นิยาย ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 85+86

ตอนที่ 85 ความภูมิใจในฐานะนักรบ

จี้เพิ่งเยี่ยนเดินออกจากจวนก็เห็นดาบและคันธนูมากมายถูกดึงออกมารายล้อม

เล่ยซูนําทหารสองสามร้อยคนจากเมืองจี ไปล้อมรอบที่พักที่เพิ่งเยี่ยนอาศัยอยู่อย่างสมบูรณ์โดยไม่เหลือโอกาสให้ใครได้หลบหนี เลยซูสวมชุดปกติของเขาในวันนั้น โดยมีชุดเกราะสีทองหม่นทับด้านนอกและขี่ม้าตัวสูงใหญ่

ด้านข้างของเขาคือเหล่าหัวหน้าครอบครัวของตระกูลที่มีชื่อเสียงต่างๆของเมืองจี ที่ได้ยืนเรียงรายกันอย่างเรียบร้อย นอกจากทหารที่เล่ยซุนมาแล้ว หัวหน้าครอบครัว เหล่านี้ยังนําองครักษ์มาด้วยทหารที่รออยู่ด้านนอกปิดกั้นทางเข้าแคบ ๆ โดยสิ้นเชิง พวกเขาทุกคนถือดาบที่แหลมคมและบางคนก็ถือธนูยาวโดยที่ลูกธนูของพวกเขาบรรจุอยู่บนคันธนูแล้ว

ผู้คนทั่วไปในเมืองจีต่างพากันหวาดผวาเมื่อเห็นสิ่งนี้ในขณะที่กองทัพเล็กๆได้เดินผ่านพวกเขาไป พวกเขาหลายคนตกใจและอยากรู้อยากเห็น แต่พวกเขาไม่กล้าจึงซ่อนตัวอยู่ข้างๆ แล้วมองดูการต่อสู้ที่กาลังจะเกิดขึ้น

ด้านนอกประตูที่เปิดกว้างของที่อยู่อาศัยเก่าๆ โดยมีหลิงเหอเป็นผู้นํามีทหารสองสามคนรอคอยอย่างเคร่งขรึม

พวกเขาเปลี่ยนเป็นชุดเกราะที่เคยใช้ในการต่อสู้ครั้งก่อน ชุดเกราะเหล่านี้ไม่สวยหรูเหมือนกับชุดเกราะสีทองที่น่าขยะแขยงของเล่ยซู เพราะเกราะของพวกเขามีร่องรอยความเสียหายและรอยขีดข่วนที่แตกต่างกัน บางคนก็มีรอยน้อย บางคนมีมาก…

สิ่งเหล่านี้เป็นสัญลักษณ์อันรุ่งโรจน์ของการต่อสู้กับเผ่าปีศาจเมื่อครั้งอดีต หลังจากออกจากสนามรบ พวกเขาคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้สวมชุดเกราะที่พวกเขาเคยใช้ ในการปกป้องอาณาจักรโดยที่พวกเขาไม่รู้เลย….ว่าสุดท้าย

อนิจจา พวกเขาจะสวมชุดเกราะอีกครั้งในวันนี้ แต่พวกเขาไม่ได้ต่อสู้กับเผ่าปีศาจ แต่พวกเขากําลังต่อสู้กับดาบอันแหลมคมของทหารเมือง

“เล่ยซู เจ้ากาลังทําอะไรอยู่” หลิงเหอมองไปยังเล่ยซู ซึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าตัวสูงด้วยสายตาที่เฉียบคมของเขา คราวนี้เขาไม่สนใจตาแหน่งอันทรงเกียรติของเล่ยซูอีกต่อไปแล้ว

เล่ยซูนั่งด้วยท่าทางที่เหมาะสมบนหลังม้าและยกคางขึ้นสูงอย่างหยิ่งผยอง เขามองไปที่หลิงเหอด้วยสายตาที่ดูหมินและเย็นชา ดวงตาเขานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เล่ยซไม่มีทางลืมว่าเป็นหลิงเหอที่พาคนของเขาไปทุบตีเลยมินจนเกือบตายนอก ถ้ําแร่ในวันนั้น

“เจ้าเป็นตัวอะไร? เจ้าใหญ่ขนาดไหนถึงกล้าเรียกชื่อเจ้าเมืองของเรา? ถ้าเจ้ามีไหวพริบก็จงหลบทางและมอบจี้เพิ่งเยี่ยนให้พวกเรา” ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ เล่ยซู ก้าวไปข้างหน้าเพื่อข่มขู่ที่หลังเขาเขาถือดาบขนาดใหญ่เช่นเดียวกับหลิงเหอและเขามีออร่าที่น่าประทับใจยิ่งกว่าทหารคนอื่นๆรอบๆ

“คุณเป็นอะไรด้วย! คุณคิดว่านางสาวของเราเป็นคนที่คุณสามารถพบได้ด้วยความตั้งใจหรือไม่ Linghe ปฏิเสธโดยไม่มีการสนับสนุน

“ข้าคือนักดาบที่เก่งที่สุดของท่านเจ้าเมืองเลย นามว่าโจวฉี!” ชายที่ถือดาบอ้าปากพูดอย่างหยิ่งผยอง

ในโลกนี้นอกจากนักรบจุติแล้วยังมีบทบาทสําคัญอื่น ๆ อีกด้วย เช่น นักควบคุมสัตว์อสูร นักเวทย์ นักบวช นักธนู นักปรุงยา หมอ ช่างตีเหล็ก นักบ่มเพาะทองคําและ .. นักดาบ
ในหมู่พวกเขา บทบาทของนักดาบเป็นสิ่งที่สามารถระบุตัวตนได้มากที่สุด อาวุธของนักดาบทุกคนคือดาบขนาดใหญ่และน้ําหนักของมันก็หนักมาก และไม่ค่อยมีใครสามารถใช้มันได้นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทําไมความต้องการในการสร้างนักดาบจึงเป็นที่ต้องการมากที่สุด ในขณะเดียวกัน นักดาบก็เป็นบทบาทที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงสุด

“โจวฉี? ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน” หลิงเหอกล่าวด้วยเสียงหัวเราะเยือกเย็น

การแสดงออกของโจวฉีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักในเมืองจีและมีตําแหน่งที่สมควรได้รับ…อย่างเช่นฐานะนักดาบที่ดีที่สุด อย่างไรก็ตามนักดาบไร้ชื่อเบื้องหน้าเขาดูถูกตําแหน่งของเขาอย่างแท้จริง

“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเหรอ? ดีหลังจากที่ข้าฆ่าเจ้าแล้ว ข้าจะให้ใครสักคนสลักชื่อของข้าไว้บนหลุมศพของเจ้า!” โจวฉีหัวเราะอย่างเย็นชาและเตรียมพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับชักดาบ

เล่ยซูนั่งเงียบ ๆ บนหลังม้าของเขาและไม่มีเจตนาที่จะหยุดเหตุการณ์ใดๆทั้งสิ้น

เขาไม่สนใจ ก่อนที่จะจับจี้เฟิงเยี่ยน เขาไม่คิดที่จะเริ่มต้นญาติดีกับคนที่ชื่อหลิง

เหอ!

ตอนที่ 86 ดาบใกล้หัก

บรรดาผู้คุ้มกันของจี้เพิ่งเยี่ยนยืนรอบ ๆ หลิงเหอด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ทุกคนกังวลใจทันที่เมื่อโจวฉีก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับลากดาบในมือไปตามพื้น จนมีเสียงบาดหูและมีรอยลึกทิ้งไว้ที่พื้น

“ท่านหัวหน้า ดาบของเจ้าคนนั้นมีความลับบางอย่าง” ผู้คุ้มกันที่ยืนข้างๆหลิงเหอก ระซิบบอก

หลิงเหอพยักหน้าเล็กน้อยและจับที่ด้ามดาบของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ในฐานะนักดาบ พวกเขาทุกคนเข้าใจเกี่ยวกับความสําคัญของดาบที่มีต่อนักดาบดี ดาบในมือของหลิงเหอสร้างขึ้นจากเหล็กสีเข้ม มันหายากมากและเป็นวัสดุที่ดีมาก ทว่าก่อนที่จะเข้ามาในเมือง ดาบของเขาเสียหายจากการปกป้องจี้เฟิงเยี่ยนในการต่อสู้ก่อนหน้านี้แล้ว

ดาบในมือของโจวจีนั้นคมเป็นพิเศษ ต่อให้เป็นสถานการณ์ที่ดาบของหลิงเหอไม่ได้รับความเสียหาย แต่มันก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับดาบของโจวฉีอยู่ที่

เมืองจีนั้นมีสายแร่แร่มากมาย และเจ้าโจวฉีคนนี้ก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเล่ยซู ดังนั้นโจวฉีจึงสามารถสร้างดาบของเขาจากแร่หายากได้ทําให้ดาบของเขาดีกว่าดาบของหลิงเหอหลายเท่า

ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น หลิงเหอก็เสียเปรียบอยู่แล้ว
แต่…

หลิงเหอก้าวไปข้างหน้าและถือดาบด้วยมือทั้งสองข้างของเขา ในขณะนี้เขามีจิตสังหารที่ดูน่ากลัวมากขึ้น

เขาจะไม่แพ้!

โจวซึมองไปยังดาบในมือของหลิงเหอ ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา”ข้าอุตส่าห์หลงคิดว่าเจ้าเป็นตัวตนที่ทรงพลังแบบไหน แต่มันน่าผิดหวังมาก เจ้าตั้งใจจะสู้กับข้าด้วยดาบที่เสียหายงั้นเหรอ? เจ้ากําลังหาที่ตาย!! ดาบในมือของข้าถูกสร้างขึ้นโดยใช้เหล็กเย็น ดาบเหล็กด่าของเจ้านั้นไม่มีใครเทียบได้ ยิ่งไปกว่านั้นมันได้แตกหักแล้ว ข้าเชื่อว่าหลังจากกันการโจมตีสองครั้ง ข้าก็จะทํามันจะพัง มัน … น่าเบื่อจริงๆ…การฆ่านักดาบที่ไร้ประโยชน์เช่นเจ้าไม่ได้ทําให้ข้าตื่นเต้นเลย”

การแสดงออกของหลิงเหอยังคงเหมือนเดิม แต่สหายที่อยู่เบื้องหลังเขานั้นเริ่มเกิดโทสะลุกโชนแล้ว!

พวกเขาล้วนเป็นนักรบที่ปกป้องชาติ เพียงเพราะแม่ทัพจีที่พวกเขารับใช้เสียชีวิต จากการต่อสู้และทิ้งลูกสาวไว้ในกามือพวกเขา ดังนั้นทุกคนจึงตัดสินใจถอยออกจากสนามรบ อาวุธในมือของพวกเขาได้สังหารทหารของเผ่าปีศาจไปมากมายจนยากที่จะนับและปกป้องอาณาจักรนี้จากอันตรายนับไม่ถ้วน

แต่…

อาวุธที่สะสมความดีความชอบทางทหารทั้งหมดนี้ถูกมองว่าเป็นขยะโดยโจวฉี

นี่เป็นการดูถูกที่นักรบ…ไม่มีใครยอมรับได้!

“ทําไมเจ้าถึงพูดมากจริง? ถ้าจะสู่ก็สู้กัน! ต่อให้ข้าคนนี้ไม่มีดาบ แต่ข้าก็สามารถกําจัดขยะที่ไร้ประโยชน์อย่างเจ้าได้ด้วย!” หลิงเหอตะโกนเสียงเข้ม

โจวฉีเย้ยหยันเจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า ข้าล่ะไม่แน่ใจเลยจริง ยามที่ข้าบันคอเจ้า เจ้าจะตกใจจนหัวใจวายตายเพราะรับความจริงไม่ได้ก่อนหรือเปล่า! เอาละดาบของข้าไม่เคยสัมผัสกับเลือดมาก่อน วันนี้เลือดของเจ้าจะเป็นอาหารให้มัน”ดวงตาของโจวฉีเป็นประกาย และทันใดนั้นร่างกายขนาดใหญ่ของเขาก็พุ่งเข้าใส่หลิงเหอ!

หลิงเหอหายใจเข้าลึก ๆ และเพ่งกระแสจิตทั้งหมดของเขาเพื่อเตรียมพร้อม สําหรับการต่อสู้

ดาบทั้งสองกระทบกันในอากาศและส่งเสียงดังลั่น หลังจากสัมผัสเพียงครู่เดียว ฝุ่นและเศษดินก็กระจายเต็มอากาศ!

รอยแตกบนดาบของหลิงเหอกว้างขึ้นหลังจากการโจมตีและนอกจากนี้ตัวดาบยังเกิดเสียงแตกหักด้วย

ดวงตาของโจวฉีเป็นประกายและปากก็แสยะรอยยิ้มชั่วร้าย “ดาบของเจ้าจะไม่มีให้ถืออีกต่อไป”

“พูดมากเกินไปแล้ว!”หลิงเหอข่คาราม

ผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านข้างทุกคนเหงื่อแตก เห็นได้ชัดว่าดาบของหลิงเหอกําลังจะพังในไม่ช้า เพียงแค่ฟันอีกครั้งและมันจะหัก!

โจวฉีไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยหลิงเหอยืนโด่ตรงหน้านานๆ เมื่อเขายกดาบขึ้นและพุ่งไปข้างหน้า หลิงเหอก็ยกดาบขึ้นเพื่อป้องกันโดยไม่ลังเล ในช่วงเวลาแห่งความเป็นหรือความตาย จู่ๆก็มีร่างสีดาปรากฏขึ้นระหว่างทั้งสองและบังคับให้โจวต้องยกดาบขึ้นขัดขวาง!

จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่เกือบจะหัวเราะเบาๆ ผู้ชายของข้า เป็นคนที่เจ้าสามารถทําร้ายได้หรือ!?”