“ขอบคุณค่ะ คุณก็หล่อขึ้นนะ” ถังซินเหยาถามกลับด้วยรอยยิ้ม “มานานแล้วเหรอคะ?”

แม้ถังซินเหยาจะชมไปตามมารยาท แต่เมื่อได้ยินคำชมจากปากถังซินเหยา หัวใจของฟางซวี่เจ๋อก็กระพือปีกโบยบิน คุ้มค่ากับที่ช้อปปิ้งมาทั้งเช้าและเปลี่ยนชุดนับครั้งไม่ถ้วน

“ก็ไม่นาน ผมเพิ่งมาถึง” ท่าทีของฟางซวี่เจ๋อเป็นไปอย่างธรรมชาติ

เขาไม่คิดที่จะบอกถังซินเหยาอยู่แล้ว ว่ามาที่นี่โดยที่ยังไม่ได้รับประทานอาหารเที่ยงด้วยซ้ำ จนกระทั่งถึงห้าโมงเย็นเขาก็อดที่จะโทรหาเธอไม่ได้ เขาไม่อยากเพิ่มภาระให้เธอ และไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นภาระของเธออีก

“ไปกันเถอะ วันนี้ฉันเลี้ยงเอง” ถังซินเหยาไม่ได้สงสัยในคำตอบของฟางซวี่เจ๋อ เพราะท่าทีของเขาเป็นไปอย่างธรรมชาติ

ฟางซวี่เจ๋อยกแขนขึ้นดูนาฬิการาคาแพงที่ข้อมือ “เราไปรับลั่วหลิงและเค่อหลานที่โรงเรียนกันเถอะ พวกเขาใกล้จะเลิกแล้ว”

แม้จริงๆแล้วเขาอยากมีเวลาอยู่ตามลำพังกับถังซินเหยา แต่ก็ไม่อยากบีบบังคับมากเกินไป และที่บอกว่าต้องการไปรับเด็กทั้งสองเขาพูดด้วยความจริงใจ

เขาเปิดประตูรถ รอให้ถังซินเหยาเข้าไปนั่ง แล้วปิดประตู

เค่อหลานและลั่วหลิงเลิกเรียนแล้ว เมื่อออกมาก็เห็นถังซินเหยาและฟางซวี่เจ๋อยืนรออยู่นอกโรงเรียน

หนุ่มหล่อสาวสวย

คุณพ่อคุณแม่หลายคนที่ไปรับลูกที่โรงเรียน ต่างพากันแอบมองถังซินเหยาและฟางซวี่เจ๋อ

“หม่ามี้” เค่อหลานมองเห็นถังซินเหยาได้อย่างรวดเร็ว รีบพุ่งเข้ามาราวกับลูกวัวน้อย เธอพุ้งเข้าไปหาเป็นเวลาที่ถังซินเหยากำลังก้าวถอยหลังไปพอดี ฟางซวี่เจ๋อยื่นมือออกไปเพื่อรับเธอไว้ ทำให้ถังซินเหยาต้องหลบ และปะทะเข้ากับลูกสาวล้มหัวคะมำ

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” ฟางซวี่เจ๋อกอดถังซินเหยาเอาไว้ได้ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ช่างมันไปเถอะหม่ามี้ พวกเราหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะครับ” ลั่วหลิงก็สงสารน้องสาวเช่นกัน จึงรีบออกมาไกล่เกลี่ย

ในเมื่อฟางซวี่เจ๋อและลูกชายพูดขนาดนี้ ถ้าเธอยังดื้อดึง ก็จะทำให้ทุกคนลำบากใจ

เอาล่ะ เธอยอมรับว่า อันที่จริงเธอก็สงสารลูกสาวเช่นกัน แต่ก็กลัวว่าจะไม่มีใครตักเตือนเธอ

ฟางซวี่เจ๋อรู้ว่าถังซินเหยาไม่ชอบอาหารตะวันตก และชอบกินอาหารจีนมากกว่า ดังนั้นตอนนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะทำตามความต้องการของเธอ

สถานที่ที่ไปรับประทานอาหารเป็นร้านอาหารส่วนตัว บ้านทรงโบราณ ที่ประตูทางเข้ามีพนักงานสวมชุดกี่เพ้าสีแดงคอยยืนต้อนรับ โคมไฟที่แดงแขวนประดับไว้ที่หน้าประตู ดูก็รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คงไม่ใช่ราคาถูกๆ เพราะมีความเป็นส่วนตัวอย่างมาก

ฟางซวี่เจ๋อจอดรถ และรีบลงรถไปก่อน แล้วช่วยเปิดประตูให้ถังซินเหยา จากนั้นลั่วหลิงและเค่อหลานก็ถูกอุ้มออกมาจากรถ

เขาจูงมือเล็กๆของเค่อหลาน ถังซินเหยาจูงลั่วหลิง จูงกันไปคนละคน ดูเหมือนคู่รักหนุ่มสาวพาเด็กๆมารับประทานอาหาร

ทันทีที่พวกเขาเดินไปถึงพนักงานต้อนรับก็พาเดินเข้าไปทันที เดินข้ามสะพานมาถึงห้องโถง ฟางซวี่เจ๋อรู้ว่าถังซินเหยาไม่ค่อยอินกับอะไรพวกนี้ ไม่จำเป็นต้องมีห้องส่วนตัว จึงเดินไปที่ริมหน้าต่างของห้องโถง ที่นั่งมีแสงสว่างเพียงพอ และการนั่งที่ริมหน้าต่างยังสามารถเพลิดเพลินกับทัศนียภาพของทะเทสาบและภูเขาด้านนอกได้อีกด้วย

ร้านอาหารส่วนตัวร้านนี้ ถูกสร้างขึ้นระหว่างทะเลสาบ มีทิวทัศน์ที่เป็นเอกลักษณ์

แต่รสชาติอาหารจะเป็นอย่างไร เพียงแค่ได้ชื่นชมบรรยากาศสวยงามของที่นี่ เพียงแค่นี้แขกที่เข้ามาก็ทำให้กิจการรุ่งเรืองมากแล้ว

เนื่องจากการรับประทานอาหารครั้งนี้เป็นการที่ถังซินเหยาเลี้ยงขอบคุณฟางซวี่เจ๋อ จึงอยากสั่งอาหารโปรดของฟางซวี่เจ๋อบ้าง แต่ฟางววี่เจ๋อชอบกินอะไร เธอไม่รู้จริงๆ ดังนั้นเธอจึงยื่นเมนูอาหารให้ฟางซวี่เจ๋ออย่างไม่เกรงใจ ให้เขาเลือกด้วยตัวเอง

ฟางซวี่เจ๋อรู้ว่าถังซินเหยาชอบอาหารรสเผ็ด ดังนั้นเขาจึงสั่งอาหารที่ค่อยข้างเผ็ดมาอีกสองสามอย่าง

ในขณะเดียวกันก็เป็นกังวลเด็กทั้งสอง จึงสั่งอาหารโปรดของเด็กๆมาสองสามอย่างเช่นกัน

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งหมดล้วนเป็นอาหารโปรดของถังซินเหยาและเด็กๆ ถังซินเหยามองไปที่เมนูอาหาร และมองไปยังใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยนของฟางซวี่เจ๋อ รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับชายที่เป็นสุภาพบุรุษแบบนี้เลย

อาหารรสชาติดีมาก ไม่เช่นนั้นฟางซวี่เจ๋อคงไม่พาเธอมาที่นี่แน่