คณินได้ยินเสียงดังเข้ามาจากปลายสายจึงกุมขมับ ลำคอของเขาเจ็บปวดราวกับกลืนเศษแก้วเข้าไป คนสามคนในครอบครัวใช้ชีวิตกันอย่างสุขสงบ ยิ่งขีดเส้นความว่างเปล่าและความทุกข์ระทมของเขา

“ผมเอง” น้ำเสียงของคณินแผ่วเบาและเวิ้งว้าง เขามีคำพูดหลายร้อยคำเตรียมเอาไว้ แต่ตอนนั้นกลับพูดออกมาอย่างยากลำบากเพียงสองคำ

เสียงผู้หญิงปลายสายเงียบหายไปทันที คณินจึงรีบกล่าวต่อไปว่า “พวกเรามาคุยกันเรื่องสวนฟ้าพฤกษ์ดีกว่า”

คณินรู้สึกว่าตัวเองต่ำช้า แต่จะให้เขาทำอย่างไรกับเธอได้ เขารู้ว่าถ้าเอาเรื่องลูกมาต่อรอง เธอจะต้องแหลกสลาย เขาจึงไม่กล้า แต่เรื่องของสวนฟ้าพฤกษ์ เธอคงจะสนใจอยู่บ้าง”

“สวนฟ้าพฤกษ์? คุณอยากจะซื้อ หรือว่าจะรื้อทิ้งดีล่ะ”

น้ำเสียงของชมพูแพรแข็งกร้าวเสียยิ่งกว่าคณิน ทำเอาคณินคิดว่าเขาได้ยินผิดไป แต่การกัดฟันพูด จังหวะการพูดและน้ำเสียงแบบนั้น ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้นอกจากชมพูแพร”

เพราะเขารู้ว่า นั่นจะเป็นการตัดเส้นทางทุกหนทางของเขา

เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอจะมองเขาเป็นศัตรูอย่างแน่นอน

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เขาโทรไปหาชมพูแพรอีก คราวนี้เขาสงบลงกว่าครั้งก่อน เงื่อนไขของเขาชัดเจนและกล่าวอย่างเด็ดขาด “คุณอาจจะไม่สนใจทรัพย์สมบัติพวกนั้น แต่สวนฟ้าพฤกษ์ก็เป็นแม่ยายของผม ผมจะไม่ยุ่งกับเธอ แต่สำหรับมิสเตอร์แล้ว ผมคงไม่สามารถห้ามตัวเองให้ไม่จัดการเขาได้”

เมื่อคณินกล่าวจบก็ได้ยินเสียงตอบกลับอย่างเดือดดาลของชมพูแพร “คณิน! คุณห้ามยุ่งกับมิสเตอร์ ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”

ในใจของคณินมีความพยาบาททะลักทะล้น จะไม่ให้เขาเจ็บปวดได้อย่างไร เธอเป็นผู้หญิงที่เขาเฝ้าพร่ำเพ้ออยู่ตลอด และทำทุกอย่างเพื่อเธอจนแทบจะคลั่งตาย

เธอกลับไม่ได้ขึ้นเสียงใส่เขาด้วยเรื่องของแม่ยาย แต่กลับตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาเพราะผู้ชายคนหนึ่ง