อยู่ๆก็เป็นเวลาสิบสองนาฬิกาอีกครั้ง ถังซินเหยายืดเส้นยืดสาย งานออกแบบของเดือนนี้ถือว่าคืบหน้าได้ไม่น้อย เพิ่งจะกลางเดือนก็สำเร็จไปสามในห้าของงานแล้ว

หล่อนอุ่นอาหารให้ร้อนเหมือนปกติและนำไปเสิร์ฟที่ห้องทำงานของเยี่ยจิงเฉิน

นั่งลงที่โซฟาตัวโปรด รอเยี่ยจิงเฉินกลับมาทานข้าวพร้อมกัน

ประตูห้องทำงานเปิดออก ถังซินเหยานึกว่าเป็นเยี่ยจิงเฉินก็ยิ้มหน้าบานเหมือนปกติทั่วไป

หลังจากนั้นเธอก็เห็นชายตัวสูงและหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเดินเข้ามา หน้าตาของเขานั้นค่อนข้างคล้ายเยี่ยจิงเฉิน เพียงแต่ชายคนนี้หน้าตาดูอ่อนโยนกว่าเยี่ยจิงเฉินแต่มีความกล้าหาญน้อยกว่าและยังเหมือนผู้หญิงเล็กน้อย

เขาคือ……?

ดูเหมือนฉันจะไม่เคยเจอเขาเลยสักนิด

“คุณคือ……”

“สวัสดีครับ ผมชื่อ เยี่ยจิงซิง เป็นผู้จัดการคนใหม่ของบริษัทครับ”

ให้ตายสิ ถึงแม้จะเป็นประธานคนใหม่ก็เถอะแต่ช่วยปล่อยมือฉันก่อนได้มั้ย?

มือของเยี่ยจิงซฺงทั้งเปียกแล้วก็ลื่น ร้สึกเหนี่ยวเหนอะไปหมดเหมือนกับว่ากำลังจับงูอยู่ยังไงอย่างงั้นแหละ

“คุณช่วยไปชงกาแฟให้ผมแก้วหนึ่งสิ” เยี่ยจิงซิงใช้นิ้วเกลี่ยที่อุ้งมือของเธอแล้วพูด

เขา……เขา……ไอ้คนลามก

ถังซินเหยาเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งหวานมากขึ้นเรื่อยๆ

“มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?”เยี่ยจิงซิงถามอย่างเคร่งขรึม

ฉันเพิ่งซื้อนาฬิกาเมื่อปีที่แล้วเองนะไอ้สุภาพบุรุษคนนี้หนิ

ยังมีหน้ามาถามว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าอีก แสร้งทำเหมือนคนไร้เดียงสา ฝีมือการแสดงของเขายอดเยี่ยมจริงๆทำไมไม่ไปเป็นนักแสดงเลยล่ะ?

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ดิฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของถังซินเหยาหวานราวกับน้ำผึ้งงั้นเลย

ส่วนที่ถูกคนอื่นจับก้นเมื่อกี้นั้น เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดสักคำเดียว

เยี่ยจิงซิงเห็นรอยยิ้มแสนหวานบนใบหน้าของเธอแล้ว ก็ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่

หึหึ……มิน่าล่ะทำไมไอ้ประธานร้ายนั้นถึงชอบอยู่ที่บริษัทนัก ที่แท้ก็เพราะว่ามีสาวงามอยู่นี่เอง

เยี่ยจิงซิงแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มที่มั่นใจในตัวเองของเขาให้กับถังซินเหยาเห็น แต่ในสายตาของเธอมันก็เป็นเพียงรอยยิ้มที่น่ารังเกียจแค่นั้นแหละ

ถังซินเหยาควบคุมตัวเองไม่ให้พลั่งมือตบไปที่ใบหน้าของเขาไว้แล้วเดินออกจากห้องทำงานของเยี่ยจิงเฉินไป

“รองประธานเยี่ยคะ กาแฟของท่านค่ะ” ถังซินเหยาเสิร์ฟกาแฟให้กับเยี่ยจิงซิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เธอได้ใส่พริกไทยป่นไว้ในกาแฟ ดื่มได้ก็ให้มันว่าไป

เป็นแค่รองผู้จัดการแท้ๆ ยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองเป็นผู้จัดการอีก หน้าหนาจริงๆ

เยี่ยจิงซิงตกใจกับตำแหน่งที่เธอเรียกเล็กน้อย แต่เขาค่อนข้างหน้าหนา

“วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้าบริษัท คุณช่วยเล่ารายละเอียดของบริษัทให้ผมฟังหน่อยสิ” เยี่ยจิงซิงรับกาแฟด้วยมือเดียวและอีกมือหนึ่งก็ดึงมือที่ขาวสวยของเธอให้นั่งลงข้างๆเขา

เขาแต๊ะอั๋งเธออย่างสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นแหละ

ถังซินเหยาอยากจะดึงมือออก แต่……ไม่……ไม่สามารถดึงออกได้เลย

นึกคิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่น่ารังเกียจแบบนี้จะแรงเยอะขนาดนี้

อ๊ากกกก……เธออยากจะสับมือหมูนี้ทิ้งจากนั้นก็ไปตุ๋นเป็นขาหมูกินซะในตอนกลางคืน

เยี่ยจิงซิงลูบหลังมือของเธอพร้อมพูดว่า: “มือของคุณนิ่มจัง”

ไอ้บ้า คุณมาลวนลามหญิงสาวตอนกลางวันแสกๆแบบนี้ คนที่บ้านคุณรู้มั้ยเนี่ย?

เยี่ยจิงเฉินเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นฉากนั้นพอดี

ไอ้พี่ชายที่มักเอาแต่ใจตัวเองอยู่เสมอกำลังลูบมือของถังซินเหยาอยู่ ส่วนผู้หญิงโง่คนนี้ก็ยิ้มแถมยังยิ้มหวานสะด้วย

เยี่ยจิงเฉินอารมณ์ไม่ดีอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

ดวงตาของเขาเคร่งขรึมและเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก

สายตาของถังซินเหยาเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นเยี่ยจิงเฉิน

โอ๊ย! นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอรอคอยการจะได้เจอกับป๊ะป๋า

“พี่ใหญ่ พี่มาได้ไงเนี่ยะ?” เยี่ยจิงเฉินถามด้วยสีหน้าเย็นชา

ที่แท้แล้วเป็นพี่ชายของป๊ะป๋านี่เอง!

เห็นได้ชัดว่าป๊ะป๋าเป็นประธานที่เย่อหยิ่งและแสนเท่ส่วนพี่ชายคนโตของป๊ะป๋านั่นเป็นแค่คนลามกคนหนึ่ง แตกต่างจากสไตล์ของป๊ะป๋าเยอะเลย

“วันนี้ฉันมารายงานตัวที่บริษัทหน่ะ” เยี่ยจิงซิงพูดอย่างหล่อเท่

ไอ้คนลามกคนนี้ ไม่ว่าเขาจะหล่อและเท่ยังไงก็ตามแต่ก็ไม่สามารถลบล้างออร่าความเลวร้ายในตัวเขาได้

“งั้นพี่ก็ควรไปที่แผนกบุคคลเพื่อไปทำเรื่องเข้าทำงาน อีกอย่างห้องทำงานของพี่อยู่ชั้นยี่สิบสาม ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็เชิญพี่ออกไปได้เลย ผมจะทำงานต่อ” เยี่ยจิงเฉินดูเหมือนเป็นคนเอาการเอางานขึ้นมาทันที

ออร่าของเยี่ยจิงเฉินที่ดูสูงส่งนั้นทำเอาสีหน้าเยี่ยจิงซิงบูดเบี้ยวไปครู่หนึ่ง

ถังซินเหยาใช้โอกาสนี้ดึงมือตัวเองออก : “ประธานเยี่ยคะ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“รอเดี๋ยว ฉันยังขาดเลขาคนหนึ่ง ฉันว่าเธอคนนี้ก็ไม่เลว แกคงไม่อาลัยอาวรณ์หรอกเนอะ” เยี่ยจิงซิงชี้ไปที่ถังซินเหยาที่กำลังจะจากไป

โอ้โห่ ไอ้คนบ้ากามนี้ พูดออกมาแบบนี้เนี่ยคิดดีแล้วหรอ?

สิ่งที่เขาขาดไม่ใช่เลาขาหรอก ฉันว่าคงจะขาดคนรักสิไม่ว่า

“ขออภัยจริงๆค่ะรองประธานเยี่ย ดิฉันลืมแนะนำตัวเองไป ดิฉันเป็นหัวหน้านักออกแบบของCKค่ะ ไม่ใช่เลขาของประธานเยี่ย สงสัยจะทำให้รองประธานเยี่ยผิดหวังแล้วค่ะ” ถังซินเหยาพูดด้วยสีหน้ายิ้มหวาน : “ดิฉันว่าแทนที่จะหาเลขา รองประธานเยี่ยควรจะหาคนรักสักคนนะคะ”

บ้ากามขนาดนี้ ไม่เคยเห็นผู้หญฺงหรือไงกัน?

สีหน้าเยี่ยจิงซิงรู้สึกขายหน้านิดๆ เขานั่งลงบนโซฟาอีกครั้งและยกกาแฟดื่ม เพื่อลบล้างความขายหน้านี้

แต่ทว่าพอเขาดื่มไปอึกหนึ่งเท่านั้น : “พุ่ง……”

“พุ่ง……”

เยี่ยจิงซิงสำลักกาแฟที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมาหมด ท่าทางน่าสงสารจริงๆ

กลิ่นหอมกลมกล่อมของกาแฟขี้แมว ผสมกับเกลือและพริกไทยป่นเล็กน้อย รสชาตินี้มันเกินคำบรรยายจริงๆนะเนี่ย

สมน้ำหน้า ใครสั่งให้มาเอาเปรียบคนอย่างฉันล่ะ

ไอ้คนลามก จำใส่หัวแกซะ

“เธอใส่อะไรเข้าไปเนี่ยะ?” เยี่ยจิงซิงมองไปที่ถังซินเหยาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ถังซินเหยากระพริบตาของเธอถี่ๆ ความใส่ซื่อนี่ทำเอาคนอื่นไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย

“ห๊ะ? เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? ดิฉันไม่ใช่เลขา เมื่อก่อนก็ไม่เคยชงกาแกให้ใครด้วย ถ้าหากรสชาติมันแย่ ท่านรองประธานเยี่ยเป็นถึงเจ้านาย เจ้านายต้องใจกว้าง เพราะฉะนั้นท่านคงไม่ถือสาอะไรกับคนอย่างดิฉันหรอกนะคะ?” ถังซินเหยาพูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้เลย

เยี่ยจิงเฉินเห็นสายตาอันเจ้าเล่ห์ของเธอ มุมปากก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เอาล่ะ รองประธานเยี่ยไม่ถือสาเธอหรอก เธอออกไปก่อนละกัน” เยี่ยจิงเฉินพูด

ถังซินเหยารีบออกจากห้องทำงานโดยไว เธอไม่อยากที่จะอยู่ห้องเดียวกับคนอย่างเยี่ยจิงซิงเลยสักนิด

ผ่านไปประมาณสิบนาทีได้ เยี่ยจิงซิงเดินออกจากห้องทำงานของเยี่ยจิงเฉินด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก

ดูเหมือนจะเจรจากับทางป๊ะป๋าไม่ได้อะไรนัก

ป๊ะป๋านี่เก่งจริงๆ สมแล้วที่เป็นป๊ะป๋าของหลิงๆและหลานๆ

เยี่ยจิงเฉินใช้สายโทรของบริษัทต่อสายไปที่ถังซินเหยา : “ถังซินเหยาเข้ามา……”

เธอไม่ใช่พนักงานบริษัทสักหน่อย ป๊ะป๋าใช้น้ำเสียงไม่มีเหตุผลเช่นนี้กับแขกเนี่ยะ ผู้ถือหุ้นของเยี่ยหวางทราบกันมั้ยนะ?

แต่ว่าป๊ะป๋าเป็นคนไม่มีเหตุผลแถมยังดุอีก ถ้าไม่เชื่อฟังเขาละก็ เขาก็จะใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตัวอีกแล้ว

เธอเป็นคนเชื่อฟังมาก!