“มื้อเช้าเสร็จแล้ว ประธานเย่กินข้าวกันเถอะ”

ซินเหยากับจิงเฉินนั่งกินข้าวบนโต๊ะอาหารเดียวกัน ถึงแม้โต๊ะจะไม่ได้ยาวสามเมตรเหมือนในละคร แต่มันก็ทำให้ความรู้สึกสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

สำหรับที่ว่าทำไมเธอถึงไปนั่งกับท่านประธาน ไม่ต้องคิดอะไรมาก เธอไม่ใช่คนใช้สักหน่อย

“โจ๊กต้มได้ไม่ค่อยเหนียวข้น ใส่เครื่องปรุงเยอะเกินไป สัมผัสไม่ได้ถึงรสชาติที่แท้จริง ไข่เยี่ยวม้ากับโจ๊กต้มนานเกินไป หัวหอมหั่นได้ไม่ละเอียดพอ ไข่ทอดสุกเกินไป ปลาท่องโก๋ก็เลี่ยนเกินไป"

พอได้แล้ว อยากจะเอาโจ๊กนี้ปาใส่หน้าเขาจริงๆ

“ถึงแม้รสชาติจะงั้นๆ แต่มันพิเศษตรงที่ใช้ใจทำขึ้นมาล้วนๆ กัดฟันให้ซักเก้าสิบแปดคะแนน”

“ขอบคุณคำชมจากท่านประธานนะคะ”

คิดไม่ถึงเลยว่าป๊ะป่าจะชอบอาหารเช้าที่ฉันเตรียมเช่นนี้ ที่แท้ท่านประธานเป็นคนชอบตีเบลอนี่เอง

“คะแนนเต็มหนึ่งหมื่น” ประธานเย่พูดด้วยถ้อยคำที่เย็นชา

ฉันจะสาดน้ำเกลือโซดาใส่เขา

ถึงแม่ว่าป๊ะป๋าจะเลือกกินมาก แต่ครั้งนี้ที่ซินเหยาทำให้กลับกินหมดเลย

เพราะฉะนั้น แท้จริงป๊ะป๋าเป็นคนที่ชอบตีเบลอนี่เอง

นั่งรถหรูคาดิลแลคอย่างนี้ไปทำงานมันก็รู้สึกดีใช่ย่อย

ใช่สิป๊ะป๋า รถไมบัคพวกนั้นที่คุณส่งฉันไปทำงานไปไหนหมดแล้ว?

โลกของคนมีเงิน ฉันมันก็แค่คนธรรมดาที่ทำได้เพียงปรารถนารอคอยเท่านั้น

ตอนที่ลงจากรถ ก็โดนเย่จิงเฉินเรียกให้หยุด

พูดถึงฉากนี้มันก็รู้สึกคุ้นๆนะ พระเจ้า ครั้งที่แล้วเธอคือนางเอก ป๊ะป๋าคือพระเอก มีแค่อุปกรณ์ประกอบฉากที่ไม่เหมือน อย่างอื่นแทบไม่ต่างกันเลย

ป๊ะป๋าทำตัวกร่างใส่เธอ แต่เธอก็ไม่ได้แจ้งตำราจ แต่ครั้งนี้มันคือ……

"รอบนี้คุณอย่าหวังเลย ฉันไม่มีทางติดกับคุณหรอก" ซินเหยามองดูป๊ะป๋าอย่างมีสติ

"เธอคิดมากเกินไปแล้วแหละ" ป๊ะป๋าเอากระเป๋าตังออกมาส่ายไปส่ายมาต่อหน้าซินเหยา ไม่รู้ว่าเอาออกมาจากไหนเหมือนกัน "ผมไม่ได้ให้สัญญากับคุณหรอกหรอว่าถ้าคุณทำอาหารเช้าให้ผม ผมจะส่งคุณมาทำงาน จ่ายค่ารถและค่าอาหารเมื่อวานคืนให้ คุณจำไม่ได้แล้วหรือไง"

ซินเหยาเธอจำไม่ได้จริงๆ

"รวมทั้งสิ้นห้าร้อยหกสิบแปด ต้องให้เธอดูใบเสร็จไหม"

"ไม่ต้องแล้ว"

ป๊ะป๋าเอาแบงค์ร้อยหกแบงค์จากกระเป๋าตังออกมา "อย่าลืมทอนฉันสามสิบสองบาท"

เมื่อได้ยินที่ป๊ะป๋าบอกให้ทอนตัง ซินเหยารู้สึกไม่รู้จะทำยังไงต่อ

ที่บอกว่ารวยนักรวยหนา ที่บอกว่าบ้านเป็นร้อยๆล้าน ที่บอกว่าสามารถที่จะเซ็นเช็คห้าล้านต่อหน้าผู้หญิงเพื่อทำให้เขาขายขี้หน้าล่ะ ท่านประธานพวกน้ีหายไปไหนหมด

ป๊ะป๋าคุณหยิบบทผิดแล้วมั้ง?

ตอนนี้ในใจเธอวิ่งวนไปด้วยความสับสน ในละครที่ท่านประธานรวยๆตอนเซ็นเช็คไม่ใช่เซ็นเป็นเช็คเปล่าหรอกนะ

เธอหยิบเงินทอนจากกระเป๋าอย่างเจ็บปวดแล้วยื่นให้ป๊ะป๋า จากนี้ไปเธอไม่สามารถเล่นสนุกกับป๊ะป๋าได้อีกต่อไปแล้ว

เธอไม่อยากจะสนใจป๊ะป๋าอีกแล้ว

"ซินเหยา" เสียงเรียกเธอจากป๊ะป๋าดังขึ้น

เธอโค้งตัวลงไปต่ำอีกครั้งเพื่อฟังสิ่งที่ป๊ะป๋าจะพูด

แต่ปรากฎว่าป๊ะป๋ายื่นมือออกมาแล้วฟาดควงไปที่เอวของเธอ มืออีกข้างดึงกระเป๋าที่หน้าอก ฉากนี้มันดูคุ้นๆอีกแล้วนะ เมื่อรอให้เธอเอามือมากันออกห่าง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะริมฝีปากของป๊ะป๋าได้บรรเลงระเริงล่าลงบนริมฝีปากของเธอเสียแล้ว

ขากรรไกรเปิดรับขั้นสุด ลิ้นของป๊ะป๋าได้ละเลงไปทั่วปากของเธอ ลิ้นของทั้งสองผลัดกันทำหน้าที่อย่างดุเดือดเผ็ดร้อน

ซินเหยารู้สึกว่าลมหายใจของตนเองได้ถูกฝ่ายตรงข้ามดูดไปหมดยังไงยังงั้น ระหว่างลมหายใจมีเพียงเย่จิงเฉินที่กำลังควบคุมด้วยความชำนาณ ถึงตอนที่เธอรู้สึกว่าเธอจะขาดอากาศหายใจแล้ว ป๊ะป๋าจึงค่อยเอาริมฝีปากของเขาออกจากของเธอ

ซินเหยาสูดเอาอากาศเข้าไปเต็มปอด เมื่อกี้เธอเกือบจะขาดอากาศหายใจจริงๆ

สันจมูกของเธอชนกับสันจมูกของป๊ะป๋า ป๊ะป๋าตอนนี้รู้สึกพอใจยิ่งนัก

ป๊ะป๋าลืมอะไรไปสักอย่าง จูบของตัวเองมันไม่น่าอวดตรงไหนเลย

ก่อนที่จะไป เขาได้กัดริมฝีปากที่แดงซ่าของซินเหยา เมื่อพอใจแล้วจึงได้ขับรถจากไป

สำหรับนิสัยที่ชอบทำตัวกร่างของป๊ะป๋านั้น เธอไม่มีแรงที่จะต่อต้านแล้ว

เธอรู้สึกรำคาญจริงๆทีป๊ะป๋าชอบหนีไปแบบนี้ เพราะมันทำให้เธออยากปฏิเสธควารักในครั้งนี้เอามาก

ถ้าเกิดเธอตั้งใจไปหาเขาถึงเยี่ยหวง มันจะดูเป็นการเรียกร้องความสนใจแบบตั้งใจเกินไปไหม

ในทางตรงกันข้ามมันจะเหมือนกับในนิยายที่นางเอกต้องการที่จะเรียกร้องความสนใจ

ลองคิดดูแล้วการจัดการแบบเงียบเงียบแบบนี้แหละดีที่สุด

เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานอย่างเหนื่อยล้าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาหลิงหลิง

ให้ลั่วหลิงดูแลเข่อหลานให้ดี ไม่งอแงตอนไปโรงเรียน

"หม่ามี้เมื่อวานไปไหน" ลั่วหลิงถามซินเหยาในโทรศัพท์

"อ๋อ เจอประธานที่เป็นโรคประสาท ดึกดึกดื่นดื่นเรียกหม่ามี้ไปแก้แบบร่าง"

"หม่ามี้ทำงานออกแบบเครื่องประดับของบริษัทเยี่ยหวงอยู่หรอ"

"ใช่นะสิ หม่ามี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"

"ประธานของบริษัทเยี่ยหวงคือเย่จิงเฉินหรอ?"

ซินเหยารู้สึกตกใจ จังหวะการเต้นของหัวใจเธอกระตุกขึ้นหนึ่งครั้ง จังหวัดนี้มันไม่ถูกนี่นา

"ทำไมหรอ ลูกรู้จักเย่จิงเฉินหรอ" ซินเหยาถามด้วยความกล้ากล้ากลัวกลัว

ไม่ใช่เพราะว่าเธอระมัดระวังเกินเหตุ แต่เป็นลั่วหลิงที่เป็นเด็กอัจฉริยะ มีไอคิวสูงถึง 200 อีกอย่างอีคิวเธอก็สูงด้วยเช่นกัน

"ไม่รู้จัก"

"หนูรู้ว่าแม่ทำงานออกแบบเครื่องประดับอยู่ที่บริษัทเยี่ยหวง ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านมีนิตยสารเเผงลอยที่วางขายพูดถึงบริษัทเยี่ยหวง เพราะฉะนั้นจึงชะงักสนใจหยิบมาดูนิดหน่อย"

ซินเหยารู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก

นอกจากเธอแล้ว ก็ไม่มีใครรู้แล้วว่าลั่วหลิงกับเข่อหลานเป็นลูกของเย่จิงเฉิน

เพราะเมื่อหกปีก่อน ชีวิตของเธอกับเย่จิงเฉินไม่ได้มีส่วนที่เกี่ยวข้องกันเลย

หม่ามี้ อย่าคาดหวังกับEQของตนเองสูงเกินไป

"หม่ามี้อย่าเหนื่อยเกินไปล่ะ"

"ไม่ได้ ถ้าหม่ามี้ไม่ขยันทำงาน จะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงหนูกับเข่อหลานหล่ะ?"

"หนูเลี้ยงหม่ามี้กับน้องสาวได้"

"ไม่ต้อง หน้าที่ของหนูตอนนี้ก็คืออยู่กับน้องให้มีความสุข ไม่มีความเครียดกังวลใจ เติบโตมาอย่างสมบูรณ์แบบก็พอ"

หัวข้อคุยเรื่องนี้มันก็หนักอยู่นะ

" เอาหล่ะ หม่ามี้ต้องทำงานแล้ว ถ้ากินข้าวเช้ากับน้องสาวเสร็จแล้ว ตอนไปโรงเรียนข้ามถนนให้ระวังด้วยนะ" ซินเหยากำชับ

"ครับหม่ามี้ ผมรักหม่ามี้นะครับ" เมื่อพูดเสร็จ เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย จึงได้วางโทรศัพท์ทันที

เมื่อฟังคำพูดหวานหวานของลูกชายเสร็จ ในใจตอนนี้ของเธอรู้สึกเต็มไปด้วยความหวานเหมือนกับว่าได้กินลูกอมที่ทำมาจากน้ำผึ้งเดือนห้าซะอย่างงั้น จึงมีกำลังใจที่จะทำงานต่อ

ที่แท้หลิงๆก็เป็นคนที่ขี้อายและชอบตีเบลอ

งานที่ต้องทำวันนี้มันทำให้ซินเหยารู้สึกง่วงจริงๆ จึงทำให้เธอผล็อยหลับไป

แต่เมื่อเธอตื่นมานั้น กลับพบว่าฟางซวี่เจ๋อนั่งอยู่ในออฟฟิศของเธอแล้ว

เธอรู้สึกตกใจมากที่ตอนทำงานโดนเจ้านายจับได้ว่าแอบหลับ ทำไงดีล่ะทีนี้

เธอตั้งสติและนั่งตัวตรง อ้าปากออกให้เห็นถึงฟันแปดซี่ที่ซ่อนอยู่ข้างใน แสดงมาตรฐานรอยยิ้มของตัวเองออกมา

"เมื่อคืนนี้มัวแต่ยุ่งอยู่กับแบบร่าง จึงทำให้รู้สึกง่วงมาก ตอนแรกแค่คิดว่ากะจะพักสายตาแว๊บนึง แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะผล็อยหลับไป" ซินเหยาเงยหน้าขึ้นถามประธานฟางอย่างจริงจังว่า"ประธานฟางมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

เธอแค่กะจะพักสายตาประเดี๋ยวหนึ่ง แต่ก็ผล็อยหลับไป มันไม่ใช่การนอนในเวลาทำงานจริงๆนะ

"ถึงแม้ว่าต้องทำงานแต่ต้องรักษาสุขภาพของตัวเองด้วย ต้องนอนให้ตรงเวลา" ความจริงฟางซวี่เจ๋อดูออกว่ามันเป็นแบบไหน แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

"ไม่มีอะไร ถึงเวลาของอาหารกลางวันแล้ว"

ซินเหยา……

กินข้าวอีกแล้ว ประธานฟางชอบเลี้ยงข้าวเธอขนาดไหนกันนะ

เธอไม่ได้ชอบกินผักสลัด เธอไม่ได้ชอบ

เธอเทน้ำแก้วหนึ่งให้ฟางซวี่เจ๋อ และตัวเองก็ดื่มไปหนึ่งกึก