ถังซินหยาไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่ลั่วหลิงคิด ครั้งนี้เธอมีแรงบันดาลใจมากมายจริงๆ เมื่อลั่วหลิงออกไป เธอก็จมอยู่ในโลกของตัวเองอีกครั้ง เริ่มวาดแบบอย่างสบายใจ

เค่อหลานกำลังดูการ์ตูนอยู่ในห้องนั่งเล่น ลั่วหลิงหั่นผลไม่ไปให้น้องสาว จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปเล่นคอมพิวเตอร์ในห้อง

เมื่อคอมพิวเตอร์เปิดเครื่อง ก็เข้าสู่ระบบของQQ แล้วคลิกเปิดหน้าต่างแชทสนทนา

“วันนี้คุณลุงฟางโทรหาหม่ามี้ นัดหม่ามี้ออกไปทานอาหารเย็นด้วยกันคืนวันพรุ่งนี้” ลั่วหลิงเปิดหน้าต่างแชทสนทนา เสียงแคะแป้นพิมพ์ดังขึ้น ถังซินเหยาถูกขายไปแล้ว

หน้าต่างแชทสนทนาของเยี่ยจิงเฉินปรากฏขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นข้อความที่แฮ็กเกอร์ตัวน้อยส่งมาให้ เขาก็เลิกคิ้วทันที

“‘งั้นเหรอ?” ข่าวการออกเดตของแม่แฮ็กเกอร์ตัวน้อยสำหรับเขาขาดความน่าสนใจไปแล้ว

“หม่ามี้ของผมก็ชอบคุณเหมือนกัน ถ้าหม่ามี้ปล่อยให้ลุงฟางตามจีบ หลังจากนั้นผมและน้องสาวก็ต้องเรียกลุงฟางว่าป่าปี้ แต่ผมไม่ต้องการ” ลั่วหลิงพูดออกไปอย่างเด็กๆ

“นายมีน้องสาวด้วยเหรอ?”

“ครับ เราเป็นแฝดชายหญิงกัน”

“นายไม่ชอบคุณลุงฟาง? เขาทำแย่ๆกับนายและน้องสาวงั้นเหรอ?”

“เปล่าครับ

“เขาดีขนาดนี้ แล้วทำไมนายไม่อยากเรียกเขาว่าป่าปี้ล่ะ?”

แม้จะไม่มีแฮ็กเกอร์คนนี้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องชิงเยี่ยหวางกลับมา เพราะเยี่ยหวางเป็นของเขาตั้งแต่ต้น ไม่เคยหายไปไหน แล้วจะชิงกลับมาทำไมกัน?

ลั่วหลิงกำลังโกรธจริงๆ จากนี้เขาตัดสินใจว่าจะไม่สนใจเยี่ยจิงเฉินอีก

ในเมื่อเขาไม่สนใจตัวเองและน้องสาว งั้นตัวเองและน้องสาวก็ไม่ใช่ของหายากสำหรับอีกต่อไป แต่ในใจก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย ความโศกเศร้าที่ถูกพ่อของตัวเองไม่ชอบ

แต่เขาฉลาดมาโดยตลอด ทั้งไอคิวและอีคิวก็สูงทั้งคู่ ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ตนเองดีมาก จากนั้นไม่นานก็ปรับอารมณ์ได้

คิดจะให้โอกาสเยี่ยจิงเฉินอีกครั้ง ถ้าในอนาคตเยี่ยจิงเฉินได้รู้จักตัวตนของพวกเขาและยังไม่ชอบพวกเขาอีก เช่นนั้นเขาก็ไม่รู้จักพ่อคนนี้อีกต่อไปเช่นกัน

ข่าวที่เยี่ยจิงเฉินกลับมาไม่ได้มีเจตนาปกปิดใดๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมเหตุอยู่แล้ว ที่ลู่อันหรันจะรู้ว่าเขากลับมาเมือง B แล้ว

ลู่อันหรันโทรนัดเยี่ยจิงเฉินให้ออกไปรับอาหารเย็นด้วยกันกับเธอข้างนอก เยี่ยจิงเฉินเห็นว่าไม่ได้สำคัญอะไร จึงตอบตกลงไป

คิดซะว่าเพื่อชดเชยให้ผู้หญิงคนนี้ ในความสัมพันธ์ของเขาและลู่อันหรัน ทั้งสองคนล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์ด้วยกันทั้งคู่ ผู้ชนะที่แท้จริงคือตระกูลเจี่ยและตระกูลลู่ เขารู้ว่าลู่อันหรันชอบเขา และลู่อันหรันก็เป็นสเปคเขาเช่นกัน แต่เป็นเวลาห้าปีมาแล้ว เขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปมาโดยตลอด

เขาพยายามอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจชอบลู่อันหรันได้จริงๆ

ดังนั้นเขาจึงเย็นชาต่อลู่อันหรันเสมอมา เพราะไม่อยากให้ความหวังกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าลู่อันหรันกลับไม่ได้สนใจใยดีสักนิด ราวกับว่ามองไม่ออกว่าตนเองไม่ได้มีความรู้สึกใดๆต่อเธอ

เขาต้องการยกเลิกสัญญาการแต่งการระหว่างพวกเขาสองคน ที่ตระกูลเยี่ยและตระกูลลู่ทำไว้มาโดยตลอด แต่ลู่อันหรันไม่เห็นด้วย

เพื่อชดเชยให้แก่ลู่อันหรัน เขาสัญญาว่าจะให้เวลาตลอดห้าปีนี้กับเธอ ให้เธอต่อสู้ และพยายามทำให้ตัวเขาเองตกหลุมรักเธอ

ผ่านไปแล้วสี่ปี่ครึ่ง สิ่งที่ได้รับมากลับน้อยมาก

ลู่อันหรันชวนเขาไปรับประทานอาหารมื้อค่ำ เขาคิดแล้วคิดอีก อย่างไรก็ตามยังอีกเวลาอีกครึ่งปี ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธลู่อันหรัน