ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา - ตอนที่ 83-84

นิยาย ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 83+84

ตอนที่ 83 ดวงตาสีแดง

“ดวงตาเจ้า……” จี้เพิ่งเยี่ยนมองไปยังหลิวฮ่าวด้วยความงงงวย ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นสะดุดตามากและสิ่งที่ทําให้จี้เฟิงเยี่ยน ประหลาดใจคือความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะสังหารในดวงตาคู่นั้น

ความปรารถนาที่จะสังหารนั้น…ดูเหมือนว่ามันสามารถกลืนกินวิญญาณของผู้คนได้ในชั่วพริบตา

“มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ทันใดนั้นเสียงของหลิวอ่าวก็เย็นชาขึ้น เขาปิดตาและยื่นมือออกไปเพื่อผลักจี้เฟิงเยี่ยนออกไปในขณะที่เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่จี้เฟิงเยี่ยนก็เอื้อมมือไปจับข้อมือของเขา

“เจ้ากําลังทําอะไร?” หลิวอ่าวกล่าวอย่างเย็นชา

“ถ้าเจ้าไม่ต้องการสร้างปัญหาใด ๆ ก็แค่แสร้งทําเป็นว่าไม่เห็นอะไรเลย ตกลงไหม!?”

“เดี๋ยวก่อน. ” นี่เป็นครั้งแรกของจี้เฟิงเยี่ยนที่ได้เห็นหลิวฮ่าวเย็นชาเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะลมหายใจของเขาไม่เปลี่ยนไป นางคงคิดว่าเขาถูกใครอีกคนเข้าครอบงำร่าง

เด็กหนุ่มที่เชื่องช้าน่ารักและงดงามอยู่ที่ไหน?

“นั่น…เจ้าต้องกังวลขนาดนั้นเลยเหรอ? มันเป็นแค่สีของดวงตา มันสวยงามมาก?” จี้เพิ่งเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ําเสียงของหลิวอ่าวนั้นทําให้นางรู้สึกว่านางไม่สามารถปล่อยให้เขาจากไปแบบนี้ได้

หลิวฮ่าวมีนงงกับค่าพูดของจี้เฟิงเยี่ยน เขาหยุดตรงนั้นโดยสัญชาตญาณและหลังจากเงียบไปสักพักเขาก็วางมือที่ปิดตาออก

ดวงตาสีแดงคู่นั้นสบเข้ากับดวงตาของ จี้เฟิงเยี่ยนอีกครั้ง แต่ไม่มีความปรารถนาที่จะฆ่าอีกต่อไป

“บอกข้าว่า เจ้าเห็นอะไร” หลิวฮ่าวมองจี้เพิ่งเยี่ยนอย่างลังเล ไม่แน่ใจว่าเขาคาดหวังคําตอบแบบไหน

จี้เฟิงเยี่ยนมองไปที่ดวงตาของหลิวฮ่าวและปากของเธอก็โค้งเป็นรอยยิ้ม

“ข้าเห็นดวงตาคู่ที่สวยที่สุดในโลกนี้”

“ ” หลิวฮ่าวยังคงเงียบ ทําไมสาวน้อยคนนี้ไม่เคยจริงจัง แต่ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่ก็มีสีแดงขึ้นมาที่แก้มของหลิวฮ่าวระเรื่อๆ

“ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ … ข้าไม่น่ากังวลแบบเปล่าประโยชน์เลย”หลิววหลีกเลี่ยงการจ้องมองของนางและค่อยๆหลับตาลง เมื่อเขาเปิดตาอีกครั้งมันก็กลับมาเป็นสีด่าตามปกติ

“ลืมสิ่งที่เจ้าเคยเห็นเมื่อครู่ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะมีปัญหา” น้ําเสียงของหลิวอ่าวอ่อนโยนมากและฟังดูเหมือนว่าเขาไม่มีทางเลือก

“เจ้าอยู่คนเดียวในภูเขาเพราะดวงตาคู่นี้เหรอ?” ทันใดนั้นจี้เฟิงเยี่ยนก็ถามขึ้น

หลิวอ่าวตกตะลึงเล็กน้อยและตอบกลับหลังจากลังเลว่าจะพูดอย่างนั้นก็ได้…”

จี้เฟิงเยี่ยนยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่บอกใครเกี่ยวกับดวงตาของเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ปัญหามาหาเจ้า เอาล่ะ ดูดาบสองคมสามแฉกนี้สิ มันสุดยอดไปเลยใช่ไหม? เจ้าเองไม่มีเรื่องอะไรให้ท่าอยู่แล้ว เจ้าควรติดตามข้าเพื่อส่งอาวุธให้กับหยางเจี้ยนแบบนี้เจ้าจะได้ไม่ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว”

ขณะที่นางพูดสิ่งนี้ นางก็จับข้อมือของ หลิวฮาวด้วยมือข้างเดียวและถือดาบสองคมสามแฉกด้วยมืออีกข้าง จากนั้นนางก็เดินจูงหลิวฮ่าวไปด้วยอย่างมีความสุขพร้อมกับไปเช่อที่วิ่งตามหลังไปยังห้องของหยางเจี้ยน

และหลิวฮ่าวก็ถูกจี้เฟิงเยี่ยนลากไปอย่างโง่ ๆ ความอบอุ่นรอบข้อมือของเขาท่าให้สายตาของเขาล่องลอย

นี่…ยัยผู้หญิงโง่เขลา

สิ่งที่เขากังวลไม่ใช่ตัวเอง….ที่ต้องเผชิญกับปัญหา

แต่เมื่อมองไปที่ด้านข้างของใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจี้เฟิงเยี่ยน ค่าพูดนั้นติดอยู่ในลำคอของเขา เขาลดศีรษะลงเล็กน้อยและถอนหายใจกับตัวเอง
ลืมมันเถอะ..มันก็แค่ฝัน

ขณะที่พวกเขากําลังวิ่งไปด้วยกัน จู่ๆจี้เฟิงเยี่ยนก็เดินช้าลง นางกล่าวกับเขาว่า “ หลิวอ่าวตัวน้อยจาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะเจอปัญหาแบบไหนในอนาคต ตราบใดที่ข้าอยู่ใกล้ ๆ ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทําร้ายเจ้า!!”

ตอนที่ 84 ล้อมรอบ

จี้เฟิงเยี่ยนมีปณิธานอันแน่วแน่ที่สุด เธอเป็นหนี้สหายน้อยคนนี้…ใช่แล้ว นางทํา เขาจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ดังนั้นนางจะปกป้องเขาให้นานที่สุดในชีวิตนี้!

หลิวอ่าวมองไปที่แผ่นหลังของจี้เฟิงเยี่ยนอย่างงุนงงพร้อมกับรูม่านตาที่ขยายขึ้นเล็กน้อยยามที่มองไปนั้นดวงตาเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ในขณะนั้น ความอบอุ่นจากข้อมือทําให้ร่างกายของเขาแทบมอดไหมไปหมด

“แน่นอน เมื่อเจ้าตื่นแล้วข้าจะสอนทักษะการบ่มเพาะอันทรงพลังให้เจ้า ข้ารับประกันว่าในอนาคต เมื่อใครก็ตามที่ตั้งใจจะกลั่นแกล้งเจ้าตัวเจ้าสามารถเอาชนะ พวกเขาได้ด้วยตัวเจ้าเอง” จี้เฟิงเยี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเป็นเพราะนางเป็นหนี้ เขาหรือเหตุผลอื่น ๆ แม้ว่าจักรพรรดิสวรรค์จะอยู่ที่นี่ แต่นางก็ตั้งใจที่จะปกป้องเขา

จี้เฟิงเยี่ยนเกิดมาพร้อมกับท่าที่สบาย ๆ แต่เมื่อนางดื้อรั้นก็ไม่มีทางยับยั้งนางได้

เป็นผลให้นางโดนสั่งสอนอย่างหนักจากอาจารย์ของนาง

หลิวฮ่าวไม่ได้เห็นต่าง เขาเดินตามจี้เพิ่งเยี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ ทว่านัยน์ตาของเขา ไม่อาจปกปิดร่องรอยของความประทับใจได้

เมื่อจี้เฟิงเยี่ยนพบหยางเจี้ยน นางก็มอบดาบสองคมสามแฉกให้เขาทันที หยางเจี้ยนผู้เชื่อฟัง เขาปฏิบัติตามคําสั่งของจี้เฟิงเยี่ยนอย่างซื่อสัตย์ เขาไม่สงสัยได้แต่ถือดาบในมือโดยไม่พูดอะไรอีก และเขาก็เปลี่ยนเป็นชุดเกราะสีทองที่เพิ่งเยี่ยนสร้างให้เขา

หลังจากเปลี่ยนชุดทั้งหมด และถือดาบสองคมสามแฉก หยางเจียนดูเหมือนกับเอ้อหลางเงินในตํานานจริงๆ ยกเว้นว่าการมองของเขายังดูว่างเปล่าไร้วี่แววชีวิต นอกจากนี้ยังขาดความโดดเด่นและความเฉียบคม

ตั้งแต่เริ่มต้น เมื่อไปเช่อเข้ามาในห้อง มันยังคงสั่นกลัวและซ่อนตัวอยู่ที่ขาของเฟิงเยี่ยนในขณะที่ดวงตาขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ําตาของมันมองไปที่เห่าฟ้าซึ่งกำลังน้ําลายไหลด้วยความปรารถนาที่จะกินมัน….

แม้แต่สิ่งมีชีวิตธรรมดาก็มีสัญชาตญาณที่เฉียบคม ไปเช่อที่ค่อย ๆ พัฒนาความฉลาดทางจิตวิญญาณขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากกินโอสถทั้งหมดจากจี้เฟิงเยี่ยน เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของเห่าฟ้า มันรู้สึกหวาดกลัวและสูญเสียจิตวิญญาณในการสู้ไป

อาจเป็นเพราะจี้เพิ่งเยี่ยนสังเกตเห็นการสันกลัวของไปเช่อ นางจึงมองไปยังเห่าฟ้า และเห่าฟ้าก็รีบหันไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็วและแสร้งทําเป็นใช้อุ้งเท้าเกาหางอย่างลวก ๆ

เห็นได้ชัดว่าขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ปัจจุบันไปเช่อตัวน้อยก็ยังไม่ฉลาดเท่าเห่าฟ้า

ในขณะที่จี้เฟิงเยี่ยนภาลังคิดว่าจะเพิ่มปริมาณโอสถของไป๋เช่อเล็กน้อยหรือไม่!? นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบจากภายนอก

จํานวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นรีบวิ่งไปที่ประตูและพูดอย่างหายใจไม่ทันว่า “คุณหนูขอรับ แย่แล้ว!! ไอ้สารเลวเล่ยซู เอาทหารมาล้อมรอบบ้านเรา!”

“เอาทหารมาล้อมรอบเหรอ?” จี้เพิ่งเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ในตอนแรกนางคิดว่าเล่ยซูควรจะแกล้งมีความประพฤติดีสักพักหนึ่ง หลังจากที่สูญเสียสายแร่ไป ใครจะไปรู้ว่าเขาจะสร้างปัญหาขึ้นมาอีกหลังจากผ่านไปเพียงไม่กี่วัน!

“ใช่ มีทหารมากมายอย่างน้อยพันคน หัวหน้าได้สั่งให้ข้าน้อยมาแจ้งให้คุณหนูทราบว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร” นั่วกล่าวอย่างกังวล

“จะจัดการกับมันอย่างไรงั้นเหรอ!?” จี้เฟิงเยี่ยนยิ้ม “พวกเรากลัวอะไร? เราต้องใช้มาตรการที่เหมาะสม! ไปพบเขาด้วยกันเถอะ! ข้าจะดูว่าเขาวางแผนอะไรไว้อีก”

ขณะที่นางพูด จี้เฟิงเยี่ยนก็ก้าวออกไปจากประตู

หลิวฮ่าวและหยางเจียนรวมถึงเห่าฟ้าก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เมื่อไป๋เช่อตั้งใจ จะทําตาม จี้เฟิงเยี่ยนก็แตะจมูกเล็ก ๆ ของมันแล้วพูดว่าเจ้ายังเด็ก เจ้าไม่ต้องมีส่วนร่วมก็ได้ งานของเจ้าคือเติบโตเร็วขึ้น”

ไปเช่อยืนอยู่ในห้องด้วยความงุนงงเพราะเข้าใจเพียงส่วนสําคัญของคําพูดของเพิ่งเยี่ยนแต่ก็มีความคิดที่คลุมเครือหนึ่งแวบเข้ามาในใจ

ความปรารถนาจริงๆ…คือเติบโตให้เร็วขึ้น