ของหวานมาเสริร์ฟจากนั้นไม่นาน แต่เค่อหลานต้องการไปเข้าห้องน้ำ

ถังซินเหยากำลังจะลุกพาเค่อหลานออกไป ลั่วหลิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาจับมือน้องสาว และพูดกับถังซินเหยาว่า “หม่ามี้เดี๋ยวผมไปกับน้องเองครับ หม่ามี้อยู่คุยกับลุงฟางเถอะ”

“ก็ได้ ลูกๆระวังตัวด้วยนะ” ถังซินเหยาลูบศีรษะลั่วหลิงเบาๆ แล้วพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อลั่วหลิงและเค่อหลานเดินจากไป ถังซินเหยาและฟางซวี่เจ๋อพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องงาน

ตอนที่เยี่ยจิงเฉินและลู่อันหรันมาถึงไฟร้านก็เปิดแล้ว ร้านอาหารร้านนี้เป็นความคิดของลู่อันหรัน ที่เธอเลือกเพราะได้รับการแนะนำจากเพื่อน บอกว่าทิวทัศน์และรสชาติอาหารของที่นี่ดีมาก เธออยากมารับประทานอาหารที่นี่กับเยี่ยจิงเฉินนานแล้ว

พวกเขาจอดรถไว้ด้านนอก เมื่อลู่อันหรันลงจากรถ ก็เห็นว่ารถของฟางซวี่เจ๋อก็อยู่ที่นี่ด้วย

“เฮ้ พี่ชายก็อยู่ที่นี่ด้วยค่ะ” ลู่อันหรันควงแขนเยี่ยจิงเฉิน แล้วชี้ไปที่รถของฟางซวี่เจ๋อ

เยี่ยจิงเฉินตัวแข็งทื่อ เขาอยากผลักลู่อันหรันออก แต่เมื่อนึกถึงข้อตกลงห้าปีที่ให้ไว้กับลู้อันหรัน ประกอบกับการใกล้ชิดกันที่เพิ่มมากขึ้น เยี่ยจิงเฉินต้องอดทนต่อมัน ไม่ผลักไสลู่อันหรันออกให้เธออับอาย แล้วมองไปที่รถของฟางซวี่เจ๋อ

“ปกติพี่ชายจะหวงรถคันนี้มากไม่ค่อยขับออกมาข้างนอก ขนาดฉันยืมเขายังไม่ให้เลย วันนี้อะไรดลใจให้ขับรถคันนี้ออกมาได้?

เยี่ยจิงเฉินเพียงแค่เลิกคิ้ว บทสนทนานี้เขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

ลู่อันหรันเห็นว่าเยี่ยจิงเฉินไม่สนใจ เธอจึงหยุดพูดอย่างเก้อเขิน

“คุณเห็นไหมบรรยากาศที่นี่สวยมากเลยนะ เพื่อนฉันแนะนำให้มาที่นี่ บอกว่ากันว่าอาหารร้านนี้อร่อยมาก พ่อครัวของที่นี่เป็นลูกหลานพ่อครัวในวัง” ลู่อันหรันพูดกับเยี่ยจิงเฉินด้วยรอยยิ้ม

“งั้นเหรอ?” เยี่ยจิงเฉินตอบอย่างขอไปที

ช

ถังซินเหยาตัวสั่นเล็กน้อย มีความรู้สึกไม่ดีบางอย่าง เธอจึงหันกลับไปดู คนที่เห็นคือป่าปี้ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาแล้วสามวัน และตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอรู้สึกร้อนใจอยู่ไม่สุข หนังศีรษะเสียวซ่าขึ้นมา ความรู้สึกที่ราวกับว่าถูกสามีจับได้ว่าเล่นชู้อยู่บนเตียง

เมื่อเธอเห็นลู่อันหรันควงแขนเยี่ยจิงเฉิน ถังซินเหยาก็รู้สึกอกหัก แต่ก็หาเหตุผลเพียงพอที่จะพูดได้อย่างเต็มปากว่า ใจอยู่ไม่เป็นสุขอะไรกันล่ะ?

เขาแค่พาแฟนสาวของเขามารับประทานอาหารค่ำ? ตัวเองไม่ได้รับอนุญาตให้มารับประทานร่วมกับเจ้านายสักหน่อย?

อยากร้องไห้ ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

เมื่อฟางซวี่เจ๋อเห็นลู่อันหรันปรากฎต้วต่อหน้าพวกเขา สีหน้าค่อนข้างลำบากใจ เขามองข้ามคำถามของลู่อันหรันไป แล้วถามกลับไปว่า “พวกเธอมาทานข้าวกันเหรอ? อาหารที่นี่อร่อยมาก โดยเฉพาะซิกเนเจอร์ของร้าน เธอและจิงเฉินต้องลองชิ้มดูนะ”

เขาไม่ได้ปฏิเสธคำถามของลู่อันหรันราวกับคนที่มีเจตนาแอบแฝง นั้นก็คือการยอมรับไปโดยปริยาย

เยี่ยจิงเฉินที่สีหน้าไม่สบอารมณ์มาแต่ไหนแต่ไร หลังจากที่ได้ฟังบทสนทนาระหว่างลู่อันหรันและฟางซวี่เจ๋อสองพี่น้อง ใบหน้าเขาก็เคร่งขรึมขึ้น

“ค่ะ ไว้เราจะลองชิ้มดูนะคะ” ลู่อันหรันยิ้มอย่างมีความสุข เธอที่ยืนอยู่แนบชิดอยู่กับเยี่ยจิงเฉิน ขยิบตาตาใส่ฟางซวี่เจ๋อ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “งั้นฉันกับจิงเฉินไม่รบกวนการเดทของพวกคุณแล้ว เราไปก่อนนะ จิงเฉิน เราขึ้นไปชั้นบนกันเถอะค่ะ”

เยี่ยจิงเฉินไม่คุ้นชินกับการใกล้ชิดผู้หญฺงคนอื่นมากนัก แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแฟนของตนเองก็ตาม

แต่เพียงแค่เห็นท่าทีของฟางซวี่เจ๋อและถังซินเหยาที่หัวเราะต่อกระซิบกัน เยี่ยจิงเฉินก็รู้สึกว่ามีเปลวไฟกำลังเผาไหม้ขึ้นในใจของเขา เขาแทบอย่างให้เปลวไฟนี้เผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่รู้ว่าทำไม เขาไม่เพียงแต่ไม่ผลักลู่อันหรันที่ควงแขนเขาอยู่อย่างแนบชิดออกไป ซ้ำยังเอื้อมมือไปกอดเอวบางของลู่อันหรันอย่างไม่รู้ตัว

“คุณกำลังเดทกับซวี่เจ๋องั้นเหรอ?” เยี่ยจิงเฉินกัดฟัน เอ่ยถามออกไปอย่างเย็นชา

ไม่รู้ทำไมถังซินเหยาจึงเอาแต่มองไปยังมือปลาหมึกของเยี่ยจิงเฉินที่กอดเอวของลู่อันหรันอยู่ เธอเม้มริมฝีปาก แล้วคลี่ยิ้มออกมา เผยให้เห็นลักยิ้มหวานบนแก้มสองข้าง “เราจะที่นี่เพื่อเดทกันหรือเปล่า ดูเหมือนว่าจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับประธานเยี่ยนะคะ ประธานเยี่ยไม่ใช่คนขี้ซุบซิบซะหน่อย ทำไมคุณจึงเรียนรู้การขี้เม้าท์จากพวกเขามาได้ล่ะคะ?”

น้ำเสียงของถังซินเหยาหวานพอๆกับรอยยิ้มของเธอ น้ำเสียงนุ่มนวล ภาษาไพเราะ แต่กลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นดินปืนภายใต้น้ำเสียงนั้น

“เธอ…” ใบหน้าของเยี่ยจิงเฉินกำลังเปลี่ยนเป็นสีเขียว

“ค่อยๆเดินนะคะ ฉันไม่ไปส่ง” ถังซินเหยายิ้มหวานขึ้น