บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 38 ตบหน้าตัวเองเต็มแรง - อ่านทั้งวัน.Com

ชมพูแพรร้อนใจจนคลานไปตามพื้นเพื่อค้นตามซอกที่เด็กๆ อาจจะเข้าไปหลบได้ ปากก็ตะโกนเรียกชื่อยาหยีอย่างใจสลาย “ยาหยี เลิกเล่นซ่อนแอบได้แล้วลูก แม่ตีหนูใช่ไหม หนูถึงไม่อยากเจอแม่แล้ว แม่ขอโทษนะ แม่จำไม่ได้ ต่อไปหนูก็เล่นกับพ่อแทนนะ ไม่ต้องเล่นกับแม่แล้วก็ได้ ดีไหม ยาหยี”

คณินเห็นชมพูแพรหมอบอยู่กับพื้นเช่นนี้ก็รู้สึกสงสารเธอจับใจ

เธอคิดว่าตัวเองป่วยแล้วทำร้ายยาหยี แต่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่ทำร้ายยาหยีตัวจริงคือเขาต่างหาก

ถ้าเขาไม่เสียใจจนเสียสติและเอาชมพูนุชไปทำศัลยกรรม เรื่องราววันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

คณินโอบไหล่ทั้งสองของชมพูแพรเอาไว้ แล้วประคองเธอขึ้นมาจากพื้นบริเวณมุมกำแพงตรงหน้าต่าง “แพร ผมไปแจ้งตำรวจไว้แล้ว และส่งคนของผมออกไปตามหาด้วย คุณอย่าเอาแต่โทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดของคุณ”

ชมพูแพรจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเคยแข็งขืนกับคณินขนาดไหน รู้เพียงว่าตอนนี้ตัวเองอ่อนแอจนไม่สามารถแบกรับสิ่งใดไหว

เธอเอามือปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ไม่กล้าเผชิญหน้ากับใครอีก “ฉันจะทำยังไงดี ฉันเป็นคนโรคจิต ฉันทำผิดแต่จำไม่ได้ ยาหยีมีแค่ฉันคนเดียว เธอเชื่อใจฉันแค่คนเดียว แต่ฉันทำร้ายเธอ เธอคงไม่อยากเจอฉันแล้ว หรือว่าเวลาที่ฉันป่วยฉันจะรู้สึกว่าเธอก่อกวนใจจนเอาเธอไปโยนทิ้ง ทำไมฉันถึงเลวร้ายได้ขนาดนี้”

หลังจากที่ชมพูแพรพูดจบ ไหล่ของเธอสั่นไหว เธอเอามือตบหน้าตัวเองเต็มแรงและต่อว่าตัวเองอย่างเกลียดชัง

ในความตื่นตระหนกคณินจับมือของเธอแล้วโอบเธอให้มาซุกอยู่ที่อก เขาหายใจกระชั้นกลัวว่าเธอจะทำร้ายตัวเอง “แพร คุณไม่ผิด คุณไม่ได้ทำ คุณไม่ได้อุ้มยาหยีออกไปข้างนอก แต่เป็นฝีมือคนอื่น ฝีมือคนเลวคนอื่น”

“แต่คนรับใช้กับพนักงานรักษาความปลอดภัยทุกคนเห็นว่าฉันเป็นคนอุ้มเด็กไปทุกคน” ชมพูแพรจมดิ่งอยู่กับความผิดที่ตัวเองสร้างขึ้นมา เธอเอาศีรษะกระแทกลงบนไหล่ของคณิน แล้วพยายามดิ้นให้หลุด อารมณ์ของเธอไร้การควบคุมมากขึ้นเรื่อยๆ

ตั้งแต่คณินพาชมพูแพรมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยเห็นเธอแสดงอาการป่วยเลยสักครั้ง แต่พอเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าที่ผ่านมาเธอทำร้ายตัวเองและทุกข์ทรมานขนาดไหน เขากอดเธอไว้แน่นแล้วตะโกนเรียกหมอ “หมอ ตามหมอมาเร็ว!”

“คุณก็รู้ใช่ไหมว่าฉันป่วย คุณเองก็รู้ว่าฉันทำร้ายคนอื่นได้ใช่ไหม คนอย่างฉันไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก ทำร้ายได้แม้กระทั่งลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง ฉันมันไม่ใช่คน” ตอนนี้ชมพูแพรราวกับคนผีร้ายคลุ้มคลั่งที่พร้อมโจมตีทุกคนที่เห็น ความทุกข์ใจของเธอระบายออกมาทุกทิศทุกทาง แต่เธอต้องการจะเอาชนะมันจึงยกมือของตัวเองขึ้นมาตั้งท่าจะกัด

คณินไม่สามารถห้ามปากของเธอได้ จึงยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาให้เธอกัดแทน

ชมพูแพรจ้องไปที่คณิน ปากของเธอกัดเขาแน่น ดวงตามีน้ำตาไหลซึม ภาพคณินที่เธอเห็นค่อยๆ ลางเลือนลงเรื่อยๆ เธอได้ยินเขาพยายามปลอบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า “แพร ไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณไม่ได้ป่วย คุณปกติดี แพร แพร……”

ทุกคำพูดที่เขาเอ่ยเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และเต็มไปด้วยความปวดใจ ปากของเธอสัมผัสได้ถึงรสชาติเลือดสดที่ไหลเข้าไปในลำคอ

ปากของเธอที่ขบอยู่ค่อยๆ คลายออก ยากล่อมประสาทที่หมอฉีดเข้าไปให้เริ่มออกฤทธิ์

อารมณ์ของชมพูแพรค่อยๆ สงบลง คณินอุ้มเธอขึ้นมาทั้งตัว เธอยังคงมองเขาตาปริบๆ แต่ดวงตาของเธอที่มีน้ำตาคลอค่อยๆ ปิดลงเรื่อยๆ น้ำเสียงของเธอเริ่มแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “เป็นเพราะฉันไม่ดีเองที่แท้ง ทำให้เธอมีพัฒนาการช้า ฉันผิดต่อเธอขนาดนั้น ฉันจะตีเธอลงได้ยังไง ฉันแทบจะกางปีกปกป้องเธอทั้งตัวเพราะกลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย แล้วฉันจะโยนเธอทิ้งไปได้ยังไง ฉันไม่ใช่ปีศาจนะ ถ้าฉันหาเธอไม่เจอขึ้นมา ฉันคงไม่มีอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีก ไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้ว”