มืออาหารนี้ซินเหยารู้สึกสะอิดสะเอียนแทบจะขาดใจตาย หนุ่มน้อยลั่วหลิงผู้ที่ไม่สามารถที่จะทนดูหม่ามี๊ของตัวเองเจ็บปวดต่อไปได้ก็ได้ช่วยเธอออกมาจากอาหารที่มีพิษทำลายล้างสูงนั่น

พูดกันว่าคนที่เกิดเป็นลูกสาวต่างเป็นหัวแก้วหัวแหวนของคนเป็นแม่ แต่เมื่อมาถึงซินเหยากลับเป็นลูกชายที่เป็นหัวแก้วหัวแหวนแทน

สำหรับลูกสาวเธอแล้วนั้น……หึหึ ทำได้แค่อ้อนทำตาแบ๊วไปวันๆ

เมื่อซวี่เจ๋อขับรถมาถึงเขตบ้านของเธอแล้ว ซินเหยาได้กระซิบข้างหูของเข่อหลานให้พาน้องสาวกลับขึ้นไปก่อน เธอยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับซวี่เจ๋อ ถึงแม้วันนี้ซวี่เจ๋อไม่มาหาเธอเอง เธอก็จะเป็นคนที่ไปหาเขาเองอยู่ดี

เมื่อซวี่เจ๋อเห็นซินเหยาหยุดรอคนเดียวเพื่อที่จะมาพูดกับตนแล้ว ใจของซวี่เจ๋อก็เต้นไม่หยุดจริงๆ อีกอย่างมันยังเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ความรู้สึกนี้เขาไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน มันทำให้เขาใจหวิวๆแปลกๆ

"ซวี่เจ๋อ วันนี้ขอบคุณนายมากนะ" เสียงของซินเหยาพูดขึ้นแต่เสียงนี้มันกำลังสื่อถึงว่าเธอกำลังรักษาระยะห่างของเธอกับเขาไว้อยู่

"พูดคำว่า 'ขอบคุณ' คำนี้กับผมตลอด" และพูดต่อว่า "ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องพวกนี้กันหรอก"

หึ……เขาเชื่อหรอว่าตัวเองจะเชื่อคำพูดเหล่านี้ได้?

สำหรับผู้หญิงที่EQเป็นเลิศอย่างเธอ ถึงแม้ว่าจะสนิทกับใครขนาดไหน เธอก็ยังรักษาระยะห่างและยังเคารพเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าซวี่เจ๋อจะดีกับเธอมาก แต่เธอคงไม่พลั้งพลาดการกระทำของตนเองในการทำลายฟัดเหวี่ยงความรู้สึกของซวี่เจ๋อหรอกกระมัง

การกระทำของลั่วหลิงเกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อได้ยินซินเหยาบอกให้นำกล่องของขวัญสีแดงกล่องนั้นมาเขาก็สามารถเอาลงมาให้ได้อย่างรวดเร็ว และซินเหยาก็บอกให้ลั่วหลิงกลับขึ้นไป เธอไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นเป็นเพราะเหตุจากความรู้สึกส่วนตัวของตนเองจนต้องลากลูกของเธอเข้ามาเกี่ยวพันด้วย อีกอย่างก็ไม่อยากสะสางความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงนี้ต่อหน้าลูกๆของเธอ

"ซวี่เจ๋อ ของขวัญชิ้นนี้ที่นายให้มามันแพงเกินไป ฉันรับเอาไว้ไม่ได้" ซินเหยายื่นกล่องขอขวัญคืนซวี่เจ๋อและพูดอย่างจริงจัง

สายตาของซวี่เจ๋อคล้อยต่ำลง รอยยิ้มที่ตอนนี้กำลังอมความทุกข์ไว้อย่างไม่อาจเปิดเผย และพูดตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้าใจหดหู่ว่า : "ของขวัญชิ้นนี้ผมใช้เวลาหามานานมากกว่าครึ่งเดือนเต็ม ตอนนั้นผมมืดมัวมากไม่รู้ว่าจะให้ของขวัญอะไรแก่คุณดี ผมแค่อยากจะหาของขวัญชิ้นหนึ่งที่เหมาะกับคุณ ตอนที่ผมกำลังจะถอดใจในการหานั้น ผมก็ได้เจอกับชุดนี้เข้า ความรู้สึกตอนนั้นคือผมตกลงกับตัวเองอย่างหนักแน่นและแน่วแน่มากว่าผมจะต้องนำมันมาให้คุณเป็นของขวัญให้จงได้ ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรก ผมมีความหนักแน่นและแน่วแน่แบบนี้เหมือนกันที่จะใช้เวลาทั้งชีวิตของผมในการที่จะดูแลคุณให้มีความสุขมากที่สุด ความจริงตอนนี้ชุดนี้มันไม่ขายหรอก แต่ผมใช้ทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้มันมา ผมก็แค่อยากจะมอบสิ่งที่ดีให้กับคุณ"

เห้อ…..ความโรแมนติกของซวี่เจ๋อนี้มันเกินต้านจริๆ

คำพูดแค่ประโยคเดียวมันก็ทำให้เข่าทรุดได้จริงๆ

"ถึงแม้มันจะเหมาะกับฉันมากเพียงใด แต่มันก็แพงเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน" ถ้าเกิดครั้งนี้เธอรับชุดนี้ไว้ ครั้งหน้าคงไม่มีทางปฏิเสธซวี่เจ๋อได้ง่ายๆแน่

"ชุดนี้มันเหมาะกับคุณเพียงแค่คนเดียว ถ้าเกิดคุณไม่รับไว้ ก็โยนมันทิ้งได้เลย" ซวี่เจ๋อพูดอย่างหนักแน่นและไม่ได้ยื่นมือไปรับกล่องของขวัญคืนมา

แม่เจ้า นี้มันเป็นการคุกคามกันชัดๆ

"ขอโทษจริงๆค่ะ" ซินเหยาพูดพรางหัวเราะกลบเกลื่อน

เธอหัวเราะจริงๆหรอ? มันไม่ควรจะหัวเราะออกมาไหม?

ชุดนี้ถึงแม้จะแพง แต่ก็ไม่ใช่ใช้เงินเธอซื้อมานินา ถึงแม้โยนทิ้งแล้วจะรู้สึกเสียดายหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บใจอะไร เธอหนักแน่นในการที่จะไม่รับของขวัญชิ้นนี้ คิดว่าถ้าไม่รับก็จะติดหนี้ซวี่เจ๋อน้อยลง

เธอพูดตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างใจแข็งหนักแน่น ไม่ใช่เป็นพวกไก่กาอาราเร่เล่นขายของเหมือนเด็กป.3

"นายเอามันไปทิ้งให้หน่อย" ซินเหยาพูดปฏิเสธอย่างใจหินทำลายความรู้สึกที่ซวี่เจ๋อมีให้เธออย่างราบคาบ

ความจริงที่เขาอุตส่าห์แบกของขวัญที่ไม่รู้ว่าเสียเหงื่อไปกี่หยดกลับมาจากต่างประเทศให้ สุดท้ายเธอไม่รับเอา มันก็ทำให้เขาปวดใจมากๆอยู่หรอก

แต่ถ้าหากเธอรับของขวัญชิ้นนี้ไปแล้ว เธอก็คงจะไม่ต่างจากนางเอกแอ๊บแบ๊วใสซื่อละครหลังข่าว อีกอย่างนี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่ในละครน้ำเน่า ยังไงเธอก็ไม่สามารถรับมันไว้ได้อยู่ดี

เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ซวี่เจ๋อต้องการมันคืออะไร ถึงแม้จะไม่มีค่าเป็นเงิน แต่เธอก็ไม่สามารถให้มันได้อยู่ดี

ซวี่เจ๋อเหงยหน้าขึ้น มองไปที่ใบหน้าอันสะสวยของซินเหยาด้วยสายตาที่เศร้าหม่นและพูดขึ้นว่า : "ผมคิดว่าถ้าผมหนักแน่นไม่ละเลิก คุณจะยอมอ่อนให้ผม"

ซินเหยา : หึหึ……

ใครบอกคุณว่าวิธีนี้มันจะใช้ได้ผลกับเธอ

บอกให้เอาบุญนะ วิธีนี้โยนทิ้งคูคลองไปได้เลย

"ชุดนี้ตอนนี้เก็บรักษาไว้ที่คุณก่อน มันไม่นับว่าเป็นของขวัญของคุณ รอถึงวันที่โปรเจคออกแบบเครื่องประดับของเยี่ยหวงเสร็จสิ้นก็นับว่าเป็นรางวัลตอบแทนให้คุณ ถึงเวลานั้นมันจะคิดเป็นงบของบริษัทเอง" ซวี่เจ๋อพูดหาวิธีจนได้

เพราะงั้นสุดท้ายเจ้าของชุดนี้ ก็คือเธอ?

ถึงแม้ว่าจะเป็นเธอที่เป็นคนรับชุดนี้ไว้ แต่ว่าชื่อเสียงไม่เหมือน ความหมายมันก็เปลี่ยนแปลงไปเช่นเดียวกัน

ชุดนี้ชนะเลิศที่งานออกแบบชุดเสื้อผ้า เพราะงั้นมันไม่มีทางจะดูไม่ดี

คนที่เกิดเป็นหญิงก็ชอบเสื้อผ้ากันทั้งนั้น โดยเฉพาะเสื้อผ้าที่สวยสะดุดตายิ่งไม่สามารถที่จะปล่อยผ่านไปได้ ถึงแม้ว่าเธอบางครั้งจะมีนิสัยเหมือนผู้ชายไปบ้าง แต่ใครจะไปรู้ว่าภายในได้ซ่อนความเป็นผู้หญิงที่อยู่ในสายเลือดไม่รู้เท่าไหร่

งบบริษัท งั้นก็ไม่เกี่ยวกับซวี่เจ๋อล่ะนะ

อย่าให้ได้เม้าท์นะ แค่บริษัทบอกว่าให้เสื้อผ้าราคาเจ็ดหลักกับเธอเธอยังเอา แล้วนับภาษาอะไรกับถ้าบริษัทบอกว่าจะให้เธอเป็นเงินพันล้านแล้วเธอจะไม่เอา เธอสามารถเอาได้อย่างสบายใจไม่คิดอะไรด้วยแหละขอบอก

"ฮืมมม…… งั้นชุดนี้รองานCESAที่ฉันทำอยู่เสร็จก่อนค่อยเอามาให้" ซินเหยาพูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวลและพรางยิ้มเบาๆ

"คุณนี่มันไม่สามารถที่จะรู้สึกตนเองเป็นผู้เสียเปรียบจริงๆ" ซวี่เจ๋อพูด

แหง๋อยู่แล้วสิ ถึงแม้เธอจะตระกละ แต่เธอก็เลือกกินนะ

เธอไม่ได้ชอบกินทุกอย่าง รวมถึงรสชาติของการเสียเปรียบ

ถึงแม้จะมีคำโบราณที่บอกไว้ว่า การเสียเปรียบคือโชคอันใหญ่

แต่ว่า……

บอกสวรรค์นั้นดีนัก ใยชิชักไม่ยอมไป

บอกสตรีนั้นคือไฟ ใยตั้งใจก้าวลงหา

บอกพนันนั้นคือผี ใยไม่เกรงเล่นชีวา

บอกยาพิษคือเงินตรา ใยงมหาไม่คลาคลอน

บอกความสูงนั้นหนาวเหน็บ ใยยอมเจ็บปีนไป่หอน

บอกเสียเปรียบคือโชคทอง ใยไม่พ้องยอมทำตาม

"คุณชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ" ซินเหยาพูดอย่างถ่อมตัวพรางยิ้ม

ซวี่เจ๋อคุยกับซินเหยาไปได้สักพัก นภาเริ่มจะคล้อยดับ สกุญญาต่างบินกลับรัง อากาศตอนนี้ก็เริ่มที่จะเย็นขึ้นเรื่อยๆ

ถึงแม้จะไม่อยากละทิ้งห้วงเวลาอันมีคุณค่านี้ที่จะได้อยู่กับซินเหยาตามลำพัง แต่ก็ไม่สามารถที่จะทนเห็นเธอหนาวสั่นอยู่ตรงนี้ได้ จึงได้จบการสนทนากับเธอในครั้งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ซวี่เจ๋อเปิดประตูรถ สายตามองลงต่ำ เห็นกล่องของขวัญที่ตนให้กับเด็กสองคนนั้นไปวางอยู่บนที่นั่งหลังเบาะ ตอนนี้รู้สึกไปไม่ถูกมาก

ซวี่เจ๋อหยิบกล่องของขวัญออกมา พรางยิ้มกลบเกลื่อนและพูดขึ้นว่า : "ผมเชื่อแล้วแหละว่าลูกสองคนนี้เป็นลูกคุณจริงๆ ของขวัญที่ผมให้พวกเขาต่างเอามาคืนผมหมด"

พูดไปเรื่อย เด็กสองคนนั้นเป็นลูกเธอจริงๆ ทำไมตอนนี้พึ่งจะเชื่อ?