นิยาย ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 77+78

ตอนที่ 77 เจ้าจะได้เป็น เห่าฟ้า

จี้เฟิงเยี่ยนไม่ได้เชี่ยวชาญในการแกะสลักสัตว์จริงๆยิ่งกว่านั้นไม้ทั้งหมดในห้องเก็บพื้นที่สามารถใช้งานได้นั้นได้ถูกรวบรวมเพื่อใช้กับร่างกายของหยางเจี้ยนไปจนหมดแล้ว หากนางยังต้องการแกะสลักเท่าฟ้าอีก…นางคงต้องหาไม่เพิ่ม

จี้เฟิงเยี่ยนตั้งใจจะพาหยางเจี้ยนไปที่ภูเขานอกเมืองจในวันรุ่งขึ้นเพื่อตัดไม้กลับมา!

ขณะที่จี้เฟิงเยี่ยนกําลังคิดอยู่ว่าสถานที่ที่นางเคยไปในวันนั้นมีไม้ที่เหมาะสมหรือไม่ประตูห้องเก็บฟื้นก็ถูกผลักเปิดออก

จี้เฟิงเยี่ยนหันศีรษะกลับไปมองโดยสัญชาตญาณและนางเห็นเด็กน้อยหลิวฮาวที่หายไปเกือบทั้งวันเขายืนอยู่ตรงทางเข้าห้องและมือของเขาถือกระสอบขนาดใหญ่

กระสอบนั้นมีอะไรบางอย่างที่งดิ้นไปมา…

“โอ้? เจ้าสารเลวน้อยที่หนีออกจากบ้าน ในที่สุดก็กลับมาได้?” จี้เฟิงเยี่ยนยิ้มอย่างเย้ยหยันให้แก่หลิวฮ่าว

หลิวฮ่าวเพิกเฉยต่อค่าเยาะเย้ยของจี้เฟิงเยี่ยน และเขามองตรงไปยังหยางเจี้ยนซึ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าจี้เพิ่งเยี่ยน คิ้วของเขาขมวดมุ่งทันทีเขามองหยางเจี้ยนด้วยแววตาแปลก ๆ

จี้เฟิงเยี่ยนสังเกตเห็นการจ้องมองของหลิวฮ่าวและพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าอย่ากังวลนี้คือหยางเจี้ยนเขาจะมาอยู่กับพวกเรานับจากนี้ไป”ในขณะที่นางพูดนางก็ยกมือขึ้นแตะที่ไหล่กว้างของหยางเจี้ยน

หลิวอ่าวเม้มริมฝีปากของเขา

นางคิดว่าเขาไม่สามารถบอกได้ว่า “หยางเจี้ยน นั้นแกะสลักจากไม่?

หลิวอ่าวทําได้เพียงแค่เมินต่อบุคลิกที่แปลกประหลาดของเฟิงเยี่ยนเขาแบกกระสอบขนาดใหญ่นั้นและวางไว้ตรงหน้าอี้เฟิงเยี่ยน

“สําหรับเจ้า..ของฝาก”

“ของฝากสําหรับข้า?”จี้เพิ่งเยี่ยนเลิกคิ้วเล็กน้อยและมองไปยังหลิวฮาวผู้ที่ไม่แสดงออกทางสีหน้าใดๆในขณะที่นางกาลังเปิดกระสอบนางก็พูดพร้อมกับยิ้มว่า“อย่าบอกนะว่าวันนี้หลิวอ่าวตัวน้อยออกไปข้างนอกเพื่อเอาของขวัญมาให้ข้าเหรอ? ข้าตื้นตันใจมาก…”

จี้เฟิงเยี่ยนพูดไม่จบประโยคและก่อนที่นางจะเปิดกระสอบ… ทันใดนั้นร่างสีดาก็กระโดดออกมาจากกระสอบ

มันกระโจนไปที่มุมหนึ่งของห้อง

จี้เฟิงเยี่ยนมองไปที่สิ่งมีชีวิตสีดาที่ระแวดระวังตัวที่อยู่ตรงมุมนั้นด้วยความงงงวย

มันเป็นสัตว์ที่มีเขี้ยวขนาดเล็กและขนทั่วตัวของมันก็ส่องแสง ดวงตาสีฟ้าของมันดูน่าสนใจและน่ารักมากดวงตาของมันไม่เพียงแต่ซ่อนไปด้วยความกลัวแต่ก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและระแวดระวังด้วยมันกลัวนางจนตัวมันแข็งที่

“เจ้าไม่มีสัตว์รบ…” หลิวอ่าวมองไปยังจี้เฟิงเยี่ยนและเริ่มพูด
จี้เฟิงเยี่ยน“เห่าฟ้า!”

หลิวฮ่าว “??”

“อาฮ่าฮ่า ต่อไปนี้เจ้านี่คือ เห่าฟ้า!” ดวงตาของเฟิงเยี่ยนเป็นประกายสดใสในขณะที่นางมองไปที่สัตว์รบสุนัขที่น่ากลัวตัวนั้น โดยที่ไม่ต้องครุ่นคิดอะไรนางให้ชื่อเห่าฟ้าให้กับมันทันที

“เดี๋ยวก่อนมันไม่ใช่สุนัข…” หลิวอ่าวขมวดคิ้วและต้องการอธิบาย…แต่…ในที่สุดเขาก็ถูกโอบกอดอย่างอบอุ่น

จี้เฟิงเยี่ยนกอดหลิวฮ่าวด้วยแขนของนางทันที เนื่องจากความสูงต่างกันจึงเป็นภาพที่น่าทึ่ง..ปนตลกนิดหน่อย

“หลิวฮ่าวขอบคุณเจ้ามากจริงๆนะ”

เห็นได้ชัดว่าจี้เฟิงเยี่ยนพอใจลูกสุนัขสีดําตัวเล็ก ๆ ตัวนี้มาก ตอนนี้นางไม่ต้องไปตัดฟันเพื่อแกะสลักเท่าฟ้าอีกต่อไป!
มันดีจริงๆ!

เนื่องจากการกอดอย่างกะทันหันของจี้เฟิงเยี่ยนหัวของหลิวอ่าวกระดุกกระดิกไปมาและส่งเสียงพึมพาเขาลืมคําพูดที่อยากจะพูดก่อนหน้านี้ไปเรียบร้อยหลังจากตะลึงอยู่พักหนึ่งเขาก็ออกอาการงุนงงเขาผลักจี้เพิ่งเยี่ยนออกไปในขณะที่กําลังลุกลี้ลุกลนและใบหน้าที่ไร้ที่ติของเขาก็แดงเรื่อ

ก่อนที่จะรอให้จี้เพิ่งเยี่ยนพูดอะไรหลิวอ่าวก็หันหลังและหลบหนีจากสายตาของนางทันที่เหลือเพียงนางและเห่าฟ้าที่อยู่ในกองฟื้นกําลังจ้องมองกันและกัน

ตอนที่ 78 หมาป่าราตรี

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของหลิวอ่าวที่รีบเดินลิ่วๆจากไป จี้เฟิงเยี่ยนไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของนางได้

ฮ่า ฮ่า ข้ายอมรับว่าข้านั้นชั่วร้ายเล็กน้อย เพียงแค่ปฏิกิริยาของหลิวฮ่าวนั้นน่าสนใจเกินไปและนางไม่สามารถเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ได้

จี้เฟิงเยี่ยนสงบสติอารมณ์และมองไปที่ “เห่าฟ้า” ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งเพราะรู้สึกกลัวนางยิ้มและเดินไปหาในขณะที่มือหนึ่งหยิบโอสถปริศนาสีแดงขึ้นมาจากมิติลึกลับออกมาอย่างง่ายดายโอสถเม็ดนั้นส่งกลิ่นที่ทําให้มึนเมาชวนเวียนหัวเดิมที่เห่าฟ้ารู้สึกประหม่าและตื่นกลัวแต่หลังจากได้กลิ่นน้ำหอมจากโอสถแล้วดวงตาสี

ฟ้าของมันก็เปล่งประกายสดใสขึ้นและด้วยสัญชาตญาณที่แรงกล้าของมันทําให้มันอยากจะก้าวไปข้างหน้าแต่ก็ระวังอันตรายจนต้องถอยหนี

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่ทําร้ายเจ้า ตราบเท่าที่เจ้ามีความประพฤติดีในอนาคตข้าสัญญาว่าชีวิตของเจ้าจะสะดวกสบายกว่าที่เจ้าเป็นในอดีตมาก”จี้เฟิงเยี่ยนเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน

เห่าฟ้ามองไปยังจี้เฟิงเยี่ยนโดยมีระแวดระวังอยู่ เมื่อมองไปที่เม็ดยานั้นดวงตาของมันก็เผยให้เห็นถึงความปรารถนาที่ชัดเจน……

ในคืนนั้นไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จนกระทั่งในเช้าของวันรุ่งขึ้น เมื่อหลิงเหอเดินผ่านห้องเก็บฟืนในสวนหลังบ้านเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อยเพราะมีหยางเจี้ยนที่ตัวสูงและแข็งแรงยืนอยู่นอกห้องเก็บฟื้นข้างๆเขามีสุนัขสีดําตัวเล็กนอนอยู่ที่ข้างเท้าความน่ากลัวนี้หลิงเหอหวาดผวาจริงๆ

แต่เมื่อหลิงเหอมองอย่างระมัดระวังมากขึ้น เขาก็รู้ว่าหยางเจี้ยนที่ยืนนิ่งอยู่ที่นั่นแท้จริงแล้วเป็นรูปแกะสลักที่แกะจากไม้แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่นอนอยู่ที่เท้าของหยางเจี้ยนมากกว่าซึ่งมันดึงดูดความสนใจของหลิงเหอ

“ไม่ใช่เหรอ…”

“พี่ชายหลิง” ก่อนที่หลิงเหอจะสังเกตเห็นอะไร ทันใดนั้นเสียงของเฟิงเยี่ยนก็ดังขึ้นหลิงเหอหันกลับมาและเห็นจี้เพิ่งเยี่ยนอุ้มไปเช่อเดินเล่นรอบๆอยู่พอดี

“คุณหนูนี่คือ?” หลิงเหอมองไปยังจี้เฟิงเยี่ยนด้วยความงงงวย

จี้เฟิงเยี่ยนหัวเราะ “นี่คือหยางเจี้ยนและสุนัขสีด่าข้างๆเขาเรียกว่า เห่าฟ้า”

หลิงเหอะ…”

เขาไม่รู้ว่าคุณหนูตัวแสบเล่นตลกอะไรอีกแล้ว แต่เจ้าเห่าฟ้านั้น … เขาสาบานต่อหน้าพระเจ้า เห็นได้ชัดว่ามันคือ หมาป่าราตรี!

หมาป่าราตรีเป็นสัตว์อสูรที่ดุร้ายมากและมีความสามารถในการต่อสู้ที่รุนแรงมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้รับการกระตุ้นด้วยกลิ่นเลือดเมื่อเข้าสู่การต่อสู้มันจะไม่หยุดจนกว่ามันจะตายและไม่เคยกลัว

นักรบจํานวนนับไม่ถ้วนมีความตั้งใจที่จะจับหมาป่าราตรีเพื่อใช้เป็นสัตว์รบของพวกเขาเองแต่มันหายากมากแม้แต่ราชวงศ์ก็แทบจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสและมีเพียงหนึ่งหรือสองตัวเท่านั้นที่จะปรากฏที่ตลาดมืดเป็นครั้งคราวต่อให้เป็นเช่นนั้นราคาของแต่ละตัวก็สูงลิ่วแต่ส่วนใหญ่แล้วราคาสูง…แต่ไม่มีใครขาย ความดุร้ายของหมาป่าราตรีนั้นสูงมาก

ดังนั้นจึงมีไม่กี่คนที่สามารถควบคุมพวกมันได้ แม้ว่าจะเลี้ยงดูสัตว์ร้ายตั้งแต่ยังเด็กแต่ความดุร้ายของหมาป่าราตรีก็ท่าให้…….พวกมัน……..

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกมันจะฟังคําสั่งของเจ้าของ และบางครั้งก็มีบางสถานการณ์ที่พวกมันฆ่าเจ้าของของพวกมันทิ้งด้วย

ดังนั้นจนถึงปัจจุบัน ไม่มีนักรบจุติคนใดที่สามารถครอบครองหมาป่าราตรีเป็นสัตว์รบได้สําเร็จ

การปรากฏตัวของหมาป่าราตรีตัวนี้ทําให้หลิงเหอตกใจมาก แต่สิ่งที่ทําให้เขาพูดไม่ออกก็คือคุณหนูของพวกเขาเรียกลูกหมาป่าราตรีว่า…สุนัขด่า

หลิงเหอแอบเช็ดเหงื่อเย็น….

เมื่อหลิงเหอตั้งใจจะอธิบายให้จี้เฟิงเยี่ยนทราบถึงความหายากของหมาป่าราตรีและความยากลาบากในการเลี้ยงดูมัน จี้เฟิงเยี่ยนก็ย่อตัวลงและกวักมือเรียกหมาป่าราตรีที่นอนอยู่บนพื้น

ไม่นานหลังจากนั้น…

ลูกหมาป่าที่ควรจะไม่ยอมใครและโหดเหี้ยมนั้นก็…..

เดินมาหาและกระดิกหาง มันก็พุ่งไปที่ด้านข้างของจี้เฟิงเยี่ยนมันไม่ได้มีความเย่อหยิ่งอย่างที่เล่าลือแต่อย่างใด มันเอามือถูหลังมือของจี้เพิ่งเยี่ยนราวกับพยายามทําให้นางพอใจ