ซินเหยาคนนี้หน่ะ ตั้งแต่เด็กแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ค่อยจะซับซ้อนอะไรมาก

คนอื่นที่ไม่มีป๊ะป๋าต่างก็ปกปิดไม่ให้ใครรู้ แต่เธอกลับตรงกันข้าม ไม่เคยปฏิเสธมาก่อน

เพราะงั้นตอนเช้าที่ปฏิเสธจิงเฉินไปอย่างมั่นใจว่าจะไม่ไปลำบากกับเขาอย่างโน้นอย่างนี้ พอตกเย็นมาปุ๊ปก็ต้องร้องขอเขาให้พาไปด้วย ถึงขั้นสามารถลงไปคุกเข่าขอร้องได้ถึงขั้นนั้น

ตอนเช้าวันนี้เธอไม่ได้พกกล่องข้าวมา ตอนเที่ยงจึงไปกินที่โรงอาหารแทน

สุดท้ายไปเจอจิงซิงที่โรงอาหารของบริษัท แต่เขาก็ยิ้มให้เธอโดยปราศจากความเลวร้ายที่ซ้อนอยู่

ซินเหยารู้สึกตกใจขนลุกเป็นอย่างมาก ถ้าเกิดว่าจิงซิงร้ายกับเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะก็เธอจะไม่รู้สึกกลัวเหมือนตอนนี้เลย แต่เธอไม่ได้เป็นพนักงานของCK จิงซิงก็ทำอะไรเธอไม่ได้

ให้เธอเชื่อว่าจิงซิงไม่ได้โกรธแค้นพวกเธอสองคนแล้ว ให้เธอเชื่อว่าตนเองมีเงินมากกว่าพันล้านยังจะน่าเชื่อกว่าเสียอีก

เห้อ

ถ้าเกิดว่าเงินทั้งหมดของเธอเกินพันล้านจริงล่ะก็ คงน่าจะหาคนรู้ใจของตัวเองได้แล้ว เบื่อเมื่อไหร่ก็โยนทิ้ง

เมื่อเห็นรอยยิ้มของจิงซิงที่ส่งมาให้เธอ มันสัมผัสได้ถึงความเลวร้ายที่ส่งออกมาจากป่าใหญ่อันมืดมิดจริงๆ

มันต้องซุกซ่อนความเลวร้ายภายใต้หน้ากากรอยยิ้มนี้เป็นแน่ เธอเอาแต่คิดถึงเรื่องที่จิงซิงขังเธอไว้ในลิฟต์คราวก่อนที่เกือบตาย

คิดเล่นๆนะ ถ้าเกิดจิงเฉินจากไปแล้ว จิงซิงคงจะเล่นงานกะเอาให้เธอตายเป็นแน่

ให้เธออยู่บริษัทคอยรับใช้จิงซิงหรอ ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่มีวันยอมทำแน่

"ท่านประธานเยี่ยคะ ฉันยอมเป็นทุกอย่างให้คุณค่ะ ไม่ว่าจะเป็นม้าที่ตามคุณอยู่ข้างหลังเพื่อช่วยคุณสร้างอาณาจักรของตัวเองฉันก็ยอม ขอร้องคุณล่ะค่ะช่วยพาฉันไปด้วยที" สายตาของซินเหยาที่มีเหมือนน้ำกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ภายในได้พูดขอร้องจิงเฉินขึ้น เหมือนจะกอดเข่าขอร้องเขาแล้วยังไงยังงั้น

จิงเฉินเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มมองไปที่ซินเหยาและพูดว่า : "ผมบอกคุณไปแล้ว แต่คุณกลับปฏิเสธผม ผมไม่มีทางให้คุณไปด้วยง่ายๆแน่ อีกอย่าง คุณปฏิเสธผมถึงสองรอบ คุณคิดหรอว่าแค่คำพูดพวกนี้ของคุณจะสามารถทำให้ผมเปลี่ยนความคิดได้"

มันก็แค่ไม่พาเธอไปง่ายๆ ไม่ใช่ไม่พาเธอไปสักหน่อย

"ท่านประธานเยี่ยเป็นคนที่มีจิตใตเมตตากรุณามุฑิตาอุเบกขามาก แถมยังมีใบหน้าอันหล่อเหลาดุจฟ้าประทานให้ ความสามารถก็เป็นเลิศไม่เป็นสองรองใครอื่น คนอย่างคุณแบบนี้คงจะไม่สามารถปฏิเสธผู้หญิงตาดำๆที่รักและเคารพในตัวคุณได้ลงคอใช่ไหมคะ?" ซินเหยาพูดยอจิงเฉินแบบตรงไปตรงมา

เพื่อที่จะสามารถหลบหนีจากความชั่วร้ายของจิงซิงได้ มันมีแค่วิธีนี้วิธีเดียวจริงๆ

"ไม่ใช่" จิงเฉินพูดแบบเบาๆ

ซินเหยา : ……

ป๊ะป๋าคุณใจดำแบบนี้ลั่วหลิงและเข่อหลานไม่รู้เลยนะ

"แต่ว่า……" โทนเสียงคำพูดของซวี่เจ๋อเปลี่ยนไปและพูดต่อว่า : "ถ้าเกิดคุณคิดว่าคุณจะมีประโยชน์กับผม ผมจะพิจาราณาเป็นพิเศษให้"

แม่เจ้า ป๊ะป๋านี่คุณจะให้เธอยอคุณอย่างนั้นหรอ ใช้เงินส่ังให้เธอทำอย่างที่ตนเองหวังอย่างนั้นหรอ?

ประเทศของเรามีวัฒนธรรมอันดีงาม คุณเป็นท่านประธานที่ประสบความสำเร็จและเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก (ตอนนี้ไม่ใช่โดนลากลงมาแล้วหรอ) ความคิดแบบโจ่งแจ้งที่จะใช้เงินสั่งให้เธอทำสิ่งที่ตนอยากได้ยังมีอยู่อีกหรอ ไม่กลัวติดตารางหรืออย่างไรกัน เวลาคุณพูด พูดให้มันมีวรรณศิลป์น่าฟังหน่อยได้หรือป่าว?

พูดมาเยอะขนาดนี้แล้ว เธอก็แค่อยากแสดงความไม่พอใจที่จิงเฉินตรงไปตรงมาเกินไป

ถ้าเกิดว่าคำพูดของป๊ะป๋ามีวรรณศิลป์มากกว่านี้ เธอสามารถที่จะแอ๊บทำเป็นฟังไม่เข้าใจได้

คุณโจ้งแจ้งตรงไปตรงมาขนาดนี้ จะให้เธอปฏิเสธได้ยังไง

"ท่านประธานเยี่ยคะ คุณอยากได้อะไรก็พูดมาตรงๆลยค่ะ" ซินเหยาพูดแบบหมดคำจะพูด

จิงเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่ซินเหยาด้วยสายตาที่ลึกลับ

ฮัลโลลล……ป๊ะป๋า สายตาแบบนี้มันหมายความว่าอะไร อย่าใช้สายตาที่เอาแต่ใจ (ใจแคบ) มามองเธอเลยโอเครป๊ะ?

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ไม่ซับซ้อนอะไรมาก แต่ท่าทางจริงใจเหล่านั้นมันก็โดนทิ้งหายเข้าไปในตัวคุณเมื่อหกปีก่อนแล้วไงหล่ะ แต่เธอก็ยังรักในศักดิ์ศรีของตัวเองอยู่ เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างหนักแน่น ไม่มีวันยอมแพ้ในอำนาจกิเลสของป๊ะป๋าอย่างแน่นอน

ถ้าเกิดว่าป๊ะป๋าอยากให้เธอจูบสักฟอด นอนด้วยกันสักคืนอะไรทำนองนี้เธอไม่มีวันทำแน่นอน

หรืออาจจะเป็นเพราะว่าลูกตาเธอใหญ่เกิน มันเหมือนจะทะลักออกมา ทำให้จิงเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ

เธอแยกไม่ออกว่าหัวเราะนั้นมันใช่หัวเราะที่เยาะเย้ยหรือป่าว

"ฝันไปเถอะ" จิงเฉินพูดออกมาอย่างเย็นชา ไร้ความรู้สึกและไร้ซึ่งเหตุผล

QAQ เธอไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดเลยนะ จริงๆนะ

เธอไม่ได้คิดเลยว่าะถ้าป๊ะป๋าให้เธอจูบหรือหลับนอนด้วยกันแล้วเธอจะปฏิเสธอะไรทำนองนี้เลย

"คือว่า……ท่านประธานจะให้ฉันทำอะไรคะ?" ซินเหยาพูดออกมาอย่างหูแดงเล็กน้อย

"อ๋อ คุณรู้ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ผมไม่ใช่ประธานของเยี่ยหวงอีกแล้ว ไม่ต่างอะไรกับล้มละลาย ถ้าเกิดคุณให้เงินผมสักหมื่น ผมก็จะพาคุณไปด้วย" จิงเฉินพูดหยอกเธอ

เขาไม่มีทางจะล้มละลายแน่นอน ถึงแม้จะไม่มีเยี่ยหวงแล้ว แต่ระยะเวลาที่ผ่านมาที่เขาได้ก่อร่างบริษัทขึ้นมามันก็ทำให้เงินที่เขามีอยู่คงไม่ต่ำกว่าหมื่นล้านแน่นอน ให้ซินเหยาใช้สิบชาติก็ยังใช้ไม่หมด

แม่เจ้า ดูทรงแล้วป๊ะป๋าคงจะล้มละลายจริงสินะ

แค่หมื่นเดียวก็ได้แล้วหรอ? ท่านประธานเยี่ยจนถึงขั้นนี้แล้วหรอ? ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้

ป๊ะป๋าคุณมาขอเงินจากคนจนๆอย่างเธอคุณตาบอดแล้วหรือไง เธอจะเอาเงินหมื่นหนึ่งมาจากไหนกัน

เห็นซินเหยานิ่งเงียบไป จึงได้ถามเธอว่า : "ไม่มีใช่ไหม?"

ซินเหยาคิดกับตัวเองว่าควรตอบว่ามีหรือไม่มีดี?

"เปลี่ยนเป็นตัวเลือกอื่นได้ไหม ฉันไม่มีเงิน" ซินเหยามองไปที่จิงเฉินอย่างน่าสงสาร ให้เธอเอาเงินออกมาก็เหมือนกับเอาชีวิตเธอออกมายังไงยังงั้น

ที่จริง ฉันสามารถที่จะให้กอดกับจิงเฉิน หรือจูบกับเขายังได้ จริงนะ

"ในเมื่อคุณรู้สึกว่ามันไม่เหมาะก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ" สีหน้าที่ไม่บังคับของจิงเฉินพูดขึ้น

ป๊ะป๋า สีหน้าของคุณตอนนี้มันช่างเลวจริงๆ เธออยากจะฟาดด้วยฝ่ามืออรหันต์ของเธอไปบนใบหน้าของคุณจริงๆ

"ฉันไม่มีเงินจริงๆ งั้นเอางี้เราเขียนใบหนี้ไว้ก่อน ค่อยหักออกจากเงินเดือนฉันทีหลัง" ผู้หญิงอย่างเธอที่มีทั้งIQและEQที่ป็นเลิศต้องสามารถที่จะรู้จักสถานการณ์ละเลิกรับปล่อยทุกอย่างได้ ถึงจะสามารถไปถึงจุดมุ่งหมายอย่างประสบความสำเร็จ

ถึงยังไงเงินก็ยังไม่มาถึงมือของเธอ ให้แล้วก็ให้สิ ไม่ได้รู้สึกเจ็บใจอะไรมากมาย

แม่เจ้า คำพูดเมื่อกี้ก็แค่กำลังปลอบใจตัวเองอยู่ ความจริงเธอเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องพลัดพรากจากเงินเหล่านั้นไป งือ

ให้หักออกจากเงินเดือนเธอภายหลัง ถึงจะบอกว่าเงินยังไม่เข้าในบัญชีของเธอ แต่นั่นมันก็เป็นเงินของเธอนะ

"ต้องมีกำไรนะ" จิงเฉินพูดแบบได้คืบจะเอาศอก

ซินเหยารู้สึกพูดได้แค่หึหึ หน้าหนาแบบคุณคนที่บ้านคุณรู้กันหรือป่าว

หรือว่าถ้าเกิดรอถึงวันที่เงินเดือนออก ท่านประธานก็น่าจะจำเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว?