บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 41 ฉันต้องการให้เธอตาย
“ฉันต้องการให้ชมพูแพรตาย !” ชมพูนุชคิดไม่ถึงเลยว่าชมพูแพรจะยังมีชีวิตอยู่ ในตอนแรกเธอคิดว่าชมพูแพรตายไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าเธอจะเข้ามาแทนที่เช่นไรก็ไม่เป็นปัญหา แต่ทว่าชมพูแพรกลับยังไม่ตาย ทำให้เธอรู้สึกเหมือนภารกิจที่สำคัญที่สุดในชีวิตยังไม่เสร็จสิ้นลง และรู้สึกถึงความผิดพลาดอย่างมหันต์ !
ยาหยีมองไปที่คณิน แล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไปให้เขา ปากเล็ก ๆ เบะออก แต่ไม่กล้าร้องไห้ออกมาเสียงดัง “พ่อค่ะ กอดยาหยีหน่อย ยาหยี……เจ็บ ยาหยีหิว……”
คณินไม่อาจทนข่มความรู้สึกเจ็บปวดภายในหัวใจเอาไว้ได้อีกต่อไป ดวงตาของเขาแดงก่ำขึ้นมาทันที ดูเหมือนเด็กน้อยจะเห็นเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ เรียกเขาว่าพ่อมานานขนาดนี้ แต่เขากลับมาไม่ทันในช่วงเวลาที่เด็กน้อยต้องการเขามากที่สุด
“ยาหยี เชื่อฟังพ่อนะ อย่าขยับ เดี๋ยวพ่อจะพาลูกไปหาของอร่อยกินเดี๋ยวนี้”
ถึงแม้ยาหยีจะรู้สึกไม่เต็มใจนัก แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือ เธอกอดแขนทั้งสองข้างของตนเองเอาไว้แล้วถูไปมา และมุ่ยปากเล็ก ๆ ด้วยความน้อยใจ “ค่ะ” เธอพยักหน้า “ยาหยีไม่ขยับ ยาหยีจะรอพ่ออย่างเชื่อฟัง”
ชมพูนุชเกลียดการโต้ตอบระหว่างคณินและยาหยี มือที่ถือใบมีดของเธอ ฟาดลงบนแขนของยาหยีอย่างแรงอีกครั้ง ใบมีดกรีดลงบนแขนอันบอบบางของยาหยีโดยไม่ทันระวัง จนทำให้มีเลือดไหลออกมาทันที เสียงร้องไห้ของยาหยีดังก้องอยู่ในโกดังอย่างน่าเวทนา !
คณินรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า !เจตนาฆ่าพลุ่งพล่านขึ้นมาทั่วตัวของเขา เส้นเลือดดำปูดโปนและเต้นอย่างรุนแรง แต่เป็นเพราะใบมีดบนหน้าอกของยาหยี เขาจึงข่มความโกรธแค้นเอาไว้ในเสียงตะโกนของเขา ! “ ชมพูนุช! ถ้าคุณยังกล้าแตะต้องเธออีก ผมจะไม่ให้คุณได้ตายดีแน่ !”
ชมพูนุชคลุ้มคลั่งขึ้นมา “เด็กที่เกิดจากชมพูแพรกับผู้ชายคนอื่น คุณกลับเห็นเป็นสมบัติล้ำค่า ! คณิน ! คุณเป็นผู้ชายแบบไหนกัน ! คุณมันเป็นไอ้โง่ชัด ๆ !”
คณินรู้ดีว่าสิ่งที่ชมพูนุชต้องการก็คือแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากชมพูแพร และทำลายทุกอย่างของชมพูแพรให้หมดสิ้น
แต่ยาหยีช่างน่าสงสารเกินไป ความหวังทั้งหมดถูกส่งผ่านออกมาจากแววตาของเธอ และมองตรงมาที่เขาเช่นนั้น ต่อให้แขนเล็ก ๆ ของเธอจะมีเลือดไหลออกมา แต่ทว่าเธอยังคงจ้องมองเขาอย่างแน่วแน่”
คณินสูดหายใจเข้าเต็มปอด “หากคุณปล่อยยาหยี ขอเพียงคุณยอมปล่อยเธอไป ผมจะรับปากในสิ่งที่คุณต้องการทุกอย่าง”
“รวมถึงฆ่าชมพูแพรด้วย !”
“ได้ !”
“จริงหรือ ?”
“ใช่ !”
“ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะฆ่าชมพูแพรได้ คุณคิดว่าฉันรู้ไม่ทันหรือ ว่าคุณจงใจพูดเช่นนี้ออกมา ?”
“ผมแค่รู้สึกผิดกับชมพูแพรเท่านั้น การตามหาลูกของเธอกลับมา ก็ถือว่าผมไม่ติดค้างอะไรเธออีก”
“จริงหรือ ?”
ขณะที่พูดอยู่นั้น คณินได้เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าของชมพูนุช มือของเขาขับเข้าที่ข้อมือของชมพูนุชและออกแรงบิดอย่างรวดเร็ว เสียงร้องโหยหวนและเสียงของใบมีดที่หล่นกระทบพื้นดังขึ้นพร้อมกัน !
คณินอาศัยจังหวะนี้ ช้อนเข้าไปที่ใต้รักแร้ของยาหยี และใช้เท้าเตะเข้าไปที่ท้องของชมพูนุชอย่างแรง !
ยาหยีถูกเขากอดเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น ใบหน้าของเขาแนบอยู่บนไหล่ของเด็กน้อย และถอนหายใจยาวออกมาหลายครั้ง “ยาหยี ขอโทษด้วยนะยาหยี ขอโทษด้วยจริง ๆ พ่อมาช้าเกินไป”
ยาหยีกอดศีรษะของ คณินเอาไว้ หลังจากรับรู้ถึงความรู้สึกปลอดภัย เธอก็ไม่อาจข่มความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ได้อีก จึงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นและเสียงพูดผสมปนเปกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ “พ่อ……พ่อคะ แม่ตี……ยาหยี……ตียา……ยาหยี……”
คณินอุ้มยาหยีเดินออกไปด้านนอกด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เขาเดินพลางตะโกนเรียกให้บอดี้การ์ดตามหมอมา !
ฝ่ามือที่ใหญ่และอบอุ่นของเขา ลูบลงบนเส้นผมของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน มีเพียงน้ำเสียงที่สั่นเครือ “นั่นไม่ใช่แม่นะ แม่ไม่ตียาหยีหรอก นั่นคือปีศาจที่แปลงกายเป็นแม่ ตั้งใจที่จะหลอกยาหยี น้ำเสียงที่แม่พูดกับยาหยีไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แววตาที่แม่มองยาหยีก็ไม่ใช่แบบนั้น……คนที่แม่รักที่สุดในโลกก็คือยาหยี”
คณินอุ้มยาหยีนั่งอยู่ตรงเบาะด้านหลัง เขาสามารถดูแลยาหยีด้วยตัวเองเพียงลำพังได้ เขายื่นขวดนมที่ชงเสร็จเรียบร้อยเข้าไปในปากของยาหยี และมองดูดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเด็กน้อยด้วยความเจ็บปวดใจ
YOU MAY ALSO LIKE
