ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 2 อวดความรักกันที่สนามบิน

หลังจากนั้นหกปี

เมืองบี ที่สนามบินระหว่างประเทศ

มีเด็กคนหนึ่งผิวพรรณขาวผ่อง ประณีตสวยงามแต่ว่ากลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึม ท่าทางเย็นชา สายตาที่เฉียบคมที่ดูไม่เหมือนกับเด็กผู้ชายปรากฎตัวต่อหน้าผู้คน เห็นแค่ว่าสวมชุดสูตสีขาว มือซ้ายจูงมือสาววัยกลางคนอยู่คนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดเดรสสีเขียวอ่อน ดุจดั่งเจ้าหญิงในนิยาย น่ารักน่าเอ็นดู ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกันเหมือบกับเด็กชายและเด็กหญิงที่เพรียบพร้อมในตำนาน มันช่างน่ารักมาก

มืออีกข้างของเด็กชายนั้นก็จูงมือผู้หญิงอีกคน เธอสวมสุดเดรสยาวที่ดูมีอำนาจ จนถึงเท้า ชุดสีฟ้าที่ออกแบบมาได้ทันสมัยทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นดูทั้งสง่างามและดูลึกลับน่าค้นหา

ผู้หญิงหน้าเรียวยาว คิ้วโค้งได้รูป สวยงามและดูอ่อนโยน ผมก็รวบขึ้นมาหลวมๆทำให้เห็นต้นคอที่ขาวผุดผ่อง ข้างๆสองแก้มก็มีผมปรอยห้อยลงมาอยู่ที่ข้างหู ยิ่งทำให้ไปเพิ่มความสวยหยาดเยิ้มของผู้หญิงคนนั้น

“ที่รัก สักครู่ถ้าเจอแม่บุญธรรมชีชีต้องไปจุ๊บแม่บุญธรรมด้วยนะ หลังจากนั้นเดี๋ยวแม่บุญธรรมจะเลี้ยงข้าวพวกเรา เข้าใจแล้วใช่ไหม?”ถังซินเหยาให้ลูกชายเดินจูงมือนำตัวเองและลูกสาว พูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี

“ค่ะ……”สีหน้าลูกสาวเค่อหลานเต็มไปด้วยยิ้มหวาน ที่ข้างแก้มมีลักยิ้มที่สวยงามเหมือนกับหม่ามี้ถังซินเหยา พูดด้วยเสียงที่อ่อนนุ่มว่า“อยากให้แม่บุญธรรมเลี้ยงอาหารอร่อยๆจัง”

“อืม ไม่เพียงเท่านี้ยังต้องไปกอดขาแม่บุญธรรมของพวกลูกนะ”ถังซินเหยาพูดกำชับ

“ทำไมกันคะ?”เค่อหลานเงยหน้าขึ้นมาถามหม่ามี้ของตัวเองด้วยความสงสัย

ถังซินเหยาถูกลูกสาวของตัวเองมองมาด้วยสายตาที่น่ารัก จ้องตาเธอและกะพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์“เพราะว่าแม่บุญธรรมเป็นผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นนี้ไง พวกเราต้องสนิทสนมกับเจ้าถิ่นไว้ กอดขาเจ้าถิ่นไว้ หลังจากนี้ลูกๆก็จะได้ประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว”

“ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะหม่ามี้”เค่อหลานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง นี่มันราชาแห่งการประจบประแจง

ลั่วหลิงลูกชายสุดที่รักเป็นคนที่มีไอคิวสูง ไม่ค่อยชอบคุยกับใคร

มีหม่ามี้ที่ขี้เล่นแบบนี้ จะประสบความสำเร็จได้จริงใช่ไหม?ลั่วหลิงรู้สึกสงสัยอยู่ลึกในใจ

“หม่ามี้ หนูปวดฉี่”เค่อหลานลงไปนั่งยอง

“งั้นเดี๋ยวหม่ามี้ไปส่ง”ถังซินเหยาพูด

“หนูอยากให้พี่ไปส่งค่ะ”

ถังซินเหยาทำหน้าเจ็บปวดอย่างน่ารักมองไปที่ลั่วหลิงกับเค่อหลาน ทำหน้าเสียใจอย่างคาดหวัง“ลูกรัก พวกลูกไม่รักหม่ามี้แล้วจริงๆเหรอ”

เค่อหลานก็ค่อยๆขยับไปอยู่ที่หน้าของถังซินเหยา จุ๊บไปที่แก้มของถังซินเหยาและยิ้มหวานออกมา“หนูกับพี่รักหม่ามี้ที่สุดแล้วค่ะ”

ลั่วหลิงแสดงออกมาว่ารักมากแล้ว

ทันใดนั้นก็รีบเข้าไปจุ๊บที่แก้มของถังซินเหยา ลั่วหลิงรู้สึกร้อนหูเล็กน้อย พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า“ผมก็รักหม่ามี้ที่สุดครับ”

ถังซินหเยาเห็นหูลูกชายที่แดงก่ำ แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ลูกชายสุดที่รักของเธอทำสีหน้าเศร้าหมองและนิ่งไป

เอาล่ะเด็กๆ จิตใจของถังซินเหยาดีแล้ว ก็บอกกับลูกๆว่า“งั้นไปเถอะลูก หม่ามี้ก็รักพวกลูกนะ หม่ามี้รอลูกอยู่ตรงนี้นะ รีบไปรีบมาล่ะ”

ความสัมพันธ์ของลูกสาวและลูกชายดีมากๆเลย ถังซินเหยาแอบคิดอย่างหวงๆในใจ……

ลั่วหลิงพาเค่อหลานไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่กลับออกมาจากห้องน้ำ เค่อหลานก็กวนประสาทไม่ยอมให้ลั่วหลิงจับมือเดินไป ก็พยายามสะบัดมือเขาและวิ่งหนีออกไปจากเขา

เค่อหลานถ้าเทียบกับเด็กเอเชียแล้วนั้น แขนขานั้นยาว ตอนวิ่งเลยวิ่งเร็วเหมือนลม……

เค่อหลานวิ่งเร็ว พอไม่ทันระวังก็ไปชนเข้ากับหน้าขาที่เรียวยาวเข้า เธอเกือบจะล้มไปแล้ว เจ้าของขาคู่นั้นกลับอุ้มเค่อหลานขึ้นไป

ว้าว ผู้ชายคนนี้หล่ออะไรแบบนี้