พอชมพูแพรตื่นขึ้นก็ไม่กล้าออกห่างจากยาหยี รวมทั้งไม่ออกไปข้างนอกด้วย เธอมองรถแต่ละคันที่จอดอยู่ตรงทางออกของชุมชนเล็กๆ พลางอุ้มยาหยีเพียงแค่นี้ก็ทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงได้

คณินรู้ดีว่าตนจะรีบร้อนไม่ได้ วันนั้นที่เขาแย่งเด็กมาจากชมพูแพรก็เพียงเพื่อจะกดดันให้เธอเปล่งเสียงพูดออกมา แต่เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงหัวใจที่แตกสลายของเธอ เป็นความแตกสลายจนน่าหวาดหวั่น

สำหรับชมพูแพร เด็กคนนั้นสำคัญมาก หากเขาต้องการให้ชมพูแพรเลือกตน เขาจะต้องยอมรับเด็กคนนั้นให้ได้

แต่ตอนนี้มิสเตอร์ไม่มีทางยอมปล่อยมือแน่

ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งคณินกำลังโทรไปหามิสเตอร์ “แกต้องการให้สงครามระหว่างตระกูลแบบเมื่อหนึ่งปีก่อนเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้งใช่ไหม”

“แพรเดินหนีออกมาจากความหมองหม่นของนาย และมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่กับฉันแล้ว คนที่ดับเครื่องชนคือนายต่างหาก”

หลังจากที่จบบทสนทนาได้สามวัน เงินที่มิสเตอร์ซื้อกองทรัสต์เอาไว้ถูกกล่าวหาว่าเป็นการฟอกเงิน สิ่งที่การันตีความปลอดภัยทั้งหมดไม่สามารถการันตีได้อีกต่อไป การต่อสู้ได้เปิดฉากเข้าหากันซึ่งๆ หน้าอีกครั้ง

ตกดึก มิสเตอร์กับชมพูแพรนอนอยู่ด้วยกันบนแผ่นโฟมในห้องนอนเด็ก ชมพูแพรฟังเสียงลมหายใจที่สมดุลของลูก วันนี้ถือเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง เธอยกมือเธอปิดตาตัวเองเอาไว้ “มิสเตอร์ ฉันไม่อยากเจอคณินแล้ว ไม่อยากมีความข้องเกี่ยวอะไรกับเขาทั้งนั้น ไม่อยากเข้าไปอยู่ในชีวิตที่ยุ่งเหยิงวุ่นวายแบบนั้นอีก ฉันต้องการแค่ยาหยี”

หัวใจของมิสเตอร์บีบรัด ชมพูแพรไม่เคยเอ่ยถึงคณินเลย เขาเคยคิดว่าเธอคงลืมไปแล้ว แท้จริงแล้วเธอยังคงไม่ลืม แต่เธอบอกว่าเธอต้องการเพียงยาหยี

“แพร อย่าคิดมากเลย คุณไม่ต้องคิดอะไรเลย ผมจะให้คุณได้ใช้ชีวิตอย่างที่คุณต้องการ”

สำหรับชมพูแพรเธอมองมิสเตอร์เป็นคนสำคัญในชีวิตของเธอไปแล้ว ถ้าไม่มีมิสเตอร์ เธอไม่สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ ยาหยีก็ใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เช่นกัน “ขอบคุณค่ะมิสเตอร์ ขอบคุณที่ดีกับฉันและยาหยีขนาดนี้ ฉันกับยาหยีชีวิตนี้ต้องขอบคุณคุณ คุณเป็นคนช่วยชีวิตของพวกเราเอาไว้……ฉันติดหนี้คุณ ชีวิตนี้ต่อให้ฉันอยู่เป็นคนรับใช้คุณก็คงใช้หนี้ไม่หมด”