ในใจเธอรู้สึกไม่ค่อยจะดีใจนัก เธอเช็ดมือให้แห้ง จากนั้นหยิบมือถือออกมา

หน้าจอมือถือมีการแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับจากจิงเฉินอยู่9สาย

เมื่อเห็นเลขที่มงคลเช่นนี้ ในใจของซินเหยาก็คิดว่าเธอมีค่าแค่9สายเองงั้นหรอ? เมื่อคืนที่เธอโทรไปเกือบ 100 สายให้เขาล่ะมันหมายความว่าอย่างไร?

ถ้าเทียบกันแบบนี้ เธอร้องไห้ตายแล้ว

เธอรู้สึกโกรธอยู่หน่อยๆ จากวันนี้ไปเธอจะไม่โทรหาจิงเฉินอีกแล้ว เธอเปิดโทรศัพท์มือถือออกมาและอยากลบไปที่ชื่อของเขาในบัญชีรายชื่อการโทร

ในตอนที่เธอกำลังสับสนว่าจะลบหรือไม่ลบอยู่นั้น เสียงของมือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่ว่าครั้งนี้มันไม่ใช่สายที่โทรเข้ามา แต่เป็นข้อความ :

ผมป่วยแล้ว กำลังนอนอยู่โรงพยาบาล รู้สึกไม่สบายมาก

นี่เป็นข้อความที่ส่งมาจากจิงเฉิน มันธรรมดาเรียบเรียบ แต่ว่าในใจของซินเหยาทำไมรู้สึกถึงความสงสารขึ้นมาเล็กน้อย เขาเหมือนกับกำลังอ้อนอยู่เล็กๆเหมือนกัน การอ้อนแบบนี้มันหมายความว่าอะไรกันนะ

รู้สึกท่านประธานน่ารักเอามาก หรือว่านี่จะเรียกว่าท่านประธานคิ้วท์คิ้วท์

“เป็นหนักหรือเปล่า?” เธอเดินไปในห้องรับแขก นั่งลงบนโซฟาและพิมพ์ถามกลับ

ครั้งนี้มันด่าเขาชัดๆแบบไม่อ้อมค้อมเลย คนโง่คนนั้นก็คือจิงเฉิน

เขานอนอยู่บนเตียงและเห็นข้อความที่ซินเหยาส่งกลับมา ทำให้เธอหัวเราะจนจะบ้าตายแล้ว

มือข้างหนึ่งของเขาท้าวไว้ที่หัว ส่วนอีกข้างใช้พิมพ์ตอบกลับ

“บาดเจ็บตรงไหน?” ซินเหยาพิมพ์ถามส่งไป

“หัวบาดเจ็บ เลือดออก” จิงเฉินตอบกลับ

หัวบาดเจ็บ รู้สึกว่ามันหนักเอามาก

“อ๋อ งั้นก็พักผ่อนดีดีล่ะ อย่าคิดอะไรมาก” ซินเหยาตอบกลับอย่างเย็นชา

“บรรยากาศในโรงพยาบาลมันเย็นยะเยือกมาก ไม่มีคนคุยเป็นเพื่อนเลย” จิงเฉินบ่นขึ้น

ลั่วหลิงถามซินเหยาว่ามื้อเที่ยงอยากทานอะไร ซินเหยาตอบว่า : “หม่ามี๊อยากดื่มซุปกระดูกหมู ต้มเยอะหน่อยแล้วกัน”

เมื่อพูดจบ เธอจึงนึกได้ว่าถ้าเกิดหัวบาดเจ็บ จะต้องกินซุปกระดูกหมู

ที่จริงเธอชอบซุปกระดูกไก่มากกว่า วันนี้อยากดื่มซุปกระดูกไก่กว่า

“ได้ครับ” ลั่วหลิงพยักหัวตอบว่าเที่ยงนี้จะทำซุปกระดูกหมู

ซินเหยาเลียไปที่ริมฝีปากของตัวเอง น้ำลายเธอจะไหลออกมาแล้ว

เธอคิดไปคิดมา ความจริงเธอก็อยากไปเยี่ยมเขาอยู่ แต่ว่ามันก้าวข้ามผ่านเรื่องในใจเรื่องนั้นไม่ได้

จิงเฉินกับเธอเป็นอะไรกัน เขาป่วยมาเธอจำเป็นต้องไปเยี่ยมเขาด้วยหรอ ยังให้ลูกชายของเธอต้มซุปกระดูกหมูไปให้เขาเพื่อรักษาตัวอีก

ที่เธออยากเอาซุปกระดูกหมูไปให้เขา เธอก็ไม่ได้เป็นห่วงเขานะ

เป็นเพราะว่าเธอเห็นตอนที่ป๊ะป๋าป่วยแบบนี้แล้วตัวเองสามารถที่จะนำความอบอุ่นประดุจดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิมาให้เขาได้ ให้เขาได้สัมผัสถึงความอบอุ่นนี้ พอเขาออกมาจากโรงพยาบาล ไม่แน่ว่าเขาอาจจะให้เงินเธอสักพันล้านก็ได้ ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ดีหรอ?

ที่เธอเป็นห่วงป๊ะป๋าไม่ใช่เป็นห่วงสุขภาพเขาหรอก แต่เป็นห่วงเงินเขาต่างหาก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอจึงเตรียมตัวเลย