้ ดูยังไงก็ไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด

อย่าคิดว่าหล่อ แล้วจะมาจับหน้าอกของคนอื่นอย่างไร้ยางอายนะ

"อื้อ…" ถังซินเหยาเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของป๊ะป๋า "เยื่ย… อืม… อย่า…"

เยี่ยจิงเฉินไม่พอใจกับการปฏิเสธของถังซินเหยา เขาคาบริมฝีปากล่างของเธอไว้เหมือนกับการลงโทษ และบดมันด้วยฟันของเขา แต่เขาไม่ได้กัดลงไปอย่างแรง

เยื่ยจิงเฉินเลียถังซินเหยาแล้วปล่อยให้ริมฝีปากของถังซินเหยาแดงและบวม แล้วจบการจูบ

ถิงซินเหยาโกรธ ป๊ะป๋าเกิดปีหมาหรือยังไง? ถึงได้กัดคนอื่นเนี่ยะ?

หน้าผากของทั้งสองคนกดเข้าหากัน และปลายจมูกชนปลายจมูก

ระหว่างที่ริมฝีปากแยกจากกัน ยังมีร่องรอยของน้ำลายอยู่ เร้าอารมณ์ม์าก

"ฮู่ ฮู่ ฮู่ ……" ถังซินเหยาหอบ หายใจอย่างหนักหน่ำ

เธอรู้สึกว่าป๊ะป๋ากำลังจะแยกร่างของเธอออกจากกันและกลืนลงไปในท้อง

ดวงตาของเยี่ยจิงเฉินเป็นสีดําและแวววาวราวกับอัญมณีสีดํา ถังซินเหยาที่มองอยู่นั้นมีปากที่แห้งมาก

ป๊ะป๋า การยั่วยวนผิดนะ แล้วป๊ะป๋าก็ทำผิดอีกแล้ว

เยื่ยจิงเฉินขยับเข้าไปใกล้ริมฝีปากของถังซินเหยาและจูบเธออีกครั้ง เธอรู้สึกร้อนหน้ามาก

จูบของป๊ะป๋าเหมือนการถูกแขวนไว้ด้านนอก ทักษะการจูบดีขึ้นมากในทันที

แค่จูบเดียว กลับทําให้หน้าแดงหน้าแดง

ถังซินเหยาเหลือบมองด้วยตาของเธอ และพบว่าเด็กทั้งสองได้เดินจากไปแล้ว

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "ขอบคุณที่พาฉันกลับมา ฉันขอตัวล่ะ”

"อืม" เยื่ยจิงเฉินจับจ้องไปที่ถังซินเหยา

ไม่ต้องมองแล้ว เธอจะไม่เสียหลักเพราะเสน่ห์ของป๊ะป๋าเด็ดขาด

“ฉันกลับแล้วนะ”

“อืม ”

“ฉันกลับจริงๆแล้วนะ”

“อืม”

ถังซินเหยา “………”

อืมอะไรเล่า ก็เอามือออกไปสิ

ป๊ะป๋าตอบอืมอย่างไม่ลังเล แต่มือกลับกอดเธอไว้แน่นไม่กลับใจ ปล่อยให้เธอไปได้ยังไง?

ถังซินเหยาเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงเยื่ยจิงเฉินออกและโอบมือนางไว้

แต่…….เธอ…….เอา…….ไม่…….ออก…….

ป๊ะป๋า เหมือนป๊อปอายที่เติบโตมากับการกินผักโขมความแข็งแกร่งของเขาเทียบได้กับเฮอร์คิวลิส

ในการต่อต้านเต็มกําลังของเธอ มือของป๊ะป๋าไม่ได้ขยับเขยื้อนแล้ว

ป๊ะป๋า…….เป็นเด็กดีนะ…….ปล่อยได้แล้ว……..

"คุณปล่อย ฉันจะกลับแล้ว" ถังซินเหยากลอกตาใส่เยื่ยจิงเฉิน

ให้ตายเถอะ ป๊ะป๋าไปกินผักขมมาหรือไง เธอเอาตัวออกมาไม่ได้เลย!

"คุณก็คิดเองก็แล้วกัน " เยื่ยจิงเฉินยังคงกอดเอวของถังซินเหยา

ไม่ทราบว่ากำลังเล่นพัฒนาสมองหรือไง?

เธอจะกลับบ้าน ยังจะต้องทดสอบไอคิวของเธออีก?

“ แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะ?”

หงุดหงิด อยากจะตีคนจริงๆเลย

แต่ดูเหมือนเธอจะสู้ป๊ะป๋าไม่ได้

"คุณจูบผม คุณคิดจะจากไปแบบนี้หรือ? " เยื่ยจิงเฉินกอดถังซินเหยาแนบแน่นกัน

ลมหายใจระหว่างคนสองคนผสมกัน ลมหายใจเป็นลมหายใจของกันและกัน

ถังซินเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนภาพที่แตกเป็นสองท่อน ป๊ะป๋าจะก่อเรื่องอะไรมากกว่านี้อีก?

ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าถือสาขนาดนี้ อีกหน่อยจะเล่นๆด้วยอีกได้มั้ยเนี่ย

"แล้วเจ้าต้องการอะไร?" ถังซินเหยาจ้องมองเย่จิ่งเฉินที่หล่อเหลาจนไม่มีเพื่อนและถามอย่างหงุดหงิด

"คุณคิดอย่างไรถึงจะยุติธรรม?" เยื่ยจิงเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ

งั้นคุณจูบคืนไหม?

ถังซินเหยาทำลายโถ แล้วพูด

ตาของเยื่ยจิงเฉินฉายแววแผ่วเบา ถังซินเหยาารู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี เ ป็นภาพลวงตาหรือ?

"ข้อเสนอนี้ไม่เลว จูบมาจูบกลับยุติธรรมดี" เยื่ยจิงเฉินพูดตรงๆ เหมือนกําลังคุยเรื่องธุรกิจพันล้าน

ให้ตายเถอะ ยุติธรรมตรงไหนเนี่ยะ?

ก็เมื่อกี้ใครจูบแทบหายใจไม่ออก จนเกือบตายล่ะ?

ก่อนหน้านี้ป๊ะป๋ายังเคยจูบเธอตั้งหลายครั้ง เธอยังไม่ได้ว่าอะไรเลย

เธอจูบแค่ครั้งเดียว ป๊ะป๋าก็จะเอาคืน

ไม่ยุติธรรมเลย ป๊ะป๋าติดหนี้เธอ….. หนึ่ง…..ไม่สิ สอง……ดูเหมือนว่าจะมากกว่านี้นะ มีอย่างน้องก็สาม

งั้นตอนนี้เธอก็เป็นเจ้าหนี้ของประทาน เยี่ยหวางกรุ๊ปน่ะสิ? แบบนี้ก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจจริงๆ（☆_☆）

"ไม่ได้….. คุณจูบฉันตั้งหลายครั้งก่อนหน้านี้และฉันไม่ขอคืนจากคุณเลย" โชคดีที่เธอยังมีสติดีและเธอก็ไม่ได้ขอจูบคืน