นิยาย ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ตอนที่ 69+70

เสียงระเบิดที่ดังทะลุหูของทุกคนผลกระทบของการระเบิดนั้นขว้างก้อนหินบดนับไม่ถ้วนลอยละลิวไปทุกหนทุกแห่ง และกระทบกับผู้ที่อยู่ข้างในทั้งหมดอย่างไร้ความปรานี บรรดาพรรคพวกของตระกูลเล่ยโอดครวญอย่างเจ็บปวด

เล่ยซูและเล่ยมินซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าสุดได้รับผลกระทบรุนแรงที่สุด การโจมตีจากก้อนหินทําให้พวกเขาฟกซ่ำไปทั่วร่างกายและหน้าผากของเล่ยซูยังมีเลือดไหลเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากบาดแผลนั้นสรางความเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

แต่ในขณะนี้เล่ยซูไม่สนใจความ เจ็บปวดจากร่างกายของเขา เขายืนตะลีงอยู่ที่ตําแหน่งเดิมของเขา และมองไป ที่ทางเข้าถ้ำซึ่งก่อนหน้านี้ถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ทว่าในขณะนี้ด้วยแรงระเบิด …ทางเข้าได้ถูกเปิดแล้ว!

ล้อเล่นน่า!

ทุกคนตกตะลึงและไม่มีเวลาสนใจ ความเจ็บปวดจากร่างกายอีกต่อไปแล้ว การระเบิดใเมื่อครู่นี้เกือบจะพัดพาความ สงบในชีวิตของพวกเขาไปทั้งหมด!

พวกเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ ทําไมหลังจากที่จี้เฟิงเยี่ยนเหวี่ยงดาบขึ้นไปในอากาศทางเข้าถ้ำทั้งหมดก็เปิดออก? ภาพที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ไม่น่าเชื่ออย่างยิ่ง

โดยไม่ต้องใช้ดินระเบิดและพลังวิเศษใด ๆ ถ้ำกระเบิดอย่างน่าหัวเราะ?

นี่เป็นเรื่องตลกจริงๆ!

หัวหน้าตระกูลอันทรงเกียรติต่างๆของเมืองจี้ต่างก็ตกตะลึงถ้าไม่ใช่เพราะ

พวกเขาได้เห็นมันด้วยตัวเอง ต่อให้พวกเขาจะตายไปแล้วพวกเขาก็ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความจริงทั้งหมด

“ โอว…” หัวหน้าครอบครัวคนหนึ่งกําลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขาทําให้สีหน้าของ เขาเริ่มหงุดหงิดจนถึงกับหยุดพูด

ในเวลานี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าพวกเขาทุกคนบาดเจ็บไม่ก็ฟกซ่ำจากก้อนหินที่บินมากระทบร่างกายของพวกเขาเพราะการระเบิด นอกจากอาการบาดเจ็บที่หน้าผากของเล่ยซูแล้วยังมีอีกหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักกลุ่มคนที่มักจะอยู่อย่างสุขสบายไม่เคยได้รับบาดเจ็บเช่นนี้เมื่อพวกเขาหายจากอาการช็อกความเจ็บปวดทั่วร่างกายทําให้พวกเขากัดฟันและร้องครางโหยหวน

เสื้อผ้าที่หรูหราของพวกเขาสกปรกใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดีมีบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ มากมายเพราะหินระเบิด และแม้แต่ผมของพวกเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยดินฝันเพียงแค่พริบตากลุ่มหัวหน้าครอบครัวที่หยิ่งยโสเหล่านี้ก็ได้กลายเป็นกลุ่มคนที่โชคร้ายในทันที

ในทางกลับกันจี้เฟิงเยี่ยนและผู้ใต้บังคับบัญชาของนางที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาและใกล้กับทางเข้าถ้ำต่างก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ไม่เพียงแค่พวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่เสื้อผ้าของพวกเขายัง ปราศจากสิ่งสกปรกอีกด้วย!

“ จี้เฟิงเยี่ยน!เจ้าทําอะไรลงไป?” เลยซูโกรธมากจนแทบอยากจะกินหัวจี้เฟิงเยี่ยน ความเจ็บปวดอย่างมากจากหน้าผากของเขาทําให้จิตใจที่ชั่วร้าย ของเขาบิดเบี้ยวมากขึ้นเขาปิดแผลบนหน้าผากของเขาด้วยความรีบร้อนและจ้องไปที่จี้เฟิงเยี่ยนขอย่างเกลียดชัง

จี้เฟิงเยี่ยนยิ้มจาง ๆให้เล่ยซูและยกคางขึ้นเล็กน้อยเพื่อพูดว่า“เจ้าเมืองเลยนี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทํา”

“ ควรทํา ควรอะไร หาาาา? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากําลังทําบ้าอะไรอยู่? เจ้าไม่เห็นว่ามีผู้ได้รับบาดเจ็บจํานวนมากหรือ?เจ้าบ้าไปแล้ว!” เลยซูทั้งตกใจและโกรธเคล็ดลับวิเศษของเฟิงเยี่ยนซึ่งระเบิดเปิดทางเข้าถ้ำใช้ถ้ำที่เขาสังให้คนปกปิดด้วยหินทําให้เขาตกใจมาก

“ โอ้?” จี้เฟิงเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองไปที่พ่อและลูกสกุลเล่ยที่ได้รับบาดเจ็บดวงตาของนางไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดใด ๆ แต่นางยิ้มกว้างมากขึ้นเท่านั้น “เจ้าเมืองเล่ยเคยพูดว่าถ้าข้ามีความสามารถข้าควรจะเปิดถ้ำนี้ด้วยตัวเองนี่ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนยินยอม หรือ!?ยิ่งไปกว่านั้น … หินเหล่านี้ไม่ได้ถูกควบคุมโดยข้าเป็นความผิดของข้าได้อย่างไรเล่าที่พวกคุณบาดเจ็บเพราะไม่ระวังกันเองไม่ใช่หรือ!?”

เล่ยซูกัดฟันขณะมองหน้าเหม็นๆของจี้เฟิงเยี่ยนบาดแผลบนร่างกายของเขาทําให้เขาเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องและเขากําลังจะฆ่าเด็กผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้ให้ตาย!

เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไงทําไมเขาถึงอยู่ในสภาพนี้?

จี้เฟิงเยี่ยนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเล่ยซูปากของนางก็ยิ้มกว้างขึ้นอย่างสุขใจนางกล่าวด้วยดวงตาที่ยิ้มแย้มว่า“แต่ข้ารู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าแปลกใจเหมือนกันที่หินเหล่านี้ทั้งหมดบินมาที่เจ้าเมืองเลยราวกับว่าพวกมันมีสายตาอยู่มันคือ…”

หว่านพืชเช่นไหน ก็ได้ผลเช่นนั้น!

ใบหน้าของเล่ยซูแดงระเรื่อแต่คําพูดของจี้เฟิงเยี่ยนทําให้เขาพูดไม่ออกเป็นความจริงที่เขาไม่ได้หยุดจี้เฟิงเยี่ยนไม่ให้ระเบิดถ้ำแต่…เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าจี้เฟิงเยี่ยนมีความสามารถในการเปิดถ้ำนี้จริงๆ?

เป็นที่ทราบกันดี…ในเฉพาะพรรคพวกของเขาว่าเพื่อปิดกั้นถ้ำนี้ เขาได้ใช้ประโยชน์จากคนงานเหมืองหลายร้อยคนแล้วและยังทําให้พวกเขาทํางานทั้งวันทั้งคืนอย่างไรก็ตามด้วยมือของจี้เฟิงเยี่ยนเองเพียงคนเดียวก่อนหินทั้งหมดที่อุตส่าห์ขนก็หายไปในพริบตา?

เมื่อมองไปยังพรรคพวกหลายๆคนที่เจ็บหนักบางคนหัวปดบางคนหัวโนในขณะที่กลุ่มของจี้เฟิงเยี่ยนไม่ว่าเป็นทหารหรือไอเจ้าหลิงเหอทุกคนล้วนปลอดภัยเลยซูรู้สึกว่าทุกอย่างมันผิดปกติแต่เขาก็ไม่รู้ว่าตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่

หัวหน้าครอบครัวเหล่านั้นก็ยิ่งมืดมนเดิมที่พวกเขาต้องการดูเล่ยซูกดขี่เด็กหญิงตัวเล็กๆคนี้ให้จมดินทั้งที่เด็กคนนี้ มีเพียงตําแหน่งหุ่นเชิดในคราบเจ้าเมืองใครจะรู้!ว่าพวกเขาจะต้องได้รับบาดเจ็ บทั่วศีรษะโดยที่ศีรษะแต่ละคนบวมเหมือนหัวหมูซึ่งเป็นเรื่องที่น่าหดหูสําหรับพวกเขามาก

หลิงเหอมองไปที่เล่ยซูและคนอื่น ๆ แล้วหัวเราะอย่างสะใจ

พวกเขาคิดว่ากลอบายเล็ก ๆ เช่นนี้เป็นอุปสรรคต่อการเป็นเจ้าเมืองของคุณหนูของพวกเขาหรือ!?หึห่างชั้น!!
อย่าล้อเล่นหน่า!

เลือดคุณหนูของพวกเขาน่ะเป็นพิษ!

เล่ยซูรู้สึกอับอายทว่าก็ทําอะไรไม่ได้เพราะกลัวจะเสียคําพูดดังนั้นเขาจึงจ้องมองจี้เฟิงเยี่ยนด้วยความโกรธ

สถานการณ์ของเล่ยมินไม่ดีขึ้นเลยแก้มของเขาเต็มไปด้วยเศษหินและตัวเขาเป็นมั่นใจในรูปลักษณ์ของตนเองมาตลอดจึงไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องเช่นนี้ได้

“ยัยสารเลวจี้เฟิงเยี่ยน! จะเล่นตลกก็ให้น้อยๆหน่อย!เพียงเพราะคําพูดของเจ้า เจ้าก็เลยระเบิดเส้นเลือดสายแร่นี้?เจ้ารู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน? ผู้คนที่นี่ล้วนมีสถานะทางสังคมสูงในเมืองจีหากมีผู้ใดได้รับบาดเจ็บเจ้าคงไม่สามารถรับผิดชอบได้แน่!”

จี้เฟิงเยี่ยนยิ้มขณะที่นางมองเลยมินที่โกรธแค้นจากนั้นดวงตาของนางกระพริบด้วยความเฉยเมย“ไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดได้หรือ? เล่ยมิน..น้ําเข้าไปในสมองของเจ้าหรือ?เจ้าลองมองไปรอบ ๆ เมืองจี้สินอกจากองค์หญิงใหญ่และท่านนักปราชถ์ของอาณาจักรแล้วยังจะมีใครสถานะสูงกว่าข้าผู้เป็นเจ้าเมือง? เส้นเลือดแร่รอบเมืองจี้อยู่ภายใต้การควบคุมของข้าอย่างถูกต้อง ข้าสามารถระเบิดมันได้ตามที่ข้าต้องการเจ้ากล้าดียังไงมากล่าวหาว่าร้ายข้า? เจ้าเป็นแค่ลูกชายอดีตเจ้าเมืองที่ไร้ยศฐาบรรดาศักดิ์ อย่าลืมว่าข้าคือเจ้าเมืองที่ถูกต้องแล้วพ่อเจ้ามันแค่อดีต!!เจ้ายังคิดว่าตนเองเป็นนายน้อยเจ้าเมืองอยู่อีกหรือ?เจ้าเป็นเพียงคนที่ไม่มีชื่อและสถานะเจ้ากล้าแสดงความหยิ่งผยองต่อข้าผู้เป็นเจ้าเมืองได้อย่างไร? หลิงเหอเจ้ามานี่!”

“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!” หลิงเหอและคนอื่น ๆ ฟังและปฏิบัติตามคําสั่งด้วยเลือดที่เดือดพล่านในที่สุดคุณหนูของพวกเขาก็เริ่มเอาจริง!

“ข้าสั่งให้เจ้ากําจัดกบฏที่อวดดีนี้ออกไปและโบยเขาให้หนัก 50 ไม้!” ดวงตาของจี้เฟิงเยี่ยนหรี่แคบลงในขณะที่นางยิ้มและออกคําสั่งให้คําสั่งที่ทําให้เล่ยมินตกตะลึง

นางกล้าสั่งให้คนที่เขาจริงหรือ?

เลยมินจ้องไปที่จี้เฟิงเยี่ยนด้วยความไม่อยากเชื่อ

หลิงเหอและคนที่เหลือซึ่งมีความเกลียดชังพ่อและลูกสกุลเล่ยอยู่แล้วพวกเขาไม่ได้คัดค้านและเดินหน้ามาจับเล่ยมินทันที

สายตาของเล่ยหมินสัน “ใครกล้าแตะตัวข้า!”

ในขณะที่เขาพูด ทหารยามที่เล่ยซูและหัวหน้าครอบครัวเรียกได้ล้อมรอบเล่ยมินทันทีเพื่อคุ้มครองเขาและปิดกั้นทางของหลิงเหอ

ดวงตาของเล่ยซูมีดลงมาก เขาจ้องมองไปที่จี้เฟิงเยี่ยนอย่างรังเกียจ” จี้เฟิงเยี่ยนเจ้าไม่เข้าใจหลักการที่ว่า… เจ้าควรเว้นทางลงให้คนอื่นเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”