“ให้สู้กันเหรอครับ?” 

          อัลเบิร์ตถามด้วยความไม่แน่ใจ เหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด และอย่างหนึ่งที่แน่ใจคือเขาได้แต่หวังว่าจะสิ่งที่ได้ยินเป็นการเข้าใจผิด

          แต่การส่ายหน้าปฏิเสธของออก้าก็ทำลายความหวังนั้นลงไปต่อหน้าต่อตาอัลเบิร์ต หรืออาจหมายรวมถึงชินด้วย

 

“ถึงพวกเธอจะเป็นแค่เด็กฝึกงาน แต่ตำแหน่งก็เป็นถึงผู้ช่วยของรองหัวหน้าหน่วยสืบสวนอย่างไทริก” ออก้าเดินเข้ามาใกล้ชินกับอัลเบิร์ตที่ยังมองตามด้วยความสงสัยกันอยู่ก่อนจะพูดต่อ

“ในตำแหน่งที่ต้องตามไทริกไปทำงานอย่างใกล้ชิด ก็มีความเป็นไปได้ที่จะได้เผชิญหน้ากับการต่อสู้ เพราะงั้นคงไม่ต้องบอกหรอกใช่ไหมครับว่าความสามารถในการป้องกันตัวเองมันสำคัญขนาดไหน”

          กระทั่งอยู่ตรงหน้าของพวกเขาออก้าก็ยังเค้นเสียงหนักแน่น แสดงให้เห็นว่าเขาจริงจังมากแค่ไหน

 

สู้กัน ไม่สิ… ประลองกันงั้นเหรอ?

ก็เข้าใจเรื่องที่พูดอยู่ แต่พวกเขาคิดจะให้เด็ก ม.ปลาย ไปเจอสถานการณ์แบบนั้นจริง ๆ เหรอ?

 

ไม่สิ… ที่จริงก็มีความเป็นไปได้สูงอยู่ เพราะยังไงเราก็เป็นคนกรอกข้อมูลลงไปเองว่ารับความเสี่ยงได้ทุกอย่างและมีเป้าหมายในการทำงานที่นี่ต่อ

เพราะงั้น การฝึกงานในสถานการณ์ทำงานจริงก็ถือเป็นการเตรียมใจอย่างหนึ่ง ไม่อย่างนั้นฝ่ายบุคคลคงไม่คิดว่าเราอยากมาทำงานนี้จริง ๆ

 

บางทีอัลเบิร์ตเองก็คงตั้งใจแบบเดียวกัน ออก้าถึงไม่ลังเลเรื่องนี้เลย

เพราะงั้นคงเลี่ยงที่จะสู้ไม่ได้แน่ ๆ

 

ประเด็นที่ต้องคิดต่อจึงควรจะเป็น ‘ควรจะแสดงออกแบบไหนดี’ ต่างหาก

เพราะถึงจะบอกให้สู้กัน แต่เรื่องนี้ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะไม่ได้มีจุดประสงค์อย่างที่บอก————

 

“ไม่มีเรื่องอย่าง ‘นี่เป็นการทดสอบแฝง คนที่เอาชนะคนอื่นโดยไม่มีความเห็นใจไม่มีสิทธิเป็นพนักงานสืบสวน’ หรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะครับ เพราะงั้นสู้กันแบบเอาจริงได้เลย” ออก้าเอ่ยขัดความคิดชินราวกับอ่านใจออก

          เรื่องนั้นเขาคงเดาได้จากประสบการณ์เมื่อเห็นทั้งชินและอัลเบิร์ตขมวดคิ้วครุ่นคิด

          ถึงแบบนั้น การที่เขาเดาเรื่องที่ทั้งสองคนคิดไว้ได้มันก็ยังสุดยอดอยู่ดี

          …และน่ากลัวด้วยในมุมมองของชิน

 

          แต่ไม่ว่าออก้าจะเป็นยังไงก็ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่า ทั้งสองตระหนักเรื่องนั้นถึงหันมาเผชิญหน้ากันด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดกว่าเดิม

          แต่ที่เหมือนกัน คือความจริงจังที่สะท้อนผ่านดวงตา

          ว่าต่อให้อะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาก็จะไม่ยอมถอยออกไปจากตรงนี้แม้เพียงก้าวเดียว

 

“ขอโทษด้วยนะครับคุณชิน แต่ผมเองก็มีเหตุผลที่ถอยไม่ได้อยู่เหมือนกัน” อัลเบิร์ตถึงหันมามองชินด้วยสายตาคมกริบแตกต่างจากท่าทีสงบเสงี่ยมที่แสดงให้เห็นมาตลอดตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก

          สายตานั่นแลขมขู่ก็ไม่ปาน แม้ร่างกายของเขาจะเล็กกว่าชินแต่ก็สัมผัสได้ว่าจิตวิญญาณนั้นเข้มแข็งดุดันราวราชสีห์

 

“อา… นี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว เพราะงั้นอย่าเคืองกันล่ะ”

          ชินเองก็สัมผัสเรื่องนั้นได้ถึงไม่ยอมให้ข่มอยู่ฝ่ายเดียว แต่สิ่งที่สามารถโต้ตอบความรุนแรงนั้นได้ดีที่สุดก็มีแต่ท่าทีนิ่งสงบเยือกเย็นที่เขาแสดงออกมาตลอดตั้งแต่แรก

          ราวกับความมุ่งมั่นของอัลเบิร์ตไม่ส่งผลอะไรกับเขาเลย

 

“ต้องแบบนั้นสิทั้งสองคน”

          ในขณะที่ออก้านั้นกลับพยักหน้าพึงพอใจกับสถานการณ์ตึงเครียดที่เขาเป็นคนก่อเอง

          เห็นแบบนั้นแม้แต่ไทริกที่เป็นคนเงียบขรึมยังอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย

 

          และเพราะออก้าตัดสินใจแบบนั้น ชินกับอัลเบิร์ตถึงเดินไปอยู่กลางห้องแล้วเริ่มวอร์มอัพกล้ามเนื้อด้วยระยะห่างกันพอควร ส่วนออก้ากับไทริกนั้นยืนดูอยู่ห่าง ๆ ชิดผนังห้องในฐานะผู้ชม

 

“คิดจะทำอะไรกันแน่ครับ” นั่นเลยเป็นโอกาสให้ไทริกเอ่ยถาม 

          แม้น้ำเสียงเขาจะดูเหนื่อยอ่อนเหมือนไม่ค่อยให้ความสนใจ แต่ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงเขาก็คงไม่ถามออกมา

 

“เจตนาผมก็ชัดเจนดีอยู่แล้วนี่นา” ในขณะที่ออก้านั้นยังคงบ่ายเบี่ยงด้วยรอยยิ้มที่อ่านเป้าหมายไม่ออกตามเคย

“…แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ต้องข่มขู่กันนะครับ” ไทริกตอกกลับด้วยน้ำเสียงที่เข้มข้นกว่าเดิม แต่นั่นยิ่งทำให้ออก้าฉีกยิ้ม

“อ่อนโยนจังเลยนะไทริก นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเลือกให้เธอเป็นรองหัวหน้าเลยล่ะ”

“ช่วยอย่าเบี่ยงประเด็นด้วยครับ”

“แหม ๆ ความแตกซะแล้ว”

          แม้ไทริกจะพยายามเค้นคอแต่ออก้าก็ไม่ยอมเปิดปากง่าย ๆ

          เป็นเรื่องที่รู้กันอยู่ว่าเขาเป็นพวกกวนประสาทที่ยิ่งรูดซิบปากแน่นเมื่อมีคนอยากรู้

          นั่นเลยเป็นเหตุผล ที่พอไทริกถอนหายใจเหมือนกับยอมแพ้ ออก้าก็เปิดปากต่อด้วยรอยยิ้มขี้เล่นทันที

 

“ก็อยากเห็นพวกเขาเอาจริงกันนี่นา เหตุผลก็มีแค่นั้นแหล่ะ” 

          ทั้งที่เหตุผลไม่ได้มีอะไรซับซ้อนแท้ ๆ ทำเอาไทริกยิ่งเหนื่อยใจเข้าไปใหญ่เมื่อหัวหน้าตัวเองมีนิสัยเหมือนกับเด็ก ๆ แบบนี้

          และเพราะการกระทำแบบเด็ก ๆ นั่น เลยทำให้เหล่าเด็กฝึกงานต้องมาห้ำหั่นชิงอนาคตของตัวเองด้วยกำลัง

 

“เอ้า! พร้อมกันรึยังครับทั้งสองคน”

          แถมยังไม่สำนึกด้วย ออก้าถึงปรบมือราวเร่งเร้าด้วยสีหน้าสนุกเอาเรื่องทีเดียว

          แต่… นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชินกับอัลเบิร์ตหวั่นไหวมากไปกว่าคู่ประลองที่อยู่ตรงหน้า

 

“พร้อมเสมอครับ”

“ผมเองก็เหมือนกันครับ”

          สายตาทั้งสองคนที่จ้องไปยังเป้าหมายฝั่งตรงข้ามยังคงนิ่งไม่สั่นไหวเหมือนเหยี่ยวจ้องเหยื่อจากเหนือเวหา

 

          ชินเริ่มแยกเท้ายื่นมือข้างหนึ่งออกมาแล้วเก็บมืออีกข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง

          ในขณะที่อัลเบิร์ตนั้นกระชับเท้าแล้วเริ่มกระโดดกับที่ ก่อนตั้งการ์ดขึ้นด้วยสองมือที่กำแน่น

          ทั้งสองจัดท่าทางของตัวเองให้อยู่ในสภาพพร้อมสู้ที่สุด ด้วยศิลปะที่ตัวเองถนัดที่สุดแบบไม่คิดปิดบังเพราะไม่มีใครคิดออมมือ

 

“ถ้างั้นก็…” สิ่งที่รอคอยมีเพียงสัญญาณจากออก้า เขาจึงชูมือขึ้นสูงก่อนจะสับลง

“เริ่มได้!”

          นั่นคือพริบตาที่การต่อสู้เริ่มขึ้น และเป็นพริบตาเดียวกับที่อัลเบิร์ตถีบพื้นพุ่งเข้าหาชินก่อนด้วย

 

เห็นดูเงียบ ๆ เรียบร้อยแต่เอาเรื่องเหมือนกันนะ

          ชินทั้งแปลกใจและชื่นชมแต่ไม่ได้ผิดจากที่คาดเอาไว้ เขาถึงไม่ได้ออกตัวก่อนเหมือนอีกฝ่ายแล้วรอตั้งรับแทน

 

          ในจังหวะที่อัลเบิร์ตออกหมัดขวาใส่ใบหน้าของชินหวังปิดฉากในหมัดเดียว ชินถึงปัดป้องมันออกไปได้โดยง่ายพร้อมกับเตรียมเคาน์เตอร์กลับ

          …ถ้ามันจบง่ายขนาดนั้นก็คงดี แต่แน่นอนว่าไม่ใช่

 

ติดกับแล้ว!

          เป็นฝ่ายอัลเบิร์ตที่เล็งจังหวะเคาน์เตอร์กลับของชิน เขาออกหมัดหวังผลก็จริงแต่ก็ไม่ได้หวังผลแค่อย่างเดียว

          พอหมัดขวาถูกเบี่ยงออกไป อัลเบิร์ตถึงเหวี่ยงขาซ้ายเตะเข้าไปที่สีข้างขวาของชินเต็มแรง

 

“!!?”

          แต่ในขณะที่อัลเบิร์ตวางแผนซ้อนแผนชิน ชินเองก็คาดเดาได้ว่าอัลเบิร์ตไม่ได้คิดจะจู่โจมแบบไร้แผน

          ชินถึงยกขาขวาขึ้นแล้วใช้หน้าแข้งกันลูกเตะนั้นเอาไว้ได้ทัน เสียงหน้าแข้งของทั้งสองปะทะกันดังสนั่นเอาเรื่องจนไทริกกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บ

          นั่นยังไม่น่ากังวลเท่ากับเรื่องที่ชินกระเด็นออกไปจากแรงกระแทก

 

“ไม่เลวเลยนี่” แต่ทั้งที่สภาพการณ์น่ากังวล ชินกลับเผยยิ้มออกมาเสียอย่างนั้น

“คุณเองก็เหมือนกัน”

          ไม่เว้นแม้แต่อัลเบิร์ตผู้เรียบร้อย เขาเองก็ยังฉีกยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจแบบเดียวกัน

          ราวกับลึก ๆ แล้วทั้งคู่อาจคิดว่ามันคงไม่สนุกเท่าไหร่หากศึกนี้จบลงในเวลาอันสั้น แต่ทั้งคู่ก็กระหายในชัยชนะมากพอที่อยากจะจบศึกเร็ว ๆ 

          หนนี้ทั้งสองถึงพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายพร้อมกัน

          

          แม้เพิ่งจะแลกหมัดกันไปแค่สองครั้ง แต่มันก็มากพอแล้วสำหรับการวิเคราะห์สไตล์การต่อสู้ของอีกฝ่าย

          อย่างน้อย ๆ สำหรับชินก็เป็นแบบนั้น

 

ทั้งวิธีการตั้งการ์ด การใช้เท้าและสเต็ปเท้า… ถึงจะไม่ใช่แบบแท้ ๆ แต่อัลเบิร์ตกำลังใช้มวยไทยแน่นอน

แม้เพิ่งปะทะกันไปครั้งเดียว แต่ชินก็เริ่มมองรูปแบบของอัลเบิร์ตออกแล้ว

 

แต่… ก็ต้องคิดเผื่อไว้ด้วยว่านี่อาจไม่ใช่อย่างเดียวที่เขาใช้เป็น

          ชินไม่ติดประมาท พยายามเตือนตัวเองแบบนั้นในจังหวะที่เข้าคลุกวงใน

          หนนี้ชินจึงเป็นคนเริ่มลงมือก่อน เมื่อเข้าระยะประชิดได้ชินก็จัดการเตะตัดขา แต่ดูเหมือนอัลเบิร์ตจะคาดไว้ก่อนแล้วเขาถึงชักเท้าหนีได้อย่างง่ายดายทันเวลา

          นอกจากนั้น อัลเบิร์ตยังมีเวลาออกหมัดใส่ท้องน้อยของชินอย่างแรงด้วย

 

“อึก!”

ตัวแค่นี้แต่หมัดหนักชะมัด

          ชินบ่นอุบ เพราะนั่นคือเรื่องที่เขาคาดการณ์ผิด

          แต่ก็มีอย่างนึงที่ถูกคือเรื่องที่อัลเบิร์ตจะโต้กลับ… ชินถึงรับหมัดนั้นเอาไว้ได้

 

“อะไรกัน!?”

          อัลเบิร์ตส่งเสียงแปลกใจ ไม่รู้มาจากการที่ชินอ่านการเคลื่อนไหวของเขาออกหรือเป็นเพราะชินรับหมัดของเขาไว้ได้

          แต่เพราะความตกตะลึงนั่นแหล่ะที่ทำให้มีช่องว่าง

          ชินอาศัยจังหวะนั้นจับข้อมือข้างนั้นไว้แน่น แล้วใช้เท้าเตะขาข้างไกลสุดจนร่างของอัลเบิร์ตหมุนคว้างกลางอากาศหวังให้ล้มลงหงายกับพื้น

 

“จบกันที”

“ไม่ยอมง่าย ๆ หรอกครับ!”

          แต่ในพริบตาก่อนที่อัลเบิร์ตจะลงหลังกระแทกพื้น เขากลับใช้เท้าทั้งสองข้างเหยียบพื้นโดยไม่เสียสมดุลแถมยังใช้แรงหมุนที่ชินกะทุ่มเขาลงกับพื้นเหวี่ยงชินออกไปแทน

          แต่ก็เหมือนกับอัลเบิร์ตที่ใช้มือยันพื้นขึ้นมายืนได้ ชินเองก็พลิกตัวกลับมายืนได้โดยไม่เสียจังหวะเหมือนกัน 

 

          มองจากภายนอกแล้ว การต่อสู้ระดับสูงพวกนี้ไม่ใช่ของสำหรับนักเรียน ม.ปลาย ธรรมดาเลย

          ไทริกกับออก้าถึงเลิกคิ้วมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ… และประทับใจเอาเรื่อง

 

“เป็นเด็กที่สุดยอดกันเหลือเกินนะ” ไทริกยังคงเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเสียงของเขาดูแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด

“เห็นไหมล่ะ ถ้าไม่ได้สู้กันคงไม่รู้หรอกใช่ไหมล่ะครับ”

          ออก้ากอดอกพร้อมกับยืดไปด้วย ถ้าไม่ติดเรื่องท่าทางขี้โอ่ ตัวเขาก็สมควรได้รับการชมเชยในเรื่องที่ทำให้เห็นศักยภาพที่ซ่อนเร้นอยู่ของชินกับอัลเบิร์ตอยู่

          และดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่ทั้งหมดที่สองคนนั้นทำได้ด้วย

          โดยเฉพาะอัลเบิร์ต

 

“จะไม่ใช้พลังซะหน่อยเหรอครับอัลเบิร์ต”

          ออก้าที่รู้เรื่องนั้นถึงพูดขึ้นมาทำให้จังหวะของทั้งชินและอัลเบิร์ตชะงักไปทั้งคู่

          ทั้งชินที่ตระหนักแล้วว่าอีกฝ่ายมีไพ่อื่นซ่อนไว้อยู่อย่างที่คาดจึงคิดระแวง หรืออัลเบิร์ตที่แสดงสีหน้าลำบากใจออกมาในขณะที่มองสลับชินกับออก้า

          

“ไม่เอาครับ” แต่ครู่เดียวเขาก็ปฏิเสธชัดเจนก่อนกลับมาตั้งท่าเดิมของตัวเองอีกครั้งโดยไร้การลังเล

“แบบนั้น… มันไม่แฟร์ครับ”

          อัลเบิร์ตยืนยันเสียงแข็งและมั่นคง สายตาของเขาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ได้เก็บคำพูดนั้นมาคิดอีกแล้ว

          สิ่งที่เขาสนใจกลับมายังจุดเดิมอีกครั้ง นั่นคือชินที่ตั้งท่าอยู่ตรงข้ามของเขา เห็นได้ชัดว่าอัลเบิร์ตไม่มีความสนใจที่จะใช้ไพ่ตายของตัวเอง

 

“…นายอาจประเมินฉันต่ำไปก็ได้นะอัลเบิร์ต” ชินเอ่ยในขณะที่ค่อย ๆ ขยับไปทางขวาเพื่อหาจังหวะ บังคับให้อัลเบิร์ตทำแบบเดียวกัน

“…ก็อาจใช่ครับ แต่ผมไม่เสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้แน่”

“ก็ขอให้เป็นแบบนั้น”

          ไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็ยังยืนยันคำเดิมทำเอาชินคิดว่าอัลเบิร์ตหัวแข็งกว่าที่คิด

          ไม่สิ… บางทีเขาคงแค่เชื่อมั่นในหลักการของตัวเองมากกว่า เหมือนกับที่ชินเป็น

 

“!!!?”

          ชินถึงเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งด้วยการถีบพื้นร่นระยะเข้าหาอัลเบิร์ตด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ทำอัลเบิร์ตตะลึงจนเบิกตาโพลงเพราะไม่คิดว่าชินจะเพิ่มความเร็วได้ขนาดนั้น

          มือของชินพุ่งเข้าหาคอเสื้อของอัลเบิร์ตด้วยความเร็วที่มากจนน่ากลัว แต่ก็ไม่มากถึงขนาดที่ตอบโต้ไม่ทัน อัลเบิร์ตถึงกำลังยกมือขึ้นเพื่อจะจับมือของชินแล้วคิดจะเหวี่ยงลงกระแทกพื้นเป็นการตัดสิน

 

“หา!!?”

          แต่ก็ต้องตะลึงอีกครั้งเมื่อชินที่ควรจะอยู่ตรงหน้ากลับหายไปจากสายตาของเขา

          ครั้นพอรู้ตัวอีกทีอัลเบิร์ตก็รู้สึกว่าโลกหมุนคว้าง และพริบตาถัดมาก็กลับกลายเป็นหลังกระแทกพื้น

 

“เอ๊ะ!?”

          เสียงแห่งความสงสัยหลุดออกมาผ่านลำคอ นั่นคือสิ่งที่อัลเบิร์ตทำได้หลังตระหนักว่าการต่อสู้จบลงแล้ว

 

“ผู้ชนะคือ ชินยะครับ!”

          ยิ่งได้คำยืนยันจากออก้าที่เป็นผู้ตัดสินประกาศ เรื่องนั้นก็ยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่

          สายตาของอัลเบิร์ตถึงสั่นไหวในตอนที่ชันตัวขึ้นมานั่ง แม้ยังสับสนเขาก็ถอนหายใจออกมาเสียงดังจนสังเกตเห็นได้ โดยเฉพาะชินที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้ ๆ

 

          ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีความเห็นใจ

          แต่ก็ไม่ได้ใจดำขนาดนั้น… ชินถึงยื่นมือไปหาอัลเบิร์ตที่นั่งชันเข่าอยู่โดยไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว เพราะรู้ว่าการเอ่ยวาจามีแต่จะทำให้อีกฝ่ายลำบากใจหรือหงุดหงิดหลังจากที่มอบความพ่ายแพ้ให้ นี่ถึงเป็นการแสดงน้ำใจมากกว่าคำพูดใด ๆ

 

          และดูเหมือนชินจะคิดถูกที่ทำแบบนั้น เพราะมันทำให้อัลเบิร์ตเผยยิ้มออกมา 

          ถึงจะเป็นรอยยิ้มบางที่แฝงความเศร้าเสียดายอย่างที่ชินคิดก็เถอะ

 

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไร”

          อัลเบิร์ตยังไม่ลืมที่จะตอบรับพร้อมกับจับมือของชินไว้แล้วถูกเขาดึงขึ้น

          นั่นเป็นจังหวะที่ออก้ากับไทริกเดินเข้ามาหาทั้งสองคนพร้อมเสียงปรบมือ

 

“น่าประทับใจนะ” คนที่เอ่ยชมทั้งคู่ก่อนคือไทริก นั่นคือก่อนที่จะหันไปทางชินเป็นการเฉพาะ

“จงใจให้อีกฝ่ายพุ่งความสนใจไปที่มือ แล้วใช้เท้าซึ่งเป็นจุดบอดของอีกฝ่ายเปลี่ยนทิศทางกะทันหันก่อนเตะตัดขาปิดฉาก… ยังกับมายากลเลยนะ”

“สมแล้วจริง ๆ ครับ”

          ชินพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายกับการวิเคราะห์ที่ถูกต้องแม่นยำของไทริก อัลเบิร์ตเองก็พลอยร้อง อ๋อ! ตามไปด้วยหลังจากได้ยินคำอธิบายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

 

“แต่ถ้าไม่มองเรื่องผลลัพธ์ ทักษะของทั้งคู่ก็อยู่ในระดับสูงเลยนะเนี่ย” ออก้าเป็นฝ่ายเอ่ยบ้าง ดูท่าเขาจะให้ความสำคัญกับการกระทำมากกว่าผลลัพธ์

          แม้มันจะไม่ได้เปลี่ยนผลลัพธ์เลยก็ตาม

 

“ถึงแบบนั้นผมก็แพ้อยู่ดีล่ะนะครับ” 

          อัลเบิร์ตตระหนักแบบนั้นจึงเริ่มหัวเราะแห้ง นั่นใกล้เคียงกับการปลอบใจตัวเองมากกว่าเพราะผลลัพธ์มันก็เห็น ๆ กันอยู่

          …แม้จะยังมีเรื่องที่อัลเบิร์ตยังไม่เอาจริงก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงผลตัดสินที่เขาต้องถูกไล่ออกจากการฝึกงาน

          ถึงชินจะไม่รู้สาเหตุเบื้องหลังของอัลเบิร์ตก็เถอะ แต่เขาก็สัมผัสความจริงจังผ่านสีหน้า น้ำเสียงและการกระทำที่ผ่านมาตลอดได้อย่างชัดเจน อัลเบิร์ตจะรู้สึกเศร้ากับเรื่องนี้ก็คงไม่แปลกอะไร

 

          แล้วในตอนนั้น อยู่ ๆ ตัวต้นเหตุอย่างออก้ากลับเกาหลังศีรษะแล้วยิ้มแป้นออกมา

 

“อ๋อ สำหรับเรื่องที่บอกว่าจะไล่ออก นั่นโกหกน่ะ”

“ “เอ๊ะ!?” ”

          และจู่ ๆ เขาก็พูดแบบนั้นออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาทั้งชินกับอัลเบิร์ตอ้าปากตกใจไปแวบนึง

          นั่นเหมือนกับตอนที่สร้างบทลงโทษก่อนหน้านี้แต่เป็นตรงกันข้าม ไทริกถึงกุมขมับเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ให้กับความเอาแน่เอานอนไม่ได้ของชายคนนี้

 

“ก็แหม! ถ้าไม่ตั้งกฎแบบนั้น พวกเธอก็ไม่เอาจริงน่ะสิ”

“ให้ตายสิ กะแล้วเชียว”

          ไทริกถอนหายใจอีกครั้งให้กับความง่ายของหัวหน้าตัวเอง ถึงมันจะเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพจริงก็เถอะ

          แถมผลลัพธ์ก็ยังน่าพึงพอใจด้วย

 

“พวกเธอสุดยอดมากเลยล่ะนะ หลังจากนี้ก็มาพยายามกันนะ”

          ออก้าเองก็รู้สึกแบบนั้นถึงเดินเข้าไปตบบ่าชินกับอัลเบิร์ตที่อยู่ข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแห่งความชื่นชม

          ถึงทั้งคู่จะยังสับสนอยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่ใช่พวกที่ตามสถานการณ์ไม่ทัน ไม่อย่างนั้นออก้าคงไม่พึงพอใจในตัวพวกเขาขนาดนี้

          และไม่ว่าออก้าจะทำอะไร แต่ผลลัพธ์ในตอนนี้ก็คือไม่มีใครโดนไล่ออก และนั่นมันดีที่สุดแล้ว

 

“ “ครับ!” ”

          ทั้งสองถึงตอบกลับไปด้วยความปลอดโปร่งโล่งใจทั้งคู่ ก่อนจะหันมาเผยยิ้มให้กันบาง ๆ ด้วยความโล่งอก

          เพราะไม่ว่าชินหรืออัลเบิร์ต… ทั้งคู่ต่างก็ไม่อยากจะเสียมิตรภาพที่หาไม่ได้ง่าย ๆ นี้ไปจากเรื่องไร้เหตุผลนี้

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังจากที่ออก้าได้ชมการแสดงที่ตัวเองอยากเห็นจนพอใจแล้วเขาก็แยกตัวกลับบ้านไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอีกครา

          ถึงในทางปฏิบัติแล้วนั่นจะไม่ใช่เรื่องผิดเพราะตอนนี้มันถึงเวลาเลิกงานห้าโมงเย็นแล้วก็เถอะ

          แต่การทิ้งให้เด็ก ๆ อย่างชินกับอัลเบิร์ตกลับไปห้องทำงานของไทริกหลังจากสร้างเรื่องเหนื่อยใจทิ้งไว้มันก็ไม่ดีอยู่ดี

 

“ต้องขอโทษด้วยนะทั้งสองคน”

          แล้วพอมาถึงในห้องทำงานไทริกก็ต้องเอ่ยคำนั้นแทนออก้า

          แม้ตอนนี้เขาจะนั่งตรงที่ทำงานตัวเองซึ่งห่างออกไปจากโต๊ะของชินกับอัลเบิร์ต แต่ก็ยังเห็นได้ชัดว่าเขาก้มหน้าลงนิดหน่อย

 

“ยะ อย่าก้มหัวเลยครับคุณไทริก! พวกเราไม่เป็นไรหรอก” นั่นเลยทำให้อัลเบิร์ตลำบากใจจนต้องสะบัดมือปฏิเสธไปมา

“แล้วผลลัพธ์ก็ไม่มีใครถูกไล่ออกด้วย เพราะงั้นอย่าก้มหัวให้พวกเราเลยนะครับ”

          ชินเองก็รู้สึกลำบากใจพอกัน

          แถมถ้าว่ากันตามความรู้สึก… เขาอยากจะได้รับคำขอโทษจากตัวต้นเหตุอย่างออก้ามากกว่า แต่การเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็พอเดาได้อยู่แล้วว่าเขาไม่ใช่คนประเภทนั้น ตอนนี้ชินจึงปล่อยวางไปแล้ว

          และคงเป็นเพราะสีหน้าของชินรวมถึงอัลเบิร์ตไม่มีความขุ่นเคืองแล้วอย่างที่พวกเขาบอก ไทริกถึงยอมรับตามนั้น

 

“เอาเถอะ… ถ้าไม่นับเรื่องบุคลิกที่มีปัญหานั่น เขาก็เป็นหัวหน้าที่ดีอยู่” ในตอนนั้นไทริกก็กลับมาเอ่ยชมหัวหน้าตัวเองเหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง

          ซึ่งมันคงดูดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายตอนพูด ทำเอาชินกับอัลเบิร์ตหัวเราะแห้งอีกแล้ว

          แต่ไม่ว่าไทริกจะเหนื่อยหน่ายยังไง เขาก็ยังแสดงออกว่าเคารพในตัวของหัวหน้าแสนเอาแต่ใจคนนั้นอยู่ดี นั่นคือจุดที่ทั้งสองคนสังเกตเห็น

 

“แล้วก็… ใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจความคิดของหัวหน้าหรอกนะ” อีกครั้งที่ไทริกเอ่ยเข้าข้างออก้าหลังบ่นมานาน

          ชินกับอัลเบิร์ตไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง จนกระทั่งไทริกหยิบกระดาษเอกสารที่กองอยู่ขอบโต๊ะออกมายื่นให้ ชินกับอัลเบิร์ตเลยเดินเข้าไปหยิบกันคนละใบทำให้เห็นเนื้อหาที่เขียนอยู่บนนั้น

 

“งานกีฬาสีสานสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียน?” อัลเบิร์ตอ่านหัวข้อ ออกเสียงให้ไทริกรู้ว่าพวกเขาอ่านมันแล้ว

“มันเป็นงานที่จัดขึ้นเป็นธรรมเนียมทุกปี… แต่ที่คุณเอามันให้ดูแสดงว่าปีนี้มีอะไรผิดปกติสินะครับ” ชินตั้งข้อสังเกตพร้อมกับอัลเบิร์ตที่พยักหน้าตามด้วยความที่คิดอย่างเดียวกัน

“อืม… พวกเธอคงจะรู้เรื่องเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนที่มีเหตุก่อการร้ายกลางเมืองสินะ”

          ไทริกพูดเรื่องนั้นขึ้นมาทำให้ทั้งชินและอัลเบิร์ตพอจะต่อจิ๊กซอในหัวเองได้ ถึงแบบนั้นอัลเบิร์ตก็ยังเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจอยู่ดี

 

“ใช่… จนถึงตอนนี้เรายังจับคนร้ายไม่ได้ จึงมีความเป็นไปได้ที่เหตุการณ์มันจะเกิดขึ้นอีก” ไทริกเอ่ยแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น 

“เราไม่รู้จุดประสงค์ที่พวกมันเคลื่อนไหวด้วย ดังนั้น งานที่มีโรงเรียนในจังหวัดร่วมกันทำกิจกรรมในเมืองตลอด 3 วันและเต็มไปด้วยผู้คนแบบนั้น จะกลายเป็นจุดก่อวินาศกรรมก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย”

          ไทริกเอ่ยยิ่งกำหมัดแน่น เป็นครั้งแรกที่แสดงให้เห็นความตึงเครียดผ่านสีหน้าที่ดูเหมือนนอนไม่พอตลอดเวลาของเขา

          เพราะแบบนั้นด้วย อัลเบิร์ตถึงขมวดคิ้วตามทั้งด้วยความกังวลและหวาดกลัว

 

          แต่คงมีแค่ชินที่รู้ว่าเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นเพราะศึกชิงบัลลังก์ปกครองโลกระหว่างอัลเฟรดกับชงหยวน

          และคงมีแค่เขาที่รู้ด้วยว่าตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นโดยตรง

          ดังนั้น ถ้ามองในแง่ดี ตัวชินก็มีโอกาสควบคุมหลักฐานที่ URI ครอบครองอยู่เพื่อไม่ให้สาวไปถึงตัวเขาได้ด้วย จังหวะนี้จึงเป็นเวลาที่เหมาะทีเดียว

          แต่ถ้าจะมีเรื่องที่ทำให้รู้สึกกังวล ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นตามที่ไทริกสันนิษฐานไว้หรือไม่ เขาถึงขมวดคิ้วขึ้นเหมือนกับอัลเบิร์ตด้วยความเป็นห่วงผู้บริสุทธิ์

 

          ตรงจุดนั้นแหล่ะที่ทำให้ไทริกแอบชื่นชมเรื่องความรู้สึกรับผิดชอบของเด็กฝึกงานทั้งสองคนนี้อยู่ในใจ

 

“เพราะแบบนั้นแหล่ะ ถ้าพวกเธอมีทักษะการต่อสู้มากขนาดนี้ฉันก็พอจะวางใจได้ระดับนึง แต่แน่นอนว่าไม่ได้คิดจะให้ไปอยู่แนวหน้าเหมือนกับพนักงานสืบสวนหรือหน่วยปฏิบัติการหรอกนะ”

          ไทริกเกริ่นมานานก็เพื่อบอกให้ทั้งสองคนระวังตัว อีกครั้งที่เขาแสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่

 

“วันนี้พวกเธอคงจะเหนื่อยแล้ว กลับบ้านกันไปก่อนเถอะนะ”

“ “ครับ!” ”

          ชินกับอัลเบิร์ตตอบรับคำสั่งสุดท้ายของวัน

          นั่นคือจุดสิ้นสุดของการฝึกงานในวันแรกของทั้งสองคน

 

❖❖❖❖❖

 

“ฟู่ว! เป็นวันแรกที่เหนื่อยจังเลยนะครับ” หลังเดินออกมาจากตัวตึก อัลเบิร์ตก็บิดขี้เกียจแล้วพูดออกมาแบบนั้น 

“นั่นสินะ เห็นด้วยเลย”

          แน่นอนว่าคู่สนทนาคือชินที่เดินอยู่ด้วยกัน แต่ข้อแตกต่างที่เห็นได้ชัดคือชินไม่แสดงความเหนื่อยล้าออกมาเลยแม้จะบ่นอย่างเดียวกันออกมา

          เพราะแบบนั้นเลยเป็นที่สังเกตของอัลเบิร์ต

 

“คุณชินเนี่ย… ดูสุดยอดกว่าที่เห็นภายนอกนะครับ” เขาก็เลยพูดออกมาตามที่คิด แต่นั่นไม่ได้ทำให้ชินรู้สึกดีเท่าไร

“ถ้าพูดถึงตอนประลอง นายเองก็ยังไม่ได้เอาจริงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” ชินนึกขึ้นได้เรื่องที่อัลเบิร์ตมีพลังบางอย่างแต่ติดทิฐิจึงไม่ได้ใช้ออกมาแล้วใช้จุดนั้นในการแย้ง

          เพราะโดยส่วนตัวแล้ว ชินไม่อยากได้รับการนับถือจากคนที่อายุเท่ากันขนาดนั้น เพราะมันอาจสร้างภาพจำสถานะที่แตกต่างจนอาจสั่นคลอนมิตรภาพเอาได้

 

“ผมก็ไม่ได้พูดถึงแค่เรื่องทักษะการต่อสู้หรอกนะครับ แต่ถ้าคุณชินพูดแบบนั้น… คุณเองก็ยังไม่ได้เอาจริงนี่นา” 

“…ก็จริงล่ะนะ”

          แต่อัลเบิร์ตก็เหมือนจะสังเกตชินมากกว่าที่คิด และไม่ว่าเขาจะคาดเดาจากเค้ามูลความจริงหรือไม่ อัลเบิร์ตก็ยังเดาได้ถูกต้องตรงเผงจนน่ากลัว

          อย่างไรก็ดี… หลังจากที่พูดแบบนั้นออกมา อัลเบิร์ตก็ดันหยุดเท้าตัวเองเสียอย่างนั้น ทำเอาชินจำต้องหยุดเท้าตาม

 

“โกรธผมรึเปล่าครับ… ที่ทำเหมือนดูถูกคุณแบบนั้นน่ะ”

          อัลเบิร์ตเงยหน้าถามชินหลังก้มต่ำไปพักนึง ดูท่าจะคิดมากเรื่องที่ไม่ยอมใช้พลังตามที่ออก้าแนะ แต่การคิดมากนั่นดูเหมือนจะไม่ได้เกิดจากการเสียใจทีหลังอย่างที่ชินเข้าใจ

          แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม การแสดงออกทางความคิดของอัลเบิร์ตมันก็ทำให้ชินเข้าใจในตัวของอัลเบิร์ตมากขึ้นยิ่งกว่าที่เจอกันครั้งแรก

 

“ฉันไม่โกรธหรอก และไม่ได้คิดว่าเป็นการดูถูกด้วย” ชินจึงตอบไปตามตรงด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและจริงใจ

“การที่นายเลือกจะใช้พลังเหนือมนุษย์เพื่อชิงความได้เปรียบหรือไม่มันก็เป็นสิทธิที่นายสามารถทำได้อยู่แล้ว กลับกัน… การบังคับไม่ให้คนเราทำสิ่งที่ทำได้ ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมต่างหากที่เป็นเรื่องไม่ควรทำ”

“…ที่คุณพูดมามันก็จริงล่ะนะครับ”

 

          มนุษย์เรียกร้องความยุติธรรม เพราะปรารถนาในความเท่าเทียม

          แต่ ‘ความต้องการมันเกิดขึ้นมาจากอะไร’ คือสิ่งที่ควรให้ความสำคัญมากพอ ๆ กับคำถามที่ว่า ‘ความเท่าเทียมมีจริงหรือไม่’ เลยทีเดียว

          เพราะถ้าไม่รู้สาเหตุก็จะแก้ปัญหาที่ต้นเหตุไม่ได้ และปัญหาก็มีแต่จะเกิดขึ้นซ้ำไปเรื่อย ๆ โดยไร้ข้อยุติ

 

          และหนึ่งในต้นเหตุของสิ่งที่เรียกว่าความเท่าเทียม มันเกิดขึ้นก็เพราะมีคนที่ด้อยกว่าปรารถนาจะได้ในสิ่งที่ตัวเองไม่มี

          การอยากได้ในสิ่งที่ต้องการไม่ใช่เรื่องผิด รวมถึงความต้องการที่จะยกระดับฐานะหรือพัฒนาตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้เช่นกัน

          เพียงแต่ว่านั่น เป็นคนละความหมายกับ ‘การบังคับให้คนอื่นลดมาตรฐานลงมาให้เท่ากับตัวเอง’ ซึ่งเป็นสิ่งที่มนุษย์หลายคนเข้าใจผิด และพยายามเรียกร้องให้คนอื่นทำ

 

          แน่นอนว่าผลลัพธ์ในทางปฏิบัติ ไม่ว่าจะเพิ่มระดับตัวเองขึ้นหรือลดระดับคนอื่นลงมาล้วนแล้วแต่สร้างความเท่าเทียมเหมือนกัน

          แต่ข้อแตกต่างที่เห็นได้ชัดคือ การพัฒนาในภาพรวมจะไม่เกิดขึ้นและมาตรฐานของมนุษย์จะตกต่ำลงตามไปด้วย

          แถมถ้าสถานการณ์กลับกัน… ไม่ว่าใครก็ไม่อยากสูญเสียสิ่งที่เป็นของตัวเองไปแน่เพราะพื้นฐานของมนุษย์คือความเห็นแก่ตัวและขับเคลื่อนด้วยความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนกันทั้งนั้น มันจึงไม่สมเหตุสมผลหากบังคับให้คนอื่นเสียประโยชน์โดยที่ตัวเองเอาแต่ได้โดยที่ไม่ยอมรับหากสถานการณ์กลับกัน

 

          ดังนั้น… การที่มนุษย์ผู้มีความสามารถสูงกว่าจะใช้ความสามารถใด ๆ อันเป็นความสามารถของตัวเขาเองล้วนเป็นความชอบธรรมที่สามารถทำได้

 

          อัลเบิร์ตจึงยิ้มแห้งหลังได้ยิน แม้จะรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นเพราะเข้าใจสิ่งที่ชินจะสื่อ แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนจะมีบางอย่างติดอยู่ในใจของเขาเช่นกัน

          ซึ่งนั่นเหมือนจะเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่ไม่ควรจะแตะต้อง และเป็นเรื่องที่เจ้าตัวไม่คิดจะพูดออกมาตรง ๆ ด้วย

 

“คุณชินคิดว่าโลกใบนี้มีความยุติธรรมรึเปล่าครับ”

“ไม่มีหรอก”

          ชินตอบกลับคำถามของอัลเบิร์ตในทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดให้มากความ เพราะมันเป็นแบบนั้นมานานแล้วและคงจะเป็นตลอดไป

 

“นั่น… สินะครับ”

          เรื่องนั้นอัลเบิร์ตเองก็รู้อยู่แล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังถามออกมาราวกับคาดหวังคำตอบที่แตกต่าง

          ถึงแบบนั้น… รอยยิ้มของเขาก็ไม่ได้เศร้าสลดอะไร เป็นจุดที่แสดงให้เห็นว่าเขายอมรับความจริงเรื่องนั้นได้ มันยังแฝงไปด้วยความเชื่อมั่นบางอย่างแม้จะเป็นเพียงแค่อุดมคติด้วย

 

“สักวันนึง ผมอยากจะเปลี่ยนความคิดแบบนั้นจัง”

          อัลเบิร์ตแสดงปณิธานของตัวเองออกมา ไม่รู้ว่าสาเหตุเบื้องหลังเป็นแบบไหน แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่ชินสัมผัสได้ถึงความจริงจังถึงขนาดที่สามารถแลกได้ด้วยชีวิตเพื่อความปรารถนานั้น

          และด้วยความแรงกล้านั่น มันก็อดไม่ได้ที่จะอยากสนับสนุนเขา

 

“หวังว่าจะทำได้นะ ฉันเอาใจช่วย”

“…ขอบคุณครับ”

          อัลเบิร์ตกลับมายิ้มแย้ม ดูท่าที่ชินกังวลไปจะเสียแรงเปล่าเสียแล้ว

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังจากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองตรงสถานีรถไฟ

 

          ช่างเป็นการฝึกงานวันแรกที่วุ่นวายอะไรแบบนี้… ชินบ่นอุบอยู่ในใจหลังอยู่ตัวคนเดียว เพราะมันคงไม่ดีเท่าไรหากทำแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นจนส่งผลกับการประเมินการฝึกงาน

          ชินเองก็คิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรให้วุ่นวายใจอีกแล้วสำหรับวันนี้

          …กระทั่งนึกเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อนที่โอลิเวียพยายามล่อลวงเขาด้วยเหตุผลบางอย่างนั่นแล

          ชินเลยเดาได้ว่าพอกลับไปถีงห้องแล้วคงจะไม่ได้พักกันง่าย ๆ เขาถึงใช้เวลาทำใจสักพักในตอนที่เดินขึ้นบันไดหอพักผ่านระเบียงไปถึงหน้าห้อง

 

          แต่ใครจะรู้… พอชินเดินขึ้นไปจนถึงระเบียงชั้นสอง เขากลับได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากในห้องตัวเองเสียอย่างนั้น

          เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงสองคนกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือดแต่ด้วยเนื้อหาที่ปะติดปะต่อไม่ได้เพราะอยู่ในห้องปิด ถึงแบบนั้นเสียงของทั้งสองคนก็เป็นเสียงที่คุ้นเคยจนรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

          ชินเองก็รู้สึกลำบากใจที่ต้องเปิดประตูห้องตัวเองเข้าไปในสถานการณ์คุกรุ่น เขาจึงเคาะประตูเสียงดังก่อนที่จะเข้าไปเพื่อให้คนในห้องรู้ก่อน

 

          นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกกังวลกระวนกระวาย… หลังมองเข้าไปแล้วพบว่าในห้องมีสองสาวอย่างโอลิเวียกับชงหยวนกำลังเขม่นใส่กันแบบนั่งไม่ติดพื้น

          ด้วยสายตาประหนึ่งอีกฝ่ายเป็นคู่อาฆาต จนจะฆ่าจะแกงกันตอนไหนก็ไม่แปลกกลางห้องของเขาในยามวิกาล

 

เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ

          นั่นคือความคิดแรกที่ผุดเขามาในหัวของชิน จนเขาได้แต่เหงื่อตกกับสถานการณ์ที่ไม่อยากให้เกิด