นิยาย ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 75+76

ตอนที่ 75 ความผิดปกติของจิตวิญญาณ

เมื่อจี้เฟิงเยี่ยนผลักเปิดประตูเข้าไปในห้องเก็บฟืนนางก็เห็นกองขยะมากมายวางทับถมกันมีโต๊ะและเก้าอี้ที่หักรวมทั้งเศษไม้ที่เน่าเสียไปครึ่งหนึ่งและแม้แต่ผ้านวมที่ขาดวิ่น …

จี้เฟิงเยี่ยน

นางไม่ควรเชื่อเลยว่าหลิงเหอและคนกลุ่มนั้นจะสามารถทําความสะอาดห้องได้…

จี้เฟิงเยี่ยนถอนหายใจและยอมแพ้นางหยิบกองกระดาษที่ซื้อมาและโดยที่ไม่ต้องใช้กรรไกร(มีเพียงนิ้วของนางเองก็พอแล้ว)นางฉีกกระดาษเป็นรูปร่างของมนุษย์ตัวเล็กๆจากนั้นนางก็เปิดผ้าพันแผลรอบๆรอยกรีดที่นิ้วของนางเองและบีบแผลที่เกือบจะหายเป็นปกติให้เลือดนั้นออกมาด้วยสีหน้าเฉยเมยนางบีบเลือดหยดหนึ่งหยดออกมาอย่างแรงและจับหยดเลือดนั้นเอาไว้นางใช้หยดเลือดนั้นทําจุดสีแดงบนส่วนหัวของมนุษย์กระดาษขนาดฝ่ามือนั่น
หลังจากนั้นนางก็โยนมันเบาๆขึ้นไปในอากาศ

กระดาษบาง ๆ แผ่นนั้นลอยอยู่ในอากาศชั่วขณะก่อนจะร่อนลงบนพื้นเมื่อมันลงพื้นมันก็ยืนตัวตรง

“ทําความสะอาดบริเวณนี้ซะ และช่วยข้าหาของบางอย่างด้วย” จี้เฟิงเยี่ยนพูดกับกระดาษรูปร่างคนที่มีส่วนหัวเป็นสีแดงโลหิต มันยืนกอดอกด้วยท่าทางมั่นใจ

กระดาษตัวเล็กทําตามคําสั่งของจี้เฟิงเยี่ยนทันทีและมันลงมือทําอย่างขยันขันแข็ง

ในขณะเดียวกันจี้เฟิงเยี่ยนก็นั่งสบาย ๆ ที่ด้านข้าง ในขณะที่นางเฝ้าดูกระดาษรูปคนที่กําลังยุ่ง

การควบคุมวิญญาณ – เดิมเป็นคาถาควบคุมวิญญาณของผู้บําเพ็ญเพียรและยังเป็นคาถาที่นักบําเพ็ญเพียรส่วนใหญ่มีความชํานาญ

ก่อนหน้านี้เพิ่งเยี่ยนยังค้นคว้าเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นระยะเวลาหนึ่งและได้รับการลงโทษอย่างหนักจากอาจารย์ของนางเมื่อเขาพบว่านางแอบใช้

จากนั้นอาจารย์ของนางห้ามไม่ให้นางใช้เวทมนตร์ใด ๆ ที่เกี่ยวกับการใช้พลังวิญญาณ

คาถาควบคุมพลังวิญญาณ – นี่คือสิ่งที่ผู้บ่มเพาะพลังอมตะไม่ควรจะใช้

จี้เฟิงเยี่ยนยังไม่รู้ว่านี่เป็นความจริงหรือไม่ แต่นางควรเคารพคนตายนางไม่ได้ตั้งใจที่จะต่อต้านคําเตือนที่อาจารย์ของนางทิ้งไว้

แต่ … การควบคุมวิญญาณทําให้นางสะดวกขึ้นมากจริงๆ ยกเว้นนางก็แต่นางต้องสื่อสารกับวิญญาณมากเกินไป

ทําให้ร่างกายของนางจับพลังงานแปลกปลอมได้..ซึ่งเป็นผลเสียต่อการบําเพ็ญเพียร โชคดีที่จี้เฟิงเยี่ยนมีความคิดที่ดีขึ้นมาได้

แม้ว่านาขงจะไม่สามารถใช้การควบคุมวิญญาณลงบนกระดาษและสั่งให้พวกเขาทําตามคําสั่งของนางได้ก็ตาม…. แต่นางสามารถใช้เลือดของนางเพื่อให้พลังงานทางจิตวิญญาณของนางเองสามารถแทนที่วิญญาณได้นางมอบความสามารถในการทําสิ่งต่างๆให้กับกระดาษรูปร่างคนตัว น้อย

ข้อเสียคือ…

สิ่งนี้ส่งผลให้จี้เฟิงเยี่ยน มักจะเป็นโรคโลหิตจางเกือบตลอดเวลา….แค่นั้นเอง แลกกับการไม่ทําบาป

หลังจากปล่อยให้จิตใจของนางล่องลอยไป กระดาษรูปร่างคนตัวเล็ก ๆ เหล่านั้นก็ทําความสะอาดห้องเก็บฟื้นจนเกือบเสร็จแล้ว และได้พบสิ่งของที่จี้เฟิงเยี่ยนต้องการ

ในเวลาเดียวกัน จุดสีแดงที่แปะไว้บนส่วนหัวของพวกเขาก็จางลงมากขึ้น เมื่องานทั้งหมดเสร็จสิ้นหยดเลือดสีแดงก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยจากนั้นกระดาษรูปคนตัวเล็กก็ล้มลงกับพื้นเหมือนกระดาษธรรมดาและบอบบาง

จี้เฟิงเยี่ยนกวาดกระดาษรูปร่างคนตัวเล็ก ๆ ทั้งหมดไว้ในอ้อมแขนของนาง จากนั้นมองไปที่โต๊ะไม้ที่ชํารุดและเศษไม้เน่า ๆ สามชิ้นที่พวกคนกระดาษเอามาวางไว้ดวงตาของนางก็แพรวพราวเล็กน้อยนางพับแขนเสื้อขึ้นและหยิบบางสิ่งที่คล้ายกับมีดแกะสลักจากมิติวิญญาณหลังจากนั้นนางก็นั่งลงบนพื้นและเริ่มทําอะไรบางอย่างที่ชิ้นไม้เน่าเหล่านั้น

ไฟถูกจุดขึ้นในห้องเก็บฟื้น หลิงเหอแปลกใจจึงเข้าไปดูและหลังจากยืนยันว่าเป็นจี้เฟิงเยี่ยนที่กําลังทําอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างใน เขาก็สั่งให้คนของเขาห้ามเข้าไปในห้องเก็บฟื้น

อย่างไรก็ตามคุณหนูของพวกเขามักจะทําตัวบ้าๆบอ ๆ อยู่ทุกวันและพวกเขาก็เคยชินกับมันแล้วหากไม่มีคําสั่งของนาง พวกเขาก็ต้องอยู่ที่นี่และทําตัวไม่รู้ไม่เห็น

ขณะที่จี้เฟิงเยี่ยนกําลังจ้องมองผลงานของตัวเองเขม็ง ชิ้นไม้ที่ไม่สมบูรณ์และกระจัดกระจายเหล่านั้นค่อยๆก่อตัวเป็นรูปร่างและชิ้นส่วนที่แกะสลักเสร็จแล้วก็ถูกวางไว้ที่ด้านข้างของตัวนาง

หากมีใครอยู่รอบ ๆ พวกเขาจะสามารถรู้ได้อย่างรวดเร็วว่า สิ่งที่นางแกะสลักนั้นดูคล้ายกับแขนขาของมนุษย์มาก!

ตอนที่ 76 เอ้อหลางเส้น

ในที่สุดเวลาเที่ยงคืนก็มาถึง จี้เฟิงเยี่ยนก็ทํางานของนางเสร็จ นางเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและมองไปที่ร่างสูงและแข็งแรงที่ยืนอยู่ตรงหน้านางจี้เฟิงเยี่ยนยิ้มอย่างพอใจ

บุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าจี้เฟิงเยี่ยนเป็นชายร่างสูงที่สูงเกือบแปดฟุต ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยเส้นไม้ ริมฝีปากของเขามีไม่เส้นบาง ๆและดวงตาของเขาก็หมองคล้ำคล้ายคนใกล้ตาย
ใครก็ตามที่ฉลาดพอ พวกเขาสามารถบอกได้ด้วยรูปลักษณ์คําเดียวว่า ชายรูปหล่อตรงหน้านั้นเป็นรูปปั้นมนุษย์ที่แกะสลักจากไม้ แต่สิ่งที่แตกต่างจากรูปปั้นไม้ธรรมดาคือหน้าผากของชายคนนี้มีตาที่เพิ่มขึ้น!!ซึ่งตั้งตรงในแนวตั้งมันน่าขนลุกเล็กน้อย

หุ่นสูงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จี้เพิ่งเยี่ยนถูคางของนางและมองไปที่บาดแผลบนนิ้วของตัวเองที่ปิดสนิทนางขมวดคิ้ว

จากนั้นนางมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ก่อนที่จะใช้มีดแกะสลักที่นางถืออยู่กรีดข้อมือของตัวเองเบา ๆ

เลือดสดไหลซึมออกมา จี้เฟิงเยี่ยนรีบเอื้อมมือที่มีเลือดออกไปยังรูที่พบที่บนหน้าอกของชายคนนั้น

เมื่อเลือดของจี้เฟิงเยี่ยนไหลหยดลงที่ตําแหน่งหัวใจของตุ๊กตา สิ่งที่ตามมาคือดวงตาที่หมอง คล้ำของตุ๊กตาค่อยๆสว่างขึ้น…

ใบหน้าของเฟิงเยี่ยนซีดลงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเกือบจะเสร็จแล้ว นางจึงหดแขนและปิดหน้าอกของตุ๊กตาจากนั้นนางก็รีบพันแผลที่ข้อมือของนางและโยนโอสถบํารุงเลือดเข้าไปในปากของนางทันที

“อาจารย์ ข้าไม่ได้แหกกฎที่ท่านทิ้งไว้ การใช้เลือดของตัวเองไม่ควรถือว่าผิดกฎของท่าน” จี้เฟิงเยี่ยนพึมพํากับตัวเองเมื่อนางเงยหน้าขึ้นอีกครั้งดวงตาของนางก็สัมผัสกับดวงตาที่สุดใสแต่ลึกล้ําของหุ่นไม้ริมฝีปากของนางโค้งงอเป็นรอยยิ้มในขณะที่ตุ๊กตาไม้ค่อยๆคุกเข่าลงเข่าข้างหนึ่งทันทีชุดเกราะที่เขาสวมอยู่ถูกสุ่มนํามาจากที่ไหนสักแห่งโดยฝีมือของจี้เฟิงเยี่ยนและมันทําให้เกิดเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับการเคลื่อนไหวของเขา

“ข้าน้อยคารวะนายท่าน” จี้เฟิงเยี่ยนได้ยินเสียงแหบแห้งและหยาบกระด้างจากรูปแกะสลักแม้ปากของเขายังไม่เปิดแต่เสียงกลับออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

จี้เฟิงเยี่ยนยิ้มในขณะที่นางมองไปที่ห่นที่อยู่ตรงหน้านางและกล่าวถามเขา“เป็นยังไงบ้าง? โชคดีที่เมืองจีมีพลังวิญญาณที่เพียงพอแม้แต่ไม่ที่เน่าเปื่อยของมันก็ยังมีพลังงานทางจิต วิญญาณอยู่บ้างแต่ร่างกายของเจ้านี้ก็น่าจะใช้งานได้ในระยะหนึ่ง”

ไม่แน่ใจว่าประโยคนี้นางจงใจพูดถึงตัวนางเองหรือหุ่นกันแน่

ตุ๊กตายังคงคุกเข่าโดยไม่ขยับและไม่ส่งเสียงอื่นใด

จี้เฟิงเยี่ยนกําลังยิ้มอย่างมีความสุขและเมื่อนางจ้องมองระหว่างคิ้วของเขา นางก็พูดว่า “จากนี้ไปเจ้ามีชื่อว่าหยางเจี้ยนเข้าใจหรือไม่!?”

“ขอรับ” รูปแกะสลักหยางเจี้ยนพูดด้วยเสียงต่ํา

จี้เพิ่งเยี่ยนยิ้มกว้างขึ้น

หยางเจี้ยนมีบรรดาศักดิ์เป็นเทพเอ้อหลางหรือที่เรียกว่าเอ้อหลางเส้นดวงตาที่พิเศษระหว่างคิ้วของเขาสามารถแยกปีศาจและสัตว์ประหลาดได้ และเขาถือดาบที่มีคมสามคมเป็นอาวุธคู่กายเขามีสุนัขอมตะชื่อเห่าฟ้าซึ่งเป็นหนึ่งในสุนัขอมตะที่รู้จักกันดีที่สุด

ถ้าเป็นในศตวรรษที่ 24 อาจมีบางคนรู้จักความหมายเชิงสัญลักษณ์ของชื่อนี้

แต่ในโลกนี้ไม่มีเทพชื่อหยางเจี้ยนอยู่ ดังนั้นจี้เฟิงเยี่ยนจึงสามารถทําทุกอย่างที่นางต้องการได้

“ฉันมีหยางเจี้ยนอยู่แล้วและเขาต้องจับคู่กับดาบของเขา และมันจะดีกว่านี้ถ้าเขามีเจ้าเห่าฟ้าด้วย”จี้เพิ่งเยี่ยนมองไปยังห้องเก็บฟื้นการสร้างดาบนั้นไม่ใช่เรื่องยากนางเพียงแค่ต้องการวาดรูปและหาช่างตีเหล็กเพื่อสร้างมันขึ้นมาแต่เห่าฟ้านั้น …คงหายากเล็กน้อย