นิยาย ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 87 + 88

ตอนที่ 87 เจ้าจ่าเขาได้ไหม!?

เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทําให้ทุกคนตกตะลึงและทุกคนก็มองขึ้นไปเห็น เฟิงเยี่ยนที่กําลังยืนอยู่ที่หน้าประตู

ตอนแรกโจวฉีคิดว่าเขาสามารถเอาชนะหลิงเหอได้ในการโจมตีครั้งเดียว แต่ สัมผัสเมื่อครู่นี้มันราวกับว่าดาบของเขากาลังตัดผ่านก้อนหินที่แข็งแกร่งและใหญ่โต เขามองขึ้นไปยังผู้บุกรุกที่เข้ามาขัดจังหวะเขา แต่มันทําให้เขาตกใจ

คนที่มาขัดขวางเขาและหลิงเหอ อีกทั้งหยุดดาบของเขานั้นเป็นชายที่สูงแข็งแรง และหล่อเหลา ชายคนนั้นสวมชุดเกราะที่แปลกประหลาดและโดดเด่นมาก มันใช้อาวุธแปลก ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเพื่อขวางการโจมตีของดาบ สิ่งที่ทําให้โจวฉีตะลีงมากขึ้นคือดวงตาที่เพิ่มขึ้นซึ่งอยู่ในแนวตั้งบนหน้าผากของชายคนนั้นบนใบหน้าที่ดู ดีนั้นไม่มีอารมณ์ใด ๆ อยู่เลยและแววตาเย็นชาคู่นั้นทําให้โจวฉีหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

เขาถอยหลังโดยสัญชาตญาณและมองไปยังชายสามตาคนนั้นด้วยความกลัว แต่ เมื่อมองดูอีกครั้ง โจวฉีก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อยเนื่องจากผิวหนังของชายคนนั้นถูกปกคลุม ไปด้วยเส้นเลือดแปลก ๆ หากบุคคลนี้ไม่ได้เข้ามาขัดขวางการโจมตีของเขา เขาคงจะคิดว่าเจ้านี่เป็นหุ่นไม้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองแน่ๆ

“คุณหนู?” หลิงเหอมองไปยังอี้เฟิงเยี่ยนด้วยความตกใจ

ดวงตาที่ยิ้มแย้มของจี้เฟิงเยี่ยนจ้องไปยังหลิงเหอ และนางก็กล่าวว่า “พี่ชายหญิง ทําไมท่านต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าไร้ค่าพวกนี้? ดาบสองคมสามแฉกของหยางเจี้ยนเพิ่งสร้างเสร็จ หยางเจี้ยนไม่ได้บอกท่านเหรอว่าเขาต้องการใช้เลือดของใครสักคนมา เลี้ยงดาบของเขา? ดีจัง ดาบสองคมสามแฉกนี้ไม่เคยใช้มาก่อน วันนี้ … ดาบเล่มนี้จะได้ลิ้มรสการนองเลือดได้เสียที”

ขณะที่นางพุดดวงตาของจี้เฟิงเยี่ยนหันไปมองที่โจวฉีที่ยังคงทําหน้างนงง

หยางเจี้ยนยืนอยู่ที่ด้านข้างแล้ว เขาดูสูงส่งเหมือนพระเจ้าและดูเหมือนว่าเขาสามารถต่อสู้กับศัตรูหมื่นคนได้ด้วยตัวเอง

“ จี้เฟิงเยี่ยน เจ้ามันหยิ่งยโสเกินไป!” เสียงของเล่ยซูที่เงียบๆมานานดังขึ้น

จี้เพิ่งเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองไปยังเล่ยซูที่กําลังนั่งอยู่บนหลังม้าและนางยกคิ้วขึ้น แล้วพูดอย่างแปลกใจว่า”อาวุโสเล่ย ทําไมเจ้ามาที่นี่แทนที่จะดูแลลูกชายของเจ้าที่บ้านล่ะ ได้ยินว่ากันเจ้านั่นพังไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หลังจากคําพูดของจี้เฟิงเยี่ยน ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมอาคารทั้งหมดก็มีสีหน้าสนใจในเรื่องนี้

เล่ยซูมีลูกชายคนเดียว และคนๆนั้นคือ เล่ยมิน คนที่กันฟัง…ก็เลยมินไม่ใช่เหรอ?

ใครกันมีความสามารถสะเทือนฟ้าเช่นนี้ได้?

หากต้องการเอาชนะนายน้อยลูกท่านเจ้าเมือง ก็ต้องคนที่มีอานาจใกล้เคียงกันใช่ไหม?

ใบหน้าของเล่ยซูถูกปกคลุมไปด้วยความชั่วร้าย เขามองไปยังอี้เฟิงเยี่ยนอย่างเย็นชาและมีความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง เขาหายใจเข้าลึก ๆ อย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะยิ้มและพูดว่า”จี้เฟิงเยี่ยน เจ้าอย่าดีแต่ปาก ข้ามาที่นี่ก็เพราะเรื่องของเจ้า เข้าใจหรือเปล่า!?

“ขออภัย ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าทําไมเจ้าต้องมา” จี้เฟิงเยี่ยนยักไหล่และไม่สนใจเล่ยซู

เจ้าแก่คนนี้ยังคิดจริงๆว่านางเป็นคนอ่อนแอ?

เล่ยซูกัดฟันของเขา และกลับสู่อาการสงบอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็ปรบมือ จากนั้นชายวัยกลางคนที่ดูผอมและดูหยาบคาย ชายคนนี้สวมเสื้อผ้าซอมซ่อเดินออกมาจากหมู่ทหาร เขาเดินมาที่บริเวณหน้าบ้าที่เล่ยซูกําลังขี่และโค้งคํานับด้วยความเคารพ

“ จี้เฟิงเยี่ยนเจ้าจ่าเขาได้ไหม” เลยซูชี้ไปที่ชายวัยกลางคนที่ดูหยาบคายและถาม

จี้เฟิงเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ “ข้าไม่เคยเห็นเขามาก่อน”

“ไม่เคยเห็นมาก่อน?”เล่ยซูหัวเราะอย่างเย็นชา เขายกคางขึ้นเล็กน้อยและมองไปจี้เฟิงเยี่ยนจากบนลงล่างหัวจรดเท้า จากนั้นเขาก็พูดว่า”แม้ว่าเจ้าจะไม่ยอมรับ แต่เรื่องของวันนี้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้เปรียบแน่ๆ”

จี้เฟิงเยี่ยนมองไปยังเล่ยซูโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่ในใจกําลังครุ่นคิดกลอุบายที่เล่ยซูเอาออกมา

ตอนที่ 88 เจ้าได้เสียกับเขาแล้ว

“จี้เฟิงเยี่ยน ในฐานะที่เจ้าเป็นคู่หมั้นของเลยมินลูกชายของข้า เจ้านั้นอาภัพจนไม่ได้เป็นที่ต้องการในครอบครัวของตัวเอง มินเอ๋อร์ทนไม่ได้ที่ปล่อยให้เจ้าต้องทนทุกข์ และสั่งให้คนของเขาพาเจ้าไปที่เมืองจี…ซึ่งเขาก็รู้ว่าเจ้านั้นสําส่อนตั้งแต่อายุยังน้อย หลังจากมาถึงเมืองจีไม่เพียงแต่เจ้าไม่รู้สึกขอบคุณต่อความพยายามของลูกชายข้า แต่เจ้ายังมีความสัมพันธ์ที่ผิดกฎหมายกับคนอื่นด้วย! เมื่อมีคนจับเจ้าได้คาหนังคาเขาในเรื่องสกปรกแบบนั้น… เจ้าก็สั่งปิดปากพวกเขาจริงๆ! เหลือเชื่อจริงๆ ที่โลกนี้จะมีผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างเจ้า!” เสียงของเล่ยซูแหลมและเสียดหูทุกคน ทุกครั้งที่เขาเปิดปากคากล่าวหาที่ไม่เป็นจริงก็ตรงเข้าทําร้ายจี้เฟิงเยี่ยน

หลังจากเล่ยซูพูดทุกอย่างจบ รอบ ๆ ก็เงียบลง

จี้เฟิงเยี่ยนเพิ่งมาถึงเมืองจเมื่อไม่นานมานี้ และการเดิมพันกับคุณหนซูหลิงเฉิงที่ร้านพนันหินก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองจี ใครก็ตามที่อยู่ในช่วงวันนั้นสามารถบอกได้ว่า จี้เพิ่งเยี่ยนและ นายน้อยเลยมินลูกชายของเจ้าเมืองเลยต้องรู้จักกัน

ยกเว้นว่า..

ไม่มีใครนึกได้ว่าหญิงสาวหน้าตาธรรมดาคนนี้เป็นคู่หมั้นของเล่ยมิน สิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งไปกว่านั้นคือ นางเป็นสตรีสาส่อนและไร้ซึ่งมนุษยธรรมตั้งแต่อายุยังน้อย!

แทบจะในทันที ทุกคนที่อยู่นอกบ้านเริ่มส่งเสียงฮือฮากัน พวกเขาทั้งหมดมองไปที่จี้เฟิงเยี่ยนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย

“นังสารเลวคนนี้ ขนาดมีนายน้อยเป็นคู่หมั้นอยู่แล้ว ยังสําส่อนได้ไม่เลือก โธ ช่างน่าเห็นใจนายน้อยเลยจริงๆ”

“ศีลธรรมเสื่อมโทรมมากขึ้นในแต่ละวัน ถ้าไม่ได้ยินกับหู ข้าคงไม่เชื่อนะเนี่ย”

“นางเป็นโสเภณีจริงๆ ไม่น่าแปลกใจจริงๆ ท่ายเล่ยช่างเป็นพ่อเมืองที่ประเสริฐ ถึงกับมากําจัดเรื่องผิดศีลธรรมด้วยตนเอง”

ขณะที่ค่าพูดที่รุนแรงยังคงดําเนินต่อไป เลยซูก็มองไปยังผลลัพธ์ที่เขาคาดหวังด้วยความพึงพอใจ

ไม่มีใครสงสัยคําพูดของเล่ยซูแม้แต่น้อย ท้ายที่สุดเล่ยซูก็เป็นเจ้าเมืองและสำหรับคนอื่น ๆ จี้เฟิงเยี่ยนเป็นเพียงเด็กที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ใครจะเชื่อว่าเจ้าเมืองของพวกเขาจงใจกล่าวหาเด็กน้อยคนหนึ่ง

ใบหน้าของหลิงเหอเปลี่ยนเป็นสีซีดแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเล่ยซูจะใช้เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้เพื่อกล่าวหาจี้เฟิงเยี่ยนจริงๆ!

“เหลยเสียว! เจ้าควรพูดให้ถูกต้อง! คุณหนูของเรามีพฤติกรรมที่เหมาะสมเสมอ อย่ากล่าวหานาง!” หลิงเหอโกรธเกรี้ยวจนพูดผิดพูดถูก กระทั่งชื่อเล่ยซูเขายังพูดผิด

แต่เล่ยซูยังคงนั่งมองพวกจี้เฟิงเยี่ยนด้วยความรังเกียจจากบนหลังม้าของเขา เขาพูดอย่างเย็นชา กล่าวหานางเหรอ? ทําไมข้าต้องกล่าวหาเด็กสาวคนหนึ่ง ถ้านางไม่ได้กระทําการที่น่าอับอาย ทําไมข้าต้องไปเกี่ยวข้องกับผู้คนมากมายขนาดนี้เพื่อทําร้ายเด็กคนหนึ่ง”

“เจ้ากาลังพูดเรื่องไร้สาระ! คุณหนูของเราคือ…”

“แล้วไง? ข้าอยากรู้จริงๆว่าเจ้าจะหาข้อแก้ตัวอะไรมาช่วยเด็กสาส่อนคนนี้ให้รอดพ้นจากความผิดร้ายแรงของนาง” เลยขู่ยิ้มและแสดงสีหน้ารังเกียจ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังเฟิงเยี่ยน ซึ่งการแสดงออกของนางยังคงเหมือนเดิม

“จี้เพิ่งเยี่ยน สุนัขของเจ้าบอกว่าข้ากล่าวหาเจ้า…ข้าจะให้ทุกคนที่นี่ดูด้วยตาตัวเองว่าขากล่าวหาเจ้าผิดจริงๆหรือเปล่า”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เล่ยซูก็มองไปที่ชายวัยกลางคนหน้าตาหยาบคายที่ยืนอยู่หน้าม้าของเขาแล้วพูดว่า”บอกพวกเขาทุกอย่างที่เจ้าเห็นในวันนั้นและพูดตามตรง ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้าหากที่พูดไม่เป็นความจริง”

ชายวัยกลางคนนั้นงอหลัง และใช้หมัดทั้งสองข้างที่กําไว้ที่หน้าอกและพยักหน้า จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดต่อหน้าทุกคนว่า“ข้าเป็นคนงานเหมืองในเมืองจี และจัดหาหินแร่ดิบให้กับร้านค้าอัญมณีมาโดยตลอด เมื่อไม่นานมานี้จู่ๆเจ้าของร้านขายอัญมณีก็กลายเป็นคนไร้เดียงสา บ้าๆบอๆไป และร้านก็ถูกส่งต่อให้ลูกชายของเขา ตอนแรกข้าไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่เมื่อสองวันก่อนตอนที่ข้าไปส่งหินแร่ชาเพราะเกิดอุบัติเหตุจนเกิดเคล็ดขัดยอกที่ข้อเท้าข้าจึงมาสายนิดหน่อยและข้าก็เห็น …”

“เจ้าเห็นอะไร” เลยซถามอย่างตามที่ได้เตี้ยมกันไว้

คนนั้นกลืนน้ําลายก่อนจะพูดว่า “ข้าเห็นเจ้าของร้านคนใหม่กับผู้หญิงคนหนึ่งกําลังมีเพศสัมพันธ์กัน……”