“งั้นก็ผัดข้าวผัดก็ได้ค่ะ ไข่ไก่มีประโยชน์ต่อร่างกาย”

ลั่วหลิงนิ่งคิดไปสักพัก จากนั้นก็พยักหัวตอบตกลง

เขาตีไข่แตกและคนไป จากนั้นก็หั่นแฮมเป็นลูกเต๋าชิ้นเล็กๆและเอาลงไปผัดด้วยกัน

ใข่ที่ผัดออกมามันเหลืองทองอร่ามมาก เปรียบเสมือนกับแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าในทางทิศตะวันตก

ซินเหยาขับรถออกไป อากาศที่หนาวแบบนี้เห็นชัดชัดว่ามีรถจอดอยู่ แต่ถ้าออกไปนั่งรถบัสแทน ก็คงจะเป็นการกระทำที่โง่เขลาสิ้นดี

เธอใส่หูฟังบลูทูธและโทรหาจิงเฉิน ถามเขาว่าอยู่โรงพยาบาลไหน

จากนั้นจึงเปิด GPS และขับไปหาเขา

ก่อนที่เธอจะถึงนั้น จิงเฉินก็ได้บอกพยาบาลแล้วว่าอีกประเดี๋ยวจะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่นามสกุลถังมา ถ้าเธอมาก็ให้พาเธอเข้ามาในห้องได้เลย หลังจากนี้ไม่ว่าคุณผู้หญิงที่นามสกุลถังคนนี้จะมาตอนไหนก็อย่าห้ามเธอโดยเด็ดขาด

เพราะงั้นซินเหยาจึงเข้าออกห้องผู้ป่วยของเขาอย่างไม่เปลืองแรงเลย

เธอเดินไปถึงหน้าห้องของเขา ถอนหายใจออกมาและคิดในใจว่า ไม่แปลกเลยที่เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่แพงที่สุดในเมืองB เทคโนโลยีการแพทย์ต่างๆของที่นี่มันล้ำสมัยเอามาก อีกอย่างสภาพแวดล้อมของการรักษามันก็ดีเอามากจริงๆ

คนที่ไม่รู้คงคิดไม่ถึงว่าตรงนี้เป็นโรงพยาบาล คงคิดว่าเป็นหมู่บ้านพักร้อนมากกว่า

แค่ตำแหน่งที่ตั้งของโรงพยาบาลนี้ก็น่าจะต้องอย่างน้อยกี่แสนล้านแล้ว  สถาปัตยกรรมของที่นี้มีความเป็นยุโรปหน่อยหน่อย ราคาก็คงไม่ต้องพูดถึงแล้ว

วันนี้ซินเหยาได้เปิดโลกกว้างของเธอมากจริงๆ สามารถมาเห็นโรงพยาบาลที่หรูหราหมาเห่าขนาดนี้

เธอก้าวขาเดินเข้ามาในห้องและวางปิ่นโตเก็บความร้อนนั้นไว้บนโต๊ะ จากนั้นจึงเดินไปที่ระเบียงและพูดกับจิงเฉินด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า : “คุณไม่ได้พูดหรอกหรอว่าไม่สบาย ฉันดูแล้วคุณน่าจะรังเกียจที่ตัวเองไม่ตายเอามากกว่ามั้ง”

อากาศที่หนาวขนาดนี้ แต่เขากลับใส่เสื้อผ้าน้อยขิ้นมากและยังมานั่งอยู่ข้างนอก

ถ้าสบายดี ก็สามารถที่จะทำให้ไม่สบายตอนนี้ได้

ป๊ะป๋าไม่ถนอมรักษาชีวิตของตัวเองแบบนี้ ป๊ะป๋าก็ยังไม่ได้เขียนพินัยกรรมไว้นะ ถ้าเกิดหนาวตายขึ้นมา เธอก็จะไม่ได้เงินสักแดงเดียวจากเขา เพราะงั้นเธอเป็นคนที่ไม่ได้ชอบเงินของป๊ะป๋าเลย ไม่ได้ชอบเงินของป๊าป๋าเลย

“คุณเป็นห่วงผมหรอ?” จิงเฉินยืนขึ้นมาพร้อมกับถามซินเหยา

“ใช่” เธอพยักหัว

เธอไม่ใช่เป็นคนทำดีแล้วไม่หวังผลนะ ในเมื่อป๊ะป๋าถามว่าเธอเป็นห่วงเขาไหม? ถ้าเธอตอบว่าไม่ เธอคงจะโง่เอามาก

เธอยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำ ทำให้จิงเฉินมองมาที่เธออยู่นานพักใหญ่

“เข้าไปนอนข้างในเถอะ อย่าอยู่ข้างนอกนี้เลย มันหนาว

เดี๋ยวจะทำให้เป็นหวัดเอา” เธอเดินออกไปลากเขาเข้ามาในห้องและปิดหน้าต่างลง

เธอลากเขามาถึงบนเตียง จากนั้นก็เอาผ้าห่มห่มไปให้

“ไม่ใช่บอกเหรอว่าอาหารที่โรงพยาบาลไม่อร่อย ฉันเลยเอาซุปกระดูกหมูมาให้คุณทาน และยังมีข้าวผัดสีทองค่ะ” จิงเฉินเห็นเธอพูดเป็นต่อยหอย

จิงเฉินกลั้นขำกับสิ่งที่เธอพูดเกือบไม่อยู่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเธอมีความพูดมากเป็นต่อยหอยเหมือนเมียป้าแก่ แต่กลับรู้สึกว่ามันดีอยู่หน่อยหน่อย อีกอย่างในดวงใจเล็กๆของเขาก็รู้สึกมีสายน้ำกระเพื่อมกระเพื่อมขึ้นมา จิงเฉินที่โตขนาดนี้แล้ว เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีคนมาบ่นเขาแบบนี้ มันรู้สึกไม่เลวเลยจริงๆ

ซินเหยาเอาอาหารออกมาวางไว้ จากนั้นนำถ้วยสองใบออกมา เธอเทน้ำซุปลงไปก่อนและพูดว่า “อ๊ะ ดื่มซุปก่อน” มุมปากของจิงเฉินมันซ่อนความอยากหัวเราะเอาไว้มากมาย จากนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปรับถ้วยนั้นจากมือของเธอและดื่มมันลงไป