สำหรับการกระทำนี้ของเขาแล้ว เขาให้คำคุณศัพท์มาบรรยายหนึ่งคำคือ : ล้มเหลว

ตอนกลางคืนประมาณสี่ทุ่ม จิงเฉินถูกเยี่ยแจว๋เรียกกลับบ้าน

จิงเฉินใส่ไว้ชุดสูทสีดำ สีหน้าของเขามันดูไร้อารมย์เย็นชาเปรียบดังรูปแกะสลักของจิตรกร มันไม่มีรอยขีดข่วนอยู่บนนั้น ถึงแม้ว่ามันจะน่าดูน่าชมเอามาก แต่ว่ามันก็ทำให้คนรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกในขณะเดียวกัน แววตาที่ดำทมิฬของเขามันช่างไม่ต่างอะไรกับน้ำแข็งในขั้วโลกเหนือเลย

หลังจากที่จิงเฉินกลับมาถึงบ้าน นอกจากจิงซูที่เรียนอยู่ต่างประเทศแล้ว ทุกคนก็พร้อมหน้าพร้อมตากันมาก

“พ่อเรียกผมมามีอะไรหรอครับ?” จิงเฉินเดินเข้ามา ยังไม่ทันนั่งก็ถามพ่อของเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

สีหน้าของเยี่ยแจว๋ตอนแรกมันมันก็ดูแย่มากแล้ว แต่เมื่อเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของลูกชายตัวเองมันก็ยิ่งโกรธไปกันใหญ่

เพิ่งให้ลูกชายไปดูแลบริษัทไม่ถึงครึ่งเดือน สุดท้ายบริษัทก็วุ่นวายไปกันหมด

ตอนแรกเขายังอยู่ต่างประเทศพักร้อน สุดท้ายผู้ถือหุ้นของบริษัทต่างโทรมาหาเขา เขาถึงได้รู้ว่าบริษัทเกิดเรื่องต่างๆพวกนี้ขึ้น

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ผู้ถือหุ้นคนอื่นเป็นคนบอกเขาหล่ะก็ เรื่องพวกนี้เขาคงไม่รู้แน่

ก่อนที่จิงเฉินจะมา เขาก็ได้สั่งสอนจิงซิงไปแล้ว ตอนนี้จิงซิงไม่ได้มีความอวดเก่งเหมือนตอนแรกแล้ว หน้าซีดเป็นไก่ต้ม แต่เมื่อเห็นจิงเฉินมา ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าให้ดีขึ้นทันที

“พูดอย่างนี้ได้ไง” สีหน้าของเยี่ยแจว๋ที่ไม่ได้ดีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อเห็นน้ำเสียงสีหน้าของจิงเฉินก็ยิ่งไม่ดีไปกันใหญ่ สมกับที่เป็นพ่อลูกกันจริงๆ

“เรื่องที่เกิดขึ้นกับบริษัทแกรู้ไหม?” เยี่ยแจว๋ถามขึ้นอย่างโกรธ

“ไม่รู้ ผมลางานอยู่” จิงเฉินตอบกลับอย่างเย็นชา

“บริษัทเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แกไม่รู้นี้นะ แกเคยใส่ใจกับบริษัทหรือเปล่า มีความรับผิดชอบหน่อยหรือเปล่า” เยี่ยแจว๋โกรธควันออกหู

“ผมกำลังลาพัก ไม่เหมาะที่จะแทรกมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องของบริษัท เรื่องของบริษัทก็ยกให้พี่ใหญ่เป็นคนจัดการแล้ว” จิงเฉินพูดดำน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก

“ยังมาพูดแบบนี้อีก” เยี่ยแจว๋คิดว่าจิงเฉินจะผลักภาระนี้ให้กับคนอื่น

“ถ้าคุณฟันธงแล้วว่าเรื่องนี้มันเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ไม่มีอะไรที่จะพูดอีก” จิงเฉินยื่นมือออกไปปัดเศษน้ำบนตัวของตัวเอง และตอบกลับอย่างไม่สนใจ

“ตอนนี้บริษัทเกิดเรื่องนี้ขึ้น ให้แกมาช่วยพี่แกจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสรรพ” เยี่ยแจว๋เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาบนหน้าผากของจิงเฉินก็อดทนและพูดต่อไปอีกว่า : “ภายภาคหน้าบริษัทก็เป็นของแกและพี่แกสองคน อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”

จิงเฉินมองไปที่ผู้ชายที่นั่งไว้ตรงนั้นด้วยแววตาที่เยาะเย้ยดูถูก

เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าจะแก่มากแล้ว อีกอย่างยังมึนอีกด้วย คำพูดพวกนี้ที่พูดออกมาขนาดจิงซูลูกชายคนเล็กเขาที่อายุน้อยสุดก็น่าจะยังไม่เชื่อเลยมั้ง?

“คงต้องทำให้คุณผิดหวังแล้วแหละ รอบนี้ตอนที่ผมไปสำรวจโปรเจคที่เมืองHก็เกือบจะประสบอุบัติเหตุทางรถแล้ว มันจึงทำให้ผมรู้สึกตกใจขวัญหายเอามาก เพราะงั้นเรื่องของบริษัทต่างๆผมจึงไม่สามารถมาดูแลได้ อีกอย่างตอนนี้ผมยังบาดเจ็บ ผมสงสัยว่าเลือดผมคงจะคลั่งในสมอง ตอนนี้ต้องไปโรงพยาบาลด่วน เรื่องต่างๆในบริษัทก็ยกให้พี่ใหญ่เป็นคนดูแลเลย ผมวางใจเขามาก แค่นี้นะ ถ้าคุณพูดจบแล้วก็แค่นี้” จิงเฉินไม่อยากที่จะสนใจผู้ชายคนนี้อีกต่อไป จากนั้นก็หันหลังและเดินจากไป

“จิงเฉิน แกหยุดอยู่ตรงนั้นนะ ทำไมถึงกล้ามาพูดกับฉันแบบนี้ เมื่อกี้ที่แกพูดมันหมายความว่าอะไร โทษฉันหรอว่าฉันไม่ควรโยนแก้วนั้นใส่แก ตอนนี้แกก็ปีกกล้าขาแข็งแล้วน่ะสิ คำพูดของฉันก็ไม่ฟังกันแล้วใช่ไหม”

ที่แท้คำพูดที่เขาพูดไปเมื่อกี้ พ่อของเขากลับจับใจความได้แบบนี้หรอ?

“งั้นคุณคงอยากให้เลือดผมออกหมดตัว? ถ้าเกิดว่าผมอยากตายจริงๆก็คงไม่เลือกเวลานี้หรอก เพราะกลัวว่างานศพของผมจะไม่มีคนมาร่วมงาน มันดูโหดร้ายเกินไป” จิงเฉินเมื่อได้ยินที่เยี่ยแจว๋พูดขาที่ก้าวไปก็ชะงักขึ้น และพูดตอบกลับออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังหัวเราะเยาะตัวเองหรือเยาะเย้ยคนอื่น