“ เวลา 01.56 น. ของคืนวันนี้… ผู้ก่อการร้ายที่ทำการระเบิดนิวเอจซิตี้เมื่อวันที่ 2 มิ.ย. และทำการระเบิดตึกยูเนี่ยนทาวเวอร์เมื่อคืนวานได้ถูกจับกุมเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ… ”

          ในขณะที่กำลังไปโรงเรียนยามเช้าตามปกติบนรถไฟฟ้ายามเช้าดังเช่นทุกวัน

ชินเปิดฟังข่าวในขณะสวมหูฟังไร้สายด้วยโฮโลวอชแบบมาตรฐาน แต่แท้จริงแล้วข่าวนั้นเชื่อมอยู่กับโฮโลวอชรูปปลากระเบน ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าสะพายต่างหาก (ส่วนสาเหตุที่ต้องทำแบบนั้นก็เพื่อไม่ให้การที่ชินดูข่าวอาชญากรรมถูกเก็บเป็นข้อมูลทางสถิติ แม้จะดูเหมือนระแวดระวังเกินเหตุ แต่กันไว้ก่อนย่อมไม่เสียหาย)

เขาโหนกับที่จับแบบยืนบนรถไฟฟ้าทั้งที่วันนี้คนค่อนข้างโล่ง และเป็นเวลาเดียวกับเมื่อวานที่คนอัดแน่นเป็นปลากระป๋อง

คงเพราะเรื่องเมื่อวานหล่ะมั้ง… ชินคิดพลางยักไหล่ แต่ก็ไม่ได้ลงไปนั่งที่ว่างตรงหน้าอยู่ดี เพราะสถานีเป้าหมายอย่างโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ลอเรนซ์นั้นอยู่อีกไม่ไกล และในความเป็นจริงก็มีนักเรียนชายหลายคนที่ไม่อยากจะนั่งเพราะเกรงว่าสถานีต่อไปจะมีผู้หญิง เด็กหรือคนแก่เข้ามาแล้วต้องสละที่นั่งให้ เพราะแบบนั้นสู้ยืนไปตั้งแต่แรกเลยคงจะดีกว่ามั้ง และชินเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ด้วยเหตุผลที่ว่า “ไม่อยากเป็นเป้าสายตา” มากกว่า

 

“ …ผู้ร้ายคือนายเฮเดอร์ สมิธ ผู้ก่อการร้ายที่มีประกาศจับในหลายประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้… สิ่งที่เขาทำคือการปล้นธนาคารตั้งแต่ธนาคารท้องถิ่นไปจนถึงธนาคารรายใหญ่ มูลค่าความเสียหายรวมนั้นมากกว่า 18 ล้านเครดิตเลยทีเดียวค่ะ… ”

          ชินยังคงฟังข่าวต่อไป แต่ว่าแบบผ่านๆเท่านั้น เพราะไม่ได้สนใจคนที่ “ไม่ใช่เป้าหมาย” แถมยัง ไม่มีเบาะแสให้สาวต่อไปหาคนอื่นเลยซักนิด

          ชินมองออกไปนอกหน้าต่างของตัวรถไฟฟ้าพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ให้ใครสังเกต

 

“ …และจากการสอบปากคำเบื้องต้น เฮเดอร์ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มนั้น ไม่ได้มีกลุ่มย่อยหรือทำงานภายใต้คำสั่งของกลุ่มก่อการร้ายอื่นแต่อย่างใดค่ะ… แต่กระนั้นตำรวจก็ยังคงการสืบสวนต่อไป พร้อมๆกับความร่วมมือของหน่วยสืบสวนสอบสวนพิเศษอย่าง URI ที่เข้าควบคุมสถานการณ์เมื่อคืนด้วยหน่วยพิเศษ RC-Force ซึ่งเข้าจับกุมนายเฮเดอร์เมื่อวาน ”

          ทางนั้นฉกผลงานไปอย่างที่คิดเลยแฮะ ชินคิดพลางยิ้มแห้งๆ แต่สำหรับชินที่มีเป้าหมายในการล้างแค้น ผลงานในการจับโจรไม่ใช่เป้าหมายหลักอยู่แล้ว เพียงแค่ไม่ชอบใจที่รู้สึกเหมือนถูกแย่งชิงเหยื่อไปเท่านั้นเอง

          อนึ่ง URI หรือ Union Regions of investigation คือหน่วยสอบสวนกลางที่ขึ้นตรงกับ UR (Union Regions) ซึ่งเป็นองค์กรความร่วมมือระหว่างเขตประเทศทุกประเทศบนโลกโดยตรง เป็นหน่วยสืบสวนใหญ่ที่รับหน้าที่จัดการปัญหาเล็กใหญ่และเน้นคดีพิเศษที่เกี่ยวข้องกับผู้ก่อการร้าย รวมถึงคดีที่เกี่ยวข้องกับผู้มีพลังพิเศษจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ ที่ตำรวจท้องถิ่นไม่อาจปิดคดีเองได้

          และ RC-Force ก็เป็นหน่วยปฏิบัติการที่ขึ้นตรงกับ URI อีกทอดหนึ่ง

 

“ สถานีต่อไป โรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ลอเรนซ์… ”

          เสียงประกาศดังขึ้นดังเช่นทุกวันที่ผ่านมา ทำให้ชินถอดหูฟังไร้สายเก็บเข้ากระเป๋าพร้อมกับเดินออกจากรถไฟฟ้า

 

เอาเถอะ… ไม่ว่าเมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้น และไม่ว่าใครจะทำอะไรต่อจากนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสนใจ

เพราะว่ามันไม่เกี่ยวกับเป้าหมายของฉัน

 

แล้วอีกอย่าง… ชีวิตตอนกลางวันของฉันได้เริ่มขึ้นแล้ว

เพราะงั้นลืมเรื่องชีวิตตอนกลางคืนไปก่อนคงจะดีกว่า

          ชินคิดเช่นนั้นก่อนจะเริ่มออกเดินลงจากบันไดดังเช่นทุกวัน เดินผ่านถนนสายเดินดังเช่นยามเช้าของทุกวัน แม้ว่าจำนวนนักเรียนจะแทบไม่มีเลยก็ตาม แต่ยังไงก็คงเป็นเพราะเฮเดอร์ปล้นธนาคารเมื่อวานอยู่แล้ว

          ชินไม่ได้คิดอะไรมาก และยังคงเดินต่อไปจนกระทั่งถึงประตูรั้วโรงเรียนเซนต์ลอเรนซ์… ที่ไม่ได้เปิดเหมือนทุกที?

 

“ หืม? ”

          ชินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย เช่นเดียวกับนักเรียนโรงเรียนเดียวกันจำนวนนึง พวกเขามุงกันอยู่หน้าประตูรั้วโรงเรียนที่มีป้ายประกาศโฮโลแกรมติดอยู่ว่า

“โรงเรียนจะปิดทำการ 1 วัน เนื่องด้วยความกังวลในความปลอดภัยของนักเรียน ขออภัยในความไม่สะดวกมา ณ ที่นี้ด้วย” ทิ้งท้ายไว้เช่นนั้น

 

เหล่านักเรียนที่ได้อ่านประกาศต่างตะโกนโอดครวญออกมาว่า “พลาดแล้ว! ไม่น่าปิดโฮโลวอชตอนเช้าเลยโว้ย!” ไม่ก็ “บ้าเอ้ย ทำไมไม่อ่านประกาศให้ดีๆก่อนมากันนะ!”

ตามปกติมันควรจะมีประกาศแจ้งเตือนในระบบอัจฉริยะของห้องเรียนออนไลน์ ซึ่งเป็นแอพลิเคชั่นที่สร้างไว้สำหรับติดต่อส่งงาน แม้กระทั่งแบบเรียนออนไลน์ของเหล่านักเรียนแบบไร้ค่าใช้จ่าย ทั้งหมดนั้นอยู่ในโฮโลวอชแบบมาตรฐานที่ทุกคนมี

ชินคิดเช่นเดียวกับนักเรียนคนอื่น เลื่อนข้อมือซ้ายขึ้นมาแล้วรีบเปิดกล่องจดหมายขึ้นมา กระดานโฮโลแกรมฉายการแจ้งเตือนจดหมายขาเข้าเป็น 0 แต่จดหมายล่าสุดที่อ่านไปแล้วนั้นเป็นจดหมายแจ้งเตือนจากโรงเรียน

 

อย่าบอกนะว่า…

          ชินขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปิดจดหมายนั้นขึ้นมา ภาพโฮโลแกรมฉายภาพกระดาษจดหมายสมัยก่อน เนื้อหาภายในแจ้งถึงนักเรียนทุกคนเนื่องด้วยวันที่ 5 มิถุนายน โรงเรียนจะยกเลิกการเรียนการสอนทุกคลาสอย่างไร้ข้อยกเว้น เพื่อให้นักเรียนอยู่บ้านในช่วงที่สถานการณ์การก่อการร้ายซึ่งมีไม่ค่อยบ่อยนี้ยังไม่คลี่คลายดี

          จดหมายที่ว่าไปถูกส่งมาตอน 01.00 ของวันนี้ เป็นตอนที่ชินกลับจากยูเนี่ยนทาวเวอร์ ตอนนั้นมีจดหมายเข้ามาที่โฮโลวอชอันปกติที่ใช้ไปเรียน แล้วโกลเด้นด๊อกก็เป็นคนเปิดจดหมายนั้นจากโฮโลวอชของชินขึ้นอ่านเอง

 

“ แค่จดหมายขยะหน่ะค่ะมาสเตอร์ ”

          ชินนึกถึงคำพูดน้ำเสียงยียวนนั้นของโกลเด้นด็อกเมื่อคืน ไม่สิ… เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เขาก็รู้ตัวคนร้ายได้ในทันที

          คิ้วของชินกระตุกอย่างแรงอยู่พักนึง ในขณะที่ฟังเสียงโอดครวญของเหล่านักเรียนที่มีชะตากรรมแบบเดียวกับตัวเอง แม้จะด้วยคนละสาเหตุก็ตามเพราะแม้จะมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกสุดไฮเทคอย่างไร แต่หากผู้ใช้นั้นซุ่มซ่ามก็ย่อมไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ดังที่เห็น

 

เย็นไว้… เย็นไว้…

          ชินถอนหายใจออกอย่างแรงเพื่อปรับอารมณ์หงุดหงิด

          ในตอนนั้นก็มีข้อความส่งเข้ามา เป็นแชทส่วนตัวมาจากเกวน

 

          “ ชินไปโรงเรียนเหรอ? เป็นอะไรรึเปล่า? ” นั่นคือเนื้อความ แสดงถึงความเป็นห่วงเหมือนทุกที

          อนึ่ง ในตัวโฮโลวอชนั้นสามารถเปิดระบบระบุตำแหน่งตัวเองได้ตามต้องการ ในยามปกติระบบแนะนำให้เปิดไว้เพื่อให้ติดต่อและไปมาหาสู่กับเพื่อนได้โดยง่าย ซึ่งชินเองก็ทำแบบนั้นยกเว้นเวลาหลังเลิกเรียนที่ต้องออกไปทำธุระส่วนตัว

“ อืม… ผิดพลาดนิดหน่อยหน่ะ ” ชินส่งข้อความกลับไปทันที

“ ฮุฮุ… ชินเองก็มีจุดที่ซุ่มซ่ามอยู่เหมือนกันสินะเนี่ย ” เกวนส่งข้อความมาพร้อมสติ๊กเกอร์หัวเราะแบบผู้ดี ภาพของเกวนที่กำลังหัวเราะพลางยกมือขึ้นป้องปากเข้ามาในหัวชินโดยอัตโนมัติ เพราะเธอเป็นคนแบบนั้น

“ ขอทีเถอะน่า ” ชินยิ้มแห้งๆก่อนจะตอบกลับเกวนไปเช่นนั้น แล้วก็ปิดโฮโลวอชของตัวเองลง

 

“ เห้ย! ระวังหน่อยสิวะ! ”

ทว่าในตอนที่กำลังใช้ความคิดหลังจากตอบแชทอยู่นั้น ชินก็กลับเดินชนนักเรียนชายคนนึงที่สวมชุดคนละแบบกับของชินเข้า เขาตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด และมองชินด้วยสายตาโกรธอย่างจริงจัง

 

“ ขอโทษด้วย ฉันไม่ระวังเอง ” ชินพูดพลางก้มศีรษะให้ ชายที่เดินเข้ามาใกล้ราวกับจะหาเรื่องจึงได้หยุดเท้าลง เมื่อเห็นท่าทีสำนึกผิดของชิน

“ ชิ! เดินดูทางหน่อยสิวะไอ้บ้าเอ้ย! ”

          ก่อนจะเดาะลิ้นเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์แล้วก็เดินจากไปในทิศตรงข้าม

          เสียสมาธิอีกแล้วสิ ใช้ไม่ได้เลยแฮะเรา… ชินคิดอย่างหน่ายใจ

 

…กลับก็ได้

          ชินคิดพลางถอนหายใจ ทั้งด้วยความเหนื่อยหน่ายและหงุดหงิดกับอะไรหลายๆอย่าง

 

❖❖❖❖❖

 

          ในย่านที่อยู่อาศัยนั้นแบ่งออกเป็นหลายโซน แน่นอนว่าหากค่อนไปในตัวเมืองก็ย่อมมีที่ดีๆอยู่มาก และสำหรับจุดที่ห่างจากตัวเมืองไปพอสมควรอย่างย่านที่ชินอยู่ก็มีทั้งที่ดีและไม่ดีปนกันไป

          ในส่วนของหอพักที่ชินอยู่นั้นเป็นหอพักระดับปานกลางเมื่อมองจากภายนอก แถมยังอยู่ในย่านนอกตัวเมืองใกล้กับตลาดสดท้องถิ่น แต่ตัวตลาดสดท้องถิ่นที่ว่านั้นก็อยู่ด้านหน้าของสถานีรถไฟฟ้านี้เอง

          ชินเดินผ่านตลาดสดดังกล่าวพลางมองไปรอบๆ สังเกตชีวิตของผู้คนดังที่ทำเป็นกิจวัตร ย่านการค้าเล็กๆที่ดูครึกครื้นนั้นทำให้ชินรู้สึกดี ไม่นานนักก็เข้ามาในส่วนอยู่อาศัย ชินเดินเลาะกำแพงบ้านไปราว 4 หลังคาเรือนก็พบกับหอพัก 2 ชั้นที่ทำจากไม้ทั้งหลัง และมีระเบียงทางเดินติดกับฝั่งถนนทำให้คนนอกมองเห็นได้ง่าย บางทีคงเป็นอุบายเพื่อไม่ให้มีขโมยขึ้นหล่ะมั้ง ชินคิดในขณะที่เดินเข้าไปในตัวหอพักเดินขึ้นบันไดชั้นสอง

          ห้องของชินนั้นคือห้องที่สองนับจากด้านในสุด ซึ่งในเวลาเช่นนี้ตามปกติไม่ควรจะมีใครอยู่ ทว่าในตอนนี้ หน้าประตูห้องของชินกลับมีเด็กสาวคนนึงยืนอยู่ และทันทีที่เธอรู้ตัวว่าชินเดินขึ้นบันไดมา เธอก็หันใบหน้างามชดช้อยของเธอมองตรงมายังเขาทันที

          ผมสีเงินยาวสลวย ดวงตาสีเขียวใบไม้สด ใบหน้างดงามราวกับออกมาจากภาพวาด พร้อมด้วยส่วนโค้งเว้าที่ผู้หญิงทุกคนยังต้องอิจฉา แต่จุดเด่นที่สำคัญกว่านั้น คือใบหูที่ยาวกว่าปกติอันเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าเธอคือเอลฟ์

          ใช่… ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของชิน คือ เพื่อนร่วมระดับชั้นที่อยู่คนละห้อง สาวงามเผ่าเอลฟ์ประจำโรงเรียนของชิน… โอลิเวีย ที่อยู่ห้อง 5-A นั่นเอง เธอกำลังสวมชุดลำลองด้วยเสื้อคอกลมเปิดไหล่ และกระโปรงสั้นดูสบายตาสีขาวล้วนทั้งตัว

          ดวงตาที่ประดับด้วยขนตายาวงามงอนนั้นจดจ้องมาที่ชินซึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้

 

“ ไปโรงเรียนสนุกไหมคะมาสเตอร์? ” โอลิเวียยิ้มกริ่มด้วยใบหน้าที่ดูสูงศักดิ์และคงรอยยิ้มอ่อนหวานไว้ ทว่าแฝงความขี้เล่นไว้เต็มเปี่ยม แต่ในจุดนั้นคงมีแต่ชินเท่านั้นที่มองออกกระมั้ง

          ราวกับสัมผัสความขี้เล่นนั้นได้(เหมือนทุกที) ชินก็ถอนหายใจออกเสียยืดยาวด้วยความเหนื่อยหน่าย

 

“ ล้อเล่นไม่ขำเลยนะ… โกลเด้นด็อก ”

          เห็นชินที่ตอบกลับอย่างหน่ายๆ โอลิเวียก็ยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานอีกครั้ง ทว่าเจิดจ้ากว่าเมื่อครู่ ราวกับเด็กที่กำลังดีใจ

          …ใบหน้าที่แม้จะแฝงไว้ด้วยความเฉยชาราวกับหิมะยามค่ำคืนเฉกเช่นที่คนทั่วไปได้เห็น แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นที่แตกต่างจากยามปกตินั้น ไม่มีให้เห็นในสถานที่อื่น

นอกเสียจากต่อหน้าชินเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

❖❖❖❖❖

 

          ภายในห้องของชินนั้นเป็นห้องมาตรฐานทั่วไป ขนาดกว้างขวางราว 15*10 เมตร มีเตียงนอน เคาท์เตอร์ทำครัว กระจกบานใหญ่ใช้แต่งตัว โต๊ะสำหรับวางคอมตั้งโต๊ะ ชั้นวางหนังสือและโต๊ะอ่านหนังสือ กลางห้องมีโต๊ะเล็กสำหรับใช้นั่งติวกับเพื่อน และลึกเข้าไปมีห้องน้ำในตัว เป็นห้องน้ำแบบอาบด้วยฝักบัวพร้อมเครื่องทำน้ำอุ่น

          ในห้องนั้นไม่มีเฟอร์นิเจอร์ฟุ่มเฟือย หากไม่นับเครื่องใช้ไฟฟ้าจำพวกเครื่องซักผ้า ตู้เย็นและเตาไมโครเวฟหล่ะก็ มันถือเป็นห้องของนักเรียน ม.ปลายที่มีของครบถ้วนจำเป็น

          แต่หากจะหาจุดแตกต่างของหอพักนักเรียนทั่วไป คือราคาของที่นี่ค่อนข้างต่ำ

          ดังที่ว่าไปข้างต้นว่าในห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่จำเป็น ห้องของชินจึงเรียกได้ว่าเรียบง่าย ไร้ของตกแต่งใดๆ เพราะเอาไว้ใช้บังหน้า นอนพักและเป็นที่รวมตัวชั่วคราวของชินกับโอลิเวียเท่านั้น นานๆทีก็เอาไว้ให้เพื่อนร่วมห้องมาติวหนังสือเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต นั่นคือหน้าที่เกือบทั้งหมดของห้องนี้

 

“ กาแฟได้แล้วค่ะชิน ”

          โอลิเวียพูดพร้อมกับเดินเข้าหาชินที่นั่งกับพื้นตรงโต๊ะติวเล็กๆกลางห้อง ในมือพร้อมด้วยแก้วกาแฟสองแก้ว เธอนั่งคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อยวางแก้วกาแฟกับโต๊ะก่อนจะจัดท่าทางอย่างเรียบร้อย แล้วค่อยนั่งลงฝั่งที่ติดกับชิน

 

“ ขอบใจ ” ชินตอบก่อนจะรับกาแฟมาดื่มเรียกสติตัวเอง โอลิเวียจ้องชินตาเป็นมันในจังหวะนั้นเหมือนกับทุกที

“ อร่อยมาก ”

“ ด้วยความยินดีค่ะ ” พอชินยิ้มตอบอย่างพอใจ โอลิเวียก็ยิ้มกลับอย่างเป็นสุข

          นั่นคือทั้งหมดที่เธอต้องการ โอลิเวียที่เห็นรอยยิ้มของชินหลังสัมผัสกาแฟที่ตัวเองชง จึงค่อยดื่มส่วนของตัวเองบ้าง

 

“ แล้ว… เรื่องเมื่อเช้าหมายความว่ายังไงโอลิเวีย? ” พอได้ยินคำถามจี้ตรงจุด ไหล่ของโอลิเวียก็กระตุกเล็กน้อย หากไม่ใช่ชินที่อยู่ด้วยกันมานานคงไม่มีทางสังเกตเห็น

“ พูดเรื่องอะไรกันเหรอคะมาสเตอร์? ” โอลิเวียเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มปิติยินดีเมื่อครู่เป็นเย็นชากว่าทุกที ก่อนจะหันมามองชินช้าๆ กลับกลายเป็นชินที่ต้องขมวดคิ้วอย่างกังวลแทน

          อนึ่ง หากนอกเหนือจากเวลาออกลุยแล้ว ชินจะเรียกโอลิเวียด้วยชื่อจริง เช่นเดียวกับโอลิเวียเองก็จะเรียกชินด้วยชื่อจริงเช่นกัน

          นอกเสียจากเวลาที่จะแกล้งกัน กระแนะกระแหนหรือเวลาที่งอนตุ๊บป่องดังเช่นตอนนี้

 

“ นี่ฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธรึไงเนี่ย? ” นั่นเป็นเหตุผลที่ชินเข้าใจสาเหตุที่โอลิเวียแกล้งเขาเมื่อเช้า เขาครุ่นคิดมาตลอดการเดินทางกลับหอพักว่าตัวเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจไปเมื่อคืน

 

เพราะปล่อยให้สู้กับหุ่นรบ 4 ตัวคนเดียว? หรือเพราะไม่ยอมให้อัดตัวหลักอย่างเฮเดอร์?

ไม่น่าใช่…

          ชินไม่คิดว่าตัวเองต้องมาปวดหัวกับเรื่องแบบนี้… ทว่านั่นไม่ได้ทำให้เขารู้ตัวเลยซักนิด ว่าที่ตัวเองคิดเรื่องของโอลิเวียอย่างจริงจังเพราะชินแคร์เธอพอๆกับเธอแคร์ชินนั่นแหล่ะ

          ทว่าในระหว่างที่ชินกำลังคิดจนหัวแทบหลุด โอลิเวียก็ค่อยๆเปิดปากด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“ เพราะไม่ยอมให้ดิฉันช่วยเปลี่ยนชุดยังไงหล่ะคะ ”

“ เพราะเรื่องนั้นหรอกเหรอ ”

          แต่คำตอบที่ออกมาจากปากของโอลิเวียช่างน่าปวดหัว… ชินยกมือขึ้นกุมขมับไปเองก่อนจะถอนหายใจ

          กลับกัน… โอลิเวียที่พูดแบบนั้นออกมาด้วยสีหน้าจริงจังไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นเลยซักนิดนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าอีก เพราะมันหมายความว่าเธอจริงจังกับประเด็นนี้

 

“ อย่างน้อยก็แยกเวลาหน่อยเถอะ ”

“ …ทราบแล้วค่ะ ”

ชินตอบกลับไปอย่างหวั่นๆ โอลิเวียก็ตอบกลับอย่างไม่เต็มใจนัก แก้มเธอเริ่มป่องแดงระเรื่อออกมาอย่างน่ารักน่าชังแม้ใบหน้าจะดูเฉยชา นั่นเป็นเสน่ห์อย่างนึงของเธอที่ไม่มีใครนอกจากชินได้เห็น

 

ผู้หญิงนี่เอาใจยากซะจริงนะ… ช่วยไม่ได้

         

“ เข้าใจแล้ว ฉันขอโทษ… อยากให้ทำอะไรไถ่โทษหล่ะ ”

          ชินที่คิดได้ดังนั้นก็เปิดปากขอโทษออกมา

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ใบหูยาวๆของโอลิเวียก็ส่ายขึ้นลงอย่างร่าเริง ชินเหมือนเห็นภาพสมมติว่าโอลิเวียมีหูสุนัขตั้งชี้ขึ้น พร้อมกับหางสุนัขแกว่งไกวในพริบตาที่ชินบอกเป็นเชิงว่า “จะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอยกโทษให้”

 

“ ทุกอย่างเลยสินะคะ ” โอลิเวียพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ภาพเสมือนที่โอลิเวียมีหูและหางของสุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่ปรารถนาจะคลอเคลียเจ้านายเริ่มเด่นชัดขึ้นทุกทีๆ

“ อะ อา… ” ชินมีแต่ต้องตอบกลับไปแบบนั้น เขาเองก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นนิดหน่อย

          ชินเองก็เป็นผู้ชาย หากบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับสถานการณ์ที่อยู่กับสาวสวยสองต่อสองอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ก็คงจะโกหก ความงดงามนั้นไม่อาจขัดขืนได้แม้จะเป็นชิน

ไม่สิ… บางที หากไม่ใช่เธอคนนี้ ชินอาจจะไม่รู้สึกเช่นนี้ก็เป็นได้

ราวกับตกเป็นเบี้ยล่างของราชินีหิมะที่ทุกคนโจษจันไปแล้วยังไงอย่างงั้น

          ในสภาพเช่นนี้… คงไม่มีใครดูออกแน่ว่าคนไหนเป็นข้ารับใช้คนไหนเป็นเจ้านาย

 

แต่ถึงจะบอกว่าทุกอย่างก็เถอะ…

          ชินคิดกังวลเช่นนั้นในขณะที่มองโอลิเวียที่ขยับตัวออกจากโต๊ะเล็กแล้วเปลี่ยนมานั่งพับเพียบแทน เธอเลื่อนกระโปรงสั้นๆของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นขาอ่อนอันอวบอิ่มและขาวนวล แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็น แต่นั่นก็ทำให้ชินใจสั่นทุกครั้งเหมือนกัน

          ไม่สิ ไม่ใช่แค่ชิน… โอลิเวียเองที่แม้จะแสดงสีหน้าเรียบเฉย แต่ใบหน้าไปจนถึงใบหูของเธอนั้นแดงเสียยิ่งกว่าเนื้อแตงโมเสียอีก

 

          แต่ก่อนที่ชินจะจินตนาการไปไกลกว่านี้ โอลิเวียก็ใช้มือซ้ายตบขาอ่อนตัวเองเบาๆสองที ก่อนจะพูดออกมาอย่างเอียงอายว่า

 

“ งั้น… นอนหนุนตักดิฉันด้วยนะคะ ”

          โอลิเวียที่หน้าแดงก่ำพูดแบบนั้นออกมา ทำเอาชินกะพริบตาปริบๆเลยทีเดียว รอยยิ้มของชินเผยตามมาหลังจากนั้น

          โอลิเวียนั้นมักจะ “เข้าหา” ชินเป็นปกติอยู่แล้ว ความปรารถนาที่อยากจะใกล้ชิดชินนั้นเขาเองก็รู้ดี ชินไม่ได้ซื่อบื้อถึงขนาดนั้น แต่หากพูดถึงความเคยชินก็เป็นอย่างที่เห็น… โอลิเวียเองก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาทั่วไป

          เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่อยากจะทลายกำแพงลงทีละชั้น เพื่อให้เข้าใกล้ชินมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

          …เธอก็แค่ อยากจะใกล้ชิดผู้ชายที่เธอตกหลุมรักเท่านั้นเอง

 

“ เข้าใจแล้ว ”

          ชินขยับเข้าไปใกล้โอลิเวียก่อนจะค่อยๆเอนตัวลง เอาหัวหนุนกับขาอ่อนของโอลิเวีย

          สีหน้าของเธอยังคงแดงก่ำ และแม้จะไม่เท่ากับโอลิเวีย แต่ชินเองก็แดงระเรื่อไม่ต่างกันนัก

 

“ เวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีนะคะ… พักผ่อนเท่าที่ทำได้เถอะค่ะชิน ”

          โอลิเวียว่าในขณะที่ลูบเส้นผมของชินอย่างอ่อนโยน ด้วยใบหน้าอ่อนหวานและปิติยินดีดังเช่นทุกที คำพูดเช่นนั้นทำเอาชินเบิกตาโพลง เพราะเข้าใจสาเหตุของเรื่องทั้งหมด

 

“ ขอบใจนะ… ” ชินได้แต่ตอบกลับไปด้วยความดีใจ… เพราะสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากเธอ สีหน้าของชินอ่อนโยนลงเสียยิ่งกว่าทุกครั้ง เป็นสีหน้าที่แสดงให้เห็นเฉพาะโอลิเวียเท่านั้น

 

สุดท้ายก็เพราะเธอเป็นห่วงเราหล่ะสินะ

          ชินคิดเช่นนั้นก็เข้าใจได้ง่ายๆ… บางทีโอลิเวียอาจจะแค่หาเรื่องให้ชินได้ผ่อนคลายเหมือนทุกที เพราะยังไงสิ่งที่เธอทำก็เพื่อเขามาตลอดอยู่แล้ว แต่นั่นก็ทำให้ชินรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

          ความอ่อนโยนจากฝ่ามือของเธอช่วยเยียวยาความเหนื่อยล้า จากทั้งความเจ็บปวดในอดีตหรือจากการต่อสู้เมื่อวานก็ตาม นั่นทำให้ชินเข้าสู่ภวังค์แห่งการหลับไหลอย่างง่ายดาย

 

“ ด้วยความยินดีค่ะ… ชินของฉัน ”

          โอลิเวียกล่าวอย่างแผ่วเบาหลังจากที่ชินผลอยหลับไปแล้ว ก่อนจะก้มมอง จ้องใบหน้ายามหลับของชายที่ตัวเองรักด้วยสีหน้าแห่งความสุขราวกับต้องมนต์

 

❖❖❖❖❖

Facebook Page : https://www.facebook.com/HatthAnant