ส่วนหมอผู้นี้ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปทางด้านหลังของห้องพักผ่อนเพราะเจ้าของโรงพยาบาลศัลยกรรมแห่งนี้คือคณินนั่นเอง

เรื่องส่วนตัวของเจ้านาย คนเป็นลูกจ้างได้แต่ทำเป็นมองไม่เห็น

คณินเอามือดันประตูเอาไว้เพื่อปิดทางหนีของชมพูนุช ความหม่นหมองในดวงตาของเขาน่าสยดสยอง ชมพูนุชก็ไม่รู้เช่นกันว่าคณินที่เธอรู้จัก นอกจากใบหน้าที่เหมือนเดิมที่แล้ว อย่างอื่นกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนไม่เหลือเค้าเดิม

“พี่คณิน!”

“หึ!” คณินหัวเราะเบาๆ ไม่รู้เช่นกันว่าเป็นความตั้งใจของชมพูนุชหรือไม่ แต่เมื่อก่อนเขาไม่เคยได้ยินชมพูนุชเรียกตนว่าพี่คณินแต่หลังจากชมพูแพรรู้ว่าเขาอยู่กินกับชมพูนุชเธอก็ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่คณินอีกเลย

ทุกครั้งที่ได้ยินชมพูนุชเรียกตนแบบนี้ เขาก็จะรู้สึกราวกับถูกมีดกรีดเข้าไปในหัวใจของเขา เขาคิดถึงการเรียกชื่อตนแบบนี้ “เธอคิดว่าเธอทำร้ายแพรแบบนั้น มีเหตุผลอะไรที่ฉันถึงยังเก็บเธอไว้”

เธอมองใบหน้าของชายที่เคยเอาอกเอาใจ แต่ตอนนี้กลับเกลียดขี้หน้าเธอ จากนั้นจึงร้องไห้อย่างหมดความหวัง

คณินกดขมับตัวเองแล้วแผดเสียงอย่างสุดจะทน “หยุดร้อง! เมื่อก่อนต่อให้แพรเสียใจแค่ไหนก็ไม่เคยร้องไห้ให้ฉันเห็น! ถ้าเธอไม่หุบปากก็อย่าคิดจะมีชีวิตต่อไปอีก!”

ชมพูนุชยกมือปิดปากอย่างหวาดผวา เธอไม่กล้าปริปากส่งเสียง!

เมื่อหมอกเหนือรู้เรื่องราวของ คณิน เขาก็คิดว่าคณินคงเป็นบ้าหรือป่วยไปแล้ว

เมื่อหมอกเหนือไปหาคณิน เขาจ้องผู้หญิงที่นั่งกินข้าวอยู่กับคณินอย่างตกตะลึง “ชมพูแพร？”

เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรอ เขาเองยังไปร่วมงานเผาศพอยู่เลย แต่ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ชมพูแพรแล้วจะเป็นใครได้?

คณินตักซุปให้ชมพูนุชแล้วกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “ทักทายหมอกเหนือสิ”