บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 6 ควรปล่อยวางแล้ว

ชมพูแพรเจ็บจนหดคอ ภาสกรพูดด้วยความร้อนใจ： “คณิน！อย่าไปฟังเธอพูดเหลวไหล！เธอเกลียดน้องสาวตั้งแต่เด็ก！”

มืออีกข้างที่ว่างอยู่ของคณินจับไหล่วราตรีที่ยังคงดึงไปมา จ้องมองไปที่ชมพูแพร รอบตัวของเขาแผ่ออร่าสังหาร！น่ากลัวผิดปกติ！”คุณพูดอีกรอบสิ！”

ชมพูแพรหายใจหืดหอบ “ตอนนั้น พ่อของฉันกับชมพูนุชวางแผนทำร้ายคุณ เพราะแม่ของฉันรู้ว่าฉันชอบคุณตั้งแต่เด็ก เนื้อความในพินัยกรรมคือ ขอแค่ฉันแต่งงานกับคุณสองปี เธอจะยกหุ้นทั้งหมดของเธอให้ชมพูนุช แม่คิดว่าไม่ว่าอย่างไรระยะเวลาสองปีนี้เราต้องมีลูกแน่นอน ถึงเวลานั้นชีวิตคู่ของเรามั่นคงแล้ว ดังนั้น พ่อของฉันเพื่อที่จะยกทุกอย่างให้ชมพูนุช จึงวางแผนทำร้ายคุณก่อนวันหมั้นของพวกคุณสองวัน ให้นักข่าวจับได้ เพื่อเกียรติยศและชื่อเสียงของตระกูลชลปักษา บีบให้คุณแต่งงานกับฉัน……”

ภาสกรร้องตะโกนอย่างไม่มีแรง “เธอพูดเหลวไหล！”

“ฉันไม่ได้พูดเหลวไหล คุณไปสืบการเปลี่ยนแปลงของผู้ถือสิทธิ์ในหุ้นก็ได้” ชมพูแพรเงยหน้าขึ้นมองคณินที่สูงกว่าเธอ เธอขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าเจ็บปวด ดวงตาเปล่งประกายนั้นมีของเหลวกำลังหลอมรวมเข้าด้วยกัน “คณิน คุณคิดมาตลอดว่าคุณน่าสงสาร ฉันเป็นคนทำให้คุณไม่ได้ครอบครองผู้หญิงที่คุณรัก แต่คุณรู้ไหมคะ? ฉันต่างหากที่เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด！พ่อทำเพื่อลูกสาวอีกคน ใช้กลอุบายกับหุ้นของแม่ฉัน วางแผนทำร้ายฉัน ถึงฉันจะชอบคุณ แต่ฉันก็เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆที่แม่เลี้ยงมาอย่างดีด้วยความทะนุถนอม ฉันเองก็เป็นคนที่หยิ่งผยองมาก ฉันอยากจะแต่งงานกับคนที่รักฉัน ฉันก็อยากจะมีความสุข ฉันก็อยากจะถูกรัก คุณเอาความเกลียดชังทั้งหมดของคุณ มารวมไว้ที่ฉัน สองปีแล้ว ฉันต้องอดทนกับความเกลียดแค้นที่คุณให้กับฉันโดยที่ฉันไม่ได้ผิดอะไร！”

คณินหายใจไม่เป็นจังหวะ เขามองชมพูแพรที่ลื่นไถลลงมาจากกำแพงสีขาวที่พิงเอาไว้ ใบหน้าของเธอมีเหงื่อผุดขึ้นมา เขาดึงตัวเธอขึ้นมากลับดึงไม่ขึ้น เธอลื่นไถลลงมาไปต่อ สีหน้าซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ

“คุณเป็นอะไร?” เขาไม่เคยเป็นห่วงเธอมาก่อน ไม่เคยถามว่าเธอเป็นอะไร

เธอเจ็บจนรีบหายใจ

“หยุดพูดได้แล้ว！”คณินอุ้มชมพูแพรแล้ววิ่งวุ่นไปมาเหมือนแมลงวันไม่มีหัว เขาร้องตะโกนเสียงดัง “หมอ！หมอ！”

เลือดไหลออกมาจากสะโพกของชมพูแพรเป็นสาย ทางด้านที่เย็นเฉียบเปื้อนไปด้วยสีที่สวยงาม

คณินหันหน้ากลับไปขณะที่กำลังตื่นตกใจ เขาเห็นเลือดสายนั้นด้วยความไม่ตั้งใจ ผวาอย่างมาก！

กล้ามเนื้อในร่างกายของเขาเกร็งไปหมด หัวใจของเขาก็บีบรัด！

ทำไมเขาถึงกลัวแบบนี้?

ตอนที่ชมพูนุชฆ่าตัวตายเขายังไม่กลัวแบบนี้ แต่ตอนที่เห็นเลือดของชมพูแพรไหลออกมาเต็มพื้น เขากลับกลัวจนส่งเสียงไม่ออก

ชมพูแพรอิดโรยอย่างมาก “เสียลูกไปแล้ว คงเป็นบาปกรรมที่ฉันควรพบเจอ สวรรค์ลงโทษที่ฉันครอบครองคุณโดยไม่สนใจความสุขของคุณ ดังนั้นจึงมอบลูกให้กับฉัน แล้วเอากลับไปด้วยความโหดร้าย……ถ้าฉันทำตัวดีๆหน่อย ยอมหย่า บางที……บางทีลูกก็จะค่อยๆเติบโตในท้องของฉัน……ฉัน……ฉันควรที่จะปล่อยวางแล้วจริงๆ……”