ณ สถานที่เผาศพ

คณินจับมือที่แช่แข็งของเธอไว้เน้นๆ แล้วคุกเข่าลง หน้าแนบชิดกับมือของเธอ น้ำเสียงค่อนข้างอ่อนโยน “ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากให้คุณต้องถูกเผา ผมอยากเก็บคุณไว้ตลอดชีวิต แต่ผมก็ไม่เคยทำอะไรเพื่อคุณเลย ไม่คเคยทำให้คุณได้สมปรารถนาเลย เรื่องนี้ ต่อให้ผมไม่ยอม ก็ทำได้เพียงทำให้คุณสมหวัง……”

หมอกเหนือยืนอยู่ตรงข้างๆ มองคณินที่พิงอยู่ข้างกายศพผู้หญิงอย่างอ่อนแอ ขมวดคิ้วเป็นปม เขาอยากบอกคำหนึ่งๆมาก ทำไมถึงต้องลำบากขนาดนี้? ตอนนั้นถ้ารักษาไว้ดีๆ แล้วจะกลายเป็นแบบนี้เหรอ?

แต่เขาพูดออกมาไม่ได้ กลัวว่าพูดออกมา คณินก็จะถูกแทงใจดำจนเป็นบ้า

ยิ่งไปกว่านั้น สามารถส่งศพของชมพูแพรกลับประเทศ คณินต้องสูญเสียอย่างหนัก ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะความบ้าคลั่งที่ไม่หวงแหนในภายหลังหรือไง

“แพร…….” คณินจับมือเย็นๆนั้นไว้แน่นๆ “คุณต้องเชื่อผม คุณมาเล่นที่บ้านผม จริงๆผมดีใจมาก แต่คุณไม่เคยบอกว่าชอบผม นิสัยของคุณก็มักจะทะเลาะวิวาท ผู้ชายก็ชอบคุณมากมายขนาดนั้น คุณบอกว่าคุณรู้สึกตัวเองด้อย จริงๆผม ผมก็ด้อย…….ตั้งแต่เด็กได้ยินว่าคุณเป็นเจ้าสาวเด็กที่มิสเตอร์เลี้ยง แต่คุณก็ไม่เคยปฏิเสธ แพร ผมอยู่ตรงหน้าคุณ ก็รู้สึก…ด้อยเหมือนกัน……ผมนึกว่าคนที่คุณชอบคือมิสเตอร์ มาโดยตลอด”

คนงานก็รีบวิ่งไป พวกเขาก็คาดคิดไม่ถึง ไม่เคยเห็นศพที่กำลังเผาแล้ว ญาติยังจะบ้าคลั่งขนาดนี้ ที่นั่นจะเข้าไปตามอำเภอใจได้ยังไง? ทำให้คนตายได้เลยนะ!

คณินอยากจะหลุดออกจากการผูกมัด กลับหลุดออกมาไปไม่ได้ เขาตะโกนให้หมอกเหนือ “แกให้คนงานปิดไฟ! ฉันจะเผาเธอแล้ว! ฉันจะเก็บเธอไว้ ฉันสามารถพาเธอไปดูโลกข้างนอก! ฉันไม่เผาเธอแล้ว! แกไปสั่งให้พวกเขาหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!”

คณินตะคอกและดิ้นอย่างบ้าบิ่น เขาเสียใจแล้ว

ตอนนี้อย่างน้อยยังสามารถเห็นชมพูแพร ไม่ว่าเธอจะถูกแช่แข็ง อย่างน้อยก็ยังเป็นหน้าของเธอ แต่ถ้าหลังจากนี้ เขาแค่ได้เห็นรูปของเธอ……

ตอนที่โกศใส่กระดูกอยู่ในมือของคณิน ท้ายที่สุดเขาก็ได้มีประสบการณ์กับการข้ามวันเวลาที่ไม่หลับไม่นอน จากนั้นเขาจึงสัมผัสได้ถึงประโยคหกพยางค์ว่าหยินหยางแยกออกจากกัน

ผมรักคุณ ผมใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี กลับไม่สามารถทำอะไรเพื่อคุณได้……