บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 26 นางฟ้าที่มอบให้เธอ
ณ วิลล่าไทด์ เมืองไอยา
ตอนนี้เด็กน้อยกำลังนอนอยู่ในห้องเด็ก ภายในห้องของชมพูแพร มิสเตอร์กำลังกอดเธอเอาไว้ เขาใช้มือกดหลังเธอเอาไว้เพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ “แพร ผมอยู่ตรงนี้นะ ยาหยีก็อยู่!”
หลังของเขาชิดกำแพงเพื่อรองรับศีรษะแข็งๆ ของเธอที่กำลังกระแทกลงที่ร่างกายของเขา แบกรับความเจ็บปวดที่เธอมอบให้เขา
เมื่อสองปีก่อนชมพูแพรตั้งท้องแฝด แต่เธอแท้ง ทารกคนหนึ่งเสียชีวิต ส่วนเด็กอีกคนควรเอาออกมาด้วย แต่ชมพูแพรกลับร้องไห้อ้อนวอนเขา “พี่เตอร์ ตอนแต่งงานฉันเคยไปตรวจมา หมอบอกว่าโครโมโซมของฉันไม่ปกติ ทำให้มีลูกยาก พี่ช่วยฉันรักษาชีวิตเด็กคนนี้เอาไว้เถอะนะ”
แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้เธอต้องเสี่ยงอันตราย “แท้งไปคนหนึ่งแล้ว ถ้ายังรักษาเด็กอีกคนเอาไว้ อาจอันตรายถึงชีวิตของเธอนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์พัฒนาไปมาก ฉันเชื่อว่าพี่จะต้องหาวิธีช่วยได้แน่ๆ ฉันเหลือบ้านอยู่อีกหลัง ถึงจะไม่อยากขายเพราะเป็นบ้านของแม่ แต่ถ้ามีหลานให้แม่ได้ แม่คงจะไม่ว่าอะไร บ้านหลังนั้นถือว่าให้พี่เป็นการตอบแทนนะคะ พี่เตอร์ ช่วยฉันเถอะ”
มิสเตอร์เป็นหมอ มีคอนเนคชั่นในวงการกว้างขวาง เขารีบติดต่อหมอฝีมือดีที่สุดมาทำการรักษาชีวิตของเด็กอีกคนที่เหลือเอาไว้
ในสายตาคนนอกอาจคิดว่ากระบวนการรักษาอาการแท้งใช้เวลาสองวันหนึ่งคืน แต่นั่นคือการผ่าตัดรักษาครรภ์ที่เอาชีวิตของชมพูแพรเข้าแลก
ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี แต่เพราะที่ผ่านมาชมพูแพรโดนชมพูนุชต่อว่าจนทำให้เธอกลายเป็นโรคซึมเศร้า ชมพูแพรเอาแต่รู้สึกผิดและโทษตัวเอง ความโกรธและสิ้นหวังที่วนเวียนอยู่ในตัวเธอ ทำให้ร่างกายของเธอมีสภาพไม่เหมาะกับการตั้งครรภ์
ชมพูแพรเข้าใจประเด็นนี้ดีหลังจากที่เธอได้สติฟื้นขึ้นมาแล้ว
เธอเลยขอร้องเขาให้พาเธอออกไปจากเมืองจาซา
ช่วงเวลาอุ้มทองนั้นผ่านไปอย่างยากลำบาก เวลาที่เธอมีสติ เธอจะดูแลลูกในครรภ์อย่างอบอุ่นราวแสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นนุ่มนวล แต่เมื่อใดที่สติเตลิด เธอจะทำร้ายตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง คุกเข่าเอาหัวโขกพื้น เอาแต่พึมพำว่า “ลูกยกโทษให้แม่เถอะนะจ๊ะ แม่ผิดไปแล้ว แม่ทำร้ายหนู”
มิสเตอร์ใช้ความพยายามทั้งหมดในการรักษาสภาพจิตใจที่ถูกทำร้ายของชมพูแพร เขาไม่กล้าอยู่ห่างเธอ ทุกครั้งที่เธอทำร้ายตัวเอง เขาก็จะกอดเธอเอาไว้เพื่อให้ตัวเองเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอ ถ้าหากเอาไม่อยู่จริงๆ เขาถึงจะใช้ยากล่อมประสาท
แม้แต่เพื่อนของเขาที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลที่นิวซีแลนด์ก็เคยแนะนำเขาว่า ต้องรีบพาชมพูแพรไปพบจิตแพทย์ แต่เขาตัดใจทำอย่างนั้นไม่ได้ โรงพยาบาลประเภทนั้นจะดูแลผู้หญิงท้องดีได้อย่างไร
ช่วงเวลาไม่กี่เดือนนั้น มิสเตอร์ผอมจนหนังหุ้มกระดูก เขาไม่เคยได้หลับเต็มตื่นเลยสักครั้ง
สุดท้ายเมื่อทารกคลอดออกมา ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้มิสเตอร์ก็รู้เลยว่าชมพูแพรปลอดภัยแล้ว ถึงเธอจะร้องไห้แต่ในแววตาของเธอมีแต่ความอ่อนโยน แสงอาทิตย์ยามฤดูใบไม้ผลิได้เปล่งประกายละมุนอบอวลอยู่ในสายตาของเธอ เธอเฝ้ามองลูกทุกวัน รอวันที่เด็กน้อยจะลืมตา ความหวังทั้งหมดของเธอทุ่มเทให้กับเด็กน้อยคนนี้
เด็กน้อยเพียงคนเดียวสามารถรักษาอาการป่วยของเธอทั้งหมด……
ราวสวรรค์เมตตาส่งนางฟ้าลงมาให้
แต่วันนี้เมื่อได้พบหน้าคณิน เขาได้กระชากยาหยีไป ทำให้เธอเสียสติอีกครั้ง
มิสเตอร์กอดชมพูแพรเอาไว้แน่น “แพร อย่าเสียงดังเลย ยาหยีหลับอยู่ เดี๋ยวเธอจะตกใจตื่น ฟังสิ ได้ยินเสียงหายใจของเธอไหม”
ชมพูแพรค่อยๆ เงียบลงเพื่อฟังเสียงลมหายใจ แต่เธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มิสเตอร์จึงรีบประคองเธอลุกขึ้น “ผมจะพาคุณไปหายาหยี คุณลองดูเธอสิ เธอคงกำลังคิดถึงแม่ของตัวเองอยู่จนเก็บเอาไปฝันแน่ๆ”
มิสเตอร์จูงชมพูแพรเดินเข้าไปในห้องนอนเด็ก เธอจับเตียงน้อยสีชมพูเอาไว้แล้วยื่นมือลูบผมสีดำเป็นประกายของยาหยี ขนตาของเธอทั้งงอนทั้งยาว ริมฝีปากน้อยๆ สีชมพูปิดอยู่ ภาพทุกอย่างเหมือนเดิมเช่นที่เธอเคยเห็นทุกๆ วัน “ยาหยียังอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครเอาตัวเธอไป ยังอยู่ตรงนี้นี่ไง……”
YOU MAY ALSO LIKE
