“ทำไมคุณต้องถอดเสื้อฉันออกหมดด้วย?” ถึงแม้ฉันจะเมาก็เถอะ แต่การนอนด้วยกันพร้อมกัยเสื้อเชิ้ตที่ไม่เรียบร้อยแบบนั้น มันทำให้สมองคนอื่นคิดมากได้นะ

ทำให้เธอคิดว่าตัวเองกับป๊ะป๋าเกิดเรื่องทางชู้สาวเข้าแล้ว (พวกเธอยังมีความบริสุทธิ์อีกหรอ?)

เยี่ยจิงเฉินสีหน้าเคร่งขรึม : “ผู้หญิงตัวดีคนหนึ่งที่เมื่อวานดื่มจนเมาแล้วอ้วกบนตัวผมทั้งตัว”

ถังซินเหยากับเพื่อนๆของเธอตกใจไปครู่หนึ่ง

เธออ้วกใส่ป๊ะป๋า? ป๊ะป๋าเป็นคนราศีกันย์ที่รักสะอาดมาก ป๊ะป๋าคงไม่บีบคอเธอตายหรอกเนอะ ( มันเป็นความจริง) ?

ขณะนี้ เยี่ยจิงเฉินจัดการกับตัวเองหน้ากระจกเรียบร้อย กำลังผูกเน็กไทด์

“เธอคิดว่าจะยังนอนอยู่บนเตียงผมไปนานแค่ไหน?” เยี่ยจิงเฉินถามด้วยเสียทุ้มต่ำ

“เสื้อของฉันล่ะ?”

เป็นถึงคนใจกว้างคนหนึ่งแล้ว เธอตัดสินใจให้อภัยเรื่องที่ป๊ะป๋าถอดเสื้อเธอออกหมดเมื่อคืน

“สกปรกเกิน ผมทิ้งไปแล้ว”

ให้ตายเถอะ! ป๊ะป๋าทิ้งเสื้อของฉันโดยไม่ถามความสมัครใจฉันสักคำเลยหรอ?

“งั้นฉันจะใส่อะไรล่ะ?”

เป็นถึงประธานเศรษฐีแล้วนั้น ก็ต้องสั่งการให้ผู้ช่วยไปซื้อชุดที่เหมาะสมกับเธอมาจากห้างทั้งหมดแล้วให้เธอเลือกแล้วสินะ? แต่ทว่า……

“ที่ใส่อยู่นั้นไม่ใช่หรอ?” เยี่ยจิงเฉินพูดอย่างใจเย็นมาก

ถังซินเหยาก้มมองไปที่เสื้อเชิ้ตขาวที่อยู่บนตัวเธอเอง บ้าเอ้ย ดูก็รู้ว่ามันเป็นเสื้อตัวเก่าป๊ะป๋าเคยใส่แล้วหนิ!

ป๊ะป๋าเป็นถึงประธานเศรษฐีที่มีรายได้หลายพันล้าน แต่ขี้งกขนาดนี้ ผู้ถือหุ้นเยี่ยหวางรู้บ้างมั้ยเนี่ย?

“ชุดนี้ก็ไม่ทางการเลยมั้ง?” ถังซินเหยาคิด

“เธอเลือกที่จะไม่ใส่ก็ได้” เยี่ยจิงเฉินจัดการของข้อมือตัวเอง

สไตล์ของป๊ะป๋านี่เปลี่ยนได้หลายแบบจริงๆ บางทีก็ดูเย่อหยิ่ง บางทีก็น่ารัก บางทีก็เซ็กซี่ แต่บางทีก็ขี้งกสะไม่มี

“งั้นคุณก็คืนชุดฉันมาสิ”

“ทิ้งไปแล้ว”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาทิ้งชุดของฉัน ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของแล้วจัดการกับของใช้ส่วนตัวของผู้อื่นแบบนี้ มันผิดกฎหมายนะ!”

ป๊ะป๋าดึงสติกลับมา มองไปที่ถังซินเหยา “อ้อ เรื่องนี้คุณสามารถไปคุยกับทางฝ่ายทนายของเยี่ยหวางได้ ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับด้านนี้เท่าไหร่”

บ้าจริง ใช้อำนาจกลั่นแกล้งคนอื่นแบบนี้ ป๊ะป๋าน่ารังเกียจจริงๆ!

“อาหารเช้าวันนี้ เธอเป็นคนรับผิดชอบนะ” เยี่ยจิงเฉินพูดต่อ

ถังซินเหยาหงุดหงิด “ทำไมฉันต้องรับผิดชอบทำอาหารเช้าด้วย?”

“เพราะว่าผมทำไม่เป็น”

แม่เจ้า เธอจะร้องไห้แล้ว ป๊ะป๋ายังสามารถหน้าด้านได้มากกว่านี้อีกมั้ย? ถึงได้กล้าพูดว่าตัวเองทำอาหารไม่เป็นออกมาแบบนี้ด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ ยังเป็นสามีใหญ่จริงๆมั้ย?

“งั้นอาหารเช้าเมื่อก่อนคุณทำยังไง?”

“เมื่อก่อนผมไม่กินข้าวเช้าเลย”

ทำไมป๊ะป๋าที่มองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา แต่ในคำพูดดูน่าสงสารขนาดนี้ล่ะ!

อืม……ดูผิด ดูผิดแน่ๆ ต้องเป็นผลจากการดื่มเหล้าแน่ๆ

“ปลาทองบ้านน้าจางที่อยู่ตรงข้ามตายไปสองตัว……”ถังซินเหยาพูดไม่ตรงประเด็น

เยี่ยจิงเฉินแสดงออกว่าฟังไม่รู้เรื่อง เม้มปากและไม่พูดอะไร

“เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” ถังซินเหยาตอบอย่างหวานๆ แต่ความหมายลึกๆคือ คุณจะกินข้าวเช้าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ!

ป๊ะป๋าไม่โกรธเลยสักนิด เพียงแค่หยี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเบาๆว่า “งั้นคุณก็คืนเสื้อผ้าผมสิ นี่เป็นของใช้ส่วนตัวของผม ผมมีเหตุผลที่จะไม่ให้คุณยืม”

“คุณขู่ฉันหรอ?” ถังซินเหยาถามอย่างโกรธแค้น

“อิ้ม คุณพูดถูก”

ให้ตายสิ ยอมรับกันอย่างซื่อๆเลยหรอ?

สุดท้าย เจ้ซินเหยาของเราก็สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเยี่ยจิงเฉินที่ขาเรียงยาวทั้งสองข้างโผล่ออกมา เดินตรงไปต้มข้าวต้มในห้องครัวเลย

รู้สึกคุ้นเคยมากในภาพยนตร์โทรทัศน์หลายเรื่องที่นางเอกจะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและพระเอกจะมีความสุขกับเช้าวันใหม่ที่อบอุ่น

ไม่เหมือนเธอ ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ต้องมาทำกับข้าว ร้องไห้ เธอไม่เหมือนนางเอกในโทรทัศน์เลยสักนิด แต่เหมือนกับคนรับใช้มากกว่า

แต่ว่า เมื่อคืนทำไมเธอถึงได้กลับบ้านพร้อมกับป๊ะป๋าได้ล่ะ? หรือว่าเธอถูกป๊ะป๋ายั่วยวนตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างกับป๊ะป๋างั้นหรอ?

ย้อนนึกไปตอนนี้ ถังซินเหยาก็จำได้เพียงว่าเธอใช้วิชาป้องกันตัวของเธอลงโทษไอ้เยี่ยจิงซิงนั้นอบ่างโหดร้ายไปหนึ่งรอบ

จากนั้นก็เหมือนเจอกับใครสักคน?

แต่ว่าเป็นใครกัน?เธอนึกไม่ออก!

อาจจะเป็นไปได้ถ้าหากป๊ะป๋าไม่ได้โกหกเธอ (เธอยังกล้าอีกหรอ)? เมื่อคืนเธอตกหลุมรักป๊ะป๋าแล้วจริงๆ!

ฝีมือทำอาหารของถังซินเหยาไม่ใช่ว่าดีนัก อาหารที่ทำออกมาก็คงแต่กินๆเข้าไปได้งั้นแหละ

เยี่ยจิงเฉินรอบนี้ก็ไม่ได้เลือกกินแล้ว

ถังซินเหยาที่เปลือยขาของเธอนั่งอยู่บนรถก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

คิดไม่ถึงจริงๆ ป๊ะป๋าไม่ได้เตรียมชุดใหม่ให้เธอจริงๆ นี่มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน

ในละครนี่มันโกหกทั้งเพ ไหนพระเอกว่าถึงจะดุและเย็นชาแต่ก็อบอุ่นและดูแลคนได้ไง! รักต่อไปไม่ได้แล้ว!

“บ้านคุณอยู่ไหน?” เยี่ยจิงเฉินถาม

“คุณคิดจะทำอะไร?” ถังซินเหยาดึงสติกลับมา มองไปที่เยี่ยจิงเฉินอย่างระแวง

ป๊ะป๋าร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ อยากรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนนี่มันไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ

เยี่ยจิงเฉินมองตาขวาง สีหน้าดูงี่เง่า : “หรือว่าสมองเธอถูกสุนัขกินไปแล้ว?”

ป๊ะป๋า อย่าคิดว่าป๊ะป๋าเป็นประธานเศรษฐีแล้วจะมาดูถูกเอาเปรียบคนอื่นแบบนี้ได้นะ

อย่ามาดูถูกฉันด้วยคำพูด แนจริงก็ลองใช้วิธีการที่ยิ่งใหญ่บ้างสิ เช่นเอาเช็คราคาสิบแปดล้านใส่หน้าฉันสิ

“หึ……” ถังซินเหยาหึไปรอบหนึ่ง เธอไม่ถือสาคนสุขุมอย่างป๊ะป๋าหรอก

ถ้าไม่ใช่ว่าเธอสู้ป๊ะป๋าไม่ได้ ไม่รวยเท่าป๊ะป๋า เธอถึงได้ให้อภัยป๊ะป๋าหรอก

เยี่ยจิงเฉินรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย พูดอย่างไม่ใยดีว่า: “สมองแบบนี้ของเธอเนี่ยนะ ยังเป็นถึงนักออกแบบของ CK กรุ๊ปได้ ดูท่าแล้วเป็นกังวลอนาคตของ CK กรุ๊ปแล้วสิ!”

ให้ตาย พอได้หรือยัง เธอก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะจะบอกให้

“เชอะ ฉันเป็นถึงนักออกแบบมือหนึ่งที่ได้รับการยกย่องจากต่างประเทศเลยนะ” ถังซินเหยาสีหน้าดูภูมิใจมาก

“อ้อ จริงหรอ? ดูแล้วรางวัลนี้ก็ไม่น่าเชื่อถือหนิ!” เยี่ยจิงเฉินเคลื่อนรถ

ถังซินเหยาโกรธมากจนใบหน้าของเธอพองขึ้นทันทีแก้มของเธอขยับเหมือนกระรอกแคะถั่วอย่างงั้นแหละ

ป๊ะป๋าน่าเกลียดมากไม่เพียงแต่ดูถูกไอคิวของเธอ แต่ยังดูถูกบุคลิกของเธออีกด้วยซึ่งมันเลวร้ายมาก! ! !

“ฮัลโหล หลี่เวย เช็คประวัติของถังซินเหยาให้ที หาที่อยู่ของเธอออกมาแล้วส่งมาให้ผมที” เยี่ยจิงเฉินยอมแพ้ต่อการสื่อสารต่อไปกับถังซินเหยาเรียบร้อย หูของเขาใส่หูฟังบลูทูธแล้วโทรไปที่หลี่เวย

ให้ตาย คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าป๊ะป๋าจะใช้วิธีแบบนี้ในการเช็คประวัติของเธอได้

“อยากรู้ว่าบ้านฉันอยู่ไหน คุณพยายามจะทำอะไรกัน?” ถังซินเหยาจ้อองไปที่เยี่ยจิงเฉิน

“คุณคิดว่าไงล่ะ?” เยี่ยจิงเฉินมองกลับถังซินเหยาแล้วถาม

โอ้ย สายตาเมื่อกี้ของเขาหมายความว่าอะไรเนี่ย ยังกล้าดูถูกเธออีกหรอ?

โทรศัพท์ของเยี่ยจิงเฉินดัง ‘ตี๊ดตี๊ดตี๊ด’ หลี่เวยผู้ที่ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพส่งที่อยู่ของถังซินเหยามา

จากนั้นป๊ะป๋าก็มองไปที่ถังซินเหยาอย่างเย็นชารอบหนึ่ง

ถังซินเหยาตกตะลึงและถูกจ้องมองด้วยสายตาชั่วร้ายของป๊ะป๋า ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ผิดปกติและเริ่มเต้นอย่างรุนแรง

ให้ตาย ป๊ะป๋าทำผิดกฎอีกแล้ว มายั่วยวนเธอแบบนี้ น่าเกียจจริงๆ

ฮือฮือฮือ น่ารังเกียจ ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอต้องทนไม่ได้แน่ๆ!