ฝ่ายห้องครัวได้ทำข้าวเหนียวรากบัวเสร็จแล้ว ฟางซวี่เจ๋อก็ขอให้พนักงานห่อใส่ถุงกลับบ้านให้ จากนั้นก็รีบเดินตามไป

ถังซินเหยานั่งอยู่ในรถมองวิวนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าดูกังวล

“ข้าวเหนียวรากบัวเพิ่งทำเสร็จ ลุงขอให้พนักงานห่อใส่ถุงให้มันยังร้อนอยู่เลย เดี๋ยวสักพักนั่งกินในรถนะ” ฟางซวี่เจ๋อเดินมาแล้วยื่นข้าวเหนียวรากบัวให้กับลั่วหลิงและเค่อหลาน พนักงานห่ออย่างประณีตมาก ” ซินเหยาคุณสีหน้าไม่ค่อยดีเลย มีอะไรให้ผมช่วยไหม?”

“ขอบคุณลุงฟาง” ลั่วหลิงและเค่อหลานกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ

“เป็นเด็กน่ารักมาก ไม่ต้องขอบคุณนะครับ” ฟางซวี่เจ๋อพูดอย่างอ่อนโยนกับเด็กๆ

ถังซินเหยาส่ายหัวและเลียริมฝีปากที่แตกแห้งของเธอ “ไม่…… ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้มีแรงบันดาลใจแวบหนึ่ง ฉันได้ไอเดียที่ดีฉันกลัวว่าฉันจะลืมมันเลยอยากรีบกลับไปเขียนไอเดียนี้ไว้ ”

ฟางซวี่เจ๋อดูออกว่าถังซินเหยาไม่ได้พูดความจริง แต่เขาก็ไม่ได้คะยั้นคะยออะไร

เขาไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ เขาจึงทำได้เพียงเชื่อในเหตุผลที่เธอพูดออกมา”งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณ”

ถังซินเหยานั่งอยู่ในรถมองไปที่วิวด้านนอกเธอยังคงรู้สึกกลัวและในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าแฝงไปด้วยความหวาดผวา

เป็นโชคดีที่ลั่วหลิงและเค่อหลานไปเข้าห้องน้ำไม่เช่นนั้นพวกเขาจะได้พบเจอกับเยี่ยจิงเฉิน อาจจะระแคะระคายบางอย่างเมื่อเห็นถังซินเหยามีสภาพเหงื่อตก

แม้ว่าฟางซวี่เจ๋อจะดูไม่ออกแต่ถังซินเหยาก็ไม่กล้าเสี่ยง ถึงแม้ว่าเยี่ยจิงเฉินจะดูไม่ออก มันน่ากลัวจริงๆตอนนี้เธอรู้สึกหนักใจมาก เรื่องราวของลั่วหลิงและเค่อหลานเกือบถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

ดูเหมือนว่าเธอจะประมาทจริงๆในช่วงนี้และเธอก็ไม่ได้ระมัดระวังอะไรเลย เธอรู้สึกกลัวมาก

ในเวลานี้สีหน้าของเยี่ยจิงเฉินกลับสู่ความเย็นชาอีกครั้ง ดวงตาของเขาแสดงให้เห็นถึงความไม่สบายใจในเวลานี้

“ตามใจคุณเลยให้คุณเลือก” เยี่ยจิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

เมื่อนึกถึงถังซินเหยาตอนที่พูดไปยิ้มไปกับเยี่ยจิงเฉินที่ชั้นล่าง หัวใจของเยี่ยจิงเฉินก็เกิดอาการใจร้อนไม่เป็นสุข

ในใจอยากจะลงไปลากผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาถอดกางเกงแล้วตบหน้าของเธอ

ลู่อันหรันเคยชินกับท่าทางเย็นชาของเยี่ยจิงเฉินเป็นอย่างดี แต่ในใจเธอยังคงเศร้าอยู่เล็กน้อย เธอรวบรวมความกล้าพูดออกมา “งั้นก็สั่งเมนูขึ้นชื่อของที่นี่แล้วกันนะคะ”

“โอเค” เยี่ยจิงเฉินพูดอย่างไม่แยแส

อาหารมาเสิร์ฟช้าแต่ทั้งลู่อันหรันและเยี่ยจิงเฉินก็ไม่ใช่คนที่ขาดความอดทน

คนสองคนคุยกันระหว่างรอก็ถือว่าไม่น่าเบื่ออะไรมาก

“จิงเฉิน ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้คุณอยู่ในช่วงพักร้อน เรื่องงานที่บริษัทได้ส่งมอบให้กับพี่ชายของคุณดูแลแทน เพราะอะไรเหรอคะ? คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าฉันพอจะช่วยอะไรคุณได้ไหม?” ลู่อันหรันมองไปที่เยี่ยจิงเฉินด้วยสีหน้าวิตกกังวล

เธอรู้มานานแล้วว่าเยี่ยจิงเฉินไม่ชอบให้เธอถามเรื่องเกี่ยวกับตัวเขา

ดังนั้นลู่อันหรันจึงรอให้เยี่ยจิงเฉินเป็นฝ่ายเริ่มเข้าหาเธอก่อนในช่วงเวลานี้ แต่รอมาครึ่งเดือนแม้แต่คำพูดสักคำของเยี่ยจิงเฉินยังไม่มี และมันก็ยากที่เธอจะติดต่อเขาในแต่ละครั้ง

ใคร ๆ ก็บอกว่าคนที่ตกหลุมรักก่อนจะแพ้ ในเกมนี้กับเยี่ยจิงเฉินเธอแพ้อย่างสิ้นเชิง จะทำยังไงได้ก็เธอเต็มใจที่จะเล่นเกมนี้เอง

“ไม่ต้อง เรื่องเล็กแค่นี้ผมจัดการเองได้” เยี่ยจิงเฉินพูดอย่างเย็นชา

ลู่อันหรันรู้สึกผิดเล็กน้อยในใจ เธอแค่เป็นห่วงเขา

เมื่อรู้ถึงข้อห้ามของเยี่ยจิงเฉิน เธอจะไม่พูดถึงสิ่งนี้อีกต่อไปสิ่งที่จะทำลายบรรยากาศของวันที่มาออกเดตกัน เธอเปลี่ยนมาคุยเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของเธอ แม้ว่าเยี่ยจิงเฉินจะยังดูไม่สนใจแต่บรรยากาศก็ยังไม่แย่เกินไป