บางครั้งเยี่ยจิงเฉินก็ดื้อรั้นมากและสิ่งที่เขาตัดสินใจไปแล้วจะไม่เปลี่ยนแปลงง่ายๆเด็ดขาด ในเมื่อเขาพูดออกมาแล้วว่าถ้าไม่ส่งงานที่มอบหมายให้ในเช้าวันพรุ่งนี้จะหักโบนัสของเธอ ถ้าเขาจะหักจริงๆแม้ว่าเธอจะพยายามเต็มที่ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เมื่อนึกถึงกำลังจะโบนัสหายไปจากมือ ถังซินเหยาก็ได้กัดฟันด้วยความเจ็บปวดใจ

เหมือนสิ่งที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด กาลเวลาที่เหมาะสม สถานที่ที่เหมาะสม และแรงสามัคคี

เธอเสียเปรียบในสิ่งนี้

ชีวิตที่ยุ่งวุ่นวายตลอดช่วงบ่ายของวัน แต่ผลสำเร็จได้แค่ครึ่งหนึ่งของความพยายามเท่านั้น

ถังซินเหยางานยุ่งมากจนเธอยุ่งเกินกว่าจะรู้สึกเป็นทุกข์กับโบนัสที่กำลังจะหายไป

"ก๊อกก๊อกก๊อก…… " ประตูห้องทำงานชั่วคราวของถังซินเหยาถูกเปิดออก ถังซินเหยาเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเป็นซือชิงที่ยืนสูงตระหง่านอยู่ที่ประตู ช่างเป็นอาหารตาชั้นดีแต่เธอมองแค่แป๊บเดียวจากนั้นก็ก้มศีรษะลงและพูดอย่างผ่านๆว่า "ซือชิง คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

ซือชิงมองร่างที่สง่างามของถังซินเหยากำลังจัดการกับเอกสารมากมายกองใหญ่เท่าบ้าน

"งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่าต้องการให้ผมช่วยไหม?" ซือชิงเดินเข้ามาหาถังซินเหยา

"ไม่…… " ถังซินเหยาหยุดพักหนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซือชิงด้วยดวงตาที่เป็นประกายราวกับว่าเธอได้เห็นสัตว์เลี้ยงที่หายไปนาน เธอมองไปที่ซือชิงด้วยความดีใจ"ไม่ …… ฉันต้องการความช่วยเหลือของคุณมาก ซือชิงคุณคือฮีโร่ที่ช่วยฉันให้พ้นจากไฟมรสุม"

คำพูดเพียงไม่กี่คำของถังซินเหยาสร้างความพึงพอใจให้กับความเป็นลูกผู้ชายของซือชิง คำยกยอของผู้หญิงสวยอย่างถังซินเหยาทำให้เขาดีใจจนหาทางไปไม่เป็น

ไม่ใช่แค่ความช่วยเหลือนะ ถ้าต้องการทรัพย์สมบัติเขาก็หามาให้ได้ด้วยสองมือของเขา

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อบางครั้งผู้ชายก็มีความโง่เขลา ใช้ความรู้สึกมากกว่าสมอง

"ซือชิง คุณแน่ใจเหรอว่าจะช่วยฉัน?" ถังซินเหยาถามซือชิงด้วยรอยยิ้มหวานและเสียงที่อ่อนโยน

เพื่อรักษาโบนัสสิ้นเดือนนี้ไว้ถังซินเหยายอมทำทุกอย่าง

เพียงแค่แสร้งทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสาเหมือนดอกบัว ทุกอย่างก็จะกลายเป็นเรื่องเล็กๆ

"ซินเหยาไม่ต้องกังวลนะ เรื่องของคุณก็เหมือนเรื่องของผมด้วย ผมจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยคุณจนงานของคุณสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี " แน่นอนว่าผู้ชายชอบผู้หญิงใสซื่อไร้เดียงสา ถังซินเหยาทำเพื่อตัวเองได้สำเร็จจนได้ ซือชิงพึงพอใจในความเป็นลูกผู้ชายของเขาเป็นอย่างมาก ซือชิงแสดงอย่างกล้าหาญว่าเขาจะช่วยทำทุกอย่างเพื่อถังซินเหยา

"ซือชิง ขอบคุณมากนะคะ" ถังซินเหยามองไปที่ซือชิงอย่างซาบซึ้ง

ด้านนอกห้องทำงานเยี่ยจิงเฉินมองเข้าไปในห้องทำงานก็เห็นเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันทันใดนั้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เขาถอนหายใจแล้วเดินไปจากตรงนี้

เดิมทีสิ่งที่เขาพูดในตอนเที่ยงเป็นเพียงการบอกว่าเขาต้องการสอนบทเรียนเล็กๆน้อยๆ ให้กับถังซินเหยาและให้เธอจดจำเอาไว้แต่ตอนนี้เธอพบผู้ช่วยเหลือแล้ว ถ้างั้นเขาคิดว่าเขาคงไม่ต้องแจ้งให้ถังซินเหยาทราบแล้วว่าแบบแผนโครงการนี้ไม่จำเป็นต้องเขียนใหม่แล้ว

สิ่งที่ถังซินเหยายังไม่รู้ก็คือผู้หญิงที่แสร้งว่าใสซื่อมักจะพบจุดจบไม่ดี

ดังนั้นเธอต้องยอมรับกับหายนะที่กำลังจะมาถึง

แม้ว่าบริษัทในเมืองHจะเป็นเพียงสาขาของเยี่ยหวง แต่ก็ไม่ควรประมาท

ซือชิงสามารถขึ้นเป็นผู้จัดการของบริษัทได้ตอนที่เขาอายุยังไม่ถึงสามสิบปี เป็นเพราะเขามีความสามารถของตัวเองโดยธรรมชาติและไม่ได้ใช้เส้นสายแต่อย่างใด

ได้รับช่วยเหลือจากซือชิง ทำให้ถังซินเหยารู้สึกกดดันน้อยลงมาก

เอกสารที่ข้อมูลไม่ครบหรือหายไป และข้อมูลไม่ชัดเจนเขาก็สามารถหาออกมาได้

ถังซินเหยารู้สึกเหนื่อยและปวดไหล่ปวดเอวเป็นอย่างมากและในที่สุดก็จัดการเขียนแบบแผนโครงการจนเสร็จ

ดูเวลาตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสามครึ่งแล้ว

ซือชิงอยู่ทำงานเป็นเพื่อนเธอจนช่วงเวลานี้ทำให้ถังซินเหยารู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องลำบาก

"ซือชิงขอบคุณที่ช่วยฉันในวันนี้ ถ้าไม่ได้คุณฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันต้องตายแน่ๆ " ความช่วยเหลือของซือชิงทำให้ถังซินเหยามีรอยยิ้มที่จางลงแต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นคือความจริงใจบนใบหน้าของเธอ แต่ความจริงใจอันเล็กน้อยทำให้ถังซินเหยาสามารถสัมผัสหัวใจและเปิดใจผู้อื่นได้มากขึ้น

ภายใต้การจ้องมองของถังซินเหยาทำให้หัวใจของซือชิงเต้นไม่เป็นจังหวะ

"ไม่เป็นไรผมมีความสุขมากที่สามารถช่วยคุณได้" ซือชิงพยายามควบคุมหัวใจที่เต้นแรงและยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอเลี้ยงข้าวคุณเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยฉันในวันนี้" พูดจบถังซินเหยาก็เก็บเอกสารวางไว้ในลิ้นชักแล้วหยิบเสื้อคลุมมาใส่

หัวใจของซือชิงยังคงเต้นเร็ว ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจะไม่ปฏิเสธคำเชิญชวนของถังซินเหยา

ถังซินเหยายังคงจดจำวันที่เยี่ยจิงเฉินพาเธอไปที่ตลาดกลางคืนเมื่อครั้งที่แล้ว ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจพาซือชิงไปเลี้ยงข้าวที่นั่น

ทั้งสองออกมาจากบริษัทแล้วซือชิงก็ขับรถพาเธอตรงไปที่ตลาดกลางคืนแห่งนั้น

มันเป็นร้านเดียวกันกับครั้งที่แล้ว ถังซินเหยาสั่งผัดหอยโข่ง เนื้อแกะเสียบไม้ย่าง ไตแกะ, มะเขือยาว ปลาซาบะ ปีกไก่ กระดูกไก่กรอบ กุ้งและเหล้า

เหล้าและผัดหอยโข่งได้เร็วที่สุด ถังซินเหยารินเหล้าสองแก้ว แก้วหนึ่งเป็นของเธอเองส่วนอีกแก้วเป็นของซือชิง

เธอหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาชนกับซือชิง "ซือชิง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คือขอบคุณจริงๆนะฉันจะดื่มแก้วนี้เพื่อเป็นการขอบคุณ"

เธอดื่มรวดเดียว เหล้าได้ลงไปอยู่ในท้องของเธอเรียบร้อยแล้ว

ปากของซือชิงกระตุก รู้สึกว่าฝันหวานได้ดับสูญไป

ซือชิงรู้สึกมาโดยตลอดว่าถังซินเหยาเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานและบอบบาง แต่เมื่อเธอดื่มเหล้าภาพลักษณ์นั้นก็หายไปอย่างสมบูรณ์

หลังจากที่ผู้หญิงดื่มแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

ถังซินเหยารินเหล้าอีกแก้วแล้วพูดว่า "ฉันขอดื่มแก้วนี้ให้คุณอีกครั้ง เพื่อเป็นการที่ได้รู้จักกับเพื่อนอย่างคุณ"

ซือชิงดื่มเป็นเพื่อนเธอไปพร้อมกัน

"ไม่มีเหตุผลสำหรับแก้วสุดท้ายนี้ฉันแค่อยากจะดื่มเพื่อขอบคุณ" ถังซินเหยายกแก้วขึ้นมาชนอีกครั้ง

ซือชิงดื่มเป็นเพื่อนเธอจนถึงที่สุด

อาหารที่พวกเขาสั่งถูกเสิร์ฟมาทีละจาน ถังซินเหยาหยิบไตแกะขึ้นมากัดกิน

"คุณรู้ไหมตอนที่คุณและประธานเยี่ยมาถึงเมืองHครั้งแรกผมคิดว่าคุณสวยมากพิเศษ คุณเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก คุณสวยกว่าผู้หญิงในฝันบนเว็บบอร์ดของเหล่าโอตาคุซะอีก" ขวดเหล้าที่วางอยู่บนพื้นเยอะขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของซือชิงก็แดงขึ้นเล็กน้อยแต่เขาก็ยังพูดได้ชัดเจนเห็นได้ชัดว่าเขายังไม่เมา "ตอนนั้นผมคิดอยู่นะว่าคุณควรเป็นดอกไม้บอบบางที่เติบโตในเรือนกระจกและต้องการการดูแลอย่างระมัดระวัง เหมาะที่จะปรากฏในร้านกาแฟร้านอาหารฝรั่งและห้องสมุดเท่านั้น ผมรู้สึกว่าคุณควรใช้ชีวิตแบบนี้จริงๆ นะแต่ตอนนี้คุณนั่งอยู่ที่นี่กับผมเพื่อกินปิ้งย่าง "

ถังซินเหยากินไตแกะย่างในมือหมดก็เช็ดปากแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้มันเป็นภาพลวงตาอันที่จริงฉันคิดว่าตลาดกลางคืนเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับฉันแล้ว ไม่ชอบร้านกาแฟและร้านอาหารฝรั่งพวกนั้น ฉันยังคงสบายใจเมื่ออยู่ในสถานที่แบบนี้ "ถังซินเหยาจิบเหล้าเล็กน้อยเมื่อพูดจบ

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าอาหารมื้อดึกในวันนี้ที่เธอได้ออกแบบมาเป็นอย่างดีแล้ว แต่ผลลัพธ์ก็ไม่เป็นที่น่าพอใจ ความเป็นจริงกับผลลัพธ์ที่เธอคาดคิดไว้ขัดกันอย่างสิ้นเชิง