ปลายฝนต้นเหมันต์ - ตอนพิเศษ 1 ฤดูร้อน ฤดูรัก 3/3
“เรน อาขอโทษ”
เหมันต์ผวาตามมาดักหน้า ก่อนจะสวมกอดคนรักไว้แน่น แต่วัสสานก็เบี่ยงตัวหลบและดิ้นรนจะออกจากอ้อมกอด
เมื่อคนตัวเล็กไม่ยอม เหมันต์ก็ย่อตัวลงไปคุกเข่า ใบหน้าคมซบลงตรงหน้าท้อง สองแขนก็รัดโคนขาของวัสสานไว้แน่น
“อย่าไปเลยนะ อาขอร้อง”
แม้ร่างกายจะไม่ขัดขืน แต่วัสสานก็เบือนหน้าหนี ลำคอระหงตั้งตรงอย่างคนที่กำลังงอน
“ขอโทษ อาผิดไปแล้ว”
เหมันต์เสียงอ่อนยอมทำทุกอย่าง ขอเพียงวัสสานไม่ออกจากบ้านไปเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าวัสสานเริ่มสงบลง เหมันต์ก็ลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มคนตัวเล็กไปวางลงตรงตั่งหน้าห้องนอน หนุ่มใหญ่คุกเข่าลงตรงหน้า พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน
“ยกโทษให้อานะ”
วัสสานหลุบสายตามองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด
“เรนจะแน่ใจยังไงว่าอาเหมจะไม่ทำแบบนี้อีก”
เหมันต์จับมือเรียวขึ้นมาแนบข้างแก้ม
“อารับปากว่าจะไม่ใช้อารมณ์แบบนี้อีก”
“ไม่ใช้กำลังด้วย” วัสสานย้ำให้เหมันต์พูดตาม
“ไม่ใช้กำลัง” หนุ่มใหญ่ก็ยอมพูดตามอย่างว่าง่าย
“ไม่หึง” วัสสานพูดนำอีก
“อันนี้ทำไม่ได้” แต่เหมันต์กลับปฎิเสธ
วัสสานกลั้นยิ้มไว้ แล้วก็บังคับให้พูดอีก “ไม่หวง”
เหมันต์รีบส่ายหน้า “นี่ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่เลย”
“งั้นเรนไปนอนบ้านคุณพ่อ” วัสสานทำทีเป็นลุกขึ้นยืน เหมันต์ก็รีบผวาตาม แล้วรั้งร่างบางให้ลงมานั่งบนตัก
“อย่าบังคับให้ทำในสิ่งที่อาไม่มีวันทำได้ได้ไหม ไม่ให้หึงไม่ให้หวงอาทำไม่ได้หรอกนะ นอกจากจะจับเรนขังไว้ในห้องไม่ให้ออกไปเจอใคร เรนจะยอมไหมล่ะ ถ้ายอม อาก็จะรับปาก”
เหมันต์ต่อรองเสียงอ่อน เพราะเขาไม่มีวันทำได้แน่ แค่วัสสานพูดคุยกับลูกค้าผู้ชายเขาก็ยังหึงเลย
“อาเหมจะใจร้ายขังเรนไว้ในห้องเชียวเหรอครับ”
“ก็ถ้าเรนบังคับให้อาเลิกหวงเรนล่ะก็ อาก็จำเป็นต้องทำ”
“ใจร้ายชะมัด”
“ใครกันแน่ที่ใจร้าย จะหนีไปนอนบ้านพ่อ” เหมันต์กดจูบลงบนไหล่ของวัสสาน วงแขนทั้งสองข้างก็รวบร่างบางไว้แน่น แบบที่วัสสานไม่มีทางจะลุกหนีไปนอนบ้านบิดาได้อย่างแน่นอน
“เรนไม่ไปก็ได้ แต่อาเหมทำผิดต้องโดนทำโทษ”
“อายอมทุกอย่างเลย ขออย่างเดียว อย่าพูดว่าจะไม่อยู่ด้วยกันอีก”
วัสสานรู้สึกถึงน้ำตาที่ซึมผ่านเสื้อเข้ามาตรงหัวไหล่
“อาเหม” วัสสานรีบหันขวับไปหาคนที่ซบใบหน้าอยู่ด้านหลัง จึงได้เห็นว่าเหมันต์กำลังร้องไห้
“อาทนไม่ได้” เหมันต์จับจ้องใบหน้าหวานของคนรักผ่านม่านน้ำตา
“อาเหม” วัสสานโผเข้ากอดเหมันต์ไว้แน่นอย่างปลอบโยน “เรนขอโทษครับ เรนไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้อาเหมเสียใจ เรนไม่ได้จะทิ้งอาเหมไปไหน เรนแค่ไม่ชอบใจที่อาเหมทำแบบนั้นต่อหน้าลูก”
“อาจะไม่ทำแบบนั้นอีก อาขอโทษ” เหมันต์เอ่ยออกมาเสียงเครือ สองแขนก็รัดร่างบางไว้แน่นจนตัวสั่น
“เรนก็ขอโทษ เรนจะไม่พูดแบบนั้นอีก” วัสสานน้ำตาคลอรู้สึกเสียใจที่ทำให้เหมันต์คิดมาก
“เราดีกันนะ/เราดีกันนะ” ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน พร้อมกับการยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกลี่ยข้างแก้มของกันและกัน
ทั้งสองเช็ดน้ำตาให้กันและกัน ส่งยิ้มให้กันและกัน และสวมกอดซึ่งกันและกันอีกครั้ง
“หม่ามี้ ป่าปี๊”
ในขณะที่ทั้งสองสวมกอดกันแนบแน่น ลูกชายตัวน้อยก็คลานเข้ามาแทรกกลาง เหมันต์จึงยกวัสสานลงจากตักแล้วอุ้มลูกน้อยขึ้นไปนั่งแทน
“น้องเหนือ ป่าปี๊ขอโทษนะครับที่ทำให้ตกใจ”
“จ๋อโจ้ด” เด็กน้อยพูดตามบิดา แต่ก็ยังไม่ชัดนัก “ป่าปี๊จ๋อโจ้ด หม่ามี้ ปาปี๊จ๋อโจ้ด” ลูกชายตัวน้อยหันไปพูดกับมารดา ราวกับจะบอกว่า ป่าปี๊ขอโทษแล้ว หม่ามี้หายโกรธเถอะนะ
วัสสานยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มยุ้ยดังฟอด ฝ่ายเหมันต์ก็ฉวยโอกาสกดจูบลงบนศีรษะของวัสสาน
ทั้งสองส่งยิ้มให้กันอีกครั้ง ก่อนที่เหมันต์จะเอนตัวลงไปนอนหนุนตักคนรัก แล้วจับลูกน้อยมานั่งทับบนอก
สามคนพ่อแม่ลูกพูดคุยหยอกล้อกันอยู่บนตั่งหน้าห้องอย่างมีความสุข ไม่นานน้องเหนือก็หลับคาอกบิดา
วัสสานยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบศีรษะลูกชายอย่างรักใคร่ ส่วนอีกข้างก็ลูบศีรษะของเหมันต์ เพราะรายนั้นหลับไปพร้อมกับลูกน้อย
ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มผุดพรายขึ้นเต็มหน้า ทั้งสายตาที่มองผู้ชายทั้งสองก็เต็มไปด้วยความรัก แค่ผู้ชายสองคนนี้วัสสานก็แทบจะรับมือไม่ไหว เหมันต์คิดได้อย่างไรว่าเขาจะนอกใจ
วัสสานยิ้มกว้างพลางก็ส่ายหน้าไปมา มือเรียวเลื่อนไปบีบจมูกของเหมันต์อย่างมันเขี้ยว
“ขี้หวงจริงพ่อคุณ”
YOU MAY ALSO LIKE
