ก่อนที่จะเลิกงาน จิงเฉินได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง จากสีหน้าที่บึ้งตึงก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม แต่ทว่ารอยยิ้มนี้มันดูแปลกไปสักหน่อย

“รู้แล้วครับ เดี๋ยวผมกลับไป” จิงเฉินพูดด้วยถ้อยคำที่เย็นชา

หลังจากที่วางหู จิงเฉินยกโทรศัพท์ขึ้นอยากจะปามันลงพื้นให้แตกละเอียดเสียจริง

แต่เขาก็ได้อดกลั้นความรู้สึกนี้ไว้ แล้วเดินไปที่ข้างหน้าต่าง มองดูเงาของตัวเองที่สะท้อนออกมา ใบหน้ามีรอยยิ้มแต่กลับผสมด้วยความกระหายเลือดเกลียดชัง

จิงเฉินขับรถสปอร์ตสีดำที่ดูเรียบง่ายแต่ก็ดูหรูหรา กลับมาถึงบ้านหลังเก่าที่ทำให้เขารู้สึกกดดันแทบจะหายใจไม่ออก

บ้านหลังเก่านี้มีประวัติยาวนานกว่า 100 ปี ทุกมุมมันซ่อนความรู้สึกเก่าแก่ลึกซึ้งลงไปทั้งหมด

นี่เป็นที่ที่จิงเฉินเกลียดที่สุด

“เป็นลูกภาษาอะไร ยิ่งโตยิ่งไม่มีระเบียบ ต้องให้ผู้ใหญ่รอนานขนาดนี้เชียวหรือ” ในห้องรับแขกมีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดกี่เพ้าอยู่ในนั้นและพูดขึ้น "ตอนนี้เป็นนักธุรกิจใหญ่โตงานยุ่งตัวเป็นเกลียวแล้วล่ะสิ คนเป็นแม่อย่างฉันถ้าอยากเจอถึงกับต้องโทรศัพท์นัดวันเชียวหรือ?”

ใบหน้าที่ดูแลปลอบประโลมมาอย่างดีไม่มีรอยตีนกาอะไรเลยซักอย่าง ถ้ามองข้ามความโหดร้ายที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอ เธอคนนี้ความจริงก็เป็นคนดีอยู่หรอก

จิงเฉินเดินไปด้วยหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์และนั่งลงบนโซฟาอย่างตัวตรง

“ที่บริษัทมีงานที่ต้องจัดการ อีกอย่างผมแค่รับปากว่าวันนี้จะกลับมา แต่ไม่ได้บอกว่าจะกลับมากี่โมง” จิงเฉินตอบกลับอย่างเย็นชา

“นี่พูดกับผู้ใหญ่แบบนี้หรอ” มารยาทที่ร่ำเรียนมาพวกนั้นมันหายเข้าไปในท้องหมาแล้วหรืออย่างไรกัน?”

“หึ……” จิงเฉินหัวเราะขึ้นและพูดอย่างสุขุมว่า”คุณแม่ทำไมต้องหงุดหงิดอารมณ์เสียขนาดนี้ล่ะครับ ผมแค่พูดความจริงเท่านั้น”

“ไอ้เด็กคนนี้”

“เอาหล่ะ เถียงกันไปเถียงกันมามันจะได้อะไร? จิงเฉินอีกหน่อยถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว” ท่านประธานใหญ่(เยี่ยแจว๋)ที่นั่งอยู่ตรงนั้น ตอนแรกไม่พูดอะไรก็พูดขึ้นมาตัดตอนระหว่างบททะเลาะกันระหว่างจิงเฉิงและคุณผู้หญิงเยี่ย(ภรรยาของตน)

จิงเฉินมองดูผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก เม้มริมฝีปากลงและไม่ได้พูดอะไรต่อ

คุณผู้หญิงเยี่ยรู้สึกไม่พอใจยิ่งนักที่พลาดโอกาสที่จะสั่งสอนจิงเฉิน

เยี่ยจิงซิงที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นจิงเฉินโดนดุก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข

แต่เขาก็ไม่ได้ลืมว่าสาเหตุที่เรียกจิงเฉินกลับมาเพราะมีจุดประสงค์อะไร

“เอาหล่ะแม่ ที่แม่เรียกจิงเฉินกลับมาไม่ใช่มีอะไรจะบอกหรอ” จิงซิงเตือนความจำคุณผู้หญิงเยี่ยแบบอ้อมอ้อม

คุณผู้หญิงเยี่ยนิ่งคิดไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ยังคิดไม่ออก

หลังจากที่พวกเขาได้บริษัทเยี่วหวงมาไว้ในมือแล้ว ยังจะกลัวไอ้สัตว์ป่าตัวน้อยนี้อีกอยู่หรือเปล่า

“ตอนนี้แพลนของบริษัทใหญ่ขึ้นเรื่อยเรื่อย ที่บริษัทมีเเกคนเดียวดูแลน่าจะเหนื่อยไปหน่อย พอดีพี่ใหญ่ของเเกกลับมาจากต่างประเทศ สามารถที่จะเข้าไปช่วยงานได้ เเกสามารถกลับมาพักผ่อนอยู่เป็นเพื่อนคนที่บ้านได้ในช่วงนี้”

“ที่บริษัทไม่มีงานที่เหมาะกับพี่ใหญ่ และไม่มีโปรเจ็คที่เหมาะกับพี่ใหญ่ด้วย”

"ฉันเห็นว่าเธอเป็นหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์มากกว่า อยากจะฮุบบริษัทไว้คนเดียวหล่ะสิ ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งขึ้นหล่ะสิ แค่กับพี่ชายแท้แท้ก็ไม่ยอมแล้วหล่ะสิ”

“ผมแค่พูดตามความจริง”

“เธอก็แค่กลัวพี่ชายของเธอเก่งกว่าตัวเอง และแย่งตำแหน่งของเธอ เธอมันอิจฉาพี่ชายเธอหล่ะสิ”

“คุณก็รู้ดีนี่ งั้นผมยิ่งไม่สามารถที่จะให้พี่ใหญ่เข้ามาในบริษัทได้”

จิงซิงเป็นคนอย่างไรเขารู้ดี แค่คิดว่าจบมาจากมหาลัยชั้นนำต่างประเทศก็เก่งนักงั้นหรอ?

“ที่รัก”

“พ่อครับ”

ท่านประธานใหญ่( เยี่ยแจว๋ )ขมวดคิ้วเหมือนกับจิงเฉิน เขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำในครั้งนี้ของจิงเฉินเป็นอย่างมาก

“จิงซิงเข้าบริษัทไป โปรเจคนิทรรศการเครื่องประดับก็มอมให้ลูกเป็นคนดูแล”ท่านประธานใหญ่กล่าว

“ผมไม่เห็นด้วย” จิงเฉินปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาแข็งทื่อ

“ฉันต้องได้รับอนุญาตจากเเกด้วยหรอ? ตอนนี้ฉันยังเป็นประธานใหญ่ของบริษัทเยี่ยหวง ทั้งบริษัทเยี่ยหวงยังเป็นของฉันอยู่ เเกมีสิทธิ์ที่จะมาขัดขวางด้วยหรอ?

เรื่องนี้ถึงเเกจะไม่เห็นด้วยแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี"

จิงซิงพรุ่งนี้ไปบริษัทกับพ่อ “ท่านประธานใหญ่(เยี่ยแจว๋) ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

“ขอบคุณครับพ่อ ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังเป็นอันขาด” จิงซิงพูดด้วยหน้าระรื่น

“ปีกยังไม่แข็งพอก็กล้าจะมาต่อกรกับฉัน อย่าคิดว่าแค่สองปีให้หลังมานี้ผลงานของแกมันจะเลิศเลอขนาดนั้น แค่คำพูดคำเดียวของฉัน ก็ทำให้เเกตกกระป๋องไร้ค่าไปได้”

จิงเฉินยังคงหน้าไม่เปลี่ยนสี

“ฉันแค่เรียกเเกกลับมากินข้าวแค่มื้อเดียวแล้วจะทำไม”

“ผมยุ่งมาก ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน”

เมื่อพูดสร็จ จิงเฉินก็ไม่สนว่าท่านประธานใหญ่จะโกรธเหมือนฟ้าผ่าอยู่ข้างหลังเพียงใด เขาได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

“ ที่รักใจเย็นๆลงหน่อยเถอะค่ะ ไอ้ลูกคนนี้เกิดมามันก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าไปใส่ใจอะไรมาก”

“ ใช่ครับพ่อ มันไม่คุ้มที่จะให้พ่อไปโกรธ”

คำพูดที่พูดออกมาค่อยค่อยจางหายไปพร้อมกับจิงเฉินที่เดินจากไป

จิงเฉินออกมาจากบ้านเก่าน่าอึดอัดหลังนั้น สตาร์ทรถขับด้วยความเร็วแสง สุดท้ายก็ไปจอดอยู่ที่ยอดเขา

เขารู้สึกเครียดและได้หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน กลิ่นของนิโคตินมันทำให้เขารู้สึกยิ่งเครียดไปกันใหญ่

มองดูบนท้องฟ้าที่มืดมิดเช่นนี้ ดวงดาวบางดวงที่เปล่งแสงเป็นระยะระยะ มันทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่ฉลาดหลักแหลม มีเสน่ห์ และเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

เมื่อเธอโกรธ เธอชอบเอากรงเล็บอันแหลมคมไปข่วนคนอื่น ท่าทางแบบนี้ มันน่าดึงดูดเอามากจริงๆ

เขายิ้มที่ริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาใครบางคน

“สวัสดี ซินเหยาพูดค่ะ……” พูดด้วยเสียงอ้อแอ้ไม่ชัดเพราะลูกของเธอกำลังหยิบองุ่นผลสีแดงเข้าไปในปากของเธอ

“ฉันรู้ว่าเธอคือซินเหยา รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” เสียงทุ้มต่ำที่เหมือนกับเสียงเชลโล่ได้ถามขึ้น

แม่เจ้า…… ป๊ะป๋าคุณเป็นคนเย็นตาแข็งทื่อ อย่าเลียนแบบเสียงอ้อนเลย มันดูน่าขนลุก

จากนั้นเธอรีบอุดเสียงโทรศัพท์และกลืนผลองุ่นพร้อมเม็ดลงไปในคอ

จากนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องของเธอพร้อมล็อกประตูอย่างรวดเร็ว

มั่นใจแล้วว่าในห้องมีเพียงเธอคนเดียวจึงพูดขึ้นว่า”ประธานเยี่ยคุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? "

“ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ยอดเขาหลงซาน คุณเอาไวน์ขึ้นมาให้ผมหนึ่งขวด”เยี่ยจิงเฉินพูด

“ตอนนี้มันไม่ใช่เวลางานนะคะ ฉันไม่จำเป็นต้องไป”

คุณไม่มีสิทธิ์มาละเมิดฉันแบบนี้!

ค่าไวน์กับค่ารถฉันออกให้ ถ้าเธอมา ฉันเพิ่มค่าโอทีนี้ให้ 10 เท่า

10 เท่า? มันเป็นเงินเท่าไหร่กันนะ

นี่ป๊ะป๋าก่อนออกจากบ้านลืมกินยาหรืออย่างไร? แต่ไม่เป็นไรเธอชอบ

จากนี้ไปขอร้องให้ป๊าป๋าก่อนออกจากบ้านไม่ต้องกินยาอีกนะ

“โอเค ฉันจะรีบไปทันที” ซินเหยาตอบตกลงอย่างหน้าระรื่น

เมื่อเธอต้องเลือกระหว่างศักดิ์ศรีกับเงิน คนอย่างเธอนะหรือก็ต้องเลือกอย่างที่สองอยู่แล้วสิ