"โอ้ย……" คางของซินเหยาโดนจิงเฉินบีบ จิงเฉินโถมหน้าเข้าใกล้เธอจนจมูกของทั้งสองชนกัน ไอความร้อนจากลมหายใจของจิงเฉินตีไปบนหน้าของซินเหยา ปลายจมูกของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นหอมเย็นผสมกับกลิ่นความมันจากของครัวที่อยู่บนตัวของจิงเฉิน

ทั้งสองกลิ่นนี้ตีตลบอบอวลอยู่ด้วยกันมันควรจะเป็นกลิ่นที่เหม็นมากสิ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันหอมน่าดมเป็นไหนๆ ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเธอเต้นรัวอีกครั้ง

"หิวน้ำ?" ตาที่มืดทมิฬของจิงเฉินจ้องไปที่เธอปานจะเขมือบเธอลงไป

ซินเหยาตอนนี้โดนความหล่อของป๊ะป๋าชกเข้าให้จนเธออยากคุกเข่าขอร้องจริงๆ ตอนนี้เธอรู้สึกกระหายน้ำเป็นไหนๆ

ตอนแรกไม่ได้หิวน้ำเลย แค่อยากจะสัมผัสกับการให้คนรวยมารับใช้และจะได้เล่นบทเป็นนายหญิงเท่านั้น

แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าของจิงเฉินมันชิดเธอเอามา เธอโดนแววตาที่มีเสน่ห์ของจิงเฉินทำให้หลงจนไม่รู้จะทำไงต่อแล้ว โอ้ยยย……

"ค่ะ" เธอกระพริบตาวิ้งๆของเธอพร้อมกับผยักหัว

จิงเฉินก้มหัวลง จากนั้นระเรงลิ้นลงบนริมฝีปากของเธอและถามอีกว่า : "ตอนนี้ยังหิวน้ำอยู่รึป่าว?"

แม่เจ้า มันยิ่งหิวสิว๊ะ!

"หิวค่ะ" เธอพูดออกมาด้วยคอที่สั่นเครือหน่อยๆ

จิงเฉินก้มหัวลงอีกครั้ง จากนั้นก็ระเรงฟาดฟันลิ้นของตัวเองเข้าไปในช่องปากของซินเหยาอย่างดุเดือด จากบนลงล่าง จากซ้ายไปขวา ในปากของซินเหยาไม่มีจุดไหนเลยที่ไม่ได้สัมผัสกับลิ้นของจิงเฉิน

หรือว่าวันนี้อาจจะเป็นเพราะว่าป๊ะป๋าทำกับข้าวให้เธอกิน หรืออาจจะเป็นเพราะว่าป๊ะป๋าอบอุ่นกว่าปกติ เป็นเพราะว่าเหตุผลพวกนี้จึงทำให้เธอไม่ปฏิเสธจูบอันเร้าร้อนดุเดือนนี้ของป๊ะป๋างั้นหรอ แต่เธอกลับยื่นมือออกมาและกอดไปที่คอของป๊ะป๋าพร้อมกับใช้ปากอมชมพูของเธอจูบตอบป๊ะป๋ากลับไปด้วย

ตอนแรกคิดว่าบรรยากาศที่เป็นใจแบบนี้ป๊ะป๋าคงจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ ทั้งสองคงจะได้สนุกถึงชั้นฟ้า

แต่คืนนี้ป๊ะป๋าแค่กอดเธอและจูบเธอแค่นั้น อุ้มเธอเข้าห้องไป ทับไปบนร่างของเธอละระเรงลิ้นจูบไปที่ริมฝีปากของเธอแค่นั้น ตอนกลางคืนก็นอนเตียงเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้เกิดอะไรข้ึนมากไปกว่านั้นเลย เห้ออออ

เพราะว่ามือเธอบาดเจ็บ เรื่องการทำอาหารถึงได้ตกไปอยู่ที่ป๊ะป๋า

บางครั้งสวรรค์ก็ไม่เคยยุติธรรมเอาซะเลย บางคนไม่ได้แค่รวย แต่ยังฉลาด หุ่นดี หล่อ แถมยังทำกับข้าวอร่อยอีกต่างหาก เป็นคนที่เกิดต้านจริงๆ คนแบบนี้ต้องเป็นบุตรของสวรรค์แน่ๆ ไม่งั้นเขาจะมีพรสวรรค์เยอะขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

และบุตรสวรรค์คนนี้ ชื่อของเขาคือ……เยี่ยจิงเฉิน

ตอนเช้าเมื่อจิงเฉินกินข้าวเสร็จ ก็เตรียมตัวออกไปข้างนอก บนหลังยังสะพายไว้กระเป๋าใบหนึ่งอีกด้วย

ซินเหยาวิ่งตามไปและจับไปที่เสื้อเชิ๊ตที่อยู่บนตัวของจิงเฉินและถามว่า : "คุณจะไปไหนคะ?"

"ออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย" จิงเฉินไม่ได้ปัดมือของซินเหยาออก เพียงแค่ตอบกลับเธอไป

"ฉันจะไปกับคุณด้วย ไปคุ้นชินกับทางพวกนี้สักหน่อย" ซินเหยาไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยมือของตัวเองจากตัวของจิงเฉิน แต่กลับเลื่อนจับไปที่มือของเขาอีก และพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง

จิงเฉินมองไปที่มือที่กำลังทับกันอยู่ของพวกเขา และมองไปที่ซินเหยาแบบจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ

ซินเหยาไม่ได้ปล่อยมือที่กำลังจับอยู่ที่มือของจิงเฉินออก แต่กลับจับมันแน่นขึ้นไปอีก

"ฉันจะไปกับคุณ" ซินเหยาพูดขึ้นอย่างจริงจัง

จิงเฉินพลิกกลับมาจับมือของซินเหยา มุมปากยิ้มขึ้นพร้อมพูดว่า : "ได้ ไปด้วยกัน"

ตอนแรกคิดว่าที่ป๊ะป๋าสะพายกระเป๋าออกมาแบบนี้ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะออกมา……ตกปลา

จิงเฉินนั่งอยู่ที่ริมสระนิ่งๆดุจดั่งขุนเขา ดูแล้วมันนิ่งมากจริงๆ ส่วนซินเหยานั่งข้างๆเขา เอามือท้าวคางและมองไปที่จิงเฉิน มันไม่ได้รู้สึกน่าเบื่อเลย หน้าตาหล่อเหลาอย่างจิงเฉินให้ดูทั้งชาติก็ไม่มีวันเบื่อ

ภาพบรรยกาศที่สวยงามโดยรอบถ้าเทียบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของจิงเฉินแล้วนั้น เทียบไม่ติดไปเลยค่ะ

"คุณตกปลาเป็นด้วยหรอคะ? "ซินเหยาหันไปมองใบหน้าฟ้าประทานนั้นของจิงเฉินและหาเรื่องคุยกับเขาขึ้น

"ไม่เคยตกมาก่อน" จิงเฉินมองไปในสระ

เมื่อพระอาทิตย์สาดแสงส่องมาบนผิวน้ำ ก็สะท้องแสงสีเหลืองระยับระยับออกมา ลมโชยลำพายพัดมา ผิวน้ำก็กระเพื่อมๆกับแสงสีทองนั้น มันสวยมากจริงๆ

ซินเหยางงไปหนึ่งกรุบพร้อมถามขึ้นว่า : "ตกปลาไม่เป็นแล้วเราจะมาอยู่ที่นี่ทำไม"

แม่เจ้าโว้ยย กำลังล้อฉันเล่นอยู่รึปล่าวนี่ เห็นคุณแบบนั้นก็นึกว่าจะเป็นมือโปรด้านการตกปลาซะอีก ที่ไหนได้……

"แค่ไม่เคยตกมาก่อน ไม่ได้หมายความว่าจะตกไม่เป็น" จิงเฉินหันหัวไปพร้อมแก้คำผิดที่ซินเหยาพูดออกมาเมื่อกี้

อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้อากาศดี ท้องฟ้าปลอดโปร่ง จิงเฉินจึงค่อนข้างที่จะอบอุ่นและใจเย็นกับซินเหยามากกว่าปกติ

"มันต่างกันตรงไหน?" ซินเหยาถาม

"ต่างกันตรงที่บนโลกนี้ไม่มีเรื่องไหนที่ผมทำไม่ได้ รวมถึงตกปลา" จิงเฉินพูดออกมาอย่างมั่นใจ

ทันใดนั้นเมื่อเขาพูดจบ ก็รู้สึกว่าเบ็ดในมือมันสั่นขึ้น

จิงเฉินค่อยๆหมุนเบ็ดเก็บสายขึ้นมา ปลาที่ตกได้เป็นปลาคาร์ฟที่หนักสองกิโล

ซินเหยา : …..

แม่เจ้า เห็นปลาคาร์ฟตัวนั้นทำเธออึ้งจนพูดไม่ออกไปเลย

ป๊ะป๋า ปลาตัวนี้ไม่ใช่ป๊ะป๋าซื้อมาเองใช่ไหม พวกเราพึ่งนั่งได้ไม่นานเองนะ อีกอย่างป๊ะป๋าก็เป็นมือใหม่ของการตกปลา

พวกเธอไม่นานก็โดนป๊ะป๋าตกขึ้นมาแล้วหรอ ยังมีความอายของการเกิดเป็นปลาอยู่รึปล่าว? มีรึปล่าว!?

นี่มันเป็นโลกของการดูรูปลักษณ์ภายนอกจริงๆ ขนาดปลาก็ไม่เว้น โดนป๊ะป๋าตกขึ้นมาอย่างง่ายดาย เห้อออ

จิงเฉินเอาปลาตัวนั้นออกจากเบ็ด และใส่ไปในถังที่อยู่ไม่ห่างจากตัวของซินเหยามาก มันดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในถังนั้น ดิ้นจนน้ำในนั้นกระเด็นใส่ซินเหยาไปทั้งตัว

"ปลาตัวนี้เป็นตัวแม่แน่ๆ" ซินเหยาเดา

ตอนแรกอยากจะยื่นมือไปเล่นกับมันอยู่หรอก แต่ว่าเป็นเพราะกลิ่นคาวของมัน ซินเหยาจึงชักมือกลับ

จิงเฉินได้เปลี่ยนเหยื่อที่อยู่ในเบ็ดอันใหม่ จากนั้นก็จุ่มเบ็ดลงไปอีกครั้ง

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ปลาก็ติดเบ็ดอีกแล้ว

ตอนนี้เธอหมดแรงจะพูดต่อกรกับป๊ะป๋าแล้ว คนที่ทำอะไรก็ชนะไปซะหมดอย่างป๊ะป๋าแบบนี้มันไม่มีที่ติจริงๆ ขนาดการตกปลายังเป็นเรื่องที่ง่ายสำหรับเขาเลย เห้ออ

"อีกนานแค่ไหนกว่าเราจะได้กลับไปเมืองBคะ" ซินเหยาเงียบไปสามนาทีและถามจิงเฉินขึ้น

จิงเฉินวางเบ็ดลงที่พื้น มองไปที่ซินเหยาอย่างตั้งใจและพูดว่า : "ถ้าเกิดว่าคุณอยากไปจากที่นี่และกลับไปเมืองB ตอนนี้ก็กลับได้แล้ว"

ซินเหยา : …..

เอาหล่ะ อย่าพูดเป็นเล่นไปได้ เธอไม่ใช่เด็กอนุบาลสามนะที่จะได้มาหลอกกันง่ายๆแบบนี้

"ฉันเรียนหนังสือมาน้อย คุณอย่ามาหลอกฉันเลย? เพราะฉันจะเชื่อจริงนะ" ซินเหยาโดนป๊ะป๋าเล่นอีกแล้ว อีกหน่อยจะสามารถพูดด้วยกันดีๆได้อีกหรือป่าว

"เรียนหนังสือมาน้อย? ผมจำได้ว่าคุณจบปริญญาเอกจากม.ดังของต่างประเทศไม่ใช่หรอ เพราะงั้นเรซูเม่ที่เขียนมาก็เป็นของปลอมงั้นสิ?" จิงเฉินถาม