บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 30 จะไม่ทำให้เธอต้องทุกข์อีก

หมอกเหนือเพียงตอบว่า “ได้” คำเดียวแล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่คณินพักอยู่ เขาต้องรีบเอาเธอไปส่งให้ถึงมือคณินเร็วที่สุด ภารกิจจะได้เสร็จสิ้นไปสักที

ที่โรงแรม คณินเปิดประตูแล้วรับสัมภาระของชมพูแพรมาจากมือของบอดี้การ์ด เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นเพียงเดินหันหลังไปต้มน้ำร้อน

มีคำพูดมากมายจนไม่พูดไม่ออก เมื่อน้ำเดือด เขาจึงถามขึ้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ยาหยีจะกินนมผงไหม ผมต้มน้ำร้อนเอาไว้ให้แล้ว”

ตอนแรกชมพูแพรวางแผนอยากจะหนี แต่เมื่อลากประตูเปิดออก เห็นเพียงบอดี้การ์ดยืนอออยู่เต็มด้านนอก เธอจึงรู้ตัวว่าตัวเองหนีไม่รอด

ตอนนั้นเธอรู้สึกแปลกใจไปชั่วขณะที่คณินรู้ชื่อลูกของเธอ เธอไม่ยอมตอบคำถามของเขา ได้แต่เดินอุ้มยาหยีเอาสัมภาระไปเก็บและรับนมผงมา

คณินเห็นชมพูแพรไม่ยอมปล่อยมือออกจากลูก จึงรีบก้าวเข้าไปช่วยเธอใส่รหัสเปิดกระเป๋าเดินทาง ส่วนรหัสของกระเป๋าเดินทางนั้น เขาใส่เลขวันเกิดของตัวเอง จากนั้นกระเป๋าจึงส่งเสียงดัง “คลิก” ล็อกกระเป๋าถูกปลดออก

เขาเห็นใบหน้าของเธอยังคงเปื้อนรอยยิ้มอยู่ แต่ดอกไม้ที่เคยผลิบานอยู่ในดวงตาของเธอกลับเหี่ยวเฉาทันที เมื่อดอกไม้พวกนั้นเหี่ยวเฉาไปแล้ว ก็ไม่เคยผลิบานขึ้นในดวงตาของเธออีกเลย

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอกับเขายิ่งไกลห่าง แต่เธอยังคงใช้วันเกิดของเขาในการตั้งรหัส

ความทรงจำบางอย่าง ก็ลึกซึ้งถึงขั้นฝังอยู่ในทุกการกระทำของชีวิต

ชมพูแพรกอดยาหยีเอาไว้ตลอดเวลา คอยป้อนนม คอยเล่านิทานและกล่อมลูกจนหลับไปในที่สุด คณินไม่ได้พูดอะไรเลยเพียงยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ และคอยช่วยแบ่งเบาภาระเล็กๆ น้อยๆ ให้เธอ

ใช่ว่าเขาจะไม่อยากพูด แต่แค่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

เขากลัวว่าหากตนเองพูดอะไรไม่ถูกออกไปจะทิ่มแทงหัวใจลูกของเธอ และยิ่งทำให้เด็กต่อต้านเขา เขาไม่อยากบังคับพาเธอกลับเมืองจาซา และยิ่งไม่อยากให้เธอหวีดร้องอย่างหัวใจสลายแบบตอนที่อยู่บนถนนวันนั้นอีก เขาทำผิดต่อเธอมากแล้ว จึงไม่อยากทำให้เธอต้องเสียใจอีกต่อไป