เขาหรี่ตาเล็กลงอย่างน่ากลัว จากนั้นมือที่จับอยู่ที่คางของเธอก็เริ่มที่จะเคลื่อนลงไปข้างล่าง มันไปหยุดที่คออันขาวนวลของเธอ และพูดว่า : “จำไม่ได้จริงๆหรอ?”

เธอรู้สึกกลัวจึงกลื่นน้ำลายลงไปหนึ่งอึก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขารู้ว่าเธอจำไม่ได้แล้ว เห็นดวงตาที่เบิกออกใหญ่ขนาดนี้ มันเหมือนแมวที่ทำให้คนทั้งรำคาญทั้งหัวเราะในขณะเดียวกันจริงๆ

เขาก็พูดว่า : ทำไมคุณถึงสอนไม่รู้จักจำเลย? ผมไม่ใช่บอกคุณแล้วหรอว่าห้ามไปสนิทสนมกับซวี่เจ๋อให้มันมาก?”

ในตอนที่เขาพูด มือของเขาก็เริ่มที่จะใช้แรงมากยิ่งขึ้น เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บนิดๆบริเวณคอของเธอ

แม่เจ้า เขายังจำเรื่องนี้ได้อีกหรอ? ไม่ใช่ผ่านมานานมากแล้วหรอ?

“ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฟังกันเอาซะเลย” เขาบีบไปที่ของของเธอ ให้เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผิวกายเธอได้รับบาดเจ็บใดๆ

เขาควบคุมแรงที่ใช้ได้ดีมาก มันทำให้เธอตกใจมากจริงๆ

ในโลกที่ดูรูปลักษณ์ภายนอกแบบนี้ ป๊ะป๋าไม่ได้เป็นแค่คนที่หล่อเหลาอย่างเดียว แต่เขายังเป็นคนที่มีเงินอีกมากมายมหาศาล ถึงแม้ว่าป๊ะป๋าจะฆ่าเธอทิ้ง แต่เพราะความหล่อของป๊ะป๋าแล้ว คงมีไม่กี่คนที่จะโทษผู้ชายที่หล่อและรวยขนาดนี้ว่าเป็นฆาตกร “คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ คุณกับว่าที่ภรรยาของคุณยังดูสนิทสนมชิดเชื้อออดอ้อนออเซาะกันอยู่เลย ฉันแค่ออกไปกินข้าวกับเพื่อนด้วยกัน แล้วมันจะทำไม? ทีคุณยังทำได้ และฉันจะทำไม่ได้งี้หรอ?”

เขามองไปที่เธอด้วยสายตาที่มืดทมิฬ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกเต้นรัวขึ้น

เธอเบี่ยงสายตาออก ไม่ได้มองไปที่แววตาที่ทำให้คนรู้สึกกลัวนั้นอีก

“ผมเตือนคุณอีกครั้ง ครั้งต่อไปอย่าไปสนิทสนมชิดเชื้อกับมันอีก อย่าทำให้ผมโกรธล่ะ” เขาตั้งหัวของเธอให้ตรง จากนั้นก็ขยับหน้าผากของตัวเองเข้าไปใกล้เธอ ปลายจมูกของทั้งสองแนบชิดติดกัน มันได้กลิ่นอบอวลไปด้วยกลิ่นของฝั่งตรงข้าม

มันทำให้ใจของเธอร้อนรนไปหมดเหมือนมีอะไรวิ่งวนก็ไม่ทราบเหมือนกัน

เป็นเพราะสีหน้าที่ดูเย็นชาของเขา ทำให้เธอรู้สึกสั่นไปทั้งตัว จากเมื่อกี้ใจที่เต้นร้อนรนอยู่ข้างใน ตอนนี้มันก็รู้สึกเย็นขึ้นลงแล้ว

“เอาล่ะ พอได้แล้ว ตอนนี้ฉันก็ออกมานานมากแล้ว ฉันจะกลับไปแล้ว ที่บ้านยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก” สีหน้าของเธอมันก็ดูเย็นลงมาก แต่ไหนแต่ไรเธอก็เป็นคนที่ชอบเอารอยยิ้มมาปิดบังความรู้สึกของตนเอง เพียงแต่ว่าตอนนี้อารมณ์ของเธอมันได้แสดงออกมาอย่างเปิดเผย

เมื่อเขาเห็นถึงสีหน้าที่เย็นยะเยือกนั้นของเธอ สติก็หลุดออก เขาไม่ได้เห็นใบหน้าที่เย็นชาแบบนี้ของเธอบ่อยนัก

เธอเห็นเขาไม่ได้ขยับดุกดิกอะไร จึงใช้มือและเท้าผลักเขาออกไปจากตัวเธอ

เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งจะสืบดูว่าผัวนอกใจไหม ความฉลาดของพวกเธอเป็นรองจากไอน์สไตน์

เมื่อพวกเธออกหัก งานเขียนของพวกเธอเป็นรองจากม่อเหยียน (กวีจีน)

และเมื่อพวกเธอโกรธ พลังการต่อสู้ของพวกเธอก็เป็นรองจากอุลตร้าแมน

เพราะงั้นเธอก็ถีบเขาลงไปล่างเตียง ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นและออกมาจากอีกฝั่ง

“คุณรักษาตัวดีๆนะคะ ฉันไปก่อน” จากนั้นก็หยิบปิ่นโตที่อยู่บนโต๊ะและเดินออกไป

จิงเฉินจับไปที่หน้าผากของตัวเอง เจ็บมากจริงๆ

เขาอยากเรียกให้เธอหยุดอยู่ตรงนั้น แต่เห็นเพียงเงาด้านหลังของเธอ

แววตาของเขาดูมืดหม่นลงมาก เขายังมีเรื่องที่จะพูดกับเธออีก แต่ก็ไม่รู้ว่าครั้งหน้าตอนไหนที่เธอจะมาโรงพยาบาลอีก

ในตอนแบบนี้ เขาก็เริ่มที่จะคิดตริตรองดูตัวเองแล้วว่า ตัวเองทำให้เธอโกรธเรื่องอะไร?

ตอนที่ซินเหยาออกมาจากโรงพยาบาลนั้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นอันหราน แต่อันหรานเห็นเธอ

อันหรานไม่ชอบเธอเป็นอย่างมาก เหมือนเป็นศัตรูตั้งแต่ชาติปางก่อน

แค่ครั้งแรกที่เห็นหน้าเธอ อันหรานก็ไม่ชอบแล้ว นี่คงเรียกว่าไม่ถูกชะตากันสินะ