บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 42 รอยยิ้มอันโหดร้าย
“ยาหยีดื่มนทหน่อยนะลูก พ่อจะพาไปหาของอร่อยทาน ดีไหม”
ยาหยียังคงสะอื้นอยู่ เธอกอดขวดนมของตัวเองเอาไว้ แล้วสอดปากขวดเข้าไปในปาก หลังจากดูดได้สองคำก็ดึงขวดออกมา มีน้ำนมสีขาวไหลเปรอะเปื้อนอยู่ที่มุมปากของเธอ และจ้องมองคณินด้วยแววตาจดจ่อ ไหล่เล็ก ๆ ของเธอกระตุกขึ้นลง และพูดออกมาด้วยเสียงที่ขาด ๆ หาย ๆ “พ่อ……พ่อคะ ยาหยีถูก……ถูกปีศาจจับ……จับตัวมา อยากให้พ่อ อยากให้พ่อ……แปลงร่างเป็น……ซูเปอร์แมนมาช่วยยาหยี……”
ดวงตาของคณินแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดใจ “ยาหยี ต่อไปพ่อจะปกป้องยาหยีเองนะ จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายยาหยีได้อีก ไม่ว่าปีศาจตนไหน พ่อจะจัดการพวกมันให้ราบคาบ”
เมื่อหมอมาถึงและได้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลขอลเด็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา “นี่มันฝีมือของอมนุษย์ชัด ๆ ! ทำไมถึงทำกับเด็กตัวเล็ก ๆ ได้ถึงเพียงนี้ !”
คณินกัดฟัน น้ำตาคลอเบ้า เขาทั้งเกลียดทั้งโกรธ ไม่อยากพูดอะไรแม้เพียงสักคำ น้ำเสียงที่พูดออกมาอาจทำให้คนอื่นได้ยินเสียงร้องไห้ของเขา
ยาหยียกแขนข้างที่ไม่มีรอยบาดเจ็บขึ้น แล้วลูบลงบนใบหน้าของคณิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสา “พ่อคะ ยาหยีไม่เจ็บ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงยาหยีนะคะ ยาหยีไม่เจ็บเลยสักนิด พ่ออย่าร้องไห้นะคะ ยาหยีสงสาร……”
คณินที่พยายามอดทนมาโดยตลอด ตอนนี้กลับกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น แม้รู้ทั้งรู้ว่าไม่ใช่ลูกของตนเอง แต่เด็กน้อยช่างรู้ความขนาดนี้ มิหนำซ้ำยังพูดจาแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเขา ทำให้เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เหมือนมีความผูกพันทางสายเลือดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ “พ่อดีใจที่หายาหยีเจอ พ่อไม่ได้เป็นห่วง แต่พ่อดีใจต่างหาก รู้ไหม ยาหยี ?”
ยาหยีนอนหลับไปในอ้อมแขนของคณิน มือเล็ก ๆ ของเธอจับอยู่บนเสื้อของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ลงรถก็ไม่ยอมปล่อย กลับถึงบ้านก็ไม่ยอมปล่อย หากขยับเพียงนิดเดีย ร่างกายของเด็กน้อยก็จะสั่นเทาราวกับตกอยู่ในความฝัน เขาต้องตบหลังของเธอเบา ๆ เพื่อปลอบโยน เด็กน้อยจึงจะค่อย ๆ สงบลง
เมื่อเห็นร่างกายที่สกปรกมอมแมมของเด็กน้อย คณินเองก็อยากจะลุกขึ้นและพาเธอไปทำความสะอาดร่างกาย แต่เขากลับไม่กล้าขยับ เป็นเพราะร่างกายที่สั่นเทาราวกับตกอยู่ในห้วงความฝันของเธอทำให้เขารู้สึกสงสารจับใจ
ยาหยีหลับไปจนถึงตอนเที่ยงของอีกวัน คณินตื่นขึ้นมา ก็พยายามรักษาร่างกายให้อยู่ในอิริยาบถเดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เมื่อเห็นยาหยีลืมตา เขาจึงยิ้มออกมา “ยาหยี พ่อจะพาหนูไปอาบน้ำนะ สองวันนี้พวกเราจะยังไม่ไปหาแม่ก่อน แม่กำลังป่วย ถ้าหากเห็นว่ายาหยีถูกปีศาจทำร้ายแบบนี้คงจะเสียใจน่าดู รอให้พวกเราหายดีก่อน แล้วค่อยไปหาแม่กันดีไหม ?”
คณินไม่กล้าพายาหยีไปหาชมพูแพรในสภาพนี้ และเขาเองก็ไม่ต้องการให้เด็กตัวเล็ก ๆ ต้องมาแบกรับเรื่องราวมากมายขนาดนี้
แต่จะทำอย่างไรได้ สภาพจิตใจของชมพูแพรไม่ปกตินัก หากไม่ระวังก็อาจคลุ้มคลั่งขึ้นมาได้ ถ้าหากเห็นยาหยีได้รับบาดเจ็บถึงขั้นนี้ จะไม่เสียสติไปเลยหรืออย่างไร ?
ยาหยีพยักหน้า คณินอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้ววางเธอลงในอ่างอาบน้ำ แล้วค่อย ๆ ถูสบู่ตรงส่วนที่ไม่มีรอยบาดแผลให้กับเด็กน้อย เมื่อชำระล้างร่างกายจนสะอาด บนร่างกายของยาหยี ไม่ว่าจะเป็นแขน ขา ท้อง หลัง คอและลำตัวต่างเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ มีบางบริเวณที่บวมเป่งออกมา ถึงแม้จะเป็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่อวบอิ่ม แต่กลับมีรอยนิ้วมือขนาดใหญ่บวมเป่งขึ้นมา ช่างเป็นภาพที่น่าตกใจจริง ๆ !
เด็กตัวเล็ก ๆ ขนาดนี้ ทำไมชมพูนุชถึงกล้าลงมือเช่นนี้ !
เขาปิดตาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นจึงหันหลังกลับแล้วกำหมัดไว้แน่น เขาต้องอาศัยการหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อระงับสติอารมณ์ของตนเอง ไม่ให้ทำลายข้าวของต่อหน้าเด็ก !
กฎหมาย !
กฎหมายสามารถลงโทษคนที่ทำร้ายเด็กเช่นนี้ อย่างชมพูนุชได้หนักแค่ไหน ?
กฎหมู่ ?
ถือว่าอยู่ในระดับไหนกัน ?
คณินยิ้มออกมาอย่างโหดร้าย เขาจะปล่อยชมพูนุชไปง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร ?
YOU MAY ALSO LIKE
