บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 23 ช่วงเวลาที่รักเธอ
ชมพูนุชคิดจะยิ้ม แต่เธอกลับยิ้มไม่ออก จึงได้แต่ฝืนยิ้มอย่างหวาดหวั่นไร้ความมั่นใจ “สวัสดีค่ะ หมอกเหนือ “
“ปั้ง!” คณินใช้ตะเกียบฟาดลงบนโต๊ะอย่างแรงคล้ายกำลังจะระเบิดอารมณ์ ถ้าไม่ใช่เพราะไม่กล้าแตะต้องใบหน้านี้ เขาคงจะตบหน้าเธอระบายอารมณ์สักที “ไม่ได้เรื่อง! แพรไม่เคยทักทายใครแบบนี้ ทำตัวเป็นกันเองกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ ทำท่าอย่างกับหมอกเหนือเคยติดเงินเธออย่างนั้นแหละ!”
ชมพูนุชตัวหดไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้ เมื่อได้ยินคณินตะโกนไล่ตนก็รีบวิ่งหนีขึ้นไปด้านบน
หมอกเหนือไร้คำพูด เขาครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะหันไปมองคณิน “คณิน พวกเราไปเที่ยวกันหน่อยดีไหม แกอย่าอยู่ที่เมืองจาซาอีกเลย แกไม่อยากพาแพรออกไปดูโลกกว้างหรอ”
อันที่จริงตอนนี้หมอกเหนือคิดว่าคณินกำลังป่วย แต่ในฐานะที่เป็นเพื่อน เขาเลยพูดออกไปตรงๆ ไม่ได้ ทำได้แต่หาวิธีอื่นเบี่ยงเบนความสนใจของเขาเท่านั้น
คณินเอนตัวพิงพนักด้านหลังแล้วนวดขมับของตัวเอง “ฉันคิดว่า ฉันจะพาแพรกลับมาได้”
หมอกเหนือลากเก้าอี้ออกมาจากโต๊ะอาหารแล้วนั่งลง “ คณิน! ชมพูนุชก็คือชมพูนุช ต่อให้พวกเธอทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน ต่อให้นิสัยเหมือนกันแล้วยังไง แต่นี่พวกเธอนิสัยไม่เหมือนกันเลยสักนิด แกจะเปลี่ยนชมพูนุชเป็นแพรได้ยังไง”
แววตาของคณินแน่วแน่ “ฉันทำได้! ฉันคิดโปรแกรมเรียนให้ชมพูนุชแล้วหลายคอร์ส เธอจะต้องฝึกให้ได้! ต่อจากนี้ขอแค่เธอจริงจังกว่านี้ เธอจะต้องเปลี่ยนเป็นแพรได้แน่”
หน้าผากของหมอกเหนือกระตุก สภาพของคณินตอนนี้น่ากลัวมากคล้ายคนกำลังคลุ้มคลั่ง “คณิน! แกไปหาจิตแพทย์เถอะนะ”
“ฉันไม่ได้ป่วย ฉันก็แค่……คิดถึงเธอ”
เขาเปล่งเสียงพูดคำว่า “คิดถึงเธอ” เบามากเสียจนแทบไม่ได้ยิน ถ้าเขาพูดดังกว่านี้ จะต้องได้ยินความสั่นเครือในน้ำเสียงอย่างแน่นอน
เมื่อ หมอกเหนือได้ยินเสียงแผ่วเบาของคณิน เขาก็เบี่ยงหน้าหนี เขาสัมผัสได้ถึงความปวดใจ เสียใจและหมดหวังในน้ำเสียงนั้น “คณิน หัดปล่อยวางซะบ้าง”
คณินส่ายหน้า “ฉันติดหนี้เธออยู่ ปล่อยไม่ได้หรอก”
หมอกเหนืออยากจะตบหน้าคณิน เพื่อเรียกสติเขากลับมา “แล้วแกจะชดใช้ให้เธอยังไงหมด แกคิดจะบังคับตัวเองไปจนตายแบบนี้หรอ คณินตอนนี้แกยังเป็นผู้ชายที่แพรรักอยู่รึเปล่า ถ้าเธอแอบเฝ้ามองแกอยู่จากเบื้องบน เธอจะดีใจที่เห็นแกเป็นแบบนี้ไหม”
คณินได้ยินหมอกเหนือพูดดังนั้นก็นั่งตัวตรง ท่าทางเสียสติเมื่อครู่หายไป เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้งแล้วกลับไปวางท่าทีสงบเช่นเดิม “ไม่! ฉันยังเป็นผู้ชายที่แพรรัก ฉันยังเป็นผู้ชายดีพร้อมที่สุดสำหรับเธอ
ฉันติดหนี้เธอไว้ไม่มากนักหรอก ฉันจะรักเธอนับแต่ปีนี้ไปอีก 11 ปี รักให้เหมือนกับที่เธอตามจีบฉันตลอดมา เมื่อก่อนในสายตาของเธอฉันดีที่สุดเสมอ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรผิดก็เป็นความผิดของคนอื่น ในสายตาของเธอฉันเป็นคนที่เปล่งประกายเจิดจรัสเสมอไม่มีใครเทียบได้ คงไม่มีอะไรมากนักหรอก 11ปีต่อจากนี้ฉันจะรักเธอเหมือนที่เธอรักฉัน……พอถึงตอนนั้น ฉันค่อยไปเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ของตัวเอง……”
ที่ผ่านมาหมอกเหนือไม่เคยคิดว่าคณินรักชมพูแพรเลย จนถึงตอนที่ชมพูแพรจากไป เขาถึงจะรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงไปของคณิน
เขาเคยคิดว่าความรักที่ไม่เปิดเผยไม่ใช่ความรัก แต่ความรักเรียบง่ายลึกซึ้งเข้าไปในสายเลือด วันหนึ่งเมื่อแสดงออกมากลับทำให้คนเจ็บปวดจนไม่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ต่อ
ตอนแรกหมอกเหนือคิดว่าจะดึงคณินออกมาจากความทุกข์ได้ เขาวางแผนการเดินทางท่องเที่ยวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว คณินจะได้เอากระดูกของชมพูแพรไปท่องเที่ยวรอบโลกด้วยกัน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอยู่ที่เมืองจาซาพยายามทำให้ชมพูนุชกลายเป็นชมพูแพรแบบนี้
แต่ทั้งหมดดูจะไร้ประโยชน์ เพราะการที่คณินพยายามทำชมพูนุชให้กลายเป็นชมพูแพรแบบนี้ถือว่าเป็นอาการป่วย ไม่ว่าใครจะแนะนำเขายังไงก็คงจะไม่มีประโยชน์ เขาไม่ยอมให้ชมพูนุชออกจากบ้านแล้วเอาแต่บังคับเธอให้เรียนรู้วิธีการพูดและท่าทางของชมพูแพร
ถ้ามีท่าทางใดก็ตามของชมพูนุชที่ไม่เหมือนชมพูแพร คณินจะโมโหใส่ ชมพูนุชจนเธอหวาดผวากินไม่ได้นอนไม่หลับ
เดือนพฤศจิกายนที่ เมืองจาซา หิมะขาวโพลนเสียจนจับหัวใจของคณินจนด้านชาไร้ความรู้สึกแทบจะหยุดเต้น……
YOU MAY ALSO LIKE
