ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 102 อย่ามาแอ๊บเลย รู้ว่าตนเองชอบเพศไหนหน่อยสิ

"อย่ากังวลไปเลย ของที่ผมเอาให้เด็กๆเป็นแค่ของเล่นเล็กๆเท่านั้น มันไม่ได้แพงอะไรเลย" ซวี่เจ๋อพูดอธิบาย

แต่ว่าถ้าพิจารณาจากน้ำเสียงที่ผสมไปด้วยความเศร้าหม่นเล็กน้อยก็สามารถรู้ได้ว่าเขากลัวว่าซินเหยาจะปฏิเสธของขวัญที่ตนเอาให้ลูกน้อยของเธอ

รอบนี้ซินเหยาไม่ได้ปฏิเสธ ถ้ารอบนี้เกิดปฏิเสธอีกครั้งคงจะทำให้คนอื่นมองเธอว่าหยิ่งยโสกระมัง

ผู้อาวุโสกว่าให้ของขวัญตอนพบกันครั้งแรกมันก็ไม่แปลกอะไร อีกอย่างของพวกนี้ให้ลั่วหลิงและเข่อหลาน เธอไม่เคยที่จะไปก้าวก่าย แค่ต้องดูว่าของขวัญพวกนั้นมันโอเวอร์เกินไปหรือป่าว ถ้าไม่ เธอก็คงรับไว้ได้

"ได้ งั้นขอบคุณแทนลั่วหลิงและเข่อหลานด้วยล่ะกันนะคะ"

คิ้วของซวี่เจ๋อโก่งดั่งคันศรและยิ้มออกมาอย่างเปรมปรีดิ์พร้อมพูดขึ้นว่า : "ลั่วหลิงฉลาดและสุขุม เข่อหลานน่ารักและร่าเริง ผมชอบเด็กทั้งสองนี้มาก"

ยอมแพ้ซะเถอะ ถึงแม้ว่าคุณจะชอบลูกเธอขนาดไหน เธอก็ไม่มีวันให้คุณมาเป็นพ่อพวกเขาเป็นของตอบแทนหรอก

"นี่ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว คุณขึ้นบ้านไปพักผ่อนเถอะ" ซวี่เจ๋อพูดอย่างใส่ใจ "ผมยืนอยู่ตรงนี้มองคุณเดินขึ้นไปเอง"

ซินเหยาหดหัวสั่นๆขึ้นลงไปมา เธอรู้สึกหนาวมาสักพักแล้ว และพยักหัวรับ จากนั้นจึงจับของขวัญของลั่วหลิงและเข่อหลานไว้พร้อมเดินจากไป

เดินไปไม่ได้กี่ก้าว ขาเธอก็หยุดชะงักและเดินกลับมาใหม่ เธอเดินไปหาซวี่เจ๋อ ตอนนี้ระห่างเธอกับเขาประมาณสามก้าวเพียงเท่านั้น และเอ่ยปากถามว่า : "เออ……ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนจูเหยียนเคยจีบนาย ทำไมนายถึง……"

หึหึ คำพูดบางคำต้องไม่พูดอ้อมค้อม แบบนี้ทุกคนถึงจะเข้าใจได้ง่าย

"เพราะผมไม่ได้ชอบสไตล์นั้น" ซวี่เจ๋อตอบกลับอย่างเบาๆ

ซินเหยาแค่เพียงรู้สึกอยากหึหึเอามาสองคำ

เป็นเพราะเรื่องเพศหรอถึงไม่ชอบ?

ผู้หญิงอย่างจูเหยียนแบบนั้นที่ใครๆต่างก็อิจฉาในความสวย ผู้หญิงที่ยืนอยู่บนชั้นเมฆแบบนั้นคุณยังไม่สนใจอีกหรอ?

หึหึ อย่ามาแอ๊บหน่อยเลย ทุกคนรู้หมดแล้วว่าคุณชอบผู้ชาย

ถ้าเกิดว่าคุณไม่ได้ชอบผู้ชาย สามารถไปตัดหัวฉีฉีมาทำเก้าอี้ได้เลย

……

เวลาที่สุดแสนจะมีความสุขมันช่างผ่านไปเร็วยิ่งนัก หยุดยาวสามวันเหมือนได้หายไปในพริบตา

มันหายไปในพริบตา

ความรู้สึกตอนไปทำงานมันหนักเสียยิ่งกว่าตอนไปไหว้บรรพบุรุษเสียอีก

อาทิตย์หนึ่งเธอต้องไปไหว้บรรพบุรุษถึงห้าวัน ญาติเธอนี่มันช่างเยอะเสียจริงๆ

เช้านี้ต้องตื่นไปไหว้บรรพบุรุษ ไม่ใช่สิ ต้องตื่นไป……ทำงาน……

เมื่อถึงบริษัทก็เห็นหน้าของจิงซิงที่เหมือนกระดี่ได้น้ำนั่งอยู่ เธอรู้สึกสะเอียนจริงๆ แม่เจ้า เห็นหน้าเขาทีไรมันทำให้เธออยากอ้วกตลอด

ต่อจากนี้ไปสามารถที่จะทำงานในเยี่ยหวงอย่างมีความสุขได้อีกหรือป่าว?

เป็นเพราะเห็นจิงซิง เพราะงั้นถึงรู้สึกว่าถึงแม้จะเห็นหน้าอันเย็นชาของจิงเฉินใบนั้นมันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าจิงเฉินหล่อเอามากเวอร์ สามวันสามคืนไม่ได้เห็นหน้าจิงเฉิน มันหล่อมากเสียทำให้เธออยากสลบไปนอนกับพื้นจริงๆ

ทันใดนั้นจิงเฉินก็เรียกซินเหยาเข้าไปในห้องทำงานของเขาอย่างทันที และพูดขึ้นว่า : "สองวันให้หลังนี้ผมจะไปสำรวจโปรเจคในที่แสนไกลแห่งหนึ่ง คุณจะไปกับผมหรือป่าว"

ซินเหยานิ่งคิดไปสักพัก พรางมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของป๊ะป่า และจึงตัดสินใจว่า……ไม่ไป!

ไปสำรวจโปรเจคในที่แสนไกล แน่ใจนะว่าไม่ได้ถูกไอ้แก่……เอ้ยไม่ใช่……ท่านประธานใหญ่ไล่ออกไป

เพราะงั้นสรุปได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะสามารถที่จะทนต่อความยากลำบากได้เท่าใดนัก ถ้าเธอตัดสินใจไปกับป๊ะป๋าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

"เออ……ขอบคุณเมตตาของท่านประธานเยี่ยมากๆนะคะ แต่ว่าฉันยังเป็นคนของCKอยู่ ถ้าเกิดออกไปจากเมืองBคงจะไม่ดีนัก" ซินเหยาหาเหตุผลมาพูดบังหน้า

เธอไม่มีวันบอกคนอื่นหรอกว่าสาเหตุที่เธอไม่ไปเป็นเพราะเธอไม่อยากไปลำบากกับป๊ะป๋านะสิ

"ผมก็แค่ถามๆไปงั้น ถ้าคุณไม่สมัครใจ ผมก็ไม่ฝืนใจคุณ " จิงเฉินพยักหัว ท่าทางเหมือนไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่

ถามไปงั้นๆ……

เธออุตส่าห์หาข้ออ้างร้อยแปดพันเก้ามาปฏิเสธจิงเฉิน ถึงขั้นที่พร้อมจะแตกหักกับจิงเฉินก็ไม่ยอมไปกับเขา สุดท้ายเป็นไงล่ะ จิงเฉินปล่อยเธอไปง่ายๆแบนี้เลยหรอ

ป๊ะป๋าคุณเป็นอะไรไป? นิสัยเอาแต่ใจของคุณมันหายไปไหนหมด คุณปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้มันใช่คุณจริงๆหรอ?

แต่ว่าไม่ได้ทำให้ป๊ะป๋าโกรธก็ดี บรรพบุรุษเธอกำลังปกป้องเธออยู่หรอเนี่ย?

"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ" ใบหน้าของซินเหยาที่ดูโล่งอกขึ้นมามากพูดขึ้น

"อื่ม" จิงเฉินพยักหัวรับ

ซินเหยาพึ่งที่หันหลังพร้อมเดินกลับ จิงเฉินก็พูดขึ้นมาว่า "ใช่แล้ว……"

หึหึ ป๊ะป่าที่เป็นปีศาจร้ายแบบนี้คงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆจริงๆสินะ

ป๊ะป๋ายังคงจะเอาแต่ใจเหมือนเดินสินะ

"ไปซื้อกาแฟให้ผมหน่อยสิ" จิงเฉินพูดออกมาอย่างเบาๆ

แค่นี้หรอ? ขอโทษด้วยนะป๊ะป๋าที่เธอเข้าใจผิดป๊ะป๋าอย่างมหันต์อีกแล้ว

เสียงรองเท้าของเธอค่อยๆที่จะก้าวออกจากห้องทำงานของจิงเฉิน และเดินไปซื้อกาแฟร้านที่อยู่ข้างๆบริษัทที่เป็นร้านโปรดของจิงเฉิน

จิงเฉินจับไว้แก้วกาแฟ โลโก้ของร้านนั้นได้หันมาอยู่ตรงข้ามกับใบหน้าของเขา สายตาของเขาจ้องมองไปที่โลโก้นั้น ใบหน้าที่ดูสุขุมเย็นชาก็ถูกกลิ่นอายความร้อนของกาแฟผสมทับไปด้วย

สายตาของซินเหยามันเหมือนจะเจริญเติบโตอยู่บนใบหน้าของจิงเฉินแล้ว

ป๊ะป๋าหล่อแบบหล่อมาก หล่าแบบวัวตายความล้ม ใบหน้านั้นมันทำให้คนเกลียดไม่ลงจริงๆ

หล่อขนาดนี้ คงจะโดนเอาใจมาไม่น้อย

"รอบนี้ไม่ไปกับผมจริงหรอ?" จิงเฉินถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

ซินเหยาถูกคำพูดที่ออกมาจากเสียงอันมีเสน่ห์ของจิงเฉินทำให้นิ่งเหม่อไปพักใหญ่ และได้ตั้งสติขึ้นส่ายหน้าอีกครั้ง : "ฉันไม่ไปจริงๆค่ะ ถึงแม้ฉันจะมาแทนที่ของหลี่เวย แต่ฉันก็ยังเป็นหัวหน้าออกแบบของCKอยู่ ฉันไปไม่ได้จริงๆค่ะ ถ้าเกิดละทิ้งตำแหน่งนี้ ฉันยอมที่จะตามคุณไปทุกที่ค่ะ"

เธอเป็นถึงขั้นนักออกแบบเครื่องประดับที่ได้รางวัลมาแล้วนะ แต่ยังจะต้องมียกยอเพื่อให้ตนเองได้รับความสงบสบายในการใช้ชีวิตแบบนี้อีกอยู่หรอ?

ตอนแรกเป็นใครหล่ะที่บอกว่าอาชีพออกแบบเครื่องประดับนี้ดูดีสง่า คงจะนำเทรดน์น่าดู อีกหน่อยจะสามารถได้เงินเดือนที่สูงขึ้น และได้แต่งกับคนรวยๆ เป็นใครกันนะที่บอก

มันเหมือนเป็นฟีลแบบเลิกรียนแล้วแต่ยังไม่ไปไหน มาคุยเรื่องชีวิตกันก่อนยังไงยังงั้น

อาชีพออกแบบเครื่องประดับนี้ยังต้องดูหน้าตาเพื่อที่จะใช้ชีวิตต่อไปสินะ เพราะงั้นเธอยังจะต้องยกยอคนอื่นอยู่เรื่อยๆ มันแย่กว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

จิงเฉินเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มและมองไปที่ซินเหยาพร้อมพูดว่า : "ได้ ในเมื่อคุณไม่อยากไปผมก็ไม่อยากจะฝืนใจคุณ ถ้าคุณเกิดเปลี่ยนใจทีหลัง ผมคงไม่ยอมพาคุณไปด้วยง่ายๆล่ะนะ"

ลาก่อนค่ะ ไม่ไปก็คือไม่ไป

แต่ทว่ามุมปากที่คุณยิ้มขึ้นมามันหมายความว่าอะไรกัน ดูถูกเธออย่างนั้นหรอ? ถึงแม้จะดูแล้วรู้สึกหล่อรู้สึกเจริญตา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกฟินขนาดนั้น

ถึงแม้ว่าเธออยู่ในสถานการณ์ที่จะตายแล้ว ก็ไม่มีวันที่จะเอ่ยปากขอร้องคนอย่างป๊ะป๋าหรอก

ในตอนเย็น ซินเหยาพึ่งมารู้ว่าตัวเองคิดผิดหมด คิดผิดแบบมหันต์……

"ท่านประธานเยี่ยคะ ขอร้องล่ะค่ะ พาฉันไปด้วยที"