ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 28 ที่บอกว่าเป็นราศีกันย์ล่ะ?!
"คุณเหนื่อยมาทั้งวัน ดังนั้นกาแฟแก้วนี้ก็ให้คุณเป็นการตอบแทนแล้วกัน" จิงเฉินผลักแก้วกาแฟไปข้างหน้า
รอยยิ้มแสนหวานบนใบหน้าของซินเหยาหยุดชะงัก และไม่ช้าก็กลับมาเป็นดังเดิม เธอพูดขึ้นว่า "แบบนี้มันจะได้อย่างไรกัน นี่ฉัน 'ตั้งใจ' ซื้อมาให้คุณเชียวนะ "
เน้นคำว่า "ตั้งใจ"
นี่เป็นสิ่งที่เธอตั้งใจซื้อมา ทำไมป๊ะป๋าไม่ดื่มล่ะ
"นี่เป็นรางวัลปลอบใจเธอ ถ้าเธอไม่ดื่ม จะคุยกันต่อไปได้ยังไงกัน"
ป๊ะป๋า ทำไมคุณถึงเจ้าเล่ห์ได้ถึงเพียงนี้? ถึงบอกว่าตีงูต้องตีให้ตาย จับจุดอ่อนของคนอื่นและตอบกลับ
คุณตีงูเก่งขนาดนี้ คนที่บ้านคุณรู้หรือป่าว
ซินเหยาหยิบกาแฟขึ้นมาด้วยรอยยิ้มแสนหวานและดื่มมันต่อหน้าจิงเฉินโดยที่สีหน้าเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
“ไม่แปลกจริงที่ประธานเย่จะชอบกาแฟบลูเมาท์เทน รสชาติของมันดีจริงๆ”
ซินเหยา: ……
นับแต่นี้ต่อไปเธอก็ไม่อยากจะกินกาแฟแล้ว
หลิงหลิงและหลานหลานไม่ชอบขนมหวานอาจจะเป็นเพราะได้รับการถ่ายทอดมาจากจิงเฉิน
ดังนั้นเธอจึงเพิ่มน้ำเชื่อมลงในกาแฟมากขึ้นสามเท่า ตอนที่ดื่มเข้าปากมันเลี่ยนจนจะตายแล้ว
จิงเฉินหน้าเฉยชาพร้อมเอากาแฟจากซินเหยาที่ดื่มไปแล้วหนึ่งครึ่งยกขึ้นมาจิบหนึ่งอึก
เขาขมวดคิ้วและเห็นรอยหน้าผากแสดงออกมาเล็กน้อย สายตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มได้มองไปที่ซินเหยาและพูดขึ้นว่า"รสชาติก็ไม่เลว"
ซินเหยาดูป๊าป๋าที่จิบกาแฟที่เธอดื่มแล้วครึ่งแก้ว ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูกเลย
สปาร์ต้า แล้วที่บอกว่าราศีกันย์ล่ะ?
แล้วที่บอกว่าเป็นโรครักสะอาดล่ะ?
หรือความสัมพันธ์ของเธอกับป๊ะป๋ามันใกล้ชิดสนิทสนมถึงขั้นที่สามารถดื่มน้ำแก้วเดียวกันได้แล้วหรือ?
“ โอเคร เธอออกไปได้แล้ว” จิงเฉินยกมือขวาขึ้นมาโบกไปมาให้เธอออกไป
เขาเห็นฉันเป็นหมาหรอ โบกมือไล่ฉันเนี่ยนะ
ประเด็นของเรื่องไม่ได้อยู่ตรงนี้ มันอยู่ที่รางวัลตอบแทนและการเพิ่มเงินเดือน
“อืมม…..” ซินเหยายืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบไม่กระดิกและถามขึ้นว่า ”ท่านประธาน คุณลืมบอกอะไรหรือเปล่า?”
“บอกหมดแล้วนิ”
“ยังบอกไม่หมด คุณคิดดีๆสิ”
จิงเฉินเงียบไปสักพักพร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ว่า”งั้นก็เอาขยะออกไปทิ้งด้วย”
แม่เจ้าโว้ย นี่มันงานของพนักงานทำความสะอาดชัดชัด
พนักงานทำความสะอาดของคุณได้เงินเดือนมากซะขนาดนี้ แต่กลับไม่เอาขยะไปทิ้งเนี่ยนะ
ซินเหยาอยากจะกระชากคอของจิงเฉินแล้วถามว่า:แล้วที่บอกว่าจะมีรางวัลให้ล่ะ?
ไอ้ที่บอกว่ากระชากคอน่ะทำไม่ได้ แต่ประโยคข้างหลังยังถามได้อยู่
“คุณไม่ใช่บอกหรอว่า……”
คำพูดของเธอถูกขัดจังหว่ะ
“อ๋อใช่แล้วถ้าเธอไม่พูดฉันก็ลืมไปแล้วนะ” จิงเฉินนึกขึ้นได้
ซินเหยา: ≧▽≦
แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดของป๊ะป๋ะ คนที่มองโลกในแง่ดีตลอดอย่างเธอถึงกับแสดงสีหน้าที่เหมือนกับแตกร้าวออกมา
ซินเหยาถูกป๊ะป๋าทารุณกรรมในห้องทำงาน เธอรู้สึกอยากจะตายในทันที
ป๊ะป๋าพูด "ถ้าเธอไม่บอกฉันฉันลืมไปแล้วแน่แน่ ในกล่องข้าวของเธอมีผักบางอย่างที่ฉันไม่อยากกิน ช่วยไซ้ออกไปหน่อยสิ”
ป๊ะป๋าริบกล่องข้าวของเธอไปแล้วยังให้เธอมาไซ้ผักที่ไม่อยากกินออกให้อีก คุณมันบ้าแบบนี้คนที่บ้านคุณรู้หรือเปล่า?
“ทำไมจะไม่เต็มใจล่ะ” ป๊ะป๋าเห็นซินเหยาไม่ขยับ จึงถามด้วยถ้อยคำที่เย็นชากับเธอ
ไอ้บ้าเอ้ยความจริงก็ไม่เต็มใจหรอก
ฉันเป็นหัวหน้าแผนกออกแบบของCKนะไม่ใช่เป็นพนักงานไซ้ผักของเย่หวง ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้
ถึงยังไงฉันก็ไม่ทำ
“ ฉันคนนี้มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง เมื่อกินโดนของที่ตัวเองไม่ชอบอารมณ์ก็จะไม่ดี เมื่ออารมณ์ไม่ดีฉันก็จะเป็นคนที่ขี้เลือกมาก สำหรับพนักงานที่ทำผิดกฎฉันก็ยิ่งจะไม่ให้อภัย และอีกอย่างสำหรับการออกแบบแล้วล่ะก็ฉันยิ่งเพิ่มความเซนซิทีฟขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าจะผ่านแล้ว แต่ก็อาจจะโดนตีกลับได้”
ให้ตายเถอะนี่มันเป็นการข่มขู่กันชัดชัด
แต่ว่าสำหรับคนหน้าไม่อายอย่างป๊ะป๋า การพูดมาเช่นนี้ก็คงไม่ได้ยากเย็นอะไร
พระเจ้าให้ตายเถอะ ป๊ะป๋าเกิดมาเพื่อข่มขู่เธอหรอ?
“ ฉันจะช่วยไซ้ผักที่คุณไม่ชอบออกให้ การที่สามารถช่วยคุณเช่นนี้เป็นบุญที่ฉันสั่งสมมาเป็นระยะเวลาแปดชาติ”ซินเหยาพูดพลางอมยิ้มว่า ”การที่ฉันมีชีวิตอยู่และได้พบกับท่านประธานเย่ ฉันต้องขอบคุณบรรพบุรุษแปดชั่วโคตรของท่านเสียจริงๆ เมื่อฉันตายไป วิญญาณของฉันก็ยังคงรู้สึกขอบคุณพวกเขาอยู่”
จิงเฉินหรี่ตาเล็กลงและมองดูซินเหยาที่อยู่ข้างหน้า ความรู้สึกนี้มันคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
ซินเหยาหยิบกล่องข้าวมาและไซ้ผักที่ประธานเย่ไม่ชอบออกให้ทั้งหมด
จิงเฉินกินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ถึงแม้ว่ารสชาติจะไม่ดีเท่าฝีมือของเชฟนานาชาติหรือว่าจะเทียบไม่ติดกับพ่อครัวชาววังก็ตามแต่
แต่เห็นได้ชัดว่าเขาชอบกับข้าวในปิ่นโตนี้มาก มันดูเรียบง่าย มันทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ในใจของเขาตอนนี้โปรยไปด้วยดอกกุหลาบ มันเหมือนกับว่าเขาได้กินกับข้าวที่บ้านที่เป็นฝีมือของแม่
แน่นอนว่าซินเหยา ถ้าเธอยังไม่ได้ของที่ต้องการ เธอก็ยังจะไม่ไปง่ายๆแบบนี้หรอก
มองไปที่ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟากินอย่างเอร็ดอร่อย ในใจของซินเหยาก็รู้สึกถึงความเปรี้ยวจี๊ดบวกความชาขึ้นมาทันที
อืมม…. ฝีมือของลูกสุดที่รักของฉันนั้นยอดเยี่ยมมากจริงๆ
อดทนรอจิงเฉินกินหมดอย่างใจจดใจจ่อ ซินเหยาจึงจะถามว่า "ท่านประธานเย่ คุณไม่ได้จะให้บ้านฉันหรือว่ารถฉันหรืออาจจะเป็นเช็คห้าล้านหรอกหรอ?”
อืม…. ใช่ การให้สิ่งเหล่านี้เท่านั้นถึงจะสะท้อนความเลิศเลอของป๊ะป๋าออกมาได้
จิงเฉินตอนนี้ค่อยมองดูไปที่ซินเหยา
“ทำไมต้องให้ของเหล่านั้นกับคุณ”
“คุณไม่ได้บอกหรอกหรอว่าเป็นเพราะฉันตั้งใจทำงานคุณเลยมีรางวัลจะให้”
“ให้ไปแล้ว”
“ตอนไหนกัน”
ซินเหยารีบนำโทรศัพท์ออกมาดูและพบว่าไม่เห็นจะมีการแจ้งเตือนโอนเงินเข้ามาเลย
“ก็เพิ่งให้ไปเมื่อกี้นี้”
เธอก้มมองดูโทรศัพท์อีกครั้ง ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นซินเดอเรลล่าแต่คุณก็ไม่สามารถมาหลอกฉันได้นะ
“ฉันให้กาแฟเธอเป็นรางวัลตอบแทน อีกอย่างหนึ่งก็คือให้เธอเป็นเกียรติในการไซ้ผักให้ฉัน”
แม่เจ้าโว้ย ป๊ะป๊ะจะยังหน้าด้านกว่านี้อีกหน่อยได้หรือเปล่า
ซินเหยาหมดคำจะพูด
“จิงเฉินบอกคุณไว้เลยนะ อย่าคิดว่าป้าแกอย่างฉันมันจะรังแกได้ ป้าแก่คนนี้จะไม่รับใช้อีกต่อไปแล้ว” รอยยิ้มบนใบหน้าของซินเหยามันหวานยิ่งขึ้น เสียงก็นุ่มนวลใสแป๊วยิ่งขึ้น มีแต่สายตาคู่นั้นที่ข้างในเต็มไปด้วยไฟโกรธ
เธอโกรธมากจริงๆ โดนจิงเฉินคนแบบนี้ยั่วยุไม่หยุดไม่ย่อน เป็นใครก็ทนไม่ได้หรอก
เธอหันหลังและเดินจากไป ไม่อยากจะทำแล้วโว้ย
เธอไม่ได้ขาดแคลนเงิน เธอเพียงต้องการแต่งานที่มันมั่นคง ไม่เช่นนั้นด้วยชื่อเสียงของเธอ ทำไมจึงต้องทนกับงานเน่าเน่าแบบนี้ล่ะ
เธอยังเดินไปไม่ถึงประตู ก็โดนใครสักคนคว้ามือเอาไว้แล้ว
“เย่จิง……..”
ตอนนี้ตัวเธอเหมือนกระสอบทรายที่จิงเฉินเอาโยนพาดขึ้นไหล่ มันทำลายการตอบโต้ของเธออย่างสิ้นเชิง
จิงเฉินกดเธอไว้ที่น่องขาของตัวเอง และตบตูดเธอสามรอบ เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! “กล้าที่จะพูดคำหยาบเช่นนั้นต่อหน้าฉันหรอ เธอคือป้าแก่ เธอคือป้าแก่ของใคร” จิงเฉินพูดถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ซินเหยาสู้แรงของจิงเฉินไม่ได้ หน้าเธอตอนนี้แดงไปหมด
ทำไมฉากนี้มันดูคุ้นจริงๆ
YOU MAY ALSO LIKE
