SPH:บทที่ 28 มอบมันให้ฉัน
หวูไต้ และหลี่เสวี่ยซูจ้องไปที่ขวดน้ำแร่บนโต๊ะด้วยความงุนงง
เป็นเพราะเราตามกระแสนิยมการดื่มไวน์ไม่ทัน? ตอนนี้ไวน์ชั้นเลิศ ถูกเก็บไว้ในขวด?
หนึ่งขวด ที่มีราคาหนึ่งหยวน มีขวดน้ำ เพียงขวดเดียว ในขวดน้ำที่กระจ่างใส สามารถมองเห็นได้ทะลุปรุโปร่ง

เย่หยู ชี้ไปที่ขวดน้ำ แล้วพูดกับอาจารย์หวูว่า “อาจารย์หวู เป็นไวน์ที่ดีที่ผมพูดถึง”
หวูไต้มองเย่หยู แล้วสลับมองขวดน้ำที่อยู่บนโต๊ะ ชี้ไปที่ขวดน้ำ มือสั่นนิดๆ ด้วยวิธีนี้ เย่หยูเกือบจะสำลักควันตาย
“นี่เป็นไวน์ที่ดีที่นายพูดถึงเหรอ?”

หลี่เสวี่ยซุ มองขวดน้ำบนโต๊ะ และไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เย่หยู หยุดล้อเล่น นี่มันจะเป็นไวน์ไปได้อย่างไร?
เย่หยูเห็นว่าพวกเขาสองคนไม่เชื่อเขา และพูดขึ้นว่า “อาจารย์สองคนได้โปรดเชื่อผม เลยนี่เป็นไวน์ที่ดีจริงๆ!”

หลี่เสวี่ยหยูชี้นิ้วไปที่ไวน์ที่เขานำมา กับเย่หยูว่า “เย่หยู ดูสิขวดไวน์ของฉันราคาเกือบ 100,000 หยวนไม่ต้องพูดถึงว่าจะซื้อเป็นของขวัญพิเศษ ที่มีเงิน ก็ไม่สามารถซื้อได้ “
หลังจากพูดจบหลี่เสวี่ยหยู เขาชี้ไปที่ขวดน้ำแร่ของเย่หยู “ขวดของนายนี่คือหนึ่งหยวน มันจะกลายเป็นไวน์ได้อย่างไร?”
เย่หยู มั่นใจเขามองไปที่ขวดไวน์ราคาเกือบแสนหยวน “ไม่ว่าจะเป็นไวน์ที่ดีหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับรูปร่างหน้าตา แต่มันอยู่ภายในนั้นต่างหาก!”

หวูไต้ และหลี่เสวี่ยซู มองสบตากันแล้วก็เริ่มหัวเราะว่า “เย่หยู พวกเรายังไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นน้ำ หรือไวน์พวกเรายังไม่กระจ่างเลย?”
เย่หยูถอนหายใจอย่างนุ่มนวล แล้วหยิบขวดน้ำขึ้นมา “อาจารย์หวู ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมจะรินคุณให้ได้ชิม!”
อาจารย์หวู ยับยั้ง เย่หยูอย่างรวดเร็ว และปล่อยให้เขาเก็บขวดน้ำดื่ม ” เอาล่ะ เย่หยู อย่า เทมัน อุปกรณ์ไวน์ของฉันมีราคาแพง รีบอ่านหนังสือถ้านายยังวุ่นวาย ครูจะโกรธจริงๆ !”

หลี่เสวี่ยซู ตบไหล่ของเย่หยู และกระซิบว่า “เย่หยู, หวูไต้ เป็นคนที่รักไวน์อย่างแท้จริง โปรดอย่าล้อเล่นกับเขา แบบนี้อีก ต่อไปเขาจะโกรธจริงๆ”
เย่หยู่ ริมฝีปากของเขายกขึ้น เลิกคิ้วและมองดูอาจารย์หวูไต้“ อาจารย์หวู สิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด ฮันเสวี่ยได้กลิ่นมาก่อน เธอพูดว่าเป็นไวน์ที่ดี”
เมื่อหวูไต้ได้ยินคำพูดของเย่หยู เขาก็เริ่มจริงจังด้วยเช่นกัน ฮันเสวี่ย พูดจริง ๆหรือๆ? “
เย่หยูพยักหน้า
หวูไต่ มองขวดน้ำในมือของเย่หยู และไตร่ตรองว่า “ถ้าฮันเสวี่ยพูดจริง ๆ แล้วมันอาจจะเป็นไวน์ที่ดีจริง ๆก็ได้ “
หลี่เสวี่ยซู ยืนข้างด้านส่ายหัว แสดงความไม่เชื่อ “ แม้ว่าสิ่งที่ฮันเสวี่ยพูดนั้นเป็นความจริง แต่นี่ไม่ใช่ไวน์ แต่เป็นน้ำ เย่หยู เป็นนักเรียนมัธยม เขาจะเอาไวน์ที่ดีมาจากที่ไหน?”
หวูไต้ ก็เริ่มลังเลเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ แต่เย่หยูเป็นนักเรียนที่น่าภาคภูมิใจ ดังนั้นมันจะไม่ดีสำหรับเขา ที่จะปฏิเสธแบบไม่ไว้หน้าของเย่หยู
“ทำไมคุณไม่ลองดูล่ะ?”
หลังจากพูดอย่างนั้น หวูไต้ก็เริ่มรู้สึกเสียใจ เขาลังเลที่จะใช้ชุดแก้วไวน์นี้ และถ้ามันไม่ได้เป็นไวน์ที่ดี เขาก็ไม่อยากจะเอามันไว้ ตอนนี้เขาอยากจะรีบทำความสะอาดแก้วไวน์
เย่หยู เห็นการแสดงออกที่เจ็บปวดของหวูไต้ และพบว่ามันตลก “อาจารย์หวูไม่ต้องเจ็บปวด ไวน์ของผมนี้ดีจริง ๆ ผมจะไม่ทำให้แก้วไวน์ของอาจารย์เสื่อมเสีย”
หวูไต่หลับตาและโบกมือทำราวกับว่าเขาไม่อยากมอง “รินมา!”
เย่หยู พยักหน้า เทไวน์เพียงน้อยนิด ผมจะเทให้คุณหมดได้อย่างไร?
เย่หยู เทไวน์เท่ากับก้นแก้วไวน์ของหวูไต้และส่งให้เขา “อาจารย์หวู ลอง!
หวูไต่เอาแก้วไวน์มาอังใต้จมูก แล้วขมวดคิ้ว
หืม?
คิ้วที่ขมวดกันแน่นของหวูไต้ ค่อยๆผ่อนคลาย ขนคิ้วของเขาเลิกขึ้น และมองดูความไม่เชื่อปรากฏในดวงตาของเขา
หวูไต้ไม่ใช่คนไม่เอาไหน ฮันเสวี่ยบอก ในฐานะที่เป็นคนขี้เมา เขาสามารถบอกได้ด้วยการดมกลิ่นว่าเป็นไวน์ที่ดีหรือไม่

ดวงตาของหวูไต้ เบิกกว้าง ตกใจทำให้หัวใจเขาพองโต มือที่ถือแก้วไวน์ เริ่มสั่นสะเทือน นี่เป็นไวน์ที่ดีจริงๆ!
เพียงแค่ดมไวน์ในแก้วหวูไต้ ก็เมาเหล้าแล้วโดยไวน์ของเย่หยู
หลังจากนั้นไม่นานหวูไต้ ก็กระดกไวน์เข้าปากด้วยความพอใจ
รสชาติของไวน์ในปากหนาและแผ่ซานยาวนาน ช้าๆที่สุดของรสชาติของไวน์ หวูไต้ก็เมาแล้ว
อึก!

ขณะที่เขาดื่มไวน์อย่างตะกละตะกละในปาก น้ำอุ่น ๆ ไหลผ่านจากคอของเขา เข้าไปในท้องของเขา และกระจายไปทั่วร่างกายของเขา
หวูไต้รู้สึกถึงรสชาติของธรรมชาติของน้ำในลำธาร นกและดอกไม้หอม ในขณะนี้เขารู้สึกว่าวิญญาณของเขาได้รับการชำระล้างบาป
หลังจากนั้นไม่นานหวูไต้ ก็อ้าปากแล้วค่อยๆกลืนไวน์ กลิ่นแอลกอฮอล์ กลมกล่อมเหมือนน้ำฤดูใบไม้ผลิไหลออกมาจากปากของเขา
เมื่อเห็นลักษณะที่ทำให้มึนเมาของหวูไต้ หลี่เสวี่ยซู ก็รู้สึกประหลาดใจ เช่นกัน เป็นไปได้ไหมที่ไวน์นี้ จะดีจริงๆ? มิฉะนั้นหวูไต้จะไม่แสดงออกบนใบหน้าของเขา
สังเกตว่าเขายังมึนเมาเล็กน้อย หลี่เสวี่ยซู ถามเบา ๆ ว่า “หวูไต้นี่เป็นไวน์จริงๆเหรอ?” มันมีรสชาติแบบไหน?
หวูไต้เงยหน้าขึ้นมอง หลี่เสวี่ยซู โมโหเขาเพราะขัดจังหวะการเพลิดเพลินไปกับไวน์ เขาพูดอย่างกระวนกระวายว่า “นี่ไม่ใช่เหล้าองุ่น!”
หลี่เสวี่ยซู หัวเราะเบา ๆ “อย่างที่ฉันพูดสิ่งนี้จะเป็นอย่างไร … “
“นี่คือน้ำทิพย์อมตะ!”
“… ไวน์อมตะ?” หลี่เสวี่ยซูยกเสียงของเขาโดยไม่ตั้งใจ และร้องออกมาด้วยความตกใจ
หวูไต้ ตบริมฝีปากแล้วถอนหายใจ “นี่คือ การหมักไวน์อมตะ ในชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยได้ชิมไวน์รสเลิศชนิดนี้เลย! เมื่อเทียบกับไวน์นี้ สิ่งที่ฉันเคยดื่มคือขยะทั้งหมด! ถ้านี่ไม่ใช่ไวน์อมตะแล้ว มันคืออะไร? “
“นี้!” หลี่เสวี่ยซู ตกใจมากจนพูดไม่ออก
เมื่อเห็นว่าเย่หยู ยิ้มเบา ๆ เทไวน์ลงในถ้วยอีกใบหนึ่งแล้วส่งมอบให้หลี่เสวี่ยซู “อาจารย์ใหญ่ลองมัน มันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
หลี่เสวี่ยซู หยิบแก้วไวน์ด้วยความลังเล และตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ก่อนที่จะเปิดปากของเขาและกลืนมันลงในอึกเดียว!

“เฮ้อ!” คุณดื่มแบบนี้ได้อย่างไร! “เมื่อสังเกตว่าหลี่เสวี่ยซู ดื่มไวน์ เหมือนวัว หวูไต้ ซึ่งยืนเคียงข้างตะโกนอย่างกระวนกระวาย
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ หลี่เสวี่ยซู ดื่มด่ำกับไวน์อย่างสมบูรณ์ และไม่สนใจสิ่งที่หวูไต้พูด
“ดี!” “ไวน์ชั้นดี!”
หลีเสวี่ยซูลิ้มรสไวน์ไม่นาน หลังจากตื่นขึ้นมาจากรสชาติของไวน์อมตะของเขา และมองไปที่แก้วว่างเปล่า ขณะที่เขาชื่นชมเสียงดัง
หวูไต้เลียริมฝีปากอย่างโลภ เมื่อเห็นหลี่เสวี่ยซูดื่ม เขาเห็นขวดน้ำแร่บรรจุขวดในมือของเย่หยูจากสายตาและตื่นเต้นทันที
“เย่หยู, ยังมีไวน์เหลืออีก รีบรินให้ฉันหน่อย!”
“รอก่อน!” หลี่เสวี่ยซู หยุด หวูไต้ ดูขวดน้ำในมือของเย่หยู และพูดว่า “เทออกให้ฉัน!”
หวูไต้ มองที่หลี่เสวี่ยซู และจ้องมองเขาว่า “อะไรนะ คุณยังต้องการจะสู้กับครูของเย่หยูเหรอ?”
หลี่เสวี่ยซู เพิกเฉยต่อหวูไต้ และจ้องมองของเหลวในน้ำแร่อย่างต่อเนื่อง “เบื้องหน้า ไวน์รสเลิศ ไม่มีมิตรภาพของอาจารย์และนักเรียน!”
“ตกลงหลี่เสวี่ยซู! เย่หยู รินเหล้าให้ฉัน ให้ฉันเถอะ มันเสียเปล่าถ้านายให้เขา! “หวูไต้มองเย่หยู แบบอ้อนวอน
หลี่เสวี่ยซู ก็ไม่เต็มใจและเขาปิดกั้นมือของหวูไต้ “หวูไต้!” อะไรที่ทำให้คุณพูดอย่างนั้น? เย่หยู มอบไวน์ให้กับฉัน ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันยังเป็นหัวหน้าโรงเรียนอยู่! “
“หลักการของนายคืออะไร!” ฉันยังเป็นอาจารย์ของนายนะ! เย่หยู มอบไวน์ให้กับฉัน! “หลังจากที่หวูไต้พูดจบ เขาดึงมือของเย่หยูไม่ปล่อยเลย มันเหมือนกับว่าคุณไม่ให้ไวน์ฉัน ฉันจะไม่ยอมไปไหน

เย่หยูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ในขณะที่เขามองดูทั้งสองคน สำหรับไวน์จำนวนเล็กน้อยพวกนี้ พวกเขาต่อสู้จนกระทั่งดวงตาของพวกเขาเป็นสีแดง มันคุ้มหรือไม่?
เขารีบปลอบทั้งสองในกรณีที่พวกเขาเริ่มต่อสู้ “เอาล่ะคุณสองคนอย่าต่อสู้อีกต่อไปไม่มีอะไรมากและไม่น้อยเพียงครึ่งเดียวสำหรับคุณแต่ละคน!”
หวูไต้ และ หลี่เสวี่ยซู มองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกันว่า “เอาล่ะเรามาแบ่งครึ่งกันเถอะ!”
ภายใต้การเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดของทั้งสอง เย่หยู แยกขวดน้ำออกเป็นสองส่วนอย่างระมัดระวัง และเทลงในแก้วสองใบ
หวูไต้และหลี่เสวี่ยซู มองดูสองแก้วต่อหน้าพวกเขา หลังจากเปรียบเทียบเป็นเวลานาน
ในที่สุดพวกเขาก็หยิบถ้วยที่พวกเขาคิดว่าเยอะที่สุด