บ่วงแค้น บ่วงรัก - ตอนที่ 17 ไม่สามารถหลุดลอกได้
ทุกคนต่างก็รู้ว่าชมพูแพรชอบเขา เขากลับไม่รู้สึก ทุกคนหลอกใช้ความรักที่เธอมีให้เขาให้เธอทิ้งทุกอย่างที่สามารถพึ่งพาได้ สุดท้ายเธอแต่งงานกับเขา เขาก็ไม่ได้เป็นที่พึ่งพาให้เธอ…….
ทีแรกเธอมีบ้าน มีที่กำบังลม ทว่าเขากลับเป็นคลื่นลมพายุทั้งหมดของเธอ
ไม่มีที่พึ่งพา……
ในจดหมายที่ชมพูแพรเขียนให้แม่เธอก็บอกว่าไม่มีที่พึ่งพา เธอบอกว่าต่อให้เธอตายข้างทาง ก็ไม่มีคนมาเก็บศพของเธอ และก็ไม่มีใครเสียใจแทนเธอด้วย
เธอไม่มีคนให้พึ่งพา ดังนั้นถึงอยากไปหาแม่ของเธอ
หัวใจของคณินเหมือนถูกมัดด้วยเส้นเลือดมากมาย ยิ่งมัดยิ่งแน่น แน่นจนเขาใกล้จะขาดอากาศหายใจแล้ว เขาเสียใจที่ตอนนั้นไปประชุมที่อเมริกา
เธอคือภรรยาของเขา เขาควรอยู่เคียงข้างเธอ ถ้าเขาอยู่เคียงข้างเธอ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายหลังก็ไม่มีทางเกิดขึ้น เขาควรดูแลเธอ ให้เธอรู้สึกอบอุ่น
คณินรู้สึกผิดในใจเหมือนดั่งมีดคมบาดเขาจนรู้สึกเจ็บปวดมาก เสน่ห์ของเขาค่อยๆหายหายไป “ฉันจะพาเธอกลับประเทศ”
มิสเตอร์ตะคอกขึ้น! “ฝันไปเถอะ! ตอนนี้เธอคือภรรยาของฉัน!”
ขอบตาของคณินยังคงแดงระเรื่อ กลับยิ้มๆ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ภรรยาของแก? พวกแกใช้สถานะปลอมออกประเทศ แล้วยังอยากได้รับการคุ้มครองจากกฎหมายอีกเหรอ?”
“พวกเราได้รับการคุ้มครองจากกฎหมายของนิวซีแลนด์อยู่แล้ว!แพรแค่อยากบริจาคอวัยวะ ขี้เถ้ากระดูกจะเอาโรยลงในทะเลใหญ่ แกจะพาเธอกลับประเทศ? แกจะพากลับไปฝังเหรอ! เธอบอกว่าไม่อยากจะถูกผูกมัดอีกแล้ว!”
คณินพูดอย่างดูหมิ่น “มิสเตอร์ นั่นเป็นภรรยาของฉัน ต่อให้จะเผาศพก็ควีที่จะเป็นฉันคณินเป็นคนเซ็นชื่อ! ป้ายสุสานของเธอ ฉันก็ควรเขียนว่าเป็น ‘ภรรยาของฉัน’!”
คณินอยู่นิวซีแลนด์ อยากพาศพกลับไปจากห้องเก็บศพนั้นลำบากมาก เขาทำได้เพียงใช้ตระกูลเมธีประสิทธิ์มาข่มขู่มิสเตอร์
สามวันถัดไป มิสเตอร์ก็ไม่สามารถทนกับเมธีประสิทธิ์กรุ๊ปที่เจอแต่ปัญหา ราคาหุ้นตกลงขึ้นๆ ชลปักษากรุ๊ปก็เพราะว่าเมธีประสิทธิ์กรุ๊ปต่อต้านและกดขี่อย่างรุนแรง แต่คณินเหมือนเป็นคนบ้า เขาไม่รับสายของคนตระกูลชลปักษาทั้งหมด รวมไปถึงท่านปู่เมธี
เขาทำโดยพลการเหมือนเป็นปีศาจที่ไม่สนเรื่องที่จะตามมา!
ไม่มีใครสามารถจัดการกับเขาได้ ท่านปู่เมธีโทรหาหมอกเหนือ “หมอกเหนือ! นายไปกล่อมเขาหน่อย จะกล่อมไม่ได้ นายก็ฆ่าเขาทิ้งได้เลย! ให้เขาตายที่นิวซีแลนด์! ให้เป็นอาหารหมากลางถนน!!”
หมอกเหนือไม่สามารถฆ่าคณินอยู่แล้ว ใครก็ฟังออกว่าผู้เฒ่าคนนี้กำลังพูดไปตามอารมณ์ แต่เขาก็ยังพูดคำพูดของผู้เฒ่าให้คณินฟัง
คณินโทรกลับไป ทางสายก็ก่นด่า “ไอ้หลานบัดซบ! แกอยากจะพลิกฟ้าหรือไง! แกจะให้นักธุรกิจในเมืองจาซาที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเมธีประสิทธิ์เป็นศัตรูกับตระกูลชลปักษาหมดเลยหรือไง!”
คณินจับมือถือไว้ด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ แล้วตอบกลับ “ว่าไป ผมก็อยากยืมมือคนอื่นมาย้อนกลับไปยังแหล่งที่มา คนที่บีบบังคับให้แพรจากไป ไม่เพียงแต่เป็นฝีมือของตระกูลเมธีประสิทธิ์ คุณปู่รู้ความหมายของผม พวกปู่ก็ร่วมมือด้วย ผมสามารถเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกเพื่อแพร กลับไม่ยอมให้ทำลายปู่ ไม่ต้องให้หมอกเหนือลงมือหรอก สั่งให้นักฆ่ายอดฝีมือของโลกมาสองสามคน ฆ่าให้สิ้นเรื่อง อย่าให้โอกาสได้เอาคืน ผมอาจจะตายในฝัน แบบนี้จะได้ไม่มีหายนะตามมาทีหลัง ดีแค่ไหนเชียว”
เสียงของคณินนิ่งเฉยมาก ผู้เฒ่าเครียดจนยื่นคอยาว สุดท้ายกลับลดเสียงลง “แกยังโทษปู่อีก!”
คณินพูดตรงๆ ไปทันที “โทษ! โทษทุกคน! แต่ผมคือตระกูลชลปักษา ท่านเลี้ยงผมโต พระคุณนี้ผมใช้ชีวิตก็ยังคืนไม่ครบ งั้นผมทำได้เพียงสิ่งที่ผมโทษปู่มาใส่ตัวเอง ท่านปู่ แพรอยู่เคียงข้างผมมาสิบเอ็ดปีแล้ว ตอนแผ่นดินไหวเธอก็ฉุดผมออกจากซากปรักหักพังจนมือเต็มไปด้วยเลือด ปู่นึกว่าตอนนั้นเธอไม่กลัวตายเหรอ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะรักผมหรือไง เธอทำมากมายขนาดนี้ สุดท้ายกลับถูกคนอื่นวางแผนให้กลายเป็นผลงานของชมพูนุช เธอกลับไม่พูดอะไรเลย เธอก็รักผมเหมือนท่าน ยอมพยายามสุดชีวิต เธออยู่ในตำแหน่งหัวใจของผม ก็เหมือนท่าน เหมือนญาติและสายเลือดของผม ไม่มีทางหลุดลอกออกไป…….”
YOU MAY ALSO LIKE
