ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 146 : โปรดเรียกฉันว่านายหญิง

ป๊ะป๋าจะอบอุ่นเกินไปแล้วนะ นี่มันก็ดูกุ๊กกิ๊กกันเกินไปด้วย เธอไม่ได้กลัวด้านโหดร้ายเอาแต่ใจของป๊ะป๋า แต่เธอกลัวด้านอบอุ่นอ่อนโยนของเขาต่างหาก

จิงเฉินเอามือของเธอออกมา ในที่สุดเลือดก็หยุดไหลแล้ว

"มือโดนบาดขนาดนี้ยังไม่เชื่อฟังอีก" จิงเฉินตรวจไปที่แผลของซินเหยาอย่างละเอียดพร้อมพูดขึ้นอีกว่า : "แผลลึกมาก ออกไปใส่ยาและฆ่าเชื้อหน่อย"

"ไม่ต้องแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันทำเองได้" ซินเหยาชักมือของตัวเองออกแต่จิงเฉินกลับจับไว้มือเธออย่างแน่น

เป็นเพราะเธอขยับมือจึงทำให้เลือดมันไหลออกมาอีกแล้ว

จิงเฉินแลบลิ้นออกมาและอมไปที่เลือดบนนิ้วชี้ที่ไหลออกมาของซินเหยา จากนั้นได้ถุยทิ้งลงในถังขยะ

"ถ้ายังไม่เชื่อฟังผมอีกเลือดได้ไหลหมดตัวแน่" จิงเฉินพูด

ซินเหยาเอามืออีกข้างจับไปที่หน้าผากและมองไปที่จิงเฉิน ตอนนี้เธอยอมเชื่อฟังเขาโดยการไม่ชักมือออกแล้ว

จิงเฉินจับไว้มือของซินเหยาและเดินออกมาจากห้องครัว

เขาฆ่าเชื้อให้แผลของเธออย่างตั้งใจ เธอเจ็บเสียจนกระตุกขึ้น

"เจ็บมากหรอ?" มือของจิงเฉินหยุดชะงักและหันขึ้นไปถามซินเหยา

"อื่ม" ฟันขาวใสของซินเหยากัดไปที่ริมฝีปากของตัวเองพร้อมพูดขึ้น

"ทนหน่อย ใครให้คุณประมาทแบบนี้เองล่ะ" จิงเฉินพูดอย่างไร้ความปราณี แต่ก็เบามือลงในการเช็ดแผลให้เธอมาก

ติดพลาสเตอร์เสร็จ ก็เป็นอันเสร็จสิ้น

ซินเหยายกมือตัวเองขึ้นมาดู ทำแผลได้ไม่เลวนะ

ดูไม่ออกเลยนะว่าชายแท้อย่างป๊ะป๋าจะปราณีตแบบคนอื่นเขาเป็นด้วย

"ขอบคุณค่ะ" ซินเหยาพูดขึ้น

"ทำอะไรก็ระวังหน่อย อย่าทำแบบเซ่อๆซ่าๆ" จิงเฉินเก็บของทำแผลเสร็จพร้อมพูดกับซินเหยา

"ค่าาา….." ซินเหยาผงกหัวและพูดว่า : "งั้นฉันไปทำกับข้าวต่อแล้วนะคะ"

เธอหันหลังกำลังจะเดินไปที่ห้องครัว จิงเฉินยื่นมือออกและดึงไปที่ผมของเธอและพูดว่า : "ผมบอกคุณเมื่อกี้ไม่ได้ยินรึไง?"

"ได้ยินค่า" ซินเหยาหันหัวมาจ้องไปที่จิงเฉิน ป๊ะป๋าทำไมทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ไปได้นะ ท่านประธานที่ทั้งหล่อทั้งสง่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ป๊ะป๋าคุณเอาท่านประธานที่ทั้งหล่อทั้งสง่าคนเดิมคนนั้นกลับมานะ

"ไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันไปทำต่อนะคะ" ซินเหยาพูด

"ไม่ต้องล่ะ" จิงเฉินพูดขึ้นพร้อมปล่อยมือจากผมเธอ

ซินเหยาพูดขึ้นอย่างเศร้าใจว่า : "คุณไม่ใช่จะเบี้ยวฉันนะ ที่บอกว่าจะเพิ่มเงินเดือนกับเงินให้ฉันสิบเท่าคุณจะคืนคำหรอ?"

หึ……ป๊ะป๋าไอ้คนเย็นชา ไร้ความรู้สึก ไร้เหตุผล

"มือคุณเป็นแบบนี้ยังสามารถทำกับข้าวได้อีกหรอ?" จิงเฉินถาม

ซินเหยาสลัดมือของตัวเองไปมาอย่างไม่สนใจและพูดว่า : "ไม่เป็นไร แค่บาดโดนนิดๆ ไกลหัวใจฉันอยู่ และถึงแม้ว่าจะไม่ทำแผลไม่ก็วันก็ดีขึ้นเองได้ คุณหน่ะพูดเกินไป"

จิงเฉินยื่นมือลูบไปที่ผมอันนุ่มสลวยของซินเหยาและพูดว่า : "ในเมื่อมือบาดเจ็บแบบนี้ก็ไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว"

"คุณไม่ได้อยากกินมาม่าหรอกใช่ไหมคะ หรือว่าจะไปกินข้างนอก คุณมีเงินหรอคะ?" ซินเหยาปัดมือจิงเฉินออกและพูดอย่างไม่ค่อยจอยนัก

"ผมทำเอง พอใจรึยัง?"

……

จิงเฉินรับปากซินเหยาว่าเขาจะเป็นคนทำกับข้าวเอง เขาก็ไม่ได้คืนคำซะด้วย

ใส่ผ้ากันเปื่อน รับช่วงต่อจากซินเหยา และเตรียมมื้อค่ำนี้สำหรับพวกเขาสองคน

เห็ดชัดว่าเป็นท่านประธานที่สูงสง่าปกติก็จะอยู่บนฟากฟ้า แต่วันนี้กลับมาใส่ผ้ากันเปื่อนและติดดินแบบนี้ ตอนแรกเธอยังรู้สึกว่าเขาบ้าไปรึปล่าว แต่ว่าพอเธอนั่งลงบนโซฟา เห็นจิงเฉินหันผักล้างผักในครัวอย่างตั้งใจ ความคิดที่ว่าเขาบ้าก็หายไปหมดแล้ว

จิงเฉินเป็นคนที่สูงหุ่นดีแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว หุ่นเพอร์เฟคแบบเขา บวกกับไหล่ที่กว้างและขาที่เรียวยาว มันสามารถที่จะไปเทียบกับนายแบบระดับโลกได้เลย

เขาเป็นคนที่ใส่เสื้อผ้าอะไรก็ดูดีไปหมด อีกอย่างนะ เพราะหน้าเขาหล่อ อยู่ในโลกที่ดูแต่รูปลักษณ์ภายนอกแบบนี้ถึงแม้จะใส่แค่เสื้อที่ทำจากถุงกระสอบเขาก็ยังดูหล่ออยู่ดี เห้ออออ

โดยปกติคนเอเชียถ้าเทียบกับคนยุโรปแล้ว ใบหน้ามันไม่สามารถคมหรือเย้ายวนได้มากกว่าคนยุโรปเลย แต่จิงเฉินนี่สิเหมือนลูกครึ่งเอามาก เขามีใบหน้าที่คล้ายกับคนยุโรป ร่างกายที่ดูสูงโปร่ง มันหล่อเอามากจริงๆนะ

ท่าทางการหันผักของจิงเฉินมันดูคล่องแคล่วมาก ไม่เหมือนมือใหม่สักนิด

ตอนผัดก็ผัดได้อย่างเหมือนมืออาชีพจริงๆ

ดูแล้วมันไม่เหมือนกับการทำอาหารเลย เหมือนกับกำลังแสดงโชว์อะไรสักอย่างมากกว่า ท่าทางในการหัดผักผัดผักของเขามันช่างสวยงามดุจดังเทวดากำลังทำกับข้าวอยู่บนชั้นฟ้าปานนั้น ไม่ว่ารสชาติจะออกมาเป็นอย่างไร แค่เห็นกระบวนท่าพวกนี้ของเขาก็ทำให้เธออิ่มแล้ว

โอ้ยย……

ซินเหยาเป็นคนที่ไม่สามารถจะเก็บสีหน้าของตัวเองได้ เธอมองจิงเฉินจนเหม่อลอยตาค้างไปบนชั้นฟ้าแล้ว

เธอนั่งจ้องจิงเฉินอยู่ตรงนี้เกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม แต่ไม่ได้รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่นิดเดียว

เมื่อกับข้าวมื้อค่ำวันนี้ทำเสร็จแล้ว ใจของเธอรู้สึกเสียดายเสียใจอยู่หน่อยๆ เพราะว่ากลัวคนอื่นจะจับตำแหน่งจากมือถือที่พวกเธออยู่ได้ เพราะงั้นจึงปล่อยให้มือถือแบตหมดไม่ได้ชาร์จ จึงไม่สามาถที่จะถ่ายภาพกระบวนท่าสวยงามระหว่างทำอาหารของป๊ะป๋าได้ มันช่างน่าเสียดายยิ่งนัก เปรียบเหมือนกับรู้ว่าหวยงวดหน้าจะออกอะไร แต่ไม่มีเงินซื้อหวยปานนั้นแล

"เสร็จแล้ว มายกกับข้าวไปหน่อย" จิงเฉินเห็นซินเหยามองเขาจนหลงหน้ามืดตามัวไปหมด มุมปากของเขาก็ยิ้มขึ้นและพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะมีความสุข

ซินเหยาใส่ไว้รองเท้าสลิปเปอร์ เดินเข้าไปในครัวและยกจานที่ทำเสร็จออกมาวางไว้บนโต๊ะ

เป็นกับข้าวบ้านๆธรรมดาๆ แต่ดูสีของอาหารในจานเหล่านั้นแล้วมันน่ากินมาก แถมกลิ่นยังโชยหอมเตะจมูกอีกต่างหาก

เธอนั่งลงที่โต๊ะ จากนั้นใช้ตะเกียบหยิบไปที่ผักสลัดต้นจีนที่อยู่ในจานขึ้นมา รสชาติมันนุ่มหอมอร่อยมากจริงๆ สามาถพูดได้เต็มปากว่าเป็นอาหารจานเด็ดรสชาติครบรสสุดเพอร์เฟคเลย

"รสชาติเป็นไง?" จิงเฉินตักข้าวถ้วยหนึ่งและเอาให้ซินเหยาพร้อมพูดขึ้น

ข้าวที่อยู่ถ้วย มันส่งกลิ่นไอความหอมผ่านความร้อนขึ้นมาเตะจมูกเธอเอามาก ข้าวในถ้วยนั้นเปรียบเสมือนกับไข่มุกที่เรียงซ้อนกันขึ้นมา แค่เห็นก็ทำให้ซินเหยารู้สึกน้ำลายไหลแปดศอกจริงๆ

เธอเบะปากไปข้างๆและพูดด้วยสีหน้าที่เฉยๆว่า : "ก็ไม่ได้เท่าไหร่"

ที่จริงรสชาติคือโคตะระจะอร่อยเลิศรสดุจพระอินทร์เสกสรรค์บันดาลให้ คิดไม่ถึงว่าคนอย่างป๊ะป๋าที่เย็นชาเอาแต่ใจแบบนี้ก็จะมีด้านที่อบอุ่นเอาใจใส่แบบนี้เป็นเหมือนกัน

คุณมันเป็นเทพบุตรลงมาเกิดจริงๆ

ถึงแม้ว่าเธอจะบอกจิงเฉินว่า 'ก็ไม่เท่าไหร่' แต่เธอก็ฟาดไปสามถ้วยเต็มๆ เธอฟาดผักทุกอย่างเกลี้ยงจนไม่เหลืออะไร รวมถึงน้ำซุปของไข่ผัดมะเขือเทศก็ซดจนไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

ถ้วยคืนนี้เป็นจิงเฉินที่เป็นคนล้าง มือเธอบาดเจ็บไงเจ้าคะ อิๆ

"เอออ……" ซินเหยานอนอยู่บนโซฟา มือจับไปที่รีโมททีวี กำลังเลื่อนดูว่ามีหนังอะไรน่าดูหรือป่าว รู้สึกว่าตัวเองอยากกินผลไม้ขึ้นมา เธอจึงพูดอย่างเย่อหยิ่งให้จิงเฉินที่กำลังล้างถ้วยอยู่ในครัวว่า : "จิงเฉิน ล้างผลไม้มาหน่อย ฉันอยากกินผลไม้หลังมื้ออาหาร"

จิงเฉินล้างถ้วยเสร็จ ล้างคราบที่ติดบนมือของตัวเองออกจนสะอาดเกลี้ยง จากนั้นจึงนำผลไม้ในตู้เย็นออกมา ปลอกเปลือกและหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ใช้ไม้จิ้มฟันเสียบลงไปพร้อมยกไปให้ซินเหยา

ซินเหยายิ้มออกมาอย่างได้ใจ กินผลไม้พวกนั้นอย่างมีความสุข

"ฉันรู้สึกหิวน้ำอ่ะ ไปเทน้ำให้ฉันหน่อย" ซินเหยากลั้นหัวเราะและหันไปพูดกับจิงเฉิน

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นนายหญิงเอามาก กำลังลิ้มรสกับการให้คนใช้ที่เป็นคนรวยของเธอมาคอยปรนนิบัติ

ฮ่าๆ โปรดเรียกฉันว่านายหญิงซินเหยา