ถังซินเหยาคิดวิเคราะห์ในใจ แน่นอนว่าคนไฮโซชั้นสูงอย่างท่านประธานไม่น่าจะรู้ว่าชาบูหม่าล่ามีความนิยมมากขนาดไหน

"เอ่อ ……จะพูดแบบไหนดีนะ?" ถังซินเหยาครุ่นคิดเป็นเวลานานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา กลิ่นหอมๆของชาบูหม่าล่าลอยมาแตะเข้าที่จมูกของเธอ ทันใดนั้นเธออดใจไม่ไหวจึงจูงมือเยี่ยจิงเฉินเดินไปที่ร้านชาบูหม่าล่าข้างทาง"ฉันจะพาคุณไปกินชาบูหม่าล่า"

เยี่ยจิงเฉินมองไปที่มือของเขาที่กำลังโดนถังซินเหยาจับอยู่ สิ่งนี้ทำให้เขายิ้มออกมา

ทางด้านถังซินเหยาไม่ได้คิดอะไรเธอจูงมือเยี่ยจิงเฉินเดินไปที่ร้านขายอาหารข้างทางแล้วพูดกับเจ้าของร้านว่า "พ่อค้าคะ เอาผักกาดขาว ผักโขม หัวไชเท้า ลูกชิ้นหมู หมูแดง เต้าหู้ มันฝรั่ง รากบัว สาหร่าย ฟองเต้าหู้ เห็ดเข็ดทองและไข่นกกระทาอย่างละสองไม้ค่ะ เอาแบบเผ็ดสุดๆ ไปเลยค่ะ "

"ได้เลยครับ" เสียงเจ้าของร้านขานรับ

ถังซินเหยาจูงมือของเยี่ยจิงเฉินดินไปที่โต๊ะด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เธอหยิบทิชชูออกมาเช็ดโต๊ะและเก้าอี้อย่างสะอาดสะอ้าน ก่อนที่เยี่ยจิงเฉินจะนั่งลงไป

ส่วนตัวเธอยังไงก็ได้เพราะเป็นผู้หญิงแกร่งมาโดยตลอด ของกินเล่นในตลาดกลางคืนอร่อยมากแต่สภาพแวดล้อมจะถูกสุขอนามัยหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่อง กินที่ไหนก็ไม่เหมือนที่นี่ ไปกินที่อื่นมักจะรู้สึกว่ารสชาติมันไม่ถึง

"ฉันไม่ได้กินของพวกนี้มาหลายปีแล้ว ฉันคิดถึงมันมาก" ถังซินเหยาปล่อยมือของเยี่ยจิงเฉินพูดพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่อก่อนช่วงที่เธอเรียนอยู่มัธยมปลายเวลาหลังเลิกเรียน เธอมักจะไปซื้อชาบูหม่าล่าใส่ถุงไว้เป็นอาหารมื้อดึกเพื่อเติมเต็มความแข็งแกร่งทางจิตใจและร่างกายของเธอ หลังจากไปต่างประเทศก็ไม่ได้กินอีกเลย หลังจากคิดอยู่นานก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็เลิกคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย

เยี่ยจิงเฉินจ้องมองไปที่นิ้วมือสีขาวอันบอบบางของถังซินเหยาและลูบเบาๆ ที่นิ้วโป้งและนิ้วชี้ของเธอ

"ถ้าคุณชอบคุณก็กินเยอะๆ เลย" เยี่ยจิงเฉินพูดแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เจ้าของร้านนำชาบูหม่าล่าหม้อใหญ่ที่ถังซินเหยาสั่งมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว พร้อมกับวางถ้วยเล็กๆ ให้กับถังซินเหยาและเยี่ยจิงเฉิน

ถังซินเหยาใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นเป่าสองครั้งแล้วยัดเข้าปากเธอ มันร้อนจนเธอไม่กล้ากัดจึงปล่อยให้มันกลิ้งไปมาในปาก

"อืม……อันนี้อร่อยมาก" ถังซินเหยาเคี้ยวอาหารด้วยความเพลิดเพลินและพูดด้วยใบหน้าที่แสนจะมีความสุข

เธอคีบหัวไชเท้าที่ต้มจนนุ่มและละลายในปาก ไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมของน้ำซุปเท่านั้น แต่ยังมีความหวานที่มาจากหัวไชเท้าอีกด้วย ซึ่งเป็นรสชาติที่คุ้นเคยและพิเศษที่มีเพียงไม่กี่คนที่จะปฏิเสธ

"จิงเฉินคุณกินไหม?" ถังซินเหยาถามเยี่ยจิงเฉินที่ยังไม่ได้ขยับตะเกียบของเขา

เยี่ยจิงเฉินไม่ได้ตอบคำถามของถังซินเหยา เพียงแต่พูดเบาๆ ว่า "คุณกินก่อนเลย"

ในเมื่อเจ้านายพูดแบบนี้เธอมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อฟังเจ้านาย

ถังซินเหยาสั่งแบบใส่พริกจำนวนมากซึ่งมีรสชาติที่เผ็ดมาก เป็นรสชาติที่ถูกปากเธอมาก

เยี่ยจิงเฉินเฝ้ามองดูถังซินเหยากินด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อยและดูเผ็ดร้อน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกคอแห้งและต้องการดื่มน้ำ

เขาเห็นถังซินเหยาถือไข่นกกระทาและนั่นคือชิ้นสุดท้าย เยี่ยจิงเฉินพูดขึ้นว่า "ผมอยากกินไข่นกกระทา"

แม้ว่าถังซินเหยาจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธที่จะให้มันแก่เขา

"อ้า…… " เยี่ยจิงเฉินยังคงไม่ใช้ตะเกียบ เพียงแค่อ้าปากค้างเล็กน้อยแล้วมองไปที่ถังซินเหยา

"หือ?" ถังซินเหยามองไปที่เยี่ยจิงเฉินด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก

"ป้อนผมหน่อย" เยี่ยจิงเฉินมองไปที่ถังซินเหยาด้วยดวงตาสีเข้มและรออย่างอดทน

ถังซินเหยา……

พูดก็พูดเถอะแม้แต่ลั่วหลิงและเค่อหลานเธอแทบจะไม่ได้ป้อนข้าวพวกเขาเลยและเด็กทั้งสองก็มีสติสัมปชัญญะดีตั้งแต่พวกเขาจำความได้ ตอนนี้เธอจะมาป้อนผู้ชายคนนี้เนี่ยนะ?

เธอลังเลเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่เยี่ยจิงเฉินที่ยังดึงดันบวกกับว่าเขาหล่อจริงๆ ถังซินเหยาจึงใช้ตะเกียบของเธอคีบไข่นกกระทาเพื่อป้อนเยี่ยจิงเฉิน

เอ่อ……เยี่ยจิงเฉินหล่อเหลาขนาดนี้และเขาไม่ได้รังเกียจเธอเลย เธอเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องรังเกียจเขา

แค่ใช้ตะเกียบคู่เดียวกันคงไม่ตั้งท้องหรอกมั้ง

เยี่ยจิงเฉินกินไข่นกกระทาที่เธอป้อน

เธอต้องการจะเอาตะเกียบออกมาจากปากของเยี่ยจิงเฉิน แต่เยี่ยจิงเฉินกลับกัดตะเกียบไว้ เธอออกแรงดึงเล็กน้อยแต่ตะเกียบก็ไม่ขยับเลย

เยี่ยจิงเฉินกัดตะเกียบด้วยฟันของเขาและดวงตาสีเข้มของเขามองไปที่ถังซินเหยาด้วยสายตาที่เร่าร้อนราวกับว่าเขาต้องการจะกลืนกินเธอ สายตาของเขาทำให้เธอแทบต้านทานไม่ไหว

เธอแอบด่าในใจว่าไอ้คนทะลึ่ง

เมื่อโดนเยี่ยจิงเฉินมองด้วยสายตาที่แทบจะกลืนกินทำให้เธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอจ้องไปที่เยี่ยจิงเฉิน "คุณเกิดปีสุนัขหรือเปล่า?"

ริมฝีปากของถังซินเหยาบวมเป่งเนื่องจากกินของเผ็ด ทันใดนั้นเยี่ยจิงเฉินก็โน้มตัวเข้าไปใกล้ถังซินเหยาแล้วประทับรอยจูบที่นุ่มนวลลงไป

หัวใจของเธอต้นแรงไม่เป็นจังหวะเลย ดวงตาของเธอเบิกกว้าง

เยี่ยจิงเฉินไม่ได้หลับตา แต่มองไปที่ถังซินเหยา

ริมฝีปากของคนทั้งสองประกบเข้าด้วยกันและพวกเขากำลังสบตากัน

ดวงตาของเยี่ยจิงเฉินเป็นเหมือนเครื่องดูดขนาดใหญ่ซึ่งสามารถดูดคนเข้าไปในสายตาที่ลึกได้อย่างง่ายดาย

เมื่อถังซินเหยาต้องการผลักเยี่ยจิงเฉินออกไป เยี่ยจิงเฉินก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ของเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนนี้

จูบนั้นไม่ใช่จูบจริงๆ มันเป็นเพียงแค่ริมฝีปากถูกกดลงบนริมฝีปาก แต่มันก็ยังทำให้ถังซินเหยาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ถังซินเหยาปัดแก้มของเธอแล้วมองไปที่เยี่ยจิงเฉินด้วยความโกรธ

ให้ตายเถอะป่าป๊ากำลังเล่นตลกกับเธออีกแล้ว

เยี่ยจิงเฉินหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกินผักในชามอย่างสบายใจ

แม้ว่าจะอยู่ในตลาดกลางคืนที่ผู้คนเดินไปมาอย่างชิลๆ นั่งกินอาหารข้างทางง่ายๆ การรับประทานอาหารที่ราคาถูกทุกท่วงท่าของเยี่ยจิงเฉินยังคงเผยให้เห็นความสง่างามและความสูงส่ง ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้นั่งอยู่ข้างถนนแต่นั่งอยู่ในร้านอาหารตะวันตกที่หรูหราที่สุด เพียงช่วงเวลาทำให้แผงขายของข้างทางทั้งหมดกลายเป็นมีระดับขึ้นมาทันที

เมื่อมองไปที่เยี่ยจิงเฉินที่กำลังกินอาหารด้วยท่าทางที่สง่า ถังซินเหยาที่ยังคงโกรธอยู่ถึงกลับไปไม่เป็น

"กินนี่สิ……" เยี่ยจิงเฉินคีบเห็ดเข็มทองป้อนเข้าที่ปากของถังซินเหยา เธอทำหน้ามุ่ยแล้วมองไปที่เยี่ยจิงเฉินด้วยสายตาที่โกรธจัด เยี่ยจิงเฉินขมวดคิ้ว "ถ้าไม่กินมันจะหมดแล้วนะ"

ถังซินเหยายังคงไม่อ้าปากกินของที่เขาป้อน หมดก็หมดไปสิ

เชอะ มันก็แค่ชาบูหม่าล่า อยากกินเท่าไหร่ก็มีเท่านั้น

เยี่ยจิงเฉินมองไปที่ถังซินเหยาสักพักเมื่อเห็นเธอไม่ยอมอ้าปาก เขาก็ยิ้มและพูดว่า "ถ้าคุณไม่กินงั้นผมกินแล้วนะ"